ลุ้นสุดฤทธิ์.....ภารกิจทำลายรัก

‘สายแล้วๆๆๆ’ ฉันรีบคว้ารองเท้าคว้ากระเป๋าซิ่งไปที่โรงเรียนเซนต์คูลอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงห้องเรียนฉันก็นั่งหอบแฮกๆๆ เงียบๆคนเดียว จนกระทั่ง….

‘ยัยเค้ก!!-0-’ ฉันสะดุ้งตื่นออกมาจากความสงบของฉันทันที

‘นี่ยัยพีช เรียกฉันดีๆก็ได้ ถ้าฉันช็อกตายขึ้นมาทำไงเล่า!!’

‘ฮ่าๆๆ โทษทีฉันเห็นแกซึมนี่นา เอ๊ะ!!แกไปทำอะไรมาน่ะ…ทำไมตาแกถึงได้บวมตุ่ยแบบนั้นน่ะ’ ยัยพีชจ้องหน้าฉัน ตาไม่กระพริบ

‘เปล๊า~ ฉันไม่ได้ทำอะไรเล๊ย’ สูงเวอร์ค่ะ - -

‘อย่ามาโกหกฉันหน่อยเลย ฉันรู้นะว่าเธอโกหกฉัน บอกฉัน จะบอกฉันมาดีๆไหมย่ะ’ ยัยพีชบ้า ทำเสียงขู่ฉันจนฉี่แทบราด

‘โอเคๆๆ บอกแล้วๆๆๆๆเมื่อคืนฉันรอดู ไอดอลทูเกเตอร์ ตอนตีหนึ่งน่ะ’

(OoO)<<<< หน้ายัยพีชเพื่อนฉัน

‘ก็วง คาโซ แฟนฉันทั้งทีจะให้ฉันพลาดเหรอง่ะ จะบ้าตาย..’

' แกก็ไปดูย้อนหลังสิย่ะ -.-‘

‘ก็ฉันอยากดูตอนนั้นนี่นา..T^T’ ฉันนี่ก็แอคติ้งเยอะเหมือนกันนะ ถ้ามีแมวมองอยู่แถวนี้นะ เผลอๆฉันอาจจะได้เป็นดารากะเขาบ้างล่ะ >0<

‘ก็ได้ๆๆๆ ฉันไม่เถียงแกแล้ว อาจารย์มาพอดีเลย เรียนๆๆ’ยัยพีชดูท่าลุกลี้ลุกลนในการเรียนมากๆ แต่ฉันน่ะสิ เหอะ! ช่างมันเถอะ ฉัน(อดทน)นั่งเรียนไปจนถึงเวลาที่ฉันรอคอยนั่นก็คือ

เย้!! เลิกเรียนแล้วววว~ นี่แหละคือสิ่งที่ทุกคนต้องเฝ้ารอ เมื่อไปโรงเรียน วันจันทร์-วันศุกร์ ใช่ไหมล้า?~

หลังจากนั้น.. จะอะไรล่ะก็รีบลากยัยพีชแล้ววิ่งกลับบ้านน่ะสิ จะรอช้าอยู่ไย~  แต่ระหว่างทางที่ฉันกำลังวิ่งจะออกประตูจากโรงเรียนนั้น ก็เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น

‘โอ้ย!!!!!!!’ ฉันวิ่งไปชนใครซักคนเข้า จนร่างของฉันกระเด็นล้มก้นกระแทกพื้น ดัง.. อึ้บ! นี่ก้นฉันจะร้าวไหมเนี่ย ยัยพีชก็ตกใจจนหน้าเอ๋อทำอะไรไม่ถูก แต่หลังจากนั้นยัยพีชก็ตั้งสติได้ แล้วรีบเข้ามาถามฉันทันที

‘แกเป็นไงบ้างอ่ะ ยัยเค้ก’เพื่อนสุดที่รักเข้ามาพยูงตัวฉันขึ้น

‘ขอบคุณมากนะพีช ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก’ แต่คนที่จะเป็นน่ะ น่าจะเป็นคนที่ฉันชนมากกว่า เพราะฉันจะฆ่ามัน!! 

‘นี่นาย! นายทำไมไม่รู้จักดูตาม้าตาเรือบ้าง นี่ยังดีนะที่ฉันแค่ล้มก้นกระแทกพื้น แล้วถ้าฉันล้มหัวกระแทกพื้นขึ้นมานายจะรับผิดชอบฉันไหมเนี่ย?’ ปากก็ว่าไปสารพัดสารเพ แต่มือก็ปัดกระโปรงที่เปื้อนดินออก ยัยพีชก็คอยมาสะกิดที่แขนของฉัน

‘อะไรของแกว่ะยัยพีช’ ฉันชะงักเมื่อเงยหน้าไปมองผู้ชายที่ฉันชนอยู่ตรงหน้าที่ฉันต้องตกตะลึง!ฉันค้างไปสามวิ และก็พูดออกมาว่า

‘เอ๋โอ~ หวัดดีอะตอม’ นี่มัน อะตอม ผู้ชายที่หล่อที่สุด รวยที่สุด และฮอตที่สุดในเซนต์คูล(แถมยังอยู่ชั้นเดียวกันกับฉันอีก) ฉันไม่อยากจะเชื่อ!!!-0-

‘ก็ใช่น่ะสิ เธอชนฉันน่ะ’อะตอมพูดแล้วมองหน้าฉัน ฉันชนนายงั้นเหรอ?แต่ก็จริงแหะ

‘แต่ฉันเจ็บกว่านายนะ’ฉันเถียงบ้าง

’เธอทำตัวเองเองนี่นา จะมาโทษฉันได้ยังไงล่ะ ฉันยืนของฉันอยู่ดีๆไม่เชื่อก็ถามเพื่อนของเธอดูสิ?’ไม่จริงใช่ไหมยัยพีช ฉันรีบหันไปมองยัยพีชทันที

‘ฉันก็ว่า….เหมือนอย่างที่อะตอมพูดนะ’นี่เธอเป็นเพื่อนฉันไหมเนี่ยยัยพีช อยากจะกรี๊ดลั่นโรงเรียนจริงๆเลยเชียว

‘ได้ๆๆ ฉันเองแหละที่เป็นคนชนนาย ฉันขอโทษละกัน ><’ น่าอายชะมัดเลย~

’ฉันไม่ให้อภัย..เธอจะมาขอโทษกันแบบนี้ไม่ได้หรอกต้องมีสิ่งมาตอบแทน’

’ห๊ะ!!’ ฉันอุทานออกมาอย่างดัง

’แล้วนายจะให้ฉันทำอะไร?’

’ฉันมีเรื่องที่จะให้เธอช่วย..’

’มีเรื่องให้ช่วยงั้นเหรอ? เรื่องอะไร?’ฉันถามอย่างงงๆ

’ฉันจะมาบอกคราวหลังละกัน’

’แล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ?’ ฉันถามออกไปด้วยความอยากรู้

‘มีเธอคนเดียวที่สามรถจะช่วยฉันได้..’ แล้วเขาก็ได้เดินจากไป ฉันกับพีชก็เลยแยกย้ายกันกลับ….. 

พอกับมาถึงคอนโดที่พ่อซื้อไว้ให้อยู่ ฉันไม่ใช่หญิงสาวธรรมดาๆนะจะบอกให้ พ่อฉันรวยจ้า~ (บ้าละๆ) ฉันเอนตัวลงนอนบนเตียงอันแสนนุ่มเด้งดึ๋งเหมือนนอนบนสวรรค์ของฉันด้วยความสงบ แล้วภาพเรื่องราวตอนฉันเจอกับอะตอมก็แวบเข้ามาในหัว และคำพูดที่ว่า ‘มีเธอคนเดียวที่จะสามารถช่วยฉันได้’ ฉันอยากจะรู้แล้วล่ะนะ ว่าเขาจะให้ฉันช่วยอะไรกันแน่……………………