Dark Blood กระชากหัวใจนายซาตาน

"ตอนเย็นเดี๋ยวผมมารับนะครับ"

เอเธนส์ยังคงเคยมารับมาส่งฉันที่มหาวิทยาลัยเหมือนเคย ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาฉันพยายามปลีกตัวออกห่างจากเอเธนส์ แต่ก็ไม่สำเร็จ วันนี้แหละฉันต้องไปหาข้อมูลให้ได้

 "เฮ้ นั่นเธอกำลังจะไปไหน ไม่เข้าเรียนหรอ"

ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงใครบางคนเอ่ยทัก ในขณะที่กำลังเดินออกจากอาคารเรียน

"เทรซิส ตกใจหมด"

"ไปทำอะไรผิดมาล่ะซิ แล้วตกลงจะออกไปไหน ให้ไปส่งไหม"

"ฉันกำลังไปร้านหนังสือ ไปส่งก็ดีนะ"

ร้านหนังสือ

"เธอจะซื้อหนังสืออะไรหรอ"

เทรซิสพยายามถามเมื่อเห็นว่าฉันเดินวนไปวนมาอยู่นานสองนานแต่ยังไม่ได้หนังสือสักเล่ม

นี่ไงเจอแล้ว ฉันเอื้อมมือไปหยิบหนังสือเล่มที่ตามหาออกมาจากชั้น

"ความจำเสื่อม?"

"ใช่แล้ว ฉันคิดว่าฉันความจำเสื่อม"

"เธอเนี่ยนะ ความจำเสื่อมก็จำได้ทุกอย่างไม่ใช่หรอ"

"ฉันแค่รู้สึกเหมือนมีความจำบางช่วงหายไป"

เทรซิสพาฉันมากินข้าวที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง 

"พรุ่งนี้ว่างมั้ย"

"ว่างสิ ทำไมหรอ"

"ไปเที่ยวกันไหม ฉันอยากไปทะเล"

"ไปสิ ฉันชอบทะเล แล้วทำไมอยู่นายก็อยากไปทะเล"

เทรซิสไม่ตอบเขาแค่ยิ้มแล้วลงมือจัดการอาหารตรงหน้าต่อ

"จริงสิ ถ้านายเห็นดาวห้าแฉก นายนึกถึงอะไร"

"ดาวหรอ ก็หลายอย่างนะ ซาตานไงฉันเพิ่งอ่านเจอ ว่ามันสัญลักษณ์ของซาตาน"

 ซาตานหรอ มันจะมีอยู่จริงรึเปล่านะของแบบนั้น

เทรซิสมาส่งฉันที่บ้าน เขาย้ำเรื่องวันพรุ่งนี้อีกครั้ง แล้วจึงกลับไป

"คุณออกไปกับหมอนั่นอีกแล้ว"

ฉันหันหลังกลับทันทีเมื่อได้ยินเสียงของใครบางคนที่คุ้นเคย

"เอ่อ..คือ"

"ผมไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย"

ฉันเดินนำเอเธนส์เข้ามาในบ้านแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาแล้วเขาก็นั่งลงตามฉัน

ทำไมวันนี้มันเมื่อยอย่างนี้นะ รู้สึกปวดที่ข้อเท้ายังไงไม่รู้

เอเธนส์ลงไปนั่งข้างล่างเขาค่อยๆจับที่ข้อเท้าของฉัน เหมือนกับรู้อยู่แล้วว่าฉันกำลังปวดอยู่

"ทำอะไรน่ะ อย่านะ"

ฉันชักเท้าออก ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงทำแบบนั้นลงไป

แต่เขาไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลย เอเธนส์ยังคงจับเท้าของฉันไปนวด

"กำลังปวดอยู่ไม่ใช่หรอ"

"คุณรู้ได้ไง"

"ผมสังเกตทุกการกระทำของคุณ ทุกครั้งที่คุณทำอะไรแปลกไปจากเดิมผมจะรู้โดยทันที"

เอเธนส์ยังคงพูดไปโดยที่มือยังคงนวดอยู่ ฉันเคยเห็นเขาทำแบบนี้ที่ไหนกันน่ะ"

"เอเธนส์ เราเคยรู้จักกันมาก่อนหน้านี้รึเปล่า"

"ฮือ? ทำไมหรอ"

เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาฉัน ถ้าฉันไม่ได้คิดไปเอง น้ำเสียงของเขาดูสดใสขึ้นมา

"ฉันไม่รู้สิ คุณอาจคิดว่าฉันบ้าก็ได้นะ ฉันเห็นภาพบางอย่าง มีคุณกับฉัน ดาวห้าแฉก ไม้เท้ารูปร่างแปลกๆ ฉันกำลังร้องไห้ และควันสีดำ เลือด"

เอเธนส์นิ่งไป แววตาของเขาดูแปลกไปจากเดิมเขาพยายามสื่อบางอย่างออกมาจากสายตาคู่นั้น

"ฉันคงคิดไปเอง"

เอเธนส์โผเข้ากอดฉันทันทีจนฉันล้มลงนอนบนโซฟา เขากอดฉันแน่นเหมือนกลัวว่าฉันจะบินหนีไปอีก 

"ผมดีใจจริงๆนะที่คุณจำผมได้ ผม..ดีใจจริงๆ"