ทะเลลิฟท์

ภายในคอนโดใจกลางเมืองใหญ่ยามค่ำคืน 

ยังมีชายหนุ่มที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือบางอย่าง ก็มีน้ำเสียงที่ดูนุ่มนวลและห่วงใยเอ่ยขึ้น

"กลับมาแล้วจ้ะที่รัก  เป็นยังไงบ้างวันนี้ทำงานเหนื่อยมั้ย  เต้ยซื้อขนมที่แฟ้มชอบมาฝากด้วยนะ มาทานด้วยกันสิ"

ชายหนุ่มหันมาสบตากับหญิงแล้วยิ้มให้ พร้อมเอ่ยขึ้นว่า
"เหนื่อยมากเลย ส่วนขนมกินก่อนเลยนะเต้ย  แฟ้มยังไม่หิวหรอก  ขออ่านหนังสือต่อก่อนนะ ใกล้วันสอบคัดเลือกเข้ามาทุกทีแล้ว"

สายตาของเต้ยดูเศร้าแต่ก็ยังแฝงไปด้วยความห่วงใยที่มอบให้กับผู้ชายซึ่งได้ชื่อว่าเป็น"คนรัก"ของเธอ
"ไม่เป็นไรจ้ะ  งั้นเดี๋ยวเต้ยจะเอาไปใส่จานให้นะเผื่อแฟ้มจะไว้ทานตอนดึกๆ"  โดยไม่ได้ยินเสียงตอบกลับมาจากชายหนุ่มซึ่งเป็นที่รักของเขาเลยแม้แต่คำเดียว

เต้ยยังคงยิ้มให้กับผู้ชายที่หันหลังให้เขา แล้วเดินเข้าไปในห้องครัว

"ติ๊ด ติ๊ด" เสียงโทรศัพท์ของเต้ยดังขึ้น ที่หน้าจอปรากฎชื่อฝน เพื่อสนิทของเธอขึ้นมา

"ว่าไงจ้ะฝน" เสียงที่อ่อนนุ่มปนความอ่อนล้าของเต้ยได้เอ่ยขึ้น

"เต้ย ฉันได้ข่าวว่าวันนี้แกเป็นลมที่หน้าออฟฟิต ไปหาหมอเป็นยังไงบ้าง  สรุปว่าที่แกป่วยเนี่ยะสาเหตุมันคืออะไรหรอ ฉันเพิ่งรู้ข่าว เป็นห่วงแกมากเลยตอนนี้" น้ำเสียงของฝนดูกระวนกระวายมาก

เต้ยได้ตอบกับฝนไปว่า "ก็ไม่ได้เป็นอะไรหรอกฝน ก็ปกติดี แค่โหมงานมากไปหน่อย ก็เลยป่วยจ้ะ"

"ให้มันจริงเถอะแม่คุณ ฉันหล่ะอดเป็นห่วงแกไม่ได้จริงๆ ว่าแต่แฟนแกหายหัวไปไหนหล่ะ" ฝนถาม

"เขาก็อ่านหนังสืออยู่นั่นแหล่ะจ้ะฝน  ยิ่งใกล้วันสอบคัดเลือกเข้ามาทุกที  เขาก็ยิ่งอ่านหนังสือหนักขึ้น" เต้ยอธิบาย

ฝนถามต่อว่า "ทำไมกันนะ มหาวิทยาลัยในไทยที่เขาสอนปริญญาเอกก็มีเยอะแยะ จะดั้นด้นไปเรียนญี่ปุ่นทำไมให้มันลำบาก ไหนจะค่าใช้จ่าย ค่ากิน ค่าอยู่ แล้วใครจะดูและแก  สรุปแล้วมันรักแกหรือมันรักตัวเอง"

เต้ยกระวนกระวายรีบแก้ต่างทันที "แฟ้มหน่ะเขารักเรามากจริงๆ ที่เขาพยายามทุกวันนี้ก็เพื่ออยากให้เราสบาย จบมาจะได้มีเงินเดือนสูงๆ เราจะได้แต่งงานกันมีครอบครัวที่มีความสุขไง"

"ให้มันจริงเถอะแม่คุณ ถ้ามีอะไรไม่สบายใจรีบบอกฉันนะ ฉันเป็นห่วงแกนะเพื่อน งั้นฉันวางสายละ"ฝนกล่าวลา

"ขอบคุณนะฝน"

เต้ยนำขนมที่ใส่จานแล้วมาวางไว้ที่โต๊ะรับแขก และนั่งพักด้วยอาการที่อ่อนเพลีย

แฟ้มเอ่ยขึ้นว่า "เต้ย พรุ่งนี้เลิกงานเร็วมั้ย  แฟ้มอยากจะพาเต้ยไปหาอะไรอร่อยๆกินกันนะ"

สีหน้าที่เหนื่อยอ่อน กลับสดใสเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มและตอบกลับไปว่า "ได้สิจ้ะ งั้นเต้ยจะรอแฟ้มที่หน้าออฟฟิตตอน 6 โมงเย็นนะ"

แฟ้มยิ้มและพยักหน้าตอบรับคำพูดของเต้ย "เรารักเต้ยนะ"

เต้ยยิ้มอย่างมีความสุข พร้อมกับฟุบตัวลงนอนที่โซฟาเพื่อรอทานข้าวเย็นกับคนที่เขารัก  แต่ในสมองของเต้ยนั้นไม่ได้หยุดพักตามร่างกาย เธอยังคงครุ่นคิดเกี่ยวกับสิ่งที่หมอได้บอกกับเธอไว้เมื่อเช้า...

การล้มป่วยของเต้ยแท้จริงนั้นเกิดมาจากสาเหตุใด...