”รูมเมท”เออ! กูรักมึงก็ได้(Yaoi)

Intro…

อ้ากกกกกกกกกก!!!!! อยากจะกรีดเสียงร้องดังๆให้ทั้งโลกได้รับรู้ ไม่ต้องแปลกใจนะครับว่าอินี่เป็นบ้าอะไรนั่งขยี้หัวแรงขย่มขวัญนักศึกษาที่ผ่านไปมาต่างมองด้วยสายตาหลากหลายประมาณว่ามึงไปปรึกษาปัญหาศีรษะกับพี่บอย ปกรณ์พรีเซนเตอร์แชมพูชื่อดัง

เหอะ ในห้องสมุดมหา’ลัยชื่อดังทางภาคเหนือ ใบ้ให้อีกนิดก็ได้ มหา’ลัยสีม่วงดอกรักสัญลักษณ์รูปช้างถือคอนเนดโต้นั่นแหละ! อันนั้นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นอยู่ที่ว่า ด้วยความเป็นห่วงของคุณแม่นวลจันทร์บุพการีที่เคารพรักของผมสิครับ ไม่อยากให้ผมเผชิญหน้ากับโลกกว้างอันโหดร้ายและทารุณ จะบอกว่าผมไม่ใช่สาวน้อยน่ารักผู้อ่อนแอโลกสวยเหมือนในละครหลังข่าวขวัญใจแม่ๆหรอกนะครับ!!ออกจะมาดแมนแอนด์แฮนซัมกระเดียดไปทางเทพบุตรเหอะ ไม่อยากจะคุย ว้ากฮ่าๆ

เออๆนั่นแหละๆ ท่านก็เลยหารูมเมทให้ ผมจะไม่อะไรเลยนะครับเพื่อความสบายใจของท่านและประหยัดค่าห้องถ้าไอ้เมทนั่นมันไม่ใช่ ไอ้เชี่ยคิม !!!!ไอ๊เดือนมหา’ลัยสารเลวมีดีแค่หน้าตา ครอบครัวมันทำธุรกิจเกี่ยวกับโทรคมนาคมอะไรเนี่ยแหละแม่มันกับแม่ผมเป็นเพื่อนสนิทสมัยเรียน ทำไมผมถึงเกลียด เครียดและแค้นมันหรอครับ? หึ ถ้าจะสาธยายถึงความเลวทรามที่มันทำกับผมเล่าเจ็ดวันก็ไม่หมด

อย่างเช่นเรื่องเมื่อตอนผมอยู่ม.4วันงานกีฬาสีประจำปีสีมันกับสีผมแข่งบาสรอบชิงอันดับสาม ตอนแรกก็ไม่มีอะไรหรอกถ้ามันไม่ผลักผมไปซบอ้อมอกอิแต้มกระเทยโอทอปประจำชั้นปี!!อินี่ก็สลิดจริง มันแอบแต๊ะอั๋งก้นผมด้วยอ่ะ ผมสัมผัสได้ เรียกเสียงเปรตขอส่วนบุญเสียงเห่าหอนและเหล่าสรรสัตว์ทั้งสนาม ไอ้เชี่ยคิม ไม่คิดจะช่วยหรือขอโทษสักคำ มึงเป็นคนทำนะโว้ยยย!! ทำหน้าทำตาวอนโดนteenหัวเราะเอิ้กอ้ากๆชอบอกชอบใจ ผมก็ทำอะไรไม่ได้ด้วยความที่เป็นคนดีกลัวภาพพจน์เทพบุตรผู้แสนดีที่สะสมมาหลายยปีจะเลือนหาย

หึ แต่ผมก็แอบวางยาไวอาก้าทีมมันตอนแข่งรอบชิงชนะเลิศ นึกเอาเองแล้วกัน ว่าจะวุ่นวายขนาดไหน ยังไม่หมดแค่นี้นะครับบอกแล้วความเลวจองมันเล่าเจ็ดวันก็ไม่จบไว้วันหลังจะเล่าให้ฟัง อ่อ ลืมแนะนำตัวผมชื่อ ณิช เรียนคณะเภสัชปี2 เป็นลูกคนกลางมีพี่ชื่อ ณัฐ น้องสาวชื่อยัยณุช

กลับมาปัจบัน ผมนั่งสงบสติอารมณ์ตัวเองสักพักใหญ่ๆ ไม่รู้แหละยังไงๆผมไม่ยอมหายใจร่วมห้องกับมันเด็ดขาด ต้องคุยกับคุณแม่ให้รู้เรื่องถึงตายอย่างไรน้องณิชก็ไม่ทนนนน!! คิดแล้วก็หนักใจเหลือบไปเห็นหนังสืออนาโตมีเล่มโตวางอยู่บนโต๊ะ เฮ้ออ นี่ผมต้องแบกมันกลับใช่ไหมเนี่ย!! ไม่รู้ทำไมหนังสืออนาโตมีเล่มหนาอลังขนาดนี้ จะเอาไปทุบหัวโจรรึไงก็ไม่รู้ ผมเก็บของใส่เป้สีเขียว รีบเดินฝ่าฝูงคนนับแสนออกจากห้องสมุด(เวอร์ไป)คนจะเยอะอะไรมากมาย แล้วนั่นพวกมึงจะมองกูกันทำไม หน้ากูคล้ายญาติฝ่ายป้อมึงรึไง แล้วไหนจะเสียงเห่าหอนมาเป็นระรอกๆอีก มึงไม่รู้รึไงว่าที่นี่คือห้องสมุดเขาห้ามเห่าหอน ห้ามสัตว์เสี้ยงอย่างพวกมึง สมบัติผู้ดีน่ะรู้จักไหม!!เข้า แต่ผมก็ไม่กล้าพูดนะกลัวจะมีรอยเท้ามาประดับหน้า โว๊ะ ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด แล้วนั่นไอ๊หัวน้ำตาลมึงคิดว่ามึงเป็นพระเอกเอ็มวีรึไง มาทำเป็นเท่ยืนผิวปากสบายอารมณ์ เท่ตายแหละ ชิส์

เอ๊ะ!! แต่เดี๋ยวนะ………..

นั่นมัน……………..

ให้ตายเหอะผมอยากจะหลอกตัวเองว่าไม่ใช่

ไอ้คิมม!!!!!! TBC 。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。 สวัสสดีครับบบ ไรท์เตอร์ชื่อแครอทนะครับ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของรอทครับ หลังจากวนเวียนแถวๆเด็กดีและเล้าเป็ดมานานน เลยอยากลองเปลี่ยนบทบาทเป็นผู้เขียนบ้างไรบ้าง เย่ ตอนนี้รอทก็เรียนเภสัชแบบว่าเยอะมว้ากกกอาจจะอัพช้าบ้างไรบ้างแต่จะอัพบ่อยๆนะ เม้นให้กำลังใจรอทด้วยนะค้าบบ เจอกันตอนหน้าเน้อออ