กลัวดีนักรักซ่ะให้เข็ด (Twin Love at First Sight)

กว่าจะอัพลงได้ไม่รู้เป็นอะไรต้องเปิดปิดคอมหลายรอบเลย

    "เรียวคงพูดผิดแล้ว" หวังว่าริวคงจะเชื่อฉันนะ และระหว่างที่ฉันกำลังคุยกับริวอยู่ไอ้ลูกครึ่ง ไม่ใช่สิเผลอพูดตามเรียวต้องเป็นเลิฟลี่ต่างหากเขามาในชุดนักเรียนสีเทาของ โรงเรียนเขาส่วนโรงเรียนฉันดำ เลิฟลี่มองฉันด้วยรอยยิ้มหล่อๆ ของเขาที่ฉันเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกและที่ฉันสามารถมองเลิฟลี่ได้นานเกิน สิบวินาทีโดยไม่ร้องกรี๊ดใส่หน้าเขาเพราะฉันจะมองเขาผ่านแว่นดำ เน้นว่าดำมากๆ ฉันก็พอจะรู้ว่าจริงๆ เขาหล่อแค่ไหน และเลิฟลี่ก็หันไปมองริวที่ยืนอยู่ข้างๆ ฉันด้วยสายตาประมาณว่า มึงมาทำไม สายตากับหน้าเขามันบอกแบบนั้นจริงๆ ส่วนริวก็มองเลิฟลี่แบบเย็นชาสุดๆ ตายแล้วไอ้บ้าเรียวหาเรื่องปวดหัวมาให้ฉันชัดๆ เลยแทนที่จะเอาแค่แว่นดำมาให้ฉันให้ฉันแล้วให้ฉันมาเจอเลิฟลี่คนเดียวก็ได้ ดันไปบอกริวทำไม T^T

    "มาทำไมฉันว่าฉันไม่ได้ชวนแกมาด้วยนะ" เลิฟลี่พูดใส่ริว

    "ฉันก็ตามมาดูแลแฟนฉันนะสิ"

    "ใครแฟนแกว่ะ!" เลิฟลี่ขึ้นเสียง

    "แอลลี่แฟนฉัน ฉันควรจะถามแกมากกว่าว่าแกมีธุระอะไรกับแฟนฉัน"

    ฉันได้แต่มองสองคนด้วยความกลัวขออย่าให้สองคนนี้ฆ่ากันเลยเพราะสายตาของเขาสองคนมันเชือดเชือนกันเหลือเกิน

    "แอลลี่ฉันชวนเธอมาคนเดียวไม่ใช่เหรอ" เลิฟลี่หันมามองฉันซวยแล้วไงตอบไงดี

    "ก็นายไม่ได้บอกนี้ว่าห้ามแอลลี่พาแฟนมา"

    คำตอบของริวช่วยชีวิตฉันไว้จริงๆ

    "นายหุบปากไปเลยฉันคุยกับคนที่ฉันชอบอยู่ไม่ใช่นาย" เลิฟลี่พูด

    "เลิฟลี่นายมีอะไรจะพูดกับฉันก็ว่ามาสิ" ฉันถามเลิฟลี่ก่อนที่เขาจะไปต่อยริวฉันคิดว่ามันต้องเกิดขึ้นแน่ถ้าฉันไม่ พูดขึ้นมาก่อน เลิฟลี่หันมามองฉันก่อนที่เขาจะยิ้มหวานให้ฉัน หมอนี่เป็นคนสองบุคลิกเหรอเปลี่ยนอารมณ์ได้ไวดีจริงๆ

    "วันนี้เธอเจอฉันแล้วไม่กรี๊ดเหมือนทุกทีเลยฉันดีใจๆ แต่ทำไมเธอต้องใส่แว่นดำด้วยถอดออกได้มั้ย"

    ฉันรีบปัดมือของเลิฟลี่ที่คิดจะถอดแว่นกันแดดของฉันออกทันที

    "ห้ามถอดนะฉันเป็นตากุ้งยิงอยู่เมื่อวานฉันเจอโรคจิตโชว์ของลับให้ดูมานะ"

    ฉันต้องมาพูดอะไรน่าเกลียดๆ แบบนี้เพราะเรียวแท้ๆ เลย

    "เฮ้ย! มันกล้าดียังไงเธอรู้จักมันรึเปล่าเดี๋ยวฉันไปจัดการมันให้"

    นายคิดว่าฉันจะรู้จักโรคจิตนั่นเหรอเลิฟลี่นายเอาสมองซีกไหนคิดฉันอยากแงะมาดูจริงๆ

    "ไม่รู้จัก" ฉันตอบไป

    "น่าเสียดาย"

    น่าเสียดายบ้าอะไรเลิฟลี่!

    "เราไปหาอะไรกินกันดีกว่า" เลิฟลี่จับมือฉันให้ฉันเดินไปกับเขาแต่ริวก็เดินมาสะบัดมือเลิฟลี่ออกจากมือฉันแล้วจับมือฉันไว้แทน

    "แกทำบ้าอะไรว่ะ" เลิฟลี่มองริวด้วยความโกรธ

    "นายอย่ามาจับมือแฟนคนอื่นตามใจชอบสิ"

    ทันทีที่ริวพูดจบเขาก็โดนเลิฟลี่ต่อยเข้าที่ปากจนล้มลงไปกองกับพื้น

    พลั่ว! ตุ้บ!

    "กรี้ด! เลิฟลี่นายทำอะไรนะนายต่อยเขาทำไม" ฉันดึงเลิฟลี่มาถามก่อนที่เขาจะเข้าไปต่อยริวซ้ำอีกส่วนริวก็แค่ยืนขึ้นจับ ปากตัวเองแต่ไม่ต่อยเลิฟลี่คืนเพราะฉันดึงเลิฟลี่ออกมาคุยก่อน

    "แอลลี่ฉันตามจีบเธอมาเป็นปีเธอไม่เคยแม้แต่จะมองหน้าฉันนานเกินสิบห้าวินาทีด้วยซ้ำ"

    จริงๆ ไม่เกินสิบวินาทีจ้ะ ^O^

    "ฉันตามตื้อเธอมาตลอดไม่เคยสนใจผู้หญิงคนอื่นด้วยซ้ำแต่เธอกับไม่เคยแคร์ฉัน เลยแถมเธอยังไปคบไอ้บ้านั่น" เลิฟลี่ชี้ไปที่ริวที่ยืนอยู่ด้านหลังฉัน "ที่มาทีหลังฉันมันมีดีอะไรเธอถึงชอบมัน"

    สิ่งที่เลิฟลี่พูกก็น่าเห็นใจเขาเหมือนกันแต่วิธีที่เขาทำนั่นแหละที่ฉันไม่ ชอบเลยเขาเที่ยวไปขู่ผู้ชายทุกคนที่มาคุยกับฉันทุกคนจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ หรือเป็นเพื่อนฉันเลยไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงก็เพราะเขานั่นแหละ

    "ฉันชอบเขาเพราะเขาเป็นคนดี"

    "ฉันไม่ดีตรงไหน" เลิฟลี่ถาม

    "นายก็ดีแต่ฉันชอบเขามากกว่า"

    "เวรเอ้ย!"

    พอฉันพูดจบเลิฟลี่ก็โวยวายและเดินจากไปอย่างหงุดหงิดทันทีฉันเลยเดินเข้าไป หาริวว่าเขาเป็นอะไรรึเปล่าโชคดีที่เขาไม่เป็นอะไรมากแค่มีรอยช้ำๆ แถวปากเท่านั้น

    "ไม่เป็นไรใช่มั้ยริว"

    "แค่นี้ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวฉันไปส่งเธอกลับบ้านเองนะ"

    ถึงริวจะบอกว่าไม่เป็นอะไรมากแต่ฉันก็รู้สึกผิดเหมือนเดิมแถมเขายังพาฉันมาส่งจนถึงหน้าบ้านด้วย

    "ขอโทษนะริวนายไม่เป็นไรจริงๆ นะเป็นเพราะฉันแท้ๆ เลย"

    "ไม่เป็นไรหรอก"

    ริวยิิ้มและหันมามองฉันก่อนที่เขาจะค่อยๆ ก้มหน้าลงมาและจูบฉันอย่างอ่อนโยนเขาทำฉันเคลิ้มไปสักพักฉันเลยรีบผลักเขา ออกทันที เพราะทำแบบนี้มันไม่ดี

    "ฉันขอโทษนะแอลลี่"

    "ช่างมันเถอะกลับบ้านดีๆ นะริว" ฉันยิ้มและโบกมือลาเขาที่เดินออกไปจนไม่เห็นเขาแล้วฉันก็เลยจะเดินเข้าบ้าน แต่เรียวกับเดินออกมาจากมุมมืดข้างบ้านฉันแทน เขามาอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่อย่าบอกนะว่าที่ริวจูบฉันเมื้อกี้เขาก็เห็น

    "เรียวนายมาอยู่นี่ได้ไง"

    "..." เขาเงียบไม่พูดอะไรเขาเพียงแค่มองฉันอย่างเจ็บปวดเท่านั้นแสดงว่าเขาเห็นที่ริวจูบฉันแน่นอน

    "เรียวนายโกรธเหรอฉันไม่ได้ตั้งใจนะริวเขา..."

    แล้วเรียวก็ดึงฉันเข้ามากอดขณะที่เราอยู่หน้าบ้านฉันและเรียวก็พูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่เศร้ามากๆ

    "ฉันยอมให้เธอคบกับริวได้แต่ฉันทนเห็นเธอจูบมันไม่ได้จริงๆ แอลลี่เพราะฉันรักเธอเหลือเกินแอลลี่"

    "ฉันก็รักนายเรียว" ฉันพูดจบเรียวก็ก้มหน้าลงมาจูบฉันทันทีมันเป็นจูบที่เร่าร้อนและไม่เหมือน จูบเมื้อกี้เลยฉันรู้สึกดีเวลาที่เรียวจูบฉันเพราะฉันรักเขา เรียวค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกช้าๆ ก่อนที่เขาจะมองหน้าฉันและเอานิ้วเรียวๆ ของเขามาลูบริมฝีปากของฉัน

    "อย่าจูบกับริวอีกนะอย่ายอมให้มันจูบเธออีกเข้าใจมั้ยแอลลี่"

    "อือ ฉันเข้าใจแล้วนายไม่โกรธฉันใช่รึเปล่า"

    "ฉันไม่โกรธเธอหลอกเข้าบ้านไปเถอะฉันจะกลับบ้านแล้ว"

    "อือ"

    ถึงเรียวจะบอกว่าไม่โกรธแล้วแต่ฉันก็ยังคิดมากฉันไม่สบายใจเลยที่เห็นหน้าของเรียวดูเศร้าขนาดนั้นนี่นาเฮ้อ~