Queen Superstar! ตกหลุมรักแล้วละซิ?

ฉันที่รออยู่หน้าห้องไอซียูอยู่นานก็เผลอหลับไปทั้งที่เสื้อของฉันยังคงเปื้อนเลือดของคนที่ตอนนี้อาการหนักอยู่ข้างในแต่แล้วฉันต้องสะดุ้งตื่นเพราะถึงจะหลับแต่ในหัวของฉันก็มีแต่ขอให้เขารอด

ฉันนั่งมองแสงสีแดงที่บ่งบอกว่าการผ่าตัดยังคงดำเนินอยู่และอยู่ๆน้ำตาก็เอ่อล้นออกมาเหมือนเด็กๆที่คิดอยากจะร้องไห้ก็ร้องออกมา

~ ~ เสียงสั่นของโทรศัพท์ฉันดังขึ้นและคนที่โทรมาก็คือมะลิ

("มูนแกเป็นไงบ้างฉันได้ข่าวว่าตอนนี้แกอยู่โรงพยาบาล")

"ฮึก...ฮึกฉันไม่เป็นไรหรอกแก...คนที่เป็นหน่ะ..ฮึก..ซันตางหากล่ะ..." ฉันร้องไห้ไปเสียงสะอื้นไปในขณะที่คุยกับเพื่อนปลายสาวดูท่าจะเป็นห่วงฉันไม่น้อย

("ยังไงแกก็ระวังหน่อยนะฉันได้ข่าวที่แกอยู่โรงพยาบาลจากในข่าวนั่นแหละเป็นภาพแกนั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องไอซียูแล้วก็รีบวิ่งขึ้นรถพยายาบหน่ะ") 

"อื้ม...เข้าใจแล้วละขอบใจแกมากนะ"

ฉันเห็นเงาของหมออยู่อีกฝั่งของประตูจึงทำให้ฉันต้องรีบบอกกับมะลิว่าแค่นี้ก่อนนะแล้ววางสายไป

"หมอคะ...พ...เพื่อนหนูเป็นยังไงบ้างคะ"น้ำตาอาบเต็มแก้มของฉันพร้อมกันเสียงที่สะอื้นและตาที่แดงบวมก่ำบ่งบอกว่าร้องไห้มาตลอดทางไม่หยุด

"คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วล่ะครับแต่คงต้องรอให้ฟื้นก่อนเดี๋ยวพยาบาลจะพาคนไข้ไปนอนที่ห้องพักฟื้นนะครับ" หมอยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน

"ขอบคุณมากนะคะหมอ...ขอบคุณจริงๆค่ะ..."

"เอ่อเปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นลายเซนต์ได้มั้ยครับลูกผมชอบคุณมูนมากเลยล่ะ ฮะๆ"

"ได้สิคะ" ฉันยิ้มให้หมอและเซนต์ลายเซนต์ลงไปบนกระดาษที่เขาเตรียมมา

อยู่ๆฉันก็รู้สึกวูบลงอาจเป็นเพราะพิศไข้ที่ยังไม่หายดีและฉันก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นสำรวจไปทั่วห้องและพบว่าตอนนี้ฉันนอนอยู่ที่ห้องพยาบาลฉันกุมขมับตัวเองหน่อยๆเพื่อจูนสมองตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองก่อนที่จะถูกหามมาที่นี่

อ๋อจริงสิฉันเฝ้าซันอยู่หน้าห้องไอซียูและหมอก็ขอลายเซนต์ไปฝากลูกของเขาและหลังจากนั้นฉันก็จำอะไรไม่ได้อีก...ปวดหัวตุบๆเลยแหะ...

จู่ๆก็มีเสียงเปิดประตูฉันจึงรีบชะเง้อดูว่าเป็นใครมา นางพยาบาลนั่นเองเอ๊ะ..แล้วก็คุณตำรวจ

นางยาบาลยิ้มให้ฉันและฉันก็ยิ้มให้เธอ เธอบอกว่าที่ฉันวูบไปก็เพราะไข้ขึ้นสูงและเครียดจึงทำให้ฉันวูบไป2วันเต็มๆ

เมื่อหล่อนอธิบายถึงอาการของฉันเสร็จฉันก็ไม่ลืมที่จะถามถึงซันว่าอาการของเขาเป็นยังไงบ้างนางพยาบาลก็ตอบมาว่าตอนนี้อาการของซันไม่ได้หน้าเป็นห่วงเท่าไหร่แล้วเหลือก็แต่พักฟื้นเท่านั้น

"ฉันขอไปหาเขาได้ไหมคะ"

นางพยาบาลยิ้มให้ฉันก่อนจะตอบรับ"ได้ค่ะเดี๋ยวดิฉันพาไปนะคะ"

ฉันยิ้มตอบพร้อมกับพยักหน้าเบาๆ

แต่ก่อนที่ฉันจะไปตำรวจนายหนึ่งก็มาขอปากคำจากฉัน และฉันก็เล่าเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบให้เขาฟัง

เมื่อเห็นอย่างนั้นแล้วก่อนจากไปคุณตำรวจก็ไม่ลืมที่จะบอกว่า นิกเป็นอะไรกันแน่

ผลสรุปออกมาแล้วก็คือ นิกเป็นโรคประสาทชนิดรุนแรงที่ฆ่าคนมาแล้วนัดต่อนัดแต่ก้ไม่มีใครเอาเรื่องอะไรเขามากนักเพราะคิดว่าเขาเป็นคนที่ขาดสติที่สมประกอบ

ฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจกับสิ่งที่คุณตำรวจอธิบายเมื่อให้ปากคำเสร็จนางพยาบาลก็พยุงตัวฉันไปที่ห้องของซัน 

เมื่อฉันมาถึงหน้าห้องซันนางพยาบาลจึงบอกว่าขอตัวก่อนเพราะต้องไปหาคนไข้คนอื่นต่อ

ฉันเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าร่างของชายหนุ่มยังคงนอนอยู่ฉันจึงไปยืนข้างๆแล้วพูดขึ้น

"ซัน...นายเป็นยังไงบ้างยังเจ็บแผลอยู่มั้ย..." "ฉันขอโทษ...เป็นเพราะฉัน...นายถึงต้องเป็นแบบนี้...นายไม่น่ามารับมีดแทนฉันเลยนะรู้มั้ยว่าตอนที่ฉันเห็นนายถูกแทงมันเจ็บปวดยิ่งกว่าฉันโดนเองเสียอีกนะ..." ฉันเริ่มพูดถึงสิ่งที่อยู่ในใจของฉันต่อ "นายรู้มั้ยฉันเป็นห่วงนายมาก...ฉันไม่เคย...เป็นห่วงใครขนาดนี้มาก่อนแล้วนายรู้มั้ย...ตอนที่คุณหมอออกมาแล้วบอกว่านายรอดแล้วหน่ะ..ฉันดีใจแค่ไหน...ฉันกลัวนะ...กลัวจะเสียนายไป...กลัวว่า...ฉันจะไม่ได้พูดความรู้สึกที่มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่มันอยู่ในใจของฉัน..." ฉันกุมมือของเขาแล้วเอาหน้าฟุบลงกับเตียงและพูดต่อ "ฉันเองก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่แต่ฉันว่าตอนนี้มันชัดเจนแล้วล่ะ..ชัดเจนจริงๆ...ฉันรักนายนะ...ซันอย่าทิ้งฉันไปนะ...ฮึก" 

"จริงเหรอ"

ฉันสะดุ้งเมื่อคนตรงหน้ากลับตอบฉัน

"ซัน...ต..ตั้งแต่เมื่อไหร่..."

"ตั้งแต่เธอเข้ามาเลย^^"

ฉันหน้าแดงและทุบไปที่อกของเขา

"โอ้ยยย"

"ข..ขอโทษโดนแผลเหรอ"

"เปล่าอ่ะ...โดนหัวใจ^^"

"อีตาบ้าตายๆไปเลย ฮึยยย!"

"เมื่อกี้ใครน๋าบอกเป็นห่วงฉันแล้วก็คำสุดท้ายที่พูดว่าไงน๋าาขอฟังอีกรอบได้มั้ยอ่ะ^_^"

"ฉันจำไม่ได้แล้ว" ฉันทำท่าจะเดินแต่มือสองข้างของเขาก็จับเอวฉันไว้ให้มานั่งเกยเตียงของเขา

"นายจะบ้าเหรอนี่มีโรงพยาบาลนะจะทำอะไรอ่ะไม่เจ็บแผลแล้วหรือไงหาาาาปล่อยฉันเลยนะ"

"ฉันก็รักเธอนะ"

"0////0"

"รักมากด้วย"

"เอ่อ..ฉัน....ก็...รักนานเหมือนกัน" ฉันรีบพูดอย่างเร็ว

"ว่าไงนะฉันฟังไม่ทัน"

"โอ้ยยยยเรื่องของนายแล้วววว"

"หันหน้ามาหน่อยสิ"

ฉันหันไปหาเขาแต่โดยดีจมูกของเราแตะกันและเขาก็ค่อยๆจรดริมฝีปากอันอ่อนนุ่มละมุนมาที่ริมฝีปากของฉัน เขาจูบฉันและฉันก็จูบตอบไม่ได้ขัดขืนอะไรหรือกรีดร้องเหมือนแต่ก่อนอีกเราทั้งคู่ตกอยู่ในผวังค์นานพอสมควรก่อนที่ซันจะเป็นคนถอนจูบ

"สรุปว่าตอนนี้เราก็เป็นแฟนกันแล้วสิ"

คนเจ็บถาม

"อ..ค..คงงั้นมั้ง"

"แหม่ใจร้ายชะมัดนี่ฉันโดนแทงแทนเธอเลยนะไม่มีรางวัลอะไรบ้างเหรอ"

ฉันหน้าแดงก่ำไม่สบตาเขาและรีบเด้งตัวพุ่งริมฝีปากไปจุ๊บแก้มเขา

"หายงอนแล้วนะ-///-"

"ไม่ได้งอนตั้งแต่แรกอยู่แล้วนะ ฮะๆๆๆ" คนบนเตียงหัวเราะอย่างชอบใจ

"ฮึยยย!  ฉันจะบอกอีกรอบก็ได้ฟังดีๆละกัน...ฉันรักนายรักมากรักมากมากมากด้วยเป็นแฟนฉันห้ามเหล่มองหญิงอื่นเข้าใจมั้ย?!"

"คร้าบบที่รักกกฉันก็รักเธอเหมือนกันนะยัยตัวแสบ...มาจูจูบจุ้บอีกรอบสิขาดรสริมฝีปากของเธอแล้วฉันจะดิ้นใจตายT^T"

ฉันยื่นหน้าหาเขาแต่โดยดี

 และเราสองคนก็จูบกันอีกครั้งมันเป็นจูบที่นุ่มนวลและหวานละมุน

ฉันรักเขาและเขาก็รักฉันเราต่างจูนเข้าหากันและกันเหมือนแม่เหล็กคนละขั้วที่เข้าหากันได้

แล้วคุณหล่ะเจอหรือยังคนที่พร้อมจะจูนคู่เข้าหาไม่แน่นะอาจจะอยู่ใกล้กว่าที่คิดก็ได้นะ;)