Soul in Force :ภาค การตามหาความจริง

ครั้งหนึ่งนานมาแล้วในขณะที่ห้วงจักรวาลมีเพียงชายสองคนที่ต่อสู้กันเพื่อแย้งชิงความเอ็นดูจากสิ่ง

ที่สร้างพวกเขาขึ้นมา จนเวลาหนึ่งพวกเขาได้สร้างโลกต่างๆขึ้นมาพร้อมกับสิ่งมีชีวิตอีกคนละ

สามสายพันธุ์

คนแรกเป็นชายผู้สวมเกราะสีขาวตาสีเงิน เขาได้สร้างเหล่าเทพ,เอลฟ์และยมทูต

พร้อมกับการสร้างภพสวรรค์และโลกวิญญาณ

อีกคนเป็นชายผู้สวมเกราะสีดำตาสีทอง เขาได้สร้าง ปีศาจ,มาร,และมังกร พร้อมกับโลกปีศาจและโลกมาร

เมื่อสงครามเริ่มขึ้น พวกเขาได้ทำสงครามกันบนดาวดวงหนึ่ง แล้วสงครามก็เริ่มขึ้นเสียงโห่ร้องเสียงดาบกระทบกัน

เสียงระเบิดตูมตามดังไม่หยุด สองผู้นำต่างใช้ดาบประจำตัวต่อสู้กันโดยไม่สนใจสิ่งที่อยู่รอบตัวเลยซักนิด

จาการต่อสู้เพื่อต้องการความสนใจ กลับกลายเป็นสงครามเพื่อแย้งชิงพลังอันยิ่งใหญ่ของสิ่งที่พวกเขา

เรียกว่า'พระเจ้า' จนวันหนึ่งผู้นำทั้งสองก็ได้รู้ว่าสิ่งที่พวกเขาต้องการครอบครองนั้นได้หายไปแล้ว และเมื่อ

พวกเขาหันกลับไปมองสิ่งที่พวกเขาทำ มันมีแต่ความสูณเสียผู้คนล้มตายมากเกินกว่าจะรับได้ ในขณะที่พวกเขา

ได้แต่สำนึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป บนท้องฟ้าได้มีแสงสีทองสาดส่องไปทั่วเอกภพแสงนั้นทำให้ซากศพจากสงคราม

จมลงไปในดินแล้วเกิดเป็นธรรมชาติขึ้นมาจนดาวที่รกร้างว่างเปล่ากลับกลายดาวทีสวยงาม และขี้เท่าจากสงคราม

ได้ก่อเกิดเป็นสิ่งมีชีวิตไหม่ที่เรียกว่า 'มนุษย์' 

แสงนั้นหายไปเหล่าสิ่งมีชีวิตแรกเริ่มกลับไปยังภพของตน ผู้นำทั้งสองได้สาบานต่อดาวดวงนั้นว่าจะไม่ต่อสู้กันอีก

แล้วทั้งสองก็หายตัวไป ทว่าคำสาบานที่ทำไว้นั้นไม่ได้มีครอบคลุมถึงลูกหลานที่พวกเขาสร้างขึ้นมา เเล้วเมื่อ

มหาสงครามกลับมาอีกจะมีบรุษผู้เป็นความหวังมาตัดสินผลสงครามบนดาวดวงนั้นที่มนุษย์เรียกว่าโลก

_________________________________________________________________

บันทึกแห่งจุดจบสงครามและการเริ่มต้นของทุกสิ่ง

บัญญัติโดย Dark(ดาร์ค)ผู้นำแห่งโลกมารและโลกปีศาจ
              God(ก็อต)ผู้นำแห่งภพสวรรค์และโลกวิญญาณ

__________________________________________________________________

หลายพันปีต่อมา มนุษย์ได้พัฒนาความรู้และเทคโนโลยีไนด้านต่างๆจนก่อสงครามของ มนุษย์เองขึ้นซึ่งไม่ได้ใช้แค่เทคโนโลยี แต่ทุกประเทศงัดทุกๆอย่างมาใช้ไม่เว้นแม่แต่เวทมนต์หรือปีศาจ บางฝ่ายใช้ เทคโนโลยีบวกกับอำนาจเทพ บ่างใช้ เทคโนโลยีบวกกับอำนาจปีศาจ แต่สิ่งที่เป็นพลังที่แท้จริงของของทุกฝ่ายคืออัศวิน จอมเวทต์ ผู้มีพลังพิเศษ และ เวทมนต์จนกระทั้งยุคสงครามยุติลง

ผลกระทบจากสงครามทำให้เกิดเป็นทวีปขนาดใหญ่หลายทวีป และมีทวีปหนึ่งเกิดการแบ่งดินแดนขึ้นมา

4อนาจักคือ 1.คอนแสตนตินโนเปิล 2.อานาจักมังกรแสง 3.วิทาเนีย และ 4.วิลลาออดิโทเล แต่ถึงมหาสงครามจะยุติลงก็ยังมีสงครามเกิดขึ้นอยู่บ้างและเพราะสงครามครั้งก่อนที่ทำให้ ผู้คนที่เคยอยู่ในเงามืดได้รับการยอมรับจากคนทั่วโลก (จอมเวทต์ ผู้มีพลังพิเศษ) นับวันผู้คนเหล่านี้เริ่มจะแพร่กระจายกันอยู่ตามทั่วทุกมุมโลก บางคนก็ได้ยกย้องคนพวกนั้นเป็นดั่งพระเจ้าแต่บางคนกลับดูถูกพวกเขาว่าเป็นได้แค่ปีศาจ และเพราะจำนวนที่เพิ่มขึ้นจึงใด้มีการแบ่งชนชั้นขึ้นมาซึ่งรู้กันแค่ในกลุ่ม จอมเวทต์กับผู้มีพลังพิเศษเท่านั้น

"ฝ่าบาท"หญิงคนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นมา

"มีอะไร ไม่เห็นรึไงว่าข้ากำลังยุ้ง" ชายวัยกลางคนกำลังเคลียเอกสารที่กองเถ้าภูเขาด้วยถ้าทีรีบร้อนอยู่บนโต๊ะ

"พระนางมาเลียยกำลังจะให้กำเนิดบุตรแล้วคะ"

"...หา!" ชายวัยกลางคนซึ่ง(น่าจะ)เป็นองราชาพอได้ข่าวก็หยุดกิจกรรมทุกอย่างแล้วรีบวิ้งไปยังห้องทีชายาของตนเองอยู่ทันที

"มาเลียในที่สุดเจาก็ให้กำเนิดบุตรให้เราแล้วสินะ...นี่มันอะไรกัน!" พอราชาอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาดูก็ตกใจ เพราะร้างกายเด็กคนนี้มีบางอย่างเลื้อยไปมาอยู่บนร้างของทารกและมันไม่ได้เลื้อยอยู่ไต้ผิวหนัง แต่มันออกมานอกร้างกายทำให้เห็นว่ามันเป็นสีดำปนแดง(หน้าจะเป็นเส้นเลือด)แต่จู่ๆมันก็หายไป

1วันหลังจากนั้น

"ท่านปราชญ์ลูก...ไม่สิ เด็กคนนีเป็นตัวอะไรกันแน่" ราชาถามอย่างเกรี่ยวกราดปนความหวาดกลัวพรางจ้องไปทีเด็กซึ่งอยู่กลางห้องโถง
ตอนนี้เด็กน้อยอยู่ในห้องท้องพระโลงพร้อมกับ ขุณพล ราชินี นางสนมและอืนๆอีกน้อยนิด เพราะเรื้องนี้ต้องเก็บเป็นความลับ ซึ่งตอนนี้นอกจากปราชญ์ที่คุกเข่าอยู่หน้าบัลลังแล้วทุกคนที่อยู่ในห้องล้วนเป็นคนในราชวงศ์

"ขอข้าดูหน่อยใด้ใหมท่านราชา" ปราชญ์ถามแต่ตานั้นจ่องไปยังเด็กที่หลับอยู่บนโตะ

"ตามสบายเลย"

"หือ...โอ้!พระเจ้านี่มันอะไร" ปราชพูดออกมาก่อนจะถอยหลังออกจากเด็ก "เด็กคนนี้มีพลังของปีศาจอยู่และ..."ท่านปราชญ์พูดออกมาเบาๆแต่ทุกคนในห้องก็ได้ยินกันหมด และแทนที่จะพูดต่อเขากลับเงียบเอาไว้

"จริงๆด้วยสินะ...เอาเด็กคนนี้ไปทิ้งซะ" ชาชาสั่งแต่ทันไดนั้นก็มีหญิงสาววิ้งมาคว้าเด็กทารกไว้ก่อน

"ไม่ได้นะ!เด็กคนนี้เป็นลูกของข้า"

"แต่มันเป็นปีศาจนะมาเลีย และดินแดนของข้าก็ไม่ต้อนรับปีศาจ!" ราชาตะโกนบอกพร้อมกับทุบลงบนที่วางมือ

"ท่านราชาถึงจะมีพลังของของปีศาจแต่เขาก็มีพลังพิเศษของมนุษเช่นกัน" ปราชญ์บอกก่อนแสยะยิ้มแล้วหันไปดูเด็กที่อยู่ในอ้อมกอดของมาเลีย

"ผมขอแนะนำให้นำเด็กคนนี้ใว้ในหอคอยดำ และอย่าปล่อยให้คนอื่นที่ไม่ใช่คนของราชวงศ์เห็นโดยเด็ดขาดยกเว้นคนใช้ซึ่งมีได้แค่2คนเท่านั้นพร้อมกับคนคอยตรวจดูคนรับใช้ว่า เอาความรับเรื่ององชายไปปูดหรือไม่และถ้าทำก็ให้ฆ่าได้เลย"

"งั้นก็ประกาศออกไปว่าโอรสชายลำดับที่3แห่งราชวงศ์ออดิโทเลสิ้นพระชนม์แล้ว จะไม่มีการเผาฟังหรือทำการได้ๆทั้งสิ้น" ราชาประกาศอย่างกู่ก้อง นับแต่นั้นมาองชายลำดับที่3แห่งราชวงศ์ออดิโทเลก็ถูกลบออกไป

หลังจากนั้นไม่นานพระนางมาเลียก็ได้คลอดบุตรตรีขึ้นมาเป็นลำดับที่8ถ้ารวมกับนางสนมคนอื่นของราชวงศ์ แล้วตั้งชื่อให้ว่า นานาลี และด้วยความน่ารักอ่อนโยนและใสซื้อทำให้เป็นที่ชื่นชอบของทุกคนจนแม้แต่กษัตริย์จากเมืองต่างๆก็หมายจะแนะนำบุตรชายของตนเองให้องหญิงน้อย

5ปีต่อมา

ปราสาทหลังใหญ่กำลังจะมีงานฉลองครั้งใหญ่เพราะวันนี้เป็นวันเกิดขององหญิงคนสุดท้อง
แต่ไม่มีคัยสังเกตเห็นเด็กที่นั้งอยู่ริมหน้าต่างในหอคอยที่มืดมิด จนเสียงประตูเปิดออกพร้อมกับมาเลียก้าวท้าว

เข้ามา

"ท่านแม่หรอ ท่านมาทำอะไรที่นี้ท่านหน้าจะอยู่ในงานพิธีกับน้องของข้าไม่ใช้เหรอ" เด็กทารกในตอนนั้นโตขึ้นมาเป็นเด็กน้อยที่มีผมกับตาเป็นสีดำและมันเงา บวกกับหน้าตาที่หล่อเหล่าทั้งทียังเด็กแต่ก็ซ้อนความซุกซนไว้ ซึ้งขัดกับน้ำเสียงที่ดูจริงจังปนกับความเป็นห่วงและสีหน้าที่ยิ้มน้อยๆให้ผู้เป็นมารดา

"แม่แค้เป็นห่วงเจ้านะ...เจ้าไม่อิจฉาหรือโกรธคนอื่นเลยหรอที่ทำกับเจ้าแบบนี้" มาเลียถามขณะก้มหน้าบีบมือเหมือนกับเป็นความผิดของตนเอง จนมือของเด็กน้อยวัย6ปีจับมือของมารดาเอาไว้แล้วพูดว่า

"โกรธหรอ? ไม่ ข้าไม่เคยโกรธเลยท่านแม่เพราะนั้นคือครอบครัวของข้าและข้าก็แยกแยะออกว่าอันให้ถูกอันไหนผิด" เด็กชายบอกพร้อมกับปล่อยมือจากมารดาพร้อมกับทำมือให้มีปรสิธ(พลังในตอนนั้น)

"แต่อย่างน้อยเจ้าก็หน้าจะระบายอารม์ออกมาสิอา..." ขณะที่มาเลียกำลังจะเอ่ยชื่อ เด็กน้อยก็ยกมือขึ้นมาห้าม

"ข้าไม่ได้ชื้อนั้นอีกต่อไปแล้วท่านแม่ ต่อไปนี้ข้าจะไม่ใช้ชื่อของราชวงศ์อีกต่อไปตอนนี้ข้าชื่อ คินโล"

ในคือนั้นทุกคนในปราสาทไปงานฉลองกันจนหมดยกเว้นเด็กน้อยคินโลที่นอนหลับพร้อมกับน้ำตาแห่งความเหงา แต่แล้วหน้าต่างก็ถูกเปิดออกโดยมีผู้ชาย3คนเขามาในห้องหลังจากนั้นทุกอย่างก็มืดมิด...

ช้าววันต่อมา

"คุณคะ" มาเลียก้าวเข้ามายังหน้าบัลลังด้วยสีหน้าโกลดสุดขีด

"มีอะไรหรอมาเลีย"ราชานั่งอยู่บนบัลลังอย่างสบายใจไม่ใช่เพราะเครียเอกสารเสร็จแต่เพราะมีบางอย่างถูกกำจัดไป

"ลูกชายคนทีสามของท่านหายตัวไปแล้ว"

"งั้นหรอ" ราชาพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉยพร้อมกับหาวต่อหน้ามาเลีย

"นี่ท่านทำอะไรกับลูกของเรากัน" มาเลียถามอย่างเกรี้ยวกราดพร้อมก้าวเข้าหาสามีของนางอย่างเอาเรื่องจนองครักษ์ต้องมาห้ามไว้

"ทำอะไรนะหรอก็ทำในสิ่งที่ควรทำไง...เมื่อคืนเป็นงานวันเกิดของนานาลี้ลูกคนแรกของเจ้ากับข้า และเพื่อให้เป็นแบบนั้นก็ควรกำจัดไอ้เด็กนั้นไปซะ" ราชาบอกด้วยน้ำเสียงสะใจนิดๆ

"ท่านทำใด้ยังไงกันนั้นมันลูกของเรานะ" มาเลียพอใด้ยินเขาก็ถึงกับเข่าอ่อนแล้วก็ล้มลงด้วยสีหน้าที่ช๊อกสุดๆ

"เจ้าไม่เข้าใจอะไรเลยสินะ...ไอ้เด็กนั้นมันไม่ใช้ลูกของฉัน!

10ปีต่อมา

ชายหนุ่มผู้หนึ่งกำลังเดินอยู่ในสถานที่ที่เขาไม่รู้ว่ามันคือที่ใหน มีเพียงเสียงเพลงอันไพเราะ ทางเดินปูด้วยพรมสีเเดงพนังทำจาก หินอ่อน และแสงสลัวๆเขาเดินตามเสียงนั้นไป จนมาถึงบันไดหินอ่อนทีปรายสุดมีประตูสีขาวเขาเข้าก้าวขึ้นบันไดไปเปิดประตูทุกอย่างเงียบลงและหายไปหมือนกับกลุ่มควัน

แล้วเขาก็ตื่นขึ้นมา

เสียงและน้ำฝนที่ตกลงมาทำให้ชายหนุ่มลืมตาตื่นขึ้นโดนยังมีสีหน้าที่มึนงง รอบตัวขามีแต่กองเศษขยะและของเน่าเหม็น

หลังจากที่ลุกขึ้นนั้งได้เขาก็มองไปรอบๆพร้อมกับคิดว่าทำไมถึงอยู่ในห้องแคบๆที่มีขยะหล่นลงมาเป็นระยะๆจากช่องบนเพดาน จากนั้นเขาก็ถอนหายใจด้วยสีหน้าเศร้าสลดแล้วเอ่ยกับตัวเองว่า"ขอต้อนรับกลับสู่โลกแห่งความจริงนะ อามาโนะ เจมส์ คินโล"

to be continued