Love's angle รักสุดวุ่นวายของนายเทพเจ้า

          วันนี้เป็นวันอาทิตย์ อากาศสดชื่นแจ่มใส อลิซ ตื่นแต่เช้า เมื่อเธออาบน้ำ และรับประทานอาหารเสร็จ เธอมักจะออกไปเดินสูดอากาศในสวน บริเวณหน้าบ้านของเธอเสมอ แต่แล้ววันนี้เธอก็ต้องรู้สึกแปลกใจ เมื่อเห็นลูกสุนัขตัวเล็ก สีดำ มานอนอยู่หน้าประตูบ้าน ตัวมันเปรอะเปื้อนเลอะเทอะ ไปด้วยโคลน และ เศษดิน มีปลอกคอสีทองรูปหัวใจ น่ารักอยู่ที่คอของมัน มีกระดาษแผ่นเล็ก ผูกอยู่ที่ปลอกคอด้วย

          อลิซแกะกระดาษออกมา ในนั้นมีข้อความอยู่ว่า "ขอฝากดูแล เจ้าหมอนี่สักพัก แล้วจะมารับคืนในภายหลัง" อลิซอ่านจบ ก็คิดว่า ใครหนอ ทิ้งเจ้าหมาน้อยน่ารักแบบนี้ได้ลงคอ แต่เจ้าของอาจมีเหตุผลอะไรบางอย่างก็ได้ แต่มันเข้ามาได้อย่างไรนะ รั้วบ้านมันไกลมากกว่าจะเข้ามาถึงข้างใน อลิซสงสัย ยังไม่ทันจะทำอะไร เจ้าหมาน้อยก็ตื่นขึ้นมาเสียก่อน มันดูงง ๆ ทรงตัวก็ไม่อยู่ อลิซเลยตัดสินใจ อุ้มมันไปอาบน้ำทันที เมื่อถูกน้ำ เจ้าหมาน้อยก็ส่งเสียงร้องดัง "บ๊อก ๆ" ออกมาดูน่ารักดี มันพยายามหนีออกจากอ่าง อลิซก็จับมันไว้ จนอาบน้ำเสร็จ เธอจึงปล่อยมัน

          อเล็กซ์ในร่าง หมาน้อยรู้สึกตกใจมาก เขาจำได้ว่าถูกเดวิสร่ายมนต์บางอย่างใส่ ร่างกายอันกำยำลำสัน กลายเป็นหมาน้อยน่ารัก แบบนี้เขารู้สึกอับอายมาก ยิ่งคนที่เห็นคนแรกกลับเป็นอลิซ ยัยตัวแสบ ที่มีส่วนเป็นคนทำให้เขากลายเป็นแบบนี้แล้วด้วย เขายิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ เขาพยายามพูดกับเธอ "ยัยบ้า ทำให้ชั้นคืนร่างเดิมเดี๋ยวนี้นะ" "ไอ้แว่นผมเงินนั่นด้วย มันอยู่ไหนชั้นจะต้องอัดมันให้ได้" อเล็กซ์พยายามพูด แต่เสียงที่อลิซได้ยิน ก็เป็นเพียงแค่เสียงเห่า "บ๊อก ๆ "น่ารัก ๆ เท่านั้นเอง อลิซคิดว่ามันคงหิว เธอเลยอุ้มมันไป แต่เจ้าหมาน้อยก็ดิ้นสุดชีวิต อลิซก็ยิ่งรัดแน่นเข้าไปอีก จนอเล็กซ์ทนไม่ไหวเผลอกัดมืออลิซเข้าไปทีนึง "โอ๊ย"อลิซร้อง

          คราวนี้ได้ผล อลิซปล่อยมือลง อเล็กซ์หันไปมอง "ฮึ สมน้ำหน้า" แต่ก็ต้องตกใจ เพราะเห็นเลือดไหลออกมาจากมือของอลิซ จากรอยที่เขากัด ในชีวิตที่ผ่านมาเขาไม่เคยทำร้ายผู้หญิงมาก่อน แต่อลิซก็นิ่งและยิ้มให้เขา "ไม่เป็นไรหรอกนะ มานี่สิเจ้าหมาน้อย" "ไม่ต้องตกใจหรอก" อเล็กซ์รู้สึกผิด แต่เขาก็ยังนิ่งอยู่ เขาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร ในที่สุดอเล็กซ์ก็ตัดสินใจ เดินไปหาอลิซ เจ้าหมาน้อยมองไปที่มือ ที่มีเลือดไหลแลัวก็เลียที่มือนั้น "นี่เป็นการขอโทษเท่านั้นนะ" อเล็กซ์คิด แล้วก็วิ่งไปห่าง ๆ ไม่ยอมให้อุ้ม แต่ก็มองอยู่ห่างๆ ไม่ไกล้ไม่ไกล

          อลิซมองแล้วรู้สึกขำ หมาอะไรหยิ่งชะมัด ตัวก็เล็กนิดเดียว กลับไม่ยอมอ้อน อลิซเดินไปที่ห้องรับแขก มันก็เดินตามมา อลิซใส่ยาทาแผลมันก็เอาแต่มองไม่ยอมไปไหน อลิซได้ยินเสียงท้องของมันร้อง แต่มันก็ทำเป็นเฉย ๆ คราวนี้อลิซเลยแกล้ง เธอเอาอาหารมารับประทานในห้องรับแขก มันก็เอาแต่มองทำเป็นไม่สนใจ อลิซรู้สึกอ่อนใจกับความดื้อของเจ้าตัวเล็กนั้น เธอรู้สึกคุ้นเคยกับมันอย่างประหลาด ใช่แล้วนิสัยมันเหมือนตาคนหัวดื้อนั่นเอง อลิซคิดว่าหมอนั่นคงโดนท่านรองผอ ดัดนิสัยอยู่แน่ ๆ เอาละถ้าอย่างนั่้้น เจ้าหมาตัวน้อยเราจะต้องดัดนิสัยมันเอง

          "เอาละ เจ้าหมาน้อย ถ้าเธอหิวละก็ เธอจะต้องมากินอาหารตรงนี้นะ"อลิซว่า แล้วเธอก็วางจานใส่แฮมชิ้นใหญ่ วางไว้ตรงพรมข้างโต๊ะรับแขก อเล็กซ์รู้สึกหิวมาก แต่ด้วยความหยิ่งในศักดิ์ศรีก็ทำเป็นนิ่งอยู่ อลิซรอคอยอย่างอดทนในที่สุดเวลาก็ผ่านไป ครึ่งวัน อลิซหยิบจานขึ้น อเล็กซ์หันไปมอง ในใจคิดว่า ยังไงก็ต้องเอามาให้เราแน่ แต่เขาคิดผิด อลิซหยิบจานแล้วเอาไปทิ้ง อเล็กซ์กลืนน้ำลายอย่างเสียดาย คราวนี้ อลิซเอานมใส่ ถ้วยมาวางไว้ที่เดิมอีก

          อเล็กซ์ก็ทำแบบเดิมอีก ทำเป็นไม่สนใจแม้ว่าจะหิวใจจะขาดก็ไม่ยอมเสียฟอรม์เด็ดขาด เวลาก็ผ่านไปอีกครึงวัน จนกระทั่งเย็น อลิซก็นำอาหารมารับประล้ทาน อเล็กซ์ก็ยังไม่ยอมขยับ จนกระทั่งถึงเที่ยงคืน เจ้าหมาน้อยอเล็กซ์ก็ทรงตัวไม่อยู่ มันล้มลงหิวจนไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไร คราวนี้ อลิซเดินเข้าไปหามัน แล้วอุ้มอย่างทนุถนอม อเล็กซ์อยากจะขัดขืนแต่ก็ไม่มีแรง อลิซลูบหัว ลูบตัวมันเบา ๆ เอามันไปแนบที่อก อเล็กซ์รู้สึกดีที่ถูกโอบกอดอย่างอ่อนโยน แต่ก็ใจเต้นแรงจนไม่เป็นจังหวะ เขาไม่เคยได้ไกล้ชิดกับผู้หญิงคนไหนขนาดนี้มาก่อน

          อลิซวางเจ้าหมาน้อยไว้บนเตียงของเธอ สักพักเธอก็กลับมาพร้อมกับขวดนมสำหรับเด็ก เธอเอานมอุ่น ๆ ใส่ลงในขวด และป้อนใส่ปากของเจ้าหมาน้อย อเล็กซ์หมดทางที่จะต่อสู้ หรือดิ้นรนอีกต่อไป จึงยอมจำนนดื่มนมจากขวดนั้น อลิซดูพึงพอใจที่เจ้าหมาน้อยละความดื้อรั้นลงไปได้ เธอพูดขึ้นว่า "นี่เจ้าหมาน้อย ความจริงเจ้าหนะน่ารักมากเลยนะ และก็ฉลาดมากด้วย ถ้าเธอเพียงแค่ ไม่ดื้อรั้นและยอมละทิฐิ เพียงเล็กน้อยละก็ เธอก็จะน่ารักกว่านี้อีกเป็นกองเลยละ" "และเราก็คงไม่ต้องเสียเวลาทั้งวันไปกับการทานเพียงมื้อเดียวของเธอ" อลิซยิ้ม "เธอจะยอมอดตายเพียงเพราะจะเอาชนะฉันสินะ" อเล็กซ์หลับตา ใช่เขาช่างโง่เขลาจริง เพียงเพราะต้องการเอาชัยชนะเพียงน้อยนิด ก็เกือบทำให้ตัวเองต้องตาย อเล็กซ์เริ่มคิดได้

          เมื่อหันไปมองเขา ก็พบว่าอลิซ ได้หลับไปแล้ว เธอคงเหนื่อย เพราะอยู่ดูแลเขาทั้งวัน อเล็กซ์เริ่มรู้สึกแปลก ๆ เวลาหันไปมองอลิซ  ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันตอนปีหนึ่ง เขาซึ่งเป็นเด็กเกเร มีเรื่องทะเลาะวิวาทกับคนอื่นเสมอ ก็มีแต่ยัยนี่แหละ คอยจับผิดเอาไปฟ้อง อาจารย์ กับ พี่สาวของเขาเสมอ ไม่ว่าจะแข่งมอเตอร์ไซด์ หรือ มีเรื่องอะไร ยัยนี่ก็รู้เสมอ แต่เขากลับไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับอลิซเลย

          อเล็กซ์ตัดสินใจว่า เอาละในเมื่อเธอรู้เรื่องทุกอย่างของชั้น คราวนี้ละ ชั้นจะใช้โอกาสนี้สืบเรื่องของเธอบ้าง อเล็กซ์ในร่างหมาน้อย กระโดดลงจากเตียง เริ่มเดินสำรวจตามห้องต่าง ๆ โดยเริ่มจากห้องนอน เมื่ออยู่ในร่างนี้อเล็กซ์รู้สึกว่ามันช่างกว้างเสียจริง ๆ เขาเดินไปรอบเตียง ได้แต่แหงนมอง สิ่งต่างๆ ที่อยู่รอบตัว ทั้งโตีะ และเก้าอี้มันดูใหญ่ไปหมด เขาเดินออกไปที่ห้องอื่น ๆ ทั้งห้องรับแขก ห้องอาหาร ห้องครัว แต่ก็ไม่พบใครเลย "อะไรกัน บ้านหลังนี้ ทำไมไม่มีใครอยู่เลย สักคน"อเล็กซ์สงสัย

          เมื่อลงมาถึงห้องรับแขก ชั้นล่างสุด เขาก็มองเห็น ภาพวาดขนาดใหญ่ ภาพหนึ่งอยู่กลางห้อง ในภาพมีรูปชายวัยกลางคน หน้าตาคล้ายกับเซส แต่ดูแก่กว่า และหญิงสาวผมสีเงิน ตาสีฟ้า ในรูปมีเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ น่ารักคนหนึ่ง ผมสีทองสุกใส แววตาร่าเริงสีเขียว เอ็ะ นี่มันยัยอลิซนี่ อเล็กซ์คิด นี่คงเป็นรูปครอบครัวของยัยนั่นแน่ ๆ แต่ทำไม ไม่เห็นมีใครอยู่เลยละ เห็นยัยนั่นอยู่คนเดียว อเล็กซ์คิด

          ทันใดนั้นเอง ก็มีหมอกควันสีขาวลอยเข้ามาในห้อง เมื่อหมอกควันจางลง อเล็กซ์ได้กลับมาเป็นคนอีกครั้ง และเมื่อมองไปรอบ ๆ เขาก็พบว่าตนเองไม่ได้อยู่ที่บ้านของอลิซ มันเป็นสถานที่ค่อนข้างมืด แต่ก็ยังพอมีแสงสว่างจากเปลวไฟ สะท้อนกับกระจกเงาที่ทำจากทองคำ ให้เห็น เขาอยู่ในร่างดั้งเดิม ในครั้งที่ยังเป็นเทพแห่งสงคราม มาร์ นั่นเอง เมื่อมองไปเบื้องหน้าก็พบ ชายผมเงินยวง ผมยาว สวมมงกุฎและถือคฑา นั่งอยู่บนบังลังค์ทองคำ จ้องมองเขาอยู่ "ฮาเดส" ชายหนุ่มพูดขึ้น