Enemy Love เฮ้! สุดหล่อฉันกำลังจะพิชิตใจนาย
เขียนโดย 
Essocia
วันที่ 7 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 20.05 น.
แก้ไขเมื่อ 7 สิงหาคม พ.ศ. 2556 20.38 น. โดย เจ้าของนิยาย
บทนำ
ตุ้บ!!
''โอ๊ย!!!'' เสียงร้องแหกปากของฉันดังลั่นคฤหาสน์ ฉันนั่งบนกองพื้นพร้อมลูบเอวตัวเอง มันเป็นภารกิจ(?)ประจำวันที่ฉันตกเตียงเเบบนี้ ฉันยืดตัวพร้อมอ้าปากแล้วเปล่งเสียงออกมา
''เฮ้ออ...'' เสียงถอนหายใจเบา ๆของฉันจะเกิดขึ้นทุกครั้งที่ฉันตื่นนอน ฉันเหล่มองไปทางนาฬิกาที่บอกเวลาเป็น ตี5.59 อีก1น. จะเข้าสู่ 6 เช้า เวลาที่ฉันเกลียดที่สุด!!
''ตายแล้ว!!''
ฉันขยี้ตา ขยี้ผมแล้ววิ่งฉุดตัวเองเข้าห้องน้ำ และรีบอาบน้ำอย่างด่วน และรีบแต่งตัว พร้อมมองตัวเองในกระจก เพื่อสังเกตุว่าหน้าตาฉันมีอะไรที่ไม่น่าดูชมหรือเปล่า ฉันมองตัวเองในกระจกสักพัก ก็พูดบ้า ๆบอ ๆ เหมือนเดิมปกติ
''อรุณสวัสดิ์ไอรีน ถึงตอนนี้ก็ยังตื่นสายอีกนะ นางแบบอย่างเรานี่..ยุ่งยากจริง ๆ'' ฉันมองตัวเองในกระจกพร้อมพูดกับตัวเอง ซึ่งมันเป็นเรื่องปกติ เพราะฉันพูดแบบนี้ตลอดอยู่แล้ว
ตึก ๆๆ~
เสียงวิ่งลงบันไดดุงตลอดเมื่อฉันวิ่งลงบันได ฉันวิ่งเข้าไปในห้องครัวเพื่อดูว่ามีอะไรให้คาบตอนวิ่งไป ร.ร บ้าง
''ไอรีน! ตื่นแล้วเหรอ!"
เสียงเพื่อนชายสุดหล่อของฉันดังขึ้นเมื่อฉันวิ่งเข้าไปในห้องครัว ปรากฏว่าเป็น ชิเอล กับ คิดส์ ฝาแฝดสยองนี่เอง
''ถ้าฉันไม่ตื่นพวกนายจะเห็นฉันยืนอยู่ตรงนี้มั้ยวะ - -*'' ฉันรีบคว้าขนมบังจากจานของชิเอลแล้วเอามาคาบไว้ พร้อมคว้ากระเป๋าที่วางอยู่โซฟา
''เฮ้ ๆ! ไอรีนเธอจะรีบไปไหนน่ะ!!''
เสียงคิดส์ตะโกนตามไล่หลัง ฉันไม่ทันที่จะหันไปมองแล้วรีบวิ่งออกไปพร้อมตะโกนว่า..
''ไปร.รแล้วนะคร๊า!!''
ฉันวิ่งมาเลื่อย ๆ จนถึงสี่แยก ฉันต้องวิ่งไปทางขวาเพื่อที่จะไปโผล่ประตูหลัง ร.ร [ถ้าเข้าหน้า ร.ร ก็โดนรุมน่ะเซ่!!]]
โครม!!!
''โอ๊ยย!!'' ฉันเซล้มไปด้านหลังเมื่อรู้สึกว่าชนอะไรสักอย่าง
''อ้าว... ไอรีนเธอจะรีบไปไหนน่ะ- -''
ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงคุ้น ๆ ฉันเงยหน้ามองก็พบว่าเป็น... อีต้าเฟริส์จอมเจ้าเล่ห์!!
''รีบไปร.รน่ะสิถามได้!!''
ฉันยันตัวลุกพร้อมตะโกนใส่เฟริส์อย่างหงุดหงิด ฉันไม่ค่อยถูกชะตากับหมอนี่สักเท่าไหร่ เฟริส์เป็นลูกชายของคุณลุงเคออส ใครน่ะเหรอคะ? คู่แข่งของป๊าฉันเองแหละ เฟริส์มีส่วนสูงประมาณ 180+ เซนติเมตร เส้นผมสีดำ สีตาสีดำซ่อนความเจ้าเล่ห์ขี้เล่นเอาไว้ ริมฝีปากแดงธรรมชาติ ยากที่จะปฎิเสธได้ว่าเขาเป็นคนที่หล่อมาก...
''ไปร.ร??''
''เออเด๊!!''
''ไปทำไมวันนี้วันเสาร์นะ - -''
''ห่ะ..ห้ะ??''
ฉันตกใจกับคำพูดของเขา วันเสาร์เหรอ??
''วันนี้วันเสาร์ เธอมีเรียนด้วยเหรอ? - -''
''วะ..วันเสาร์?? ไม่จริงน่า!!''
ฉันเถียงเขา เพราะไม่อยากหน้าแตก ฉันเป็นถึงกับนางแบบเชียวนะ
''มันเรื่องจริง เธอลองสังเกตุดูสิ ปกติตอน6.30 แถวนี้จะมีน.รเดินผ่านไปผ่านมา แต่วันนี้ไม่มีสักคน - -''
ฉันมองไปรอบ ๆ ณ จุดที่ฉันกับเฟริส์ยืนอยู่ มันก็จริงอย่างที่เขาว่า ไม่มีใครเดินผ่านมาเลย
''เอ่อ....''
''หลงวันหลงคืนสินะ ฉันขอเดาว่าเธอเป็นแบบนี้บ่อย ๆ?' ' ''
แน่ะ! ยังรู้อีก - - มันก็เรื่องจริง ปกติฉันก็เป็นบบนี้ตลอด หลงนู่ หลงนี่เยอะ
''เออ ๆ ยอมรับว่าหลงวันหลงคืน ฉันกลับบ้านดีกว่า''
ฉันหมุนตัวหันหลังให้เฟริส์แล้วเดินไปได้ 2 ก้าว เฟริส์ต่อบทสนทนาขึ้นมาอีกว่า
''เราคงได้พบกันอีกในเร็ว ๆ นี้แน่...''
''หมายความว่ายังไง?''
ฉันหันมามองเฟริส์ที่ยิ้มจนตาหยี เขาไม่ตอบอะไรเอาแต่ยิ้มอยู่ได้ ฉันไม่อยากยืนกับคนบ้าอย่างเขาสักเท่าไหร่ จึงหันตัวเดินต่อไป จนถึงคฤหาสน์...
26 ธันวาคม ณ ร้าน Pearl
ฉันนัดทานข้าวกับป๊า-เอล-คิดส์ที่อาหารใกล้บ้าน แต่สุดท้ายทั้ง3ก็ไม่มา ชิเอล-คิดส์ โทรมาบอกว่าต้องไปดูงานให้อาจารย์ที่อิตาลี ส่วนป๊าก็ติดธุระด่วน ขณะัที่ฉันกำลังนั่งทานข้าวผัดอเมริกาคนเดียวอย่างเซ็งๆ อยู่นั้นก็มีชายร่างสูงมายืนค้ำหัว เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าเป็น...อีตาเฟริส์จอมกวน!
''เซอร์ไพรส์มากที่เป็นเธอ''
เฟริส์เลื่อนเก้าอี้ตรงข้ามฉันออกมานั่งอย่างถือวิสาสะ
''ทำไมต้องเซอร์ไพรส์ ใครเชิญนายมาไม่ทราบ''
''เธอจำคำที่ฉันบอกตอนไหนไม่ได้เหรอ... เอาเถอะ.. เธอจะให้ฉันยืนขาแข็งตลอดการนัดบอดหรือไง''
''นัดบอด?''
''ไม่ต้องมาทำไก๋ ที่ผ่านมาเธอแอบคลั่งไคล้ฉัน แต่กลบเกลื่อนความรู้สึกด้วยการแสดงท่าทีแข็งกระด้างต่อปากต่อคำกับฉัน''
''นายเพ้อเจ้ออะไรวะ ฉันเนี่ยนะหลงใหลนาย เฮอะ'' ฉันแค่นเสียงหัวเราะกับคำพูดมั่วนิ่วของเขา
''ถ้าเธอไม่หลงใหลฉัน แล้วสมัครเป็นคู่นัดบอดของฉันทำไม?''
''ฉันไม่ใช่คู่นัดบอดของนาย''
''คู่นัดบอดของฉันบอกว่าจะใส่เสื้อสีฟ้า และคนทั้งร้านก็มีแค่เธอคนเดียวที่ใส่เสื้อสีนี้''
ฉันมองไปรอบ ๆ ร้าน..ก็จริงของเขา ทั้งร้านมีแค่ฉันคนเดียวที่ใส่เสื้อสีฟ้า ถ้าไม่นับเฟริส์น่ะนะ
''ยังไงก็ตาม ฉันขอยืนยันว่าฉันไม่ใช่คู่นัดบอดของนาย''
''จริงดิ'' ขนาดฉันย้ำชัด เขายังไม่วายทวนถาม
จริงแท้แน่นอน! เพราะผู้ชายเจ้าเล่ห์ กวนประสาทไม่ใช่สเป๊กฉัน''
''ผู้หญิงปากร้ายก็ไม่ช่สเป๊กฉันเหมือนกัน''
''นายว่าใครปากร้ายฮะ!!''
''ฉันไม่ได้เจาะจงว่าใคร อย่าร้อนตัวสิ''
เฟริส์ยิ้มระรื่น ผู้ชายคนนี้ช่างกวนประสาทซะเหลือเกิน ชีวิตฉันทำไมต้องมาเจอกับหมอนี่ด้วยวะ - -*
''ฉันสงสารเลดี้ที่ตกอยู่ในมนต์ดำของนายจังว่ะ''
''ปากเก่งไปเถอะ อีกไม่นานเธอได้หมอบราบคาบแก้วให้กับฉันแน่!''
''วันนั้นไม่มีทางมาถึงหรอกย่ะ!''
''หึ ไว้รอดูต่อไป'' เขายักคิ้วแบบมีเลศนัยบางอย่าง
''ฉันอิ่มแล้ว กลับดีกว่า เจอหน้านายแล้วกินข้าวไม่ลง พี่คะเช็กบิลด้วย''
ฉันกวักมือเรียกพนักงานและควักเงินจ่ายค่าอาหารไป
''กลับบ้านดี ๆ ล่ะ เร็ว ๆนี้ เราคงได้เจอกันอีก''
มาคิดทบทวนอีกที เฟริส์พูดคำเดียวกับที่ฉันเจอเขาเมื่อวานเลยแฮะ
''หมายความว่ายังไง''
เฟริส์ยักไหล่ไม่ตบ เอาแต่อมยิ้มยั่วโมโหท่าเดียว ฉันหยิบกระเป๋าขึ้นสะพายแล้วเดินจากมาไม่วายหันไปมอิงทางโต๊ะที่เฟริส์นั่งต่อจากฉัน
ทีนี้จะเป็นยังไงล่ะ เฟริส์จะมีแผนอะไรก่อกวนฉันอีกแน่ ๆ ช่างเถอะ! ฉันเป็นคนที่มุ่งมั่น ไม่หวั่นกลัวต่อสิ่งใด ๆ จะอยู่จะตาย เป็นไงเป็นกัน!!
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
