ดื้อนักเดี๋ยวรักซะ ! ยัยตัวเล็กของผม She's my lady

และขณะนี้ฉันก็ได้อยู่ในห้องเรียนแล้ว ตื่นเต้นอ่ะ เพื่อนๆต่างสนใจฉัน มีเข้ามาถามชื่อบ้าง ย้ายมาจากที่ไหนบ้าง บลาๆๆๆๆ เขินๆ รู้สึกเหมือนเป็นคนดัง ^,,^ แต่โรงเรียนนี้แปลกนะ จัดห้องเรียนเหมือนห้องสอบเลยอ่ะ นั่งตามเลขที่ด้วย ฉันเลยได้นั่งหลังห้องมุมสุด เปลี่ยนบรรยากาศอีกแบบ 55

แต่เอ๊ะ ! นี่ก็ใกล้เวลาเข้าเรียนล่ะนะ ทำไมไอ้คนที่นั่งโต๊ะข้างๆฉันไม่เข้ามาสักทีอ่ะ อยากรู้จักๆๆๆๆ ผูกมิตร ><

"เฮ้ย ! หุบปากได้ยังครูกำลังเดินมาแล้ว" แล้วจู่ๆก็มีเสียงที่ฉันรู้สึกคุ้นหูตะโกนขึ้นที่ประตูหน้าห้อง ทำเอาเพื่อนๆเงียบแบบป่าช้าวัดโคกกระผักหวานเลย ตะ...แต่ เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย ! นั่นไอ่โย่งที่เดินชนฉันนี่ อย่าบอกนะว่าเขาเรียนที่ห้องนี้ ถ้าเรียนก็..............

" ไง ยัยเตี้ยจอมเซ่อ  :) "

นั่นไง ! อย่างที่คิด หมอนี่นั่งลงที่โต๊ะว่างข้างที่นั่งฉัน แสดงว่า ไอ้คนตัวสูงนี้เป็นเจ้าของโต๊ะนี้งั้นเหรอ =[]=

โอ้ววว พระเจ้าช่างรังแกน้ำอุ่นเหลือเกิน T^T

" เตี้ยแล้วยังเป็นใบ้อีกนะ ฮึฮึ"

" ใครเป็นใบ้กันย่ะ !!"

"อ้าว พูดได้ด้วยแฮะ อย่างนี้แหละค่อยน่าสนุก ^^"

เกลียดยิ้มแบบนี้ที่สุด !

"เชิญนายสนุกคนเดียวเถอะ -^- !"

"นี่ ! อย่ามาทำเป็นสะดีดสดิ้งใส่ฉันนะ คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน หาาาาาาาาาาาาา !!!!"

"แล้วนายล่ะ คืดว่าตัวเองเป็นใครถึงตะโกนว่าเพื่อนในห้อง ใช้คำไม่สุภาพ และก็ตะคอกใส่คนที่ยังไม่รู้จักกันอีก"

"นี่เธอ !"

ว่าแล้วไอ่หมอนี่ก็กำข้อมือฉันอย่างแรง นี่คิดจะให้มันแหลกคามือหรือไง เจ็บนะโว้ย!

"ปล่อยนะไอ่เปรต ! ฉันเจ็บ"

"เธอเรียกใครไอ่เปรต ยัยเตี้ย ! เฮอะ ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะ"

จากนั้นเขาก็ดึงฉันเข้าหาตัวและก้มลงมาที่ข้างแก้ม อีกนิดเดียวจมูกโด่งๆของเขาก็จะชนแก้มฉัน ฉันพยายามจะดิ้น แต่ดิ้นยังไงก็ดิ้นไม่หลุด อร๊ายยยยย ไอ้บ้านี่หายใจใส่แก้มฉันอ่ะ >///<

"นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ"

พลั่ก ! หมอนี่รีบผลักฉันออกจากอ้อมกอดพร้อมกับรอยยิ้มที่ชั่วร้าย

"รอดตัวไปนะ ^^"

บอกแล้วไงฉันเกลียดรอยยิ้มแบบนี้ที่สุด >< 

ขอบคุณนะ หัวหน้าห้องแว่นหนาเตอะ  T^T  ซึ้งในพระคุณที่อุตส่าห์ช่วยชีวิตฉัน T/\T

เฮ้ออออออ ความสงบสุขต่อจาากนี้คงจะไม่มีอีกแล้วใช่ไหม T[]T

ปล.มือใหม่หัดแต่งนะค่ะ ฝากติดตามด้วย ติชมได้นะค่ะ จะได้นำไปปรับปรุงแก้ไข ^^