ปีกรักกับดักหัวใจ

              กุหลาบช่อใหญ่สีแดงสด พันด้วยริบบิ้นสีเขียว ขณะนี้อยู่ภายในมือแข็งแรงที่ถือประคับประคองมาด้วยความทะนุถนอม พร้อมกับก้าวเท้ายาวเป็นจังหวะอย่างรีบร้อนหมายเพียงเพื่อที่จะเจอหน้าหวานใจเขาให้เร็วที่สุด ด้วยความคิดถึงที่ล้นปรี่อยู่ภายในหัวใจของเขาในตอนนี้ กุหลาบช่อนี้แหละที่เขาจะนำมันมาเซอร์ไพร้เธอถึงโรงพยาบาลที่หล่อนฝึกงานอยู่ เธอจะคิดถึงเขาเหมือนที่เขาคิดถึงเธอบ้างหรือเปล่าน๊า..ยิ่งนึกถึงใบหน้าสวยนั้น ชายหนุ่มก็ยิ่งดูจะเร่งฝีเท้าตนเพิ่มขึ้น รอยยิ้มแห่งความสุขฉายชัดอยู่บนใบหน้า

                 ...เธอจะต้องชอบดอกกุหลาบช่อนี้แน่ๆ....

                ...นั่นเธออยู่นั่นเอง แหม่ ใจตรงกันสะด้วย เรากำลังจะขึ้นลิฟท์ไปหา เธอก็ลงลิฟท์มาสะก่อน... คนคิดอมยิ้มพอใจกับหวานใจของตน เร่งฝีเท้าเตรียมเข้าไปหาเธอ โดยซ่อนกุกลาบช่อใหญ่ไว้ด้านหลัง

       “แป๋ม รอพี่ด้วยสิจ๊ะ” ชายร่างสูงผอม ลักษณะตี๋ๆผิวขาวใส่แว่นหนาเตอะ อยู่ในชุดกราวด์วิ่งตามสาวน้อยออกมาจากลิฟท์  ชายหนุ่มชะงักเท้าไว้

...สงสัยเป็นรุ่นพี่ของเธอที่เป็นหมออยู่ที่นี่ล่ะมั้ง...เผื่อเธอต้องการจะคุยธุระกับหมอคนนั้นก่อนก็ได้ ...แต่ เฮ้ย นั่นมันอะไรกันวะ...ภาพที่ชายหนุ่มเห็นคือ ไอ้หมอหน้าตี๋คนนั้นเดินเข้าไปโอบเอวหวานใจของเขา เอียงแอบแนบชิดกันสะเหลือเกิน แถมแฟนของเขา หล่อนก็ยังยิ้มหวานหยดย้อยให้มันสะด้วย เธอไม่ได้ปัดป้องใดๆเลยสักนิด

“คืนนี้แป๋มไปห้องพี่นะจ๊ะ”

“ค๊า ก็แป๋มตกลงแล้วไง ไม่ต้องย้ำนักหรอกค่ะ ไม่เบี้ยวหรอก” สาวน้อยกล่าวด้วยน้ำเสียงหวานจ๋อย พร้อมเอื้อมมือไปเกาะแขนชายหนุ่มคนนั้น ไม่ต่างจากคู่รักกัน

“แหม่ ก็พี่กลัวแป๋มจะเบี้ยวพี่น่ะสิจ๊ะ ห้ามเบี้ยวเด็ดขาดนะจ๊ะคืนนี้” ชายคนนั้นยังส่งสายตาหวานเยิ้ม ถ้าเป็นน้ำตาลป่านนี้มดคงจะเดินเกลื่อนเต็มพื้นไปหมดแล้ว

             ภาพของคนสองคนนั้นเดินห่างเขาไปไกลขึ้นทุกทีๆ หญิงสาวแทบไม่ได้สนใจมองมาทางเขาเลยด้วยซ้ำ ร่างของชายหนุ่มร่างสูงในชุดหมีสีเขียวยังคงยืนนิ่ง ตอนนี้ขาของเขาแข็งเกินกว่าจะก้าวเดินต่อไปได้ มันเหมือนมีอะไรมาตรึงขาเขาไว้ไม่ให้ขยับเขยื่อน ชายหนุ่มพยายามรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มี ค่อยๆเดินใจลอยกลับมาที่รถ กุหลาบช่อใหญ่บัดนี้มันไม่ได้อยู่ในมือของเขาอีกแล้ว แต่มันกำลังนอนนิ่งอยู่ในถังขยะของ รพ. น้ำตาลูกผู้ชายเริ่มไหลออกมา มือของเขากำพวงมาลัยรถแน่น ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาฝัน ทุกอย่างมันจบลงแล้ว เธอไม่เคยรักเขาจริงเลย ถ้าเธอรักเขา เธอคงไม่ทำแบบนี้ ทำไม ทำไมนางฟ้าตัวน้อยๆผู้แสนดีของเขากลับกลายเป็นแม่มดไปได้เพียงเวลาไม่ถึงข้ามคืน เขารู้สึกเหนื่อยหมดเรี่ยวแรง สูญเสียหมดสิ้นทุกอย่าง ชายหนุ่มเอาหลังพิงเบาะพร้อมหลับตาให้น้ำตามันไหลออกมา ทุกอย่างมันช่างมืดมน เคว้งคว้าง หมด หมดแล้วซึ่งกำลังใจจากสาวน้อยที่เขาแสนรัก แสนถนอม เสียงเล็กเบาๆของหญิงสาวยังคงลอยเข้ามาในความคิดคำนึง

        ‘พี่ว่านเหนื่อยหรอคะ มาๆเดี๋ยวแป๋มนวดไหล่ให้นะคะ แป๋มรักพี่ว่านที่สุดเลย’ ยิ่งนึก น้ำตาของเขาก็ยิ่งไหลรินลงมาเรื่อยๆโดยไม่รู้ตัว      

        ...เขาควรจะทำอย่างไรต่อไป จะทำอย่างไร จะอยู่อย่างไร เมื่อ...ไม่มีเธอ....

          บรรยากาศเช้าวันจันทร์ของบรรดาศิษย์การบิน ก็กลับมาคึกคักเช่นเดิม แต่มีบางสิ่งที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว

        “เฮ้อ!” เสียงชายผู้หนึ่งกำลังทำท่าสูดอากาศดีๆภายใต้ม่านหมอกในตอนเช้ามืดเข้าไปให้เต็มปอด

        “ชื่นใจเว้ย อีกไม่กี่วันก็จะได้บินแล้วเว้ย chicken รอพ่อก่อนนะลูก” ป้องกล่าวขึ้นทำลายความเงียบสงบยามเช้า ขณะเตรียมตัวเดินแถวไปที่ห้องศึกษา

...แน่นอนศิษย์การบินก็ยังคงต้องอยู่ในระเบียบของที่นี่เช่นกัน ไม่ใช่ใครจะทำตัวหรือนึกอยากจะทำอะไรก็ได้อย่างสบายนักหรอก...

           “ให้มันน้อยหน่อย ไอ้ป้อง ชิคเก้น รอพ่อก่อนนะลูก กูไม่รู้ว่าพอถึงเวลาบินจริงๆนี่ ใครจะพ่อใครจะลูกกันแน่วะ” เสียงล้อเลียนเพื่อนของเมฆดังขึ้นให้เพื่อนคนอื่นๆได้เฮฮากันในยามเช้าตรู่ แต่สิ่งที่เพื่อนทุกคนลงมติว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นของเช้าวันนี้ก็คือ ไม่มีเสียงของไอ้คนช่างโม้ สรรหาเรื่องมาคุยกับเพื่อนได้ทุกเรื่อง เช้านี้มันกลับเงียบไป ไม่มีเสียงของมันแทรกขึ้นมาเลยสักนิด

                “อ่าวเฮ้ยไอ้เติ้ล มึงเป็นอะไรของมึงวะ ทำเป็นซึมไอ้นี่” ป้องถามเพื่อนตัวแสบของเขาด้วยความแปลกใจ เติ้ลไม่ตอบ ได้แต่ทำมือไม้โบ้ยใบ้ไปทางชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่ทำท่าซึมเศร้า เฉยชา ไม่พูดไม่จากับใครมาตั้งแต่วันอาทิตย์แล้ว

                “ไอ้ว่าน มึงเป็นอะไรรึเปล่าวะ มีอะไรปรึกษาพวกกูได้นะเว้ย พวกกูเป็นเพื่อนมึงนะ มึงยังมีเพื่อนอยู่นะไอ้ว่าน มีอะไรอย่าเก็บไว้คนเดียวสิ” เมฆเดินเข้าไปถามเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง

                “เปล่า กูไม่เป็นไร” คนตอบพยายามฝืนยิ้มอันยากเย็นให้เพื่อน แล้วก็เดินชิ่งออกไปรอเดินแถว

                เพื่อนทุกคนในที่นั้นได้แต่หันมองหน้าก็แล้วก็ต้องส่ายหัวไปตามๆกัน มีแต่เติ้ลที่ยังนั่งคิดใจลอยถึงเรื่องเมื่อบ่ายวันอาทิตย์ที่เขากลับมาถึงโรงเรียน เห็นว่านนอนอยู่ที่ห้องพักอยู่ก่อนแล้ว ด้วยอาการเศร้าซึมของเพื่อน ทำให้เขานึกหวั่นๆ  

              ‘เป็นอะไรของมึงวะ ไอ้ว่าน’ เติ้ลเป็นฝ่ายเปิดประเด็นขึ้นก่อน คนตรงหน้ายังเงียบอยู่พักใหญ่ ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันแหบแห้ง

            ‘กูเลิกกับน้องแป๋มแล้วว่ะ...’ คนได้ฟังยังนิ่งอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน

               ‘กูจับได้ว่าน้องเขานอกใจกู กูไปเห็นมากับตา กูแทบไม่อยากจะเชื่อ กูเลยไปรอเคลียร์กับน้องเขาที่บ้าน แต่ผลสรุปก็คือ น้องเขาขอเลิกกับกูว่ะ ...ฮึ ใช่สิ กูมันก็แค่นักบินทหารกระจอกๆ คงไม่บังอาจไปเทียบกับลูกเจ้าของ รพ.ชื่อดังกับเขาได้’ชายหนุ่มกัดฟันพูดเค้นเสียงหนักด้วยความเจ็บใจ ผิดหวัง เจ็บปวด อย่างที่เขาอยากจะระบายออกมาให้เพื่อนได้รับรู้

                ‘เออ  เรื่องนั้น  กู...กูรู้มานานแล้วล่ะ  เมื่อก่อนเขาก็ยังไม่ควงกันชัดเจนนัก แต่มาระยะหลังนี้เขาคบกันโจ่งแจ้ง ไม่แคร์สายตาใครเลย’คนพูดๆอย่างอ้อมแอ่ม ก่อนจะเงยหน้ามองเพื่อนที่กำลังนั่งจ้องเขาอยู่ตาเขม้ง  

            ‘รู้แล้วทำไมมึงไม่เคยบอกกู ทำไมมึงปล่อยให้กูเป็นไอ้โง่อยู่ได้’ คนพูดโกรธจัดเข้ามากระชากคอเสื้อเพื่อนเพื่อเค้นถาม คนถูกถามหน้าเสียหนัก

                ‘ไอ้ว่าน กูขอโทษ กูแค่ไม่อยากให้มึงคิดมาก กูกลัวมึงรับไม่ได้แล้วมันจะส่งผลถึงการเรียนของมึง ความฝันของมึงที่นี่ก็เท่านั้น กูขอโทษนะเพื่อน ขอโทษเว้ย’ เขาตะโกนเสียงดังบอกความในใจแก่เพื่อนซี้ ถึงสิ่งที่เขาเองก็อึดอัดมานาน  คนฟังนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออกเช่นกัน ค่อยๆคลายมือของตนออกจากคอเสื้อเพื่อน กลับลงมานั่งทรุดตัวลงบนที่นอน จากนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเลย

...ชายหนุ่มผู้นอนนิ่งอยู่นั้นรับรู้ถึงความหวังดีของเพื่อน แต่แค่ตอนนี้เขาไม่อยากคุยอะไรกับใครทั้งนั้น มันช่างเป็นช่วงเวลาที่แสนสาหัสของเขาเหลือเกินจริงๆ...

                สองอาทิตย์ผ่านไป เพื่อนๆในกลุ่มยิ่งกระวนกระวาย จนต้องนัดมารวมตัวเข้าประชุมด่วนข้างสนามบาสของโรงเรียน เติ้ลเป็นฝ่ายเริ่มประเด็นในการประชุมลับครั้งนี้

                “พวกมึงก็คงรู้แล้วสินะว่าเรามาที่นี่ วันนี้ เพื่ออะไร มันถึงเวลาแล้วที่เราทุกคนต้องทำอะไรสักอย่าง ขืนปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไป ไอ้ว่านไม่รอดแน่”

                “หาผู้หญิงคนใหม่มาให้มันดูตัวดีไหมวะ เผื่อมันจะลืมน้องแป๋มได้” แมนคนต้นคิด เจอฝ่ามือเพื่อนซัดเข้าไปดังเพี้ยะ

                “มึงนี่ ช่วยคิดอะไรที่มันเป็นไปได้หน่อยได้ไหมวะ มันใช่เวลาเล่นไหมเนี่ย ไอ้สาดดด..” ป้องกล่าวขึ้นด้วยความหมั่นไส้

                “แต่กูว่ามันอาจไม่เลวร้ายอย่างที่มึงคิดก็ได้นะเว้ย กูก็เห็นการเรียนของมันก็ยังไปได้สวยนี่หว่า ถึงมันจะเก็บตัวไม่สุงสิงกับใคร แต่มันก็ไม่ได้ฟุ้งซ่านสักหน่อย เห็นวันๆแม่งก็อยู่แต่กับกองหนังสือของมันอย่างเดียว”  เมฆออกความคิดบ้าง

  
                “นั่นที่มึงพูดก็ไม่ผิด แต่ที่กูซีเรียส ก็คือผลระยะยาวเว้ย เราต้องช่วยให้มันกลับมาเป็นไอ้ว่านคนเดิมให้ได้ ขืนปล่อยไปอย่างงี้กูกลัวว่า นานๆไปมันอาจจะแย่ลงก็ได้นะ” เติ้ลสวนขึ้น แมนเลยชักจะเริ่มเห็นด้วย

“อืม จริงของมึงว่ะ”

          “และไอ้ที่น่าห่วงที่สุด ก็คือวันจันทร์ที่จะถึงนี้แหละ วันนั้นเราจะต้องบินกันจริงๆแล้ว เป็นเที่ยวแรกและก็เป็นเที่ยวสำคัญสะด้วย กูกลัวว่าไอ้ว่านมันอาจจะ....โว้ย กูไม่อยากจะคิด กูแค่อยากให้พวกเราทุกคนจบออกไปจากที่นี่พร้อมๆกัน ไม่อยากเห็นใครในกลุ่มเราต้องกลับบ้านไปก่อนเว้ย” ป้องพูดขึ้นพร้อมกับสะบัดหน้า สลัดความคิดซึ่งเขาไม่อยากให้มันเกิดขึ้น

               ระหว่างที่การประชุมนั้นดำเนินไปเกือบครึ่งชั่วโมงอย่างเคร่งเครียด จู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังแหว๋วขึ้นมาแต่ไกล จนทุกคนในกลุ่มคนในกลุ่มหันหน้าไปมองพร้อมกันทำหน้าอย่างกับเห็นผี

                “ไง บายดีกันมะ What’s up man?” คนพูดยิ้มกว้างมาแต่ไกล วิ่งเข้ามาหากลุ่ มคนที่กำลังนั่งหน้าเหว๋อ อ้าปากค้างกันอยู่ตรงหน้า

  
           “นี่อะ ขนมอร่อยๆ อุตส่าหิ้วมาฝากจากรุงเทพเลยนะเนี่ย”พูดเสร็จเจ้าตัวก็จัดแจงเอาขนมขึ้นวางบนโต๊ะม้าหินซึ่งใช้เป็นที่ประชุมลับของพวกเขา

                “อ่าว จาอึ้งกันอีกนานมะ ตกใจที่ได้เห็นคนน่ารักที่นี่หรอจ๊ะ หุหุ..” คนพูดพยายามทำกิริยาให้ดูซี้เป็นกันเองที่สุดกับทุกคนในกลุ่มนั้น แต่บรรดาชายหนุ่มก็ยังมองหน้ากันแบบงงๆ ทำตาปริบๆจ้องมองมายังหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า จะว่าไปสาวน้อยก็ดูน่ารักดีหรอกนะ แต่เมื่อพวกเขานึกถึงความแสบสรรของเธอแล้วก็นึกขยาดกันมากกว่าจะตะลึงในความน่ารัก

             สาวน้อยตรงหน้ายื่นถุงกระดาษใบหนึ่งไปทางเมฆ

             “นี่ของพี่เมฆค่ะ ยัยผิงฝากมาให้ วันนี้ยัยผิงติดเรียนทั้งวันเลย เลยไม่อยากโดดเรียนมากับฟ้าด้วย” แล้วสาวน้อยก็ส่งยิ้มหวานให้เขา  ....สงสัยจะมีแต่ไอ้เมฆนี่แหละมั้ง ที่ยัยฟ้าจอมแสบเนี่ยจะเรียกว่าพี่นำหน้าชื่อตลอด... เติ้ลที่ยืนมองค้างอยู่แอบคิดกับตัวเองในใจ

                “แล้วฟ้ามายังไงล่ะ” เติ้ลใจดีสู้แม่สาวเสือ ทำเป็นยิ้มเจื่อนๆทักทาย

                “นั่งก่อนสิฟ้า” เมฆเชื้อเชิญ  “ขอบใจมากนะจ๊ะสำหรับของฝาก” เมฆกล่าวขอบคุณ

                “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฟ้าแวะมาเยี่ยมพี่จักรน่ะ อ่าว...ทานเลยไหมอ่ะ แกะได้เลยค่ะทุกคน ตามสบาย ซื้อมาฝากหมดเนี่ยแหละจ๊ะ” สาวน้อยพูดถึงของที่กองอยู่บนโต๊ะ “อ่อ จ๊ะๆ ขอบใจนะ” ทุกคนพูดขึ้นมาเกือบจะพร้อมกัน ดูจากสถานการณ์หล่อนคงไม่ได้มาแบบเลวร้ายอะไร อุ่นใจกันได้

                “เป็นไงล่ะ ได้บินกันบ้างหรือยัง สนุกไหมเวลาบินอ่ะ โห้ย...คิดแล้วอิจฉาพวกนายจัง อยากป็นศิษย์การบินบ้าง หุหุ”

คนฟังเห็นท่าทางหล่อนก็เริ่มเอ็นดู ดูท่าสาวน้อยจะชอบเครื่องบินเอามากจริงๆ ความจริงแล้วหล่อนก็ดูไม่ได้เป็นพิษเป็นภัยอะไรนักนี่นา แต่ละคนในกลุ่มต่างช่วยกันพินิจพิจารณาสาวน้อยตรงหน้าที่ยังพูดจ้อยๆ

“ว่าแต่ ทำอะไรกันอยู่ล่ะเนี่ย ตอนฟ้ามาถึงเห็นคุยกันหน้าตาดูเครียดเชียว” ชายหนุ่มบนโต๊ะแต่ละคนทำท่าอึดอัด อ่ำๆอึ้งๆ แต่ดวงตาใสก็ยังคงจ้องมองมาทางพวกเขาแบบรอคำตอบ

“หึ ว่าไง มีไร ลับสุดยอดนักหรือไงฮะถึงบอกเราไม่ได้" ทั้งหมดต่างหันมองหน้ากัน พยักหน้าแบบรู้กันนิดหน่อย แล้วก็โบ้ยหน้าไปทางเติ้ล เชิงให้เขาเป็นคนพูด บางทีการมีคนช่วยคิดเพิ่มขึ้นมันก็น่าจะเป็นเรื่องที่ดีกว่า จากนั้นเติ้ลก็เป็นคนเล่าเรื่องของการที่ทำให้พวกเขาต้องมาประชุมลับกันอย่างเคร่งเครียดในวันนี้