The moon'story (Full moon พันธนาการแห่งดวงจันทร์)

บทนำ

        แสงจันทร์สีขาวเย็นยามค่ำคืนกำลังแผ่ขยายเต็มฟากฟ้า ท้องนภาสีหม่นดูกว้างไกลไร้จุดหมาย แสงเล็กอ่อนกำลังของดาวดวงน้อยกระจายเป็นจุดๆไม่มากนัก  เนื่องจากไม่อาจเปล่งแสงทาบรัศมีกับดวงจันทร์ได้  กลางราตรีนี้กำลังเริ่มต้นขึ้น  เสียงนกกาดังอยู่ไม่ไกลก่อนจะค่อยๆเข้ามาใกล้ขึ้นแล้วบินผ่านดวงจันทร์สีขาวเย็นเหมือนเงาของปิศาจ ก่อนที่มันจะค่อยๆบินโผลงไปเกาะอยู่ที่โคมไฟเก่าๆหน้าคฤหาสน์สีดำหลังหนึ่งเหมือนกำลังเฝ้ายาม

                เสียงฝีเท้าอันแผ่วเบาดังออกมาจากฝืนป่าอันมืดมิด เจ้าอีกาหันไปมองตามเสียงนั้นอย่างระวัง ก่อนที่เสียงย่ำพื้นธรรมดาๆจะกลายเป็นเสียงของฝีเท้าที่กำลังเหยียบย่ำผืนน้ำ

                แปะ แปะ

                ไม่ใช่เสียงของรองเท้าที่เดินลุยน้ำ แต่เป็นเสียงของเท้าเปล่าที่กำลังเดินอยู่บนน้ำ  เจ้าอีกาตีปีกดังพับๆแล้วจ้องเขม่งไปยังผู้บุกรุกในชุดเสื้อคลุมสีดำที่ปรากฏตัวออกมาจากเงาป่า ริมฝีปากสีแดงสดบางได้รูปใต้เสื้อคลุมเผยยิ้มออกมาแล้วหยุดเดินอยู่กลางน้ำ เพ่งมองไปยังภาพตรงหน้า

                คฤหาสน์สีดำสไตล์โกธิกตั้งตระง่านอยู่กลางผืนป่าที่ล้อมรอบไปด้วยภูเขา หอคอยสูงสีดำข้างหลังมืดสนิทเหมือนถูกเงากลืนกินเข้าไป ข้างหน้าและรอบๆมีน้ำจากทะเลสาบไหลผ่านพื้นกรวดเป็นกระแสน้ำอ่อนๆมองเห็นปลาตัวเล็กๆที่กำลังไหลไปตามน้ำ ข้างหลังคฤหาสน์เป็นผืนป่าสีดำอันกว้างใหญ่ที่มีดวงตาสีแดงประกายมองออกมาเป็นระยะๆ บนท้องฟ้ายังมีนกกาบินอยู่อีกสองสามตัว  เธอหันไปมองอีกาตัวที่เกาะอยู่ตรงโคมไฟห่างจากเธอออกไป

                เจ้าอีกามองผู้บุกรุกด้วยดวงตาสีดำสนิท ปากสีดำแหลมอ้าออกส่งเสียงแหลมก่อนที่มันจะบินทะยานไปหาเป้าหมายที่อยู่ข้างหน้า หญิงสาวมองอีกาตัวนั้นทั้งที่ฝีปากยังไม่หยุดยิ้ม

‘เดี๋ยวก่อน นั่นแขกของข้า’ เสียงทุ้มนุ่มดังก้องออกมาจากตัวคฤหาสน์ ส่งผลให้อีกาบินโฉบเปลี่ยนทิศขึ้นไปยังท้องฟ้าสีหม่นก่อนจะบินไปรอบๆส่งเสียงร้องอย่างขัดใจแล้วลงเกาะอยู่ที่ยอดแหลมหอคอยเฝ้ามองเธอต่อไปอย่างไม่ไว้ใจ

                หญิงสาวมองตามขึ้นไปแล้วยิ้มก่อนจะก้าวเดินต่อไป น้ำตื้นลงเรื่อยๆเพราะพื้นหินกรวดที่สูงขึ้นเธอมองสวนเขาวงกดจากกำแพงหญ้าที่สูงมิดหัวถูกล้อมไปด้วยเงามืดในรั้วเหล็กดัดแหลมลวดลายสวยงามที่มีประตูทางเข้าขนาดใหญ่ ประตูนั้นถูกเปิดออกเองเชื้อเชิญให้เธอเข้าไปข้างใน

“สายัญสวัสดิ์ โซแร็ก เทร็ค” เธอเหมือนจะพูดกับผู้เฝ้ายามทีไม่มีใครสังเกต ก่อนเดินผ่านรูปปั้นกอบลินมีปีกสองตัวตรงสวนตามทางเดินบันไดอิฐสีดำเตี้ยๆที่ตรงไปยังประตูของคฤหาสน์

ในที่สุดเธอก็มาหยุดอยู่ที่หน้าประตูคฤหาสน์สีดำก่อนที่มันจะถูกเปิดออกอย่างช้าๆ โดยพ่อบ้านเพียงคนเดียวของคฤหาสน์ หญิงสาวถอดเสื้อคลุมฮู้ดออกเผยให้เห็นใบหน้าอ่อนหวานก่อนอันดับแรกและผิวขาวเนียนในชุดเดรสเกาะอกสั้นกระโปรงยาวพลิ้วคลุมเข้าประดับผ้าลูกไม้สีดำ

                “ยินดีต้อนรับขอรับ คุณหนูแคลร์”  พ่อบ้านกล่าวพลางโน้มตัวเคารพแล้วรับเสื้อคลุมของหญิงสาว เขาเป็นคนตัวสูงผอมแต่แผ่นอกกว้างเหมือนคนที่สามารถจะเผชิญได้ทุกสถานการณ์ หน้าตาของเขาเหมือนคนอายุประมาณสามสิบต้นๆ ใบหน้าที่ดูอบอุ่นและเคร่งขรึม เส้นผมสีดำยาวเงางามถูกมัดรวบไว้ทีกลางหลัง ชุดสูททักซิโดของเขาดูเนี้ยบและเรียบร้อย สมกับการเป็นพ่อบ้านที่สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ

                “สวัสดี เอลฟาน” อลิเซีย แคลโลไลล์กล่าวกับพ่อบ้านก่อนจะหันไปทักอีกคนหนึ่งที่ออกมายืนรอนานแล้ว “แล้วก็สวัสดีค่ะ  ท่านคาลอส ฟาโรเอล”  หญิงสาวทำหน้าตาจริงจังพลางถอนสายบัวคำนับ ทำให้คนที่ถูกคำนับหัวเราะออกมาก่อนที่จะเอื้อมไปจับมือหญิงสาวมาจุ่มพิษ

                “ยินดีท่านหญิง ไม่ได้เจอกันนาน” ชายหนุ่มทักทาย

คาลอส ฟาโรเอล คือนิยามของคำว่าหล่อเหลา เขาสูงผอม แข็งแกร่ง มีกล้ามบ้างเล็กน้อยและดูแข็งแรง ผิวสีขาว ผมสีดำยาวระต้นคอล้อมโครงหน้ารูปไข่ คิ้ว ดวงตา จมูก และปากรับกันได้รูป และแววตาที่เป็นประกายระยิบระยับนั่นทำให้เขาดูเป็นคนขี้เล่น และร่าเริง เสื้อผ้าของเขาก็ดูดีมีระเบียบเช่นกัน

เขาสำรวจความเรียบร้อยของหญิงสาวก่อนจะขมวดคิ้ว “อลิซ ทำไมเธอไม่ใส่รองเท้า”

                หญิงสาวก้มมองเท้าของตัวเอง “อ้อ ก็ฉันชอบแบบนี้มากกว่า” อลิซยิ้มก่อนที่เท้าของเธอจะมีรองเท้าบู๊ทเข้าคู่สีดำปรากฎออกมา “แบบนี้เป็นไง” ชายหนุ่มส่ายหัวเอ็นดูแล้วจูงมือเธอเข้าบ้านแล้วพาไปนั่งที่เก้าอี้รับแขกสีเทา

                คฤหาสน์หลังนี้ทำจากอิฐ ภายในห้องรับแขกตกแต่งไว้อย่างสวยงามสไตล์โกธิก ผนังกับพื้นเป็นอิฐ ที่พื้นปูด้วยพรมกำมะหยี่สีแดง เตาผิงอันใหญ่ตั้งชิดผนังด้านหน้ามีรูปปั้นนักรบตั้งขนาบสองข้าง มีภาพวาดติดไว้ที่ผนังอย่างสวยงาม พร้อมๆกับแชนเดอร์เรียเทียนไขอันใหญ่กลางห้อง

                อลิซนั่งลงโดยมีคลอสหรือคาลอสนั่งลงตรงแขนโซฟา

                “เหนื่อยมั้ย” เขาถาม

                “คิดว่าการข้ามภูเขาข้ามทะเลมาหานายภายในสามวันนี้มันเหนื่อยไหมล่ะ” หญิงสาวย้อน  ชายหนุ่มยิ้มขำๆก่อนจะก้มสูดดมกลิ่นหอมของเส้นผมสีดำสนิทของหญิงสาว

                 “องค์รักษ์ของนายจำฉันไม่ได้อย่างนั้นเหรอ ว่าแต่เรียกฉันมามีอะไรอย่างนั้นเหรอ”  อลิซถาม

                 “แล้วจะให้ตอบอันไหนก่อน”

                “อันหลัง”

               “จะเข้าเรื่องเลยเหรอ”  คลอสถามพลางเชยคางของหญิงสาวขึ้นหวังดูดดื่มกับริมฝีปากอันหอมหวาน                “เพราะคุณไม่ได้กลับมานานเกินไปมั้ง”

                “ใจเย็นเพคะ เจ้าชาย ไม่อย่างนั้นฉันฟันคุณแน่” หญิงสาวตอบพลางยิ้มหยั่งเชิงในขณะที่ชายหนุ่มรู้สึกถึงสัมผัสเย็นเยียบที่คอ เขาถึงค่อยๆผละออก

               “เล่นแรงไปนะ”

               หญิงสาวหัวเราะก่อนจะเก็บมีดสั้นสีเงินสักลายเถากุหลาบที่เขาเป็นคนให้เธอไว้เมื่อนานมาแล้ว

              “ผมเป็นคนให้มีดเล่มนั้นกับคุณนะ คุณไม่ควรทำกับผมแบบนี้” เขาโอดครวญ

             “ทวงบุญคุณเหรอ”

             “ไม่ช่าย แค่พูดถึงความเหมาะสม” ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ “คุณควรจะเอาไว้ป้องกันตัวเองสิไม่ใช่เอามันมาจ่อคอขาวๆของคนที่ให้มัน”

             “ทวงบุญคุณเหรอ” อลิซล้อพลางทำหน้าตาจริงจัง

             “อลิซ”

             “ค่ะ” หญิงสาวแกล้งทำหน้าซื่อ

              ไม่ไหวแล้วนะ เธอเป็นแบบนี้ตลอดเลยชอบทำให้เขาหัวปั่นอยู่เรื่อย ชายหนุ่มคิดพลางก้มลงไปขโมยความหวานจากริมฝีปากของหญิงสาวก่อนที่ตัวเองจะรีบผละออกลุกขึ้นหนีมีดสั้นไปอยู่ข้างหลังอย่างรวดเร็วพลางแบมือยักไหล่แบบว่าเขาชนะแล้ว

            แล้วทั้งสองก็หัวเราะออกมา เขาไม่ได้เจอเธอมานานแค่ไหนแล้วนะ

           “เข้าเรื่องดีมั้ย” หญิงสาวถามแล้วเก็บมีด “อะไรที่ทำให้ฉันต้องข้ามน้ำข้ามภูเขามาหาคุณ”

           ชายหนุ่มยักไหล่ “ก็ผมดันออกไปหาคุณไม่ได้น่ะสิ”

          “ออกไม่ได้หรือไม่ยอมออก”

          ไฟในเตาผิงอิฐสีดำอันใหญ่ลุกโชติช่วงแต่อบอุ่น เสียงฟืนแตกดังเปรี๊ยะ เปรี๊ยะ

          “ก็ทั้งสองอย่างแหละ” ชายหนุ่มบอกก่อนจะไปนั่งที่เดิมแล้วกระซิบข้างหูของหญิงสาว “มีผู้บุกรุก”

         “ผู้บุกรุก” เธอถาม

          “อือฮึ”

         “จากไหน”

         “ไม่รู้” คลอสตอบ “มันมากลางดึกคืนเดือนมืด มันรู้ว่าเราจะไม่ออกไปข้างนอกในเวลาแบบนี้” ชายหนุ่มอธิบาย

        “แล้วพวกผู้ลาดตระเวนของคุณล่ะ” หญิงสาวถามอย่างเป็นห่วง

         ฝนเริ่มตกลงมาแล้ว เส้นสีขาวกระจายอยู่ทั่วท้องฟ้ายามราตรีท้องฟ้าสว่างชั่วขณะที่สายฟ้าผ่าลงมาเป็นระยะๆเสียงของมันดังครืนครางอยู่ข้างนอก สายฝนตกลู่ลงมาทางกระจกหน้าต่างมันเต้นตุ้บๆทุกครั้งที่มีเม็ดฝนหยาดใหม่ไหลมารวมกับมัน

        พ่อบ้านเดินไปปิดม่านโดยแง้มตรงกลางเอาไว้ให้มองเห็นข้างนอก

        “ตายหมด” ชายหนุ่มตอบสั้นๆ “ถูกพวกมันฆ่าหมด ไม่มีเหลือ นอกจากซากเอาไว้ให้เราเอาไปฝัง”

        หญิงสาวแตะแขนของชายหนุ่มปลอบใจ “ได้ส่งคนไปดูมั้ย”

        ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกสติของตัวเอง “เปล่า แต่ดอร์ริเทอร์อาสาไปเอง กับลูกน้องของเขาสองสามคน” หญิงสาวมองมือของชายหนุ่มทีเธอกุมเอาไว้ มันสั่น

        “นานหรือยัง”

        “หนึ่งอาทิตย์ก่อน” เขาตอบแทบจะทันที

        เพียงแค่นั้นอลิซก็รู้ทันทีว่าเขาเรียกเธอมาทำไม

        “คืออลิซ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะ...คือฉันแค่... ฉัน ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ฉัน...”

       "ไม่เป็นไร ฉันรู้” หญิงสาวรีบขัดขึ้น “ไม่เป็นไร ฉันรู้คุณทำได้แน่ ความมั่นใจของคุณตอนนี้หายไปไหนหมดกัน เราต้องการคุณตอนนี้นะ”

        “ฉัน...มันเยอะเกินไป” ชายหนุ่มเอามือปิดหน้า “เราเสียเยอะเกินไป”

        “เราเคยเสียมากกว่านี้” อลิซเตือนความจำ “ไม่ว่าอะไรมันจะเกิดขึ้น ตอนนี้มันได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว”

      เสียงฟ้าร้องดังมาอีกครั้ง อีกาตัวที่อยู่บนหอคอยตอนนี้กำลังบินโผไปรอบๆก่อนที่จะหายเข้าไปในหอคอยหลังจากที่มันยืนตากฝนสังเกตผู้มาเยือนอีกตน

       “คุณชายขอรับ” พ่อบ้านเรียกขณะที่ยังยืนอยู่ตรงหน้าต่าง

        คลอสมองออกไปข้างนอกหน้าต่างบานนั้น ท่ามกลางสายฝนสีขาวขุ่นมีดวงตาสีแดงกำลังมองเข้ามาทางนี้ จ้องมาที่เขา

        “ไม่ว่าอะไรมันจะเกิดขึ้น...ตอนนี้มันได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว” ชายหนุ่มพูดทวนคำพูดของหญิงสาว “จะไม่มีใครได้เห็นน้ำตาปีศาจเด็ดขาด”

         แล้วพวกเขาก็พากันออกจากบ้านท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

         ราตรีนี้ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว...

=======================================================

บทนำลงแล้วค่ะ ฝากด้วยน้าาาา

โค้งงามๆ

***รักนะวิ้งๆ***

(24/08/13/21:41)