Super High School

ผมมีชื่อว่า นภัทร  กุลชากร ครับ ผมได้เข้ามาเรียนที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง ซึ่งมันไม่ธรรมดาเอาซ่ะเลย ทำไมถึงเข้ามาเรียนที่นี่น่ะหรอ .. เพราะจดหมายจากคุณพ่อไงล่ะ 'จงเข้าโรงเรียนกลทีบ์ซ่ะ นี่คือคำสั่ง’ มันช่างเป็นคำสั่งที่เป็นแรงกดดันทำให้ผมขัดขืนไม่ได้เลยสินะ เอาล่ะ ตอนนี้ผมก็อยู่หน้าโรงเรียน ‘กลทีบ์’ นั่นแล้วล่ะ เป็นโรงเรียนที่ดูธรรมดาดีนะ แต่อย่าตัดสินที่ภายนอกล่ะ ผมเริ่มเดินก้าวเข้าไปในโรงเรียนที่ดูสงบเพราะเป็นเวลาเข้าเรียนอยู่ และรีบตรงไปที่ห้องวิชาการทันทีเพื่อไปมอบตัวกับทางโรงเรียน พอผมเปิดประตูเข้าไปกลับไม่มีใครอยู่เลย เฮ้ยๆ นี่ห้องวิชาการแน่หรอวะ ผมมองไปรอบๆก็ไปเจอกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งหลับอยู่บนโซฟาสีดำขนาดไม่ใหญ่มาก ที่อยู่มุมของห้องวิชาการ โดดเรียน ? อู้งาน ? ไม่สิถ้าโดดเรียนจริงก็คงไม่โง่ที่มานอนในห้องวิชาการแบบนี้หรอก พอผมเดินเข้าไปใกล้ๆเธอ ‘อือ..’ เสียงงัวเงียเหมือนเด็กเลยแฮะ รุ่นน้องเราหรือเปล่าน่ะ ตัวก็เล็กเหมือนกับ .. ลูกแมว ? ผมเลยเลิกที่จะสนใจเธอแล้วไปนั่งโซฟาอีกตัวเพื่อนั่งรออาจารย์ แต่ผมรอไปประมาณ 30 นาทีตามนาฬิกาที่ผนังของห้องกลับไม่มีใคร เฮ้อ ถ้าวันแรกมันจะลำบากแบบนี้นะ ระวังที่ผมกำลังคิดอยู่อย่างนั้นก็มีเสียงหนึ่งขึ้นมา “หาว .. เด็กเข้าใหม่หรอ?” ผมหันไปตามเสียงที่ผมได้ยินกลับเป็นเสียงของเด็กผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าที่ เดินมาหาผม พึ่งตื่น?  นั่นสิ ลองถามเธอดีกว่า

“เอ่อ .. ขอโทษนะ อาจารย์ไปไหนหมดหรอครับ ?” ผมถามพร้อมมองไปรอบๆห้องแล้วกลับมามองที่เธออีกครั้ง เธอดูตัวเล็กเหมือนกับเด็กม.ต้นแต่ดูจากชุดนักเรียนแล้วน่าจะอยู่ม.ปลาย มากกว่า

“อาจารย์เข้าก็ไปสอนหมดสิ .. อ๋อ เธอชื่อ นภัทร  กุลชากร ใช่ไหม?” เธอเรียกชื่อผมเหมือนกับว่ารู้แล้วว่าผมจะมาที่นี่ ยัยนี่เป็นอะไรกันแน่นะ

“ใช่ครับ ผมชื่อ นภัทร  กุลชากร ครับ .. คุณคือ ?” ผมลองถามออกไปโดยไม่อยากรู้คำตอบมากนักเพราะผมไม่มีเวลามากนัก

“ฉัน เป็นประธานนักเรียน ชื่อ มิตริยา หัตร์ศดินทร์ ยินดีที่รู้จักล่ะ” ป..ประธานนักเรียน ล้อเล่นกันหรือเปล่า ช่างเถอะ นี่มันยืดยาวเกินไปแล้วนะ ที่มาที่นี่เพื่อมามอบตัวไม่ได้มานั่งคุยเล่นอะไรแบบนี้สักหน่อยนึง เอาล่ะ

“คือ ว่า..” ผมไม่ทันที่จะพูดออกไปอีกฝ่ายกลับขัดขึ้นซ่ะก่อน “นายมามอบตัวสินะ รอแปปนึงล่ะ” เธอรีบเดินตรงไปหยิบเอกสารมาให้ผมกรอก ผมก็กรอกไปรวดเร็วเพื่อที่จะให้เสร็จเร็วๆ ยัยนี้อ่านใจได้อย่างนั้นหรอ น่ากลัวชิบ ..

“นายอยู่ ม.5 ห้อง 6 นะ คิดว่าเป็นพวกเด็กม.4เข้าใหม่ซ่ะอีก” อีกฝ่ายยิ้มแล้วพูดกับผม แต่ที่จริงผมไม่ได้ฟังยัยนี่หรอกนะ เพราะผมกรอกลง แต่ ... ม.5 ห้อง 6 หรอ เป็นยังไงนะผมรีบหันไปถามเธอมั่ง

“แล้วเธอล่ะ อยู่ม.อะไร อ๋อ เป็นถึงท่านประธานนักเรียนก็คงอยู่ ..” ผมไม่ทันจะพูดจบอีกฝ่ายกลับแทรกผมทันที

“ม.5 เหมือนนายนั่นล่ะ ..” ยิ้มไม่หุบจริงๆเลยคนอะไรกัน อะไรนะ ม.5 หรอ? เป็นประธานนักเรียนฟังดูตลกแฮะ พวกรุ่นพี่ม.6 ไม่มีใครเป็นเลยหรือไงกันนะ ผมเอาแต่คิดขณะที่เธอเดินมานั่งข้างๆผม

“พวกรุ่นพี่ม.6น่ะ เข้าไม่ว่างที่จะมาทำงานอะไรแบบนี้หรอกนะ ฮ่ะ ฮ่ะ” ห๊ะ อีกแล้วนี่อ่านใจกันได้จริงๆหรอ ล้อเล่นน่า จริงสิตามที่คุณพ่อบอกมาว่าโรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนสำหรับพวกที่มีพลัง พิเศษที่ผิดจากมนุษย์ปกติ ยัยนี่มีพลังอ่านใจได้งั้นหรอ บ้าน่า แล้วทำไมคุณพ่อให้เรามาเรียนโรงเรียนแห่งนี้นะ เรามีพลังพิเศษอะไรงั้นหรอ เฮ้อ ให้ตายสิ

“พลังอ่านใจมันไม่ใช่ส่วนหนึ่งของฉันหรอกนะ ภัทร ~” อีกฝ่ายบอกแล้วยิ้มให้ผม อะไรนะ ภัทร ? นี่ไม่ทันไรก็เรียกกันแบบนี้แล้วหรอ ร้ายกาจไม่เบาเลยนะยัยคนนี้

“แล้วคุณมิตรียาอยู่ห้องอะไรงั้นหรอ ?” ผมพูดเชิงสุภาพไปกับท่านประธานนักเรียนสุดร่าเริงคนนี้

“ฉันอยู่ห้อง 2 น่ะ ถ้าไม่เข้าใจมาหากันได้นะ ภัทร” ว๊า พวกเด็กวิทย์นี่น่า แต่ตอนนี้คาบนี้พวกห้อง 6 ของผมเรียนอะไรกันอยู่ล่ะ เฮ้อ

“ไม่ ต้องห่วง ฉันจะเป็นคนพาภัทรไปเองนะ !” มิตรียารีบจับข้อมือของผมแล้วเดินไปทั่วโรงเรียนเพื่อพาชม นี่ ไหนบอกจะพาไปห้องเรียนไงล่ะ ผมได้แต่คิดแต่เธอก็ตอบผมหมดทุกอย่าง อ่านใจนี่สะดวกดีนะ ผมเดินไปมากับเธอจนเธอพาผมไม่ส่งที่ห้องจริงๆ

“เอา ล่ะ ภัทรนี่คือห้องนายนะ” มิตรียาพาผมเข้าห้องเรียนไปปุ๊บ ทั้งๆห้อง 6 ของผมก็ต่างพากันเงียบแล้วมองมาที่ผม อ..อ่า น่ากลัววุ๊ย จะเงียบกันทำไมล่ะ

“เอา ล่ะนะ ทุกคนฟังทางนี้ ต่อไปนี้ นาย นภัทร  กุลชากร จะเป็นนักเรียนของห้องนี้นะ สนิทกันเอาไว้ล่ะ” พอยัยมิตรียาพูดอธิบายเสร็จทั้งห้องก็พร้อมใจกันรับคำสั่งด้วยท่าทางที่เป็น กันเองกับมิตรียา อ๋อ ยัยนี่เป็นที่รักนี่เองถึงได้เป็นประธานสินะ “ฉันส่งแค่นี้ ไปก่อนล่ะ !” เธอรีบวิ่งไปอีกห้องหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นห้อง 2 เรียนอยู่ล่ะมั้ง พอผมหันไปมองมิตรียาเสร็จแล้วหันมาที่ห้องตัวเองคนในห้องก็ต่างพากันมาที่ผม ทันที

“นายมีพลังอะไรงั้นหรอ?!” หา ..

“นี่ๆ นายมาจากโรงเรียนอะไรงั้นหรอ?”

“นายน่ะชอบใช้พลังธาตุไหนหรอ?!”

อะ..อะไรกันวะเนี่ย พลังอะไรนั่นผมไม่รู้หรอกนะว่าอะไร แต่เล่นมาถามแบบนี้ผมจะตอบยังไงล่ะ โธ่เอย !!

“หมอนั่นไม่มีพลังอะไรหรอก...” เสียงทุ้มเสียงหนึ่งเป็นเสียงที่ทำให้ทันห้องเงียบแล้วหันมามองที่ผม

“ใช่ แล้ว..ผมไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับพลังของตัวเองเลย” ผมสารภาพออกไปตามตรง นี่เป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วสินะ จะโดนหัวเราะเย้ยใส่ไหมเนี่ย น่าอายชิบ

“ไม่ เป็นไรหรอกนะคะ คุณนภัทร .. ฉันจะช่วยคุณเองค่ะ” เสียงหวานของผู้หญิงผมสีชมพูดูเรียบร้อยคนนี้พูดกับผมเพื่อเป็นการปลอบใจ ฮ๊า นางฟ้าหรือเปล่านะ น่ารักชิบ

“ไม่เป็นไรหรอก แรกๆก็แบบนี้ เดี๋ยวฉันจะช่วยอีกแรง” เสียงของผู้ชายร่างสูงโปร่งดูแข็งแรงคนนี้พูดอีกราย อะไรกันเนี่ยๆ โรงเรียนนี้มันไม่สนการเล่นหลักการพวกคณิตหรืออะไรหรอกหรอ

“โรงเรียน นี้ไม่เรียนเหมือนโรงเรียนอื่นอยู่แล้วค่ะ อ่ะ ขอโทษนะคะ ..เผลออ่านใจไปน่ะค่ะ...อ่ะ ฉันชื่อ อัจฉราพร อรอมล ค่ะ .. เรียกว่า อัจ ก็ได้ค่ะ” รอยยิ้มพิมพ์ใจแบบนั้นทำให้ผมคลายเครียดได้เยอะเลยล่ะ อะไรนะ อ่านใจ คนนี้ก็สามารถอ่านใจได้ด้วยสินะ สุดยอดเลยแฮะ ...

“ค..ครับ” ผมได้แต่ตอบรับเธอไป

“อะแฮ่ม” เสียงกระแอมที่ขัดจังหวะของผมคือเสียงของผู้ชายในร่างสูงโปร่งที่บอกว่าจะช่วยผมนั่นเอง ผมไม่ค่อยถูกชะตากับหมอนี่เลยแฮะ

“ฉัน ชื่อ ชยณัฐ วชิรวิทย์ ... ณัฐก็ได้ ที่ฉันบอกว่าจะช่วยนายเพราะนายรู้จักกับมิตรียาเท่านั้นล่ะ...” หมอนี่ .. อย่าบอกนะว่าชอบ มิตรียา น่ะ อย่างนี้นี่เอง

“และนาย...”

 ?

“ต้อง เข้าชมรมของพวกฉัน” เห้ยๆ เปลี่ยนเป็นเรื่องชมรมตอนไหนฟ่ะ เฮ้ยเดี๋ยวสิ เมื่อกี้ทันห้องยังมีคนเยอะอยู่เลยไม่ใช่หรอ ทำไมเหลือแค่ อัจ กับ ตาณัฐ ล่ะ นี่มันอะไรกันเนี่ย

“ไม่ต้องสงสัยหรอกค่ะ แค่ภาพลวงตาน่ะค่ะ” เสียงหวานพร้อมรอยยิ้มของอัจที่ส่งมาให้ผมทำให้ผมรู้ว่าพวกนี้ไม่ใช่คน ธรรมดาที่ผมคิด แล้วเรื่องเมื่อกี้เป็นฉากแสดงทั้งหมด แบบนี้นี่เอง ...

“เข้าใจเร็วดีนี่ เด็กใหม่” เสียงอีกเสียงดังออกมาจากข้างนอก

“ค..ใครน่ะ” ผมส่งเสียงออกไป ผมแน่ใจว่าไม่ใช่มิตรียาแน่นอน

“ฉันชื่อ อาสินี(สาวงาม) ไอศิกา(นางผู้เป็นใหญ่)จะมาดูแลนายต่อจากนี้!” เอ่อ ...ชื่อแปลกๆนั่นมันอะไรกัน กับ ความหมายนั่นอีกไม่เข้ากับยัยนี่เลยสักนิด

“อยู่กันพร้อมหน้าเลยนะ .. สวัสดีนะ !” เสียงนี้ไม่บอกก็รู้ว่าใคร ‘ยัยคุณ มิตรียา หัตร์ศดินทร์’ มาได้จังหวะดีนะ คุณประธาน

“นี่ ขอถามหน่อยนะ มิตรียา นี่มันอะไรกันน่ะ” ผมเริ่มสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“ไม่ หรอกนะ ที่ทำเนี่ยเพราะจะช่วยนายไงล่ะ นายก็รู้ว่าโรงเรียนนี้ไม่ธรรมดาไงล่ะ เพราะฉะนั้นนายน่ะมีพลังวิเศษที่ตัวนายไม่รู้อยู่ยังไงล่ะ ภัทร ท่านผู้อำนวยการ ไม่สิ พ่อของนายน่ะเลยจะให้นายมาเรียนที่นี่ไงล่ะ แล้วชื่อของฉันเรียกฉันว่า มิ หรือ มิตรี ก็ได้นะ” มิงั้นหรอ น่ารักดีนะ .. อะไรนะ พ่อของฉันเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนนี้งั้นหรอจะบ้าตาย

“อ่ะ จริงสิ อาสินี น่ะจะดูแลนายเองล่ะ ไม่ต้องห่วง” ให้ผู้หญิงที่ดูบ้าพลังแบบนี้ดูแลเราก็ยังไงๆอยู่หรอก มองดีๆก็เป็นผู้หญิงที่สวยใช่ได้เลยล่ะ หน้าอกก็กำลังพอดี สะโพก ก้น เอว เกณฑ์ดีเลยล่ะ

“นายกำลังคิดอะไรอยู่ ตาลูกเจี๊ยบ” ลูกเจี๊ยบ ? มันไม่แรงไปหน่อยหรอ

“แล้วกลุ่มพวกคุณคือ” ผมรีบถามออกไปเพราะยืดยาวเวลามามากเกินไปแล้ว

“ชมรมผู้ที่มีพลังพิเศษไงล่ะ!” ชมรมผู้ที่มีพลังพิเศษ?

“ยินดีต้อนรับสู่ชมรมนะ ภัทร!”

สิ้นสุดรอยยิ้มนั่น... มันกำลังจะบอกผมว่า ‘ลาก่อน โลกของคนธรรมดา’ เลยล่ะ