กลัวดีนักรักซ่ะให้เข็ด (Twin Love at First Sight)

เอาบทนำมาลงให้อ่านแล้วน่ะค่ะชอบไม่ชอบยังไงบอกด้วยน้า ~~

 [บทนำ] กลัวดีนักรักซ่ะให้เข็ด (Twin Love at First Sight)

    ฉันเป็นโรคขี้กลัว ดังต่อไปนี้

     1. กลัวความมืด

     2. กลัวเสียงฟ้าร้อง

     3. กลัวกระต่าย

     4. กลัวตัวตลก

    5. กลัวผู้ชายหน้าตาหล่อ

    ฉันเป็นโรค โฟเบีย (Phobia) เป็นโรค ขี้กลัว โรคหวาดกลัว ซึ่งถือว่าจัดอยู่ในโรควิตกกังวล ซึงเป็นโรคที่ฟังดูก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องร้ายแรงหรือน่าเห็นอกเห็นใจอะไรเท่าไหร่ เพราะทุกคนล้วนแต่มีความกลัวอะไรบางอย่างทั้งนั้น ในส่วนของฉันที่เป็นโรคโฟเบียจะกลัว ความมืด กลัวเสียงฟ้าร้อง กลัวกระต่าย กลัวตัวตลก กลัวผู้ชายหน้าตาหล่อ ฉันจะกลัวสิ่งเหล่านี้แบบไม่มีสาเหตกลัวแบบ ไร้ขีดจำกัด ไร้เหตผล และความกลัวที่ว่าก็ส่งผลกระทบต่อชีวิตประจำวันของฉันด้วยเช่นกัน เพราะคนที่เป็นโรคโฟเบียอย่างฉันจะพยายามทุกวิถีทางเพื่อหลีกหนีการเผชิญหน้ากับสิ่งเหล่านั้น เพราะต้องคอยเอาแต่หลบๆ เลี่ยงๆ อยู่ตลอดเวลาคล้ายกับ คนขี้อาย แต่เป็นการอายแบบสุดขั้ว

    ถ้าถามว่าโฟเบียมีสาเหตมาจากอะไรก็คือไม่มีใครให้คำตอบได้แน่ชัด แม้บางคนที่เป็นอาจพอจะรู้สาเหตคร่าวๆ อยู่บ้าง เช่น กลัวน้ำ เพราะเคยจมน้ำมาก่อน แต่สำหรับฉันทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันเริ่มกลัวมันมาตั้งแต่ตอนอายุสิบขวบโดยไม่มีสาเหต แต่ฉันก็พยายามที่จะทำตัวให้เหมือนคนปกติโดยไม่ให้ใครรู้ว่าฉันเป็นโรคโฟเบียเพราะฉันอาจจะกลายเป็นตัวประหลาดสำหรับคนอื่นได้ (ฉันไม่ได้เป็นสัตว์ประหลาดนะ)

    ก่อนเปิดเทอมหนึ่งเดือน

    ฉันก้าวขาสั้นๆ ขึ้นรถเมล์พร้อมทั้งภาวนาขออย่าให้บนรถเมล์คันนี้มีผู้ชายหน้าตาดีอยู่เลยไม่งั้นฉันคงกรี้ดลั่นแบบลืมอายจนต้องอับอายผู้คนแน่ๆ ฉันมองบนรถอย่างสำรวจก็ไม่พบผู้ชายหน้าตาดีสักคนช่างเป็นอะไรที่โชคดีเหลือเกินฉันจึงรีบเดินไปนั่งที่ว่างติดหน้าต่างทันที พอป้ายต่อไปที่มีคนขึ้นมาเยอะฉันก็พยายามนั่งก้มหน้าและภาวนาขออย่าให้มีผู้ชายหน้าตาหล่อขึ้นมาเลยฉันเริ่มเครียดและมีอาการเหงื่อตกเมื่อมีชายวัยรุ่นคนหนึ่งมานั่งข้างฉันฉันกำลังก้มหน้าภาวนา 'ขออย่าให้เป็นคนหล่อ' ฉันเอาแต่นั่งก้มหน้าเหงื่อตกมีอาการกลัวและใจเต้นแรงมาก ฉันเอามือทั้งสองข้างจับกระโปรงไว้แน่นเพราะความวิตกกังวล ฉันว่าฉันกลัวเกินไปรึเปล่าบางทีวัยรุ่นที่นั่งข้างฉันเขาอจจะขี้เหล่ก็ได้ใช่ๆ คิดในแง่ดีไว้สิแอลลี่

    ชายหนุ่มที่นั่งข้างฉันจู่ๆ เขาก็ยื่นบางอย่างมาให้ฉันซึ่งมันก็คือหมากฝรั่ง เขายื่นมันมาให้ฉันทำไมฉันเลยหันหน้าขึ้นมองผู้ชายที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับฉันใบหน้าเรียวสวยปากสีแดงระเรื่อเป็นรูปกระจับจมูกโด่งเป็นสันอย่างเห็นได้ชัดดวงตาสวยคมเหมือนเหยี่ยวใบหน้าขาวเนียน หล่อมากๆ แต่ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกกลัวเขาเลยมันเป็นเรื่องที่ต้องบอกว่ามหัศจรรย์มากๆ ฉันได้แต่มองเขาตาโต

    "กินสิหมากฝรั่งช่วยลดอาการเครียดกับเมารถได้นะ"

    เขาพูดกับฉันด้วยและเสียงของเขาก็เท่ห์มากๆ แถมเขาสามารถพูดกับฉันได้จบประโยคโดยที่ฉันไม่ได้กรี้ด! ใส่หน้าหล่อๆ ของเขาเลยด้วยมันเป็นเรื่องที่แปลกมากๆ สำหรับฉันที่เป็นโรคกลัวคนหล่่อ ฉันรับหมากฝรั่งรสเปปเปอร์มินต์มาแกะกินฉันเพิ่งจะรู้ว่าหมากฝรั่งแก้อาการเครียดและเมารถได้นะเนี่ย รสเย็นซ่าของหมากฝรั่งและกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเปเปอร์มินต์ทำให้ฉันที่มีอาการเครียดอยู่รู้สึกดีขึ้นในทันที

    "ขอบคุณนะ"

ฉันยิ้มและพูดกับเขา

    "ไม่เป็นไรช่างมันเถอะ"

    เขาพูดก่อนจะจ้องมองฉันที่กำลังยิ้มอย่างสดใสให้เขา เขาจ้องฉันไม่วางตาเลยเพราะความสวยของฉันละสิ (หลงตัวเอง) ฉันเพิ่งรู้สึกตัวว่าถึงป้ายที่ฉันต้องลงแล้วฉันเลยรีบลุกและวิ่งลงจากรถทันทีเกือบลงไม่ทัน ฉันหันมองรถเมล์ที่วิ่งออกไปแล้วอย่างเสียดาย

    "แย่เลยอยากรู้จักผู้ชายคนนั้นเขาเป็นใครกันนะ"

    น่าเสียดายก็เป็นครั้งแรกเลยนะที่สามารถจ้องหน้าผู้ชายหล่อๆ ได้โดยไม่กรี้ดออกมาเลยสักแอะแถมฉันยังรู้สึกชอบผู้ชายคนนั้นด้วยแต่แย่ตรงไม่รู้ว่าเขาเป็นใครนี่สิไม่รู้จะได้เจอผู้ชายคนนั้นอีกรึเปล่าด้วยคิดแล้วอยากร้องให้ ฉันมองห่อหมากฝรั่งรสเปปเปอร์มินต์ในมือก่อนจะเก็บมันเอาไว้ในกระเป๋าเงินของตัวเองและเดินกลับบ้านอย่างเสียดายที่ไม่ได้ถามชื่อหรือเบอร์ของเขา

    "แอลลี่กลับมาแล้วเหรอจ้ะ!"

    เสียงทักทายจากคุณแม่เยลลี่ฟังยังไงก็ดูสดใสเสมอฉันเดินไปหาแม่ในห้องครัว

    "แม่วันนี้แอลลี่เจอผู้ชายหล่อคนหนึ่ง"

    "ตายแล้ว!" แม่หน้ารีบหันหน้ามามองฉันอย่างตกใจทันที

    "เป็นอะไรรึเปล่าแอลลี่"

    ดูแม่จะออกอาการเป็นห่วงมากกว่าที่คิดไว้อีกเพราะแม่เองก็รู้ว่าปกติฉันเป็นโรคกลัวผู้ชายหล่ออย่างมากโดยปกติถ้าฉันเจอคนหล่อไม่กรี้ดอย่างบ้าคลั่งก็อาจจะเป็นลมได้ทันที

    "ไม่เป็นไรเลยทั้งที่ผู้ชายคนนั้นหล่่อมากๆ แต่แอลลี่รู้สึกไม่กลัวหรือตกใจเขาเลยนะแม่"

    ฉันเล่าให้แม่ฟังก่อนอย่างร่าเริงแม่เลยทำเป็นแซวฉันอีกเพราะฉันชมผู้ชายคนนั้นให้แม่ฟังเหมือนเขาเป็นรักแรกพบของฉันนะสิ

    บนห้องนอนสีชมพูหวานของฉันที่มองไปทางไหนก็มีแต่สีชมพูอร่ามตานั่นก็เพราะฉันชอบสีชมพูนั่นเองห้องฉันเลยมีแต่ของสีชมพูทั้งนั้น ฉันนั่งมองกระดาษห่อหมากฝรั่งที่ชายหนุ่มบนรถเมล์ให้มาก่อนที่ฉันจะเอาปากกาสีดำมาเขียนไว้ในห่อกระดาษหมากฝรั่ง

    รักแรกพบ

    แค่คิดถึงเขาหัวใจฉันก็เต้นแรงแล้วอยากเจออีกสักครั้งเหลือเกินชายหนุ่มหมากฝรั่งอิๆ สักวันฉันจะต้องเจอเขาอีกแน่นอนฉันมั่นใจ ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างห้องนอนก่อนจะนั่งยิ้มอยู่คนเดียวไม่หุบถ้าแม่มาเห็นฉันในสภาพแบบนี้แม่คงว่าฉันบ้าไปแล้ว -_-