ยัยเปียกสุดแสบVSนายประธานสุดโหด

ฉันตื่นขึ้นมาก็เจอกับพี่ไนท์นั่งเฝ้าอยู่ข้างๆ ฉันนอนที่โรงพยาบาลนี่ก็ปาเข้าไป5วันแล้วเบื่อจัง

''พี่ไนท์ อามิอยากไปเยี้ยมนายนั่นอะพาอามิไปหน่อยได้ไหมคะ''ฉันถามพี่ไนท์ที่กำลังอ่านหนังสือ

''แต่แผลอามิยังไม่หายดีเลยนะ''พี่ไนท์บอกด้วยความเป็นห่วง

''นะคะใกล้ๆเองไม่ใช่เหรออามิสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรรุนแรงให้แผลเปิดนะคะพี่ชาย''ฉันอ้อนอยู่อย่างนั้นก็ฉันอยากไปดูนิน่าว่านายนั่นเป็นยังไงบ้างหายดีรึยังนอนมาแล้วตั้ง5วันมันเบื่ออะ ชิ

''อืมได้งั้นเดี๋ยวมาพี่ไปเอารถแบบละกัน''พี่ฉับตอบพร้อมลุกเดินออกไปข้างนอกห้อง

พี่ไนท์ไปไม่นานก็กลับมาพร้อมรถเข็นคนไข้มา (0..0!)ฉันเดินได้ จะเอามาไมรถเข็น

''มาถ้าอยากไปก็ต้องนั่งนี่ไม่งั้นไม่ให้ไป''โหดร้ายนั่งรถเข็นมันน่าอายอะทั้งๆที่เดินได้ชิชิ

''อืมมม นั่งก็นั่ง แล้วนี่พี่ฟรานกับพี่บอมไปไหนเหรอไม่เห็นหน้าหลายวันละ''นอนโรงพยาบาลมา5วันเจอพี่ๆเขาแค่วันแรกที่มานอนที่เหลือไปไหนไม่รู้

''ไม่รู้เหมือนกันอะทำไมเหรอคิดถึงพวกมันเหรอเดี๋ยวบอกให้''พี่ไนท์ทำไมทำหน้างั้นก่อนจะตอบอะมีอะไรรึปล่าวอ่า

''ไม่อะ ไปๆๆพาไปได้ละอยากไปแล้ว''ลีลาเดี๋ยวทุบพี่โชว์คนอ่าน(-0-!)

พี่ไนท์เข็นรถเปิดประตูเดินออกมาแล้วเดินไปที่ห้องตรงข้ามเหอะหมอมันก็เข้าใจเอาคนไข้มาไว้เนอะห้อง45-55ต้องกันเลย555+

คือว่าเข้ามาถูกที่แต่ผิดเวลารึปล่าวเอยตู ก็แบบว่านายชุนมีแขกแล้ว (- -!) นี่ๆๆเธอมาก่อนอะเยี้ยมพอละใสหัวหลบไปได้แล้วคนมาทีหลังจะเสียบ กร๊ากกกก ได้แต่คิดในใจ ชิ

''อ้าวววไนท์คิดไงมาเยี้ยมกูวะ''เห้ยยยตูก็อยู่นะทักคนเดียวได้ไงวะทำเป็นมองไม่เห็นเดี๋ยวเจอตีนคู่

''พายัยนี่มาเยี้ยมแกอะเห็นบอกอยากรู้แกหายดีรึยัง''

''แล้วดูเสร็จรึยังละ ฉันปกติดี ตอนนี้แพนกำลังป้อนข้าวอยู่ เห็นแล้วใช่มะ ''ฉันพยักหน้า

''ถ้าเห็นแล้วก็เชิญออกไปได้แล้ว''(-..-!)

''แล้วหมอว่านายเป็นอะไรรึปล่าวกระทบกระเทื่อนตรงไหนไหมอะกระดูกหักตรงไหนรึปล่าว''อะไรมันดนใจให้ตูพูดแบบนั้นฟะ

''ไม่ เธอออกไปได้แล้วฉันจะให้แพนป้อนข้าวให้แล้วจะพักผ่อนแล้ว''คำก็ไล่สองคำก็ไล่คำว่าขอบคุณอะจะมีไหม

''ไนท์พาน้องมึงออกไปได้ละกูไม่อยากเห็นหน้ายัยนี่''ทำไมถึงพูดกับคนที่ช่วยนายแบบนี้อะเหอะได้ยินอย่างนั้นแล้วน้ำตาแทบไหล

''ไปเหอะพี่ไนท์ อามิก็ไม่อยากเจอหน้าคนเฮงซวยอย่างมัน ช่วยไว้แท้ๆไม่คิดจะขอบคุณสักคำ คำว่าขอบคุณไม่ต้องการเท่าไหร่หรอกนะ แต่ไอ้ที่มาเยี้ยมเพราะเป็นห่วงแต่กลับมาเจอบอกว่าไม่อยากเห็นหน้า นี่คิดว่าตัวเองเป็นเทวดารึไงย๊ะที่ฉันต้องง้อน่ะ ไม่อยากเห็นก็ไม่ต้องเห็น เหอะ ไอ้สวะ''อารมณ์ขึ้นก็แน่ละคนอุส่ามาเยี้ยมยังจะมาว่ากันอีกรู้หรอกนะว่านายนั่นปากร้ายแต่น่าจะร้ายให้เป็นเวลาบ้าง หึหึ คงโกรธที่ฉันเข้าไปขักจังหวะที่กำลังจะหวานกับยัยแพนด้าอะไรนั่นสินะ อยากกระโดดขึ้นไปทุบให้จมเตียงจริงๆ

''จำคำของมึงไว้ไอ้ชุน มึงกล้ามากที่พูดกับน้องกูแบบนี้ มึงรู้ไหมยัยนี่ต้องผ่านอะไรมาบ้าง กูขอตัดเพื่อนกับมึงชุน กูกับน้องกูจะไม่มายุ่งกับมึงอีก สวะอย่างที่น้องกูบอกจริงๆ''พี่ไนท์ก็โมโหเหรอเนีย แต่ก็สมน้ำหน้านายนั้นละ ชิ

พี่ฉันเข็นรถของฉันเดินออกมาก็เจอพี่ฟรานกับพี่บอมยืนอยู่หน้าห้องของนายชุน

''เอ้าเห้ยยยไม่เข้าไปอีกวะรีบกลับไปไหนมากินข้าวด้วยกันกิกูชื้อของมาเยอะเลยวะ''พี่บอมเอยชวน

''เหอะ เชิญพวกมึงอยู่กับไอ้สวะนั่นต่อไปเหอะ กูคนนึงแหละที่รับมันไม่ได้ กูจะไม่ไปยุ่งกับพวกมึงอีกดูแลมันให้ดีละกัน ''ฉันทำให้เพื่อนต้องแตกกันรึปล่าว ถึงนายชุนจะไม่ดี แต่สองคนนี้ดีกับฉันมากนะ

''อะไรกันวะมีอะไรกันเหรอ อามิเป็นอะไรทำไมร้องไห้อะ พวกมึงมีอะไรก็บอกกันดิวะ ''ห๊ะร้องเหรอ น้ำตา มัน ไหลออกมาตอนไหนกัน แล้วทำไมต้องไหล เหอะงี่เง่าชะมัดแค่นี้ก็ร้องไปสมกับเป็นลูกสาวมาเฟียเลย

''ป่าวอามิหาวอะน้ำตาเลยไหลนิดเดียวเอง''แก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ

''พวกมึงเข้าไปเหอะกูพาอามิไปพักผ่อนละ ''พี่ไนท์พูดจบก็เข็นรถของฉันเข้าห้องมาฉันจึงเดินขึ้นไปนั่งเตียงแล้วนอนหุ่มผ้า ไม่เข้าใจทำไมนายนั่นพูดแบบนั้น ทำไมต้องพูดจาทำร้ายกันด้วยนะ

ฉันนั่งๆนอนอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลาเกือบครึ้งเดือนน่าเบื่อชิบเมื่อวานกลับมาที่บ้านพี่ไนท์แล้วตอนนี้กำลังจะไปเรียนกลัวตก(-..-*)

''แน่ใจนะอามิว่าจะไปเรียนไม่คิดจะพักก่อนเหรอ''พักมานานละ

''แน่ใจอามิไม่เป็นอะไรแล้ว แล้วนี่คุณลุงอุนจูกลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่อะคะ''นอนแต่โรงพยาบาลไม่รู้เรื่องรู้ลาวอะไรเลย(- -*)

''อืมก็ตั้งแต่แกปกติดีอะพวกคุณลุงเลยขอตัวกลับมีธุระที่โน้นน่ะ''อ่องี้นี่เอง

''งั้นเค้าไปละนะ เย็นเจอกันงับ''ฉันบ๊ายบายพี่ไนท์

ชินกับการขับรถขึ้นเยอะเลยนะเนียฉัน555+แหง่ละฝึกมาเยอะ  ฉันขับรถไม่นานก็มาถึงโรงเรียนจอดรถเสร็จก็เดินมาที่ห้องเรียน

''อามิจัง หายไปไหนมาเหรอ คุโชว์คิดถึ๊งงงคิดถึง''(0.0*)

''อ่อกลับไปบ้านอามิที่เกาหลีมาน่ะคะมีธุระต้องทำนิดหน่อยคุโชว์สบายดีไหม''

''อะห๊ะสบายดีครับ อามิรู้รึยังว่าอาทิตย์หน้าเราจะไปทัศนศึกษากันอะ''(- - )( - -)!!!

''แล้วเขาพาไปที่ไหนบ้างอะได้บอกไหมคุโชว์ไปรึปล่าว''

''ก็น้ำตกอะพักที่รีสอร์ทอะก็ไปประมาณ2วัน3คือน่ะ คุโชว์ไปแน่นอนละ แต่อาจารย์ แบ่งตามชมรมอะเราคงไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอกรถคนละคันกันอะเพราะคนละชมรมเลย''หืมมมม(0..0)ชมรมงั้นเหรอ แข่งรถ นายชุน เอิ่ม ไม่ไปได้มะเนีย แต่ก็กลัวเสียคะแนนกิจกรรมอะ ชิ

''อืมขอบคุณคุโชว์มากนะที่บอกอะ แต่เล่นเกมส์นี่เราเล่นด้วยกันได้ใช่ปะ''แน่นอนว่าทัศนศึกษาต้องมีเกมส์อะไรแน่นอน

''เล่นด้วยกันเหรอ ต้องแข่งอะ ไม่ได้เล่นด้วยกันหรอกต้องแข่งกัน ''แข่ง(- -*)อาจารย์คนไหนมันคิดฟะ

''อืมมไม่เป็นไรไว้ว่างๆเราค่อยเจอกันแต่อามิอยากไปทะเลมากกว่าอะ''ไม่ได้ไปนานละ55

''ทะเลเหรอ ก็ลองไปขอประธานดูสิ''(-0-*)ขอให้มันฆ่าฉันรึไงย๊ะ

''เอิ่ม ไม่ดีกว่าน้ำตกก็น้ำตก เหอะๆๆ''

''อืมมม อามิทำไมหลังอามิมันแดงๆเหมือนมีเลือดเลยอะ''ห๊ะเลือดแผล แผล เปิดงั้นเหรอ บ้าน่าฉันไม่ได้ทำอะไรแรงสักกะหน่อย หรือเพราะตอนขับรถมาฉันเบรคกระทันหันหลังเลยกระแทกเบาะรถ ไม่จริงอะมันหายดีแล้วนี่

''อามิเป็นอะไรรึปล่าวไปห้องพยาบาลไหม''คุโชว์เป็นห่วงฉันด้วยเหรออุ้ยดีใจ

''ก็ดีนะอยากได้เสื้อเปลียนด้วยน่ะ ''ว่าเสร็จคุโชว์ก็พาฉันเดินไปที่ห้องพยาบาลแต่มันอยู่ไกลมากอะสามตึกได้ที่ต้องผ่านตายห่าก่อนพอดี

''เธอเป็นอะไรน่ะยัยเฉิ่ม''ไอ้ชุนเดินผ่านฉันไปแล้วถามเหอะสนด้วยเหรอน๊ะ

''ฉันถามเธอไม่ได้ยินรึยัง ตอบๆมาเส่ว่าเป็นอะไรถึงเลือดออกแบบนี้''มันเขย่าฉันให้ตอบ ฉันไม่ตายหรอกนะแค่เลือดออกแต่จะตายเพราะอกเขย่าเนียแหละไอ้บ้าชุน แล้วนายนี่จะโมโหทำพระแสงอะไรวะ

''แล้วมันเกียวอะไรกับนายฉันจะเป็นะไรมันก็เรื่องของฉันนายอย่ามายุ่งปล่อย''เขาจับแขนฉัน

''นี่นายไม่เห็นเหรออามิเลือดไหลใหญ่แล้วน่ะถ้าไม่รีบทำแผลอาจจะเลือดหมดตัวก็ได้นะ''คุโชว์บอกนายชุนให้ปล่อย

''บอกหน่อยไม่ได้เหรอว่าเป็นอะไร น่ะ ''เขาทำเสียงเบาๆ สายตาดูเปลียนไปมากเลย

''ฉันโดนยังไปหลายนัดตอนไปช่วยนายไง เข้าใจรึยังว่าฉันนอนโรงพยาบาลทำไม แล้วเข้าใจรึยังว่าฉันต้องเจออะไรมาบ้างกว่าจะได้นายออกมาจากไอ้สวะนั่น ฉันบอกหมดแล้งทีนี้จะปล่อยได้รึยัง ฉันรอดจากตะกั่วมาได้ไม่อยากตายเพราะเลือดหมดตัวหรอกนะ''เหอะ อะไรกันไม่รู้เรื่องเกียวกับฉันเลยสักนิด 

เขาปล่อยแขนฉันฉันจึงไปเกาะแขนคุโชว์ให้เขาพาไปที่ห้องพยาบาล แต่ แต่ ว่า ทำไมมันมึนๆแบบนี้ละเพราะเสียเลือดเยอะงั้นเหรอ หรือเพราะอะไร 

ฉันลืมตาขึ้นมา ก็เจอพี่ไนท์นายชุนคุโชว์พี่ฟรานและพี่บอมยืนอยู่

''อามิฝื้นแล้วเหรอคะ เป็นอะไรมากไหมเจ็บมากรึปล่าว''พี่ฟรานรีบเดินมาหาฉัน

''ไม่อะคะแต่รู้สึกปวดหัวนิดหน่อยแล้วนี่ใครเอาอามิมาโรงพยาบาลคะเนีย''จำได้ว่าตอนแรกอยู่โรงเรียน

''คุโชว์น่ะ แล้วนี่ไปทำอะไรมาเลือดถึงออกเยอะขนาดนั้น''พี่ไนท์ตอบฉัน

''ไม่รู้เหมือนกัน ตอนแรกก็ไม่รู้สึกจนคุโชว์ถาม แต่ถ้านายชุนไม่มายุ่งอามิคงไม่ต้องเข้าโรงพยาบาล นายอะมันตัวซวยนายชุน เจอนายทีไรมีแต่เรื่อง ''

''มึงอีกแล้วเหรอไอ้ชุน มึงบอกกูเองไม่ใช่เหรอว่าไม่อยากเห็นหน้ายัยนี่ แล้วมึงไปยุ่งกับยัยนี่ทำไม มึงจำคำของมึงเองไม่ได้เหรอ แค่นี้น้องกูก็เจ็บเพราะมึงมากพอแล้ว มึงไม่ควรทำให้น้องกูเจ็บอีกไอ้ชุน''พี่ฉันโกรธจัดจะเดินไปซัดหน้านายชุนอย่างเดียวเลยดีที่มีพี่บอมพี่ฟรานคุโชว์คอยห้าม

''ใจเย็นๆดิวะ พวกเราเองก็ผิดที่ไม่บอกไอ้ชุนว่าอามิถูกยิงเพราะไปช่วยมัน''พี่บอมบอกห้ามพี่ชายฉัน

''คือแต่ว่ายังไงอามิก็ไปช่วยไอ้ชุนไม่ใช่เหรอมันก็ควรจะขอบใจหรือทำตัวกับยัยนี่ให้ดีกว่านี้ นี่อะไรยัยนี่ทั้งไปหัดขับรถหัดยิงปืนรำบากแค่ไหนเพื่อจะมาช่วยไอ้สวะนี่ แล้วดูมันทำกับคนที่ช่วยมัน นี่มันไม่ใช่เพื่อนกูแล้ว มันไม่มีหัวใจรึยังไงวะ มึงเคยเข้าใจคนอืนไหมชุน''พี่ฉันโกรธจัด

''เอ่อกูเข้าใจว่ามึงโกรธแทนอามิ ไอ้ชุนเองก็ผิดมากจริงๆ อามิพี่ขอโทษแทนไอ้นี่ด้วยนะ''พี่บอมเอยขอโทษฉันแทนไอ้บ้าชุน

''ไม่เป็นไรคะ อามิก็ไม่ได้หวังอะไร''

''อามิจังเดี๋ยวคุโชว์มาหาตอนเย็นนะขอกลับไปที่บ้านก่อนที่บ้านมีปัญหานิดหน่อยเหอะๆ''คุโชว์ขอตัวกลับก่อนสงสัยจะรำคาญพวกนี้ละมั้ง

''ขอบคุณมากนะคุโชว์ที่คอยช่วยฉันตลอดเลยน่ะไว้ว่างๆไปทานข้าวที่บ้านฉันก็ได้นะขับรถดีๆละ''คุโชว์พยักหน้าแล้วเดินเปิดประตูออกไป

''แล้วนี่หมอว่าไงมั้งอะอามิจะกลับได้ตอนไหน''พี่ฟรานถามพี่ไนท์

''หมอบอกตรงแพงมันกำลังจะเข้ากันดีอยู่แล้วแต่ได้รับอะไรกระแทกก็ไม่รู้ดิมันเลยปริน่ะแต่ทำแผลก็กลับไปพักผ่อนได้ละ ถ้ายังเป็นแบบนี่ยัยนี่ไม่ได้ไปทัศนศึกษาแน่''

''ไม่เอานะคะพี่ไนท์ยังไงอามิก็จะไปแต่อยากไปทะเลไม่ได้ไปตัื้งแต่เด็กๆละนะเนีย''ฉันบอกพี่ไนท์

''ไว้ปิดเทอมเราค่อยไปกันเองก็ได้นิ่''งะสนุกไรไปสองคน(= =!)

''ไม่หนุกอะไปสองคน แต่ก็ชั่งเหอะ แล้วพี่ๆไปกันรึปล่าวอะ''

''ไปทุกคนแหละก็ไปตามชมรมน่ะนะ''พี่บอมตอบฉัน นายชุนมันอมอะไรอยู่วะไม่พูดสักคำ

''งั้นอามิก็จะไป 555+นะ นะำี่ไนท์''อ้อนแปป(^0^!)

''อืมตามใจแล้วอามิอยู่ชมรมไหนละ''(0..0)บอกไงดีอะว่ารถแข่ง

''เอิ่ม..คือ..ว่า..อามิ..อยู่..กับ..นาย.ชุน''

''ห๊ะอยู่กับไอ้ชุนเนียนะแล้วไปเข้าได้ไง''พี่ไนท์โกรธขึ้นมาอีกแล้วตายๆๆ

''คือออ อามิสุ่มน่ะเลยได้ของนายนั่น''ฉันตอบแล้วหันไปมองหน้านายนั่นแวบนึงเขาตาโต55+ถ้าบอกโดนนายนี่บังคับนะได้ตายรอบสองแน่นายชุนเอย

''หึหึ ฉันพอจะรู้แล้วว่ายัยนี่ไปที่สนามแข่งจนเกิดเรื่องยังไงมึงแน่มากที่เอาน้องกูไปเสี่ยงไอ้ชุน''เอาแล้วงานเข้า

''คือไม่ใช่นะคะพี่ไนท์อามิสุ่มหลงเข้าไปเองและก็อยากเห็นเขาแข่งเลยไปเลยเกิดเรื่องอะ''ฉันแก้ตัว

''แล้วทำไมไอ้โจมันต้องส่งคนไล่ยิงนอกสะจากมันจะเอาของเดิมพันของมัน''พ่อคะแม่คะทำไมให้มันสมองพี่ไนท์เยอะจังมันจะฉลาดเกินแล้ว

''เดิมพันอะไรกันที่มันไล่เพราะอามิไปด่ามันต่างหาก''แก้ตัวไปเรื่อยๆๆ55+

''เหอะ อย่าเลยอามิพี่ไม่ได้โง่ขนาดนั้น''เอ้ารู้หรอกเหรอว่าตัวเองไม่ได้โง่กิกิ

''อามิพักก่อนเถอะตอนเย็นพี่จะมารับตอนนี้ขอไปทำธุระก่อนนะ''พี่ไนท์รีบไปไหนฟะ

''พวกมึงตามกูมา มีเรื่องต้องเคลียร์กันกับกู''น่านงานเข้าแล้ว

Night:ผมโกรธมากเมื่อรู้อะไรจากปากน้องสาวที่ผมรักมากมาก็พอจะเดาอะไรออกได้เยอะเลยถึงแม้ยัยนั้นจะพยายามโกหกแก้ตัวให้พวกนี้ก็เหอะ ผมขับรถมาที่คอนโดส่วนตัวที่อามิไม่รู้มันเป็นคอนโดที่กินประจำของเราสี่คน

''พวกมึงนั่งก่อนสิกูมีอะไรจะถาม''ผมบอกพวกไอ้ชุนนั่งเหอะตอนแรกก็เพื่อนกันดีๆหรอกแต่พอเห็นไอ้นี่มันว่าน้องผมตอนนั้น ทั้งๆที่ยัยนั่นเป็นห่วงแต่ดูมันทำคำพูดแต่ละคำไม่รักษาน้ำใจน้องของผมเลย

''พวกมึงมีอะไรจะบอกกูไหมฟราน บอม ชุน''ผมถามพวกมัน

''ไอ้ฟรานกับไอ้บอมไม่ผิดคนที่ผิดคือกู กูเป็นคนบังคับให้ยัยนั่นเข้าชมรม และบังคับให้ไปเป็นของเดินพันเอง กูแค่จะแกล้งยัยนั่นแต่ไม่คิดว่าไอ้โจมันจะเอาจริง ''ไอ้ชุนตอบสองคนนั้นนั่งเงียบ

''แกล้งยัยนั่นงั้นเหรอ ยังนั่นที่มึงว่ามันน้องกูนะชุน มึงไม่คิดเลยเหรอว่าถ้ามึงแพ้ยัยนั่นจะเป็นยังไงถ้าหนีไม่รอด พวกไอ้โจมันส่งคนตามล่ายิงน้องกูยัยนั่นต้องเจออะไรบ้างมึงไม่คิดเลยเหรอ''คิดแล้วโกรธน้องผมก็แค่ผู้หญิงธรรมดาคนนึงแต่ดูมันทำหยังกับยัยนั่นไม่มีชีวิตทำอะไรก็ทำงั้นเหรอ

''แต่ไอ้ชุนมันก็สั่งพวกกูแล้วนะไอ้ไนท์ว่าถ้ามันแพ้ให้พายัยนั่นนี้ไปให้ไกลที่สุดพวกเราก็พายัยนั่นรอดมาได้แล้วนะ''ไอ้บอมช่วยตอบ

''แต่ถ้าไอ้ชุนไม่บังคับให้ยัยนั่นทำอะไรต่อมิอะไรยัยนั่นก็คงมาเรียนปกติทำตัวปกติไม่ต้องคอยหลบลูกปืนแบบนี้ อีกอย่างยัยนั่นจะได้ไม่ต้องจับปืนคอยฆ่าคนจะได้ไม่ต้องโดนยิงจะได้ไม่ต้องเสี่ยงต่อการขับรถพวกมึงเคยคิดมั้งปะว่าน้องกูมันจะเป็นยังไง เจอเรื่องพวกนั้นยัยนั่นก็เจ็บพอแล้วไหนจะมาเจอไอ้ชุนมันว่ามันพูดไม่ถนอมน้ำใจกันแล้วยังบอกไม่อยากเห็นหน้าคนที่พยายามช่วยมันอีก พวกมึงคิดว่ากูควรทำไงวะ''

''คำว่าขอบคุณยังไม่มี มีแต่เพิ่มความเจ็บปวดให้ น้องกูก็คนนะไอ้ชุน ไม่ใช่หินที่จะไม่มีความรู้สึก บอกตรงๆยัยนั่นไม่เคยทำอะไรเพื่อใครมากขนาดนั้นมาก่อนไม่เคยคิดถึงใจใครเลยด้วยซ้ำ แต่วันที่มึนว่ายัยนั่น มึงรู้ไหมยัยนั่นร้องไห้อะ ยัยนั่นไม่ได้ร้องไห้มานานมากแล้วครั้งสุดท้ายที่กูเห็นก็คือวันที่พ่อกับแม่เสียกูบอกยัยนั่นว่าต้องเข็มแข็งแต่คำพูดของมึงทำลายความเข็มแข็งของยัยนั่นจนหมดนอนร้องไห้ทั้งคืนกว่าจะหลับได้ พวกมึงรู้บ้างไหมว่ายัยนั่นต้องทนเก็บน้ำตาต่อหน้าพวกเรามากแค่ไหนน่ะ ไอ้ชุนก็ขอเลยละกันถ้ามึงยังอยากเป็นเพื่อกันกับกูอยู่อย่ามายุ่งกับอามิอีก ไม่งั้นกูจะส่งยัยนั่นกลับเกาหลี อย่ามายุ่งอย่ามาวุ้นวายอีกอย่าพูดกับยัยนั่นอีก ถึงยัยนั่นจะอยู่ชมรมเดียวกับมึงอย่าเอายัยนั่นไปแข่งรถอีกให้ยัยนั่นอยู่เฉยๆพอแค่นี้ยัยนั่นก็เจ็บเยอะแล้ว กูไม่อยากเห็นน้องกูเจ็บอีกพวกมึงเข้าใจกูใช่ไหม''

หลังจากพวกไอ้ชุนยอมรับข้อตกลงของผมเสร็จก็ขอตัวไปเทียวส่วนผมก็นอนที่คอนโดไม่นานก็ขับรถไปหาน้องสาวคนเดียวของผม ผมเหลือแค่ยัยนั่นเพียงคนเดียวในชีวิต ยัยนั่นสำคัญกว่าทุกสิ่ง ผมไม่อยากเสียยัยนั่นไปและไม่อยากให้ยัยนั่นเสียใจอีก ถึงต้องทำแบบนั้น ใครจะคิดว่าผมเป็นยังไงก็ตามใจแต่แค่ผมมีน้องก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว ผมมองไอ้ชุนผมก็รู้ว่ามันไม่ได้อยากทำให้อามิเจ็บแต่ความคิดเท่าไม่ถึงการของมัน ยังไม่พอสำหรับน้องของผม ถ้าคิดจะดูแลน้องผมมันต้องเป็นผู้ใหญ่กว่านี้

แล้วทีนี้พระเอกกับนางเอกจะรักกันยังไงละในเมื่อพี่นางเอกห้ามคุยกัน ติดตามต่อไปนะคะมาดูกันว่าพระเอกกับนางเอกจะรักกันได้ยังไง ฮ่าๆๆ