Enemy Love เฮ้! สุดหล่อฉันกำลังจะพิชิตใจนาย

ปีใหม่นี้เป็นปีแรกที่ฉันไม่ได้ฉลองกับครอบครัว ฉันยอมรับว่าฉันเหงาและคิดถึงครอบครัวมาก ๆ -0-**

แต่ต้องเข้าใจว่าทุกคนมีงาที่ต้องไปทำกัน - - เจ้าเอลก็ไปอิตาลี แทนที่จะมาดูแลยัยหวาน เห็นงานดีกว่างั้นเรอะ - -* ถ้ายัยหวานงอนขึ้นมาฉันจะไม่ช่วยแกเลย - - ทางด้านคุณลุงเคออสก็มีงานซะงั้น - -คุณลุงเคออสเลยปล่อยให้เที่ยวกันตามประสาหนุ่มสาว ทริปไปเที่ยวพัทยาจึงมี เฟริส์ เซิรท์ ออซ แอมป์แปร์ คูลอมบ์ เฮียไวท์ น้ำฝน มินเน่ (โซเรีย มิเอล

 

''พวกผมเสร็จแล้ว เฮียออซไปรับเจ๊โซเรียมาหรือยังครับ - -''

เสียงคูลอมบ์แฝดพี่ของแอมป์แปร์ที่สะพายกระเป๋าพร้อมจูงมือนิมเน่จังมา ส่วนแอมป์แปร์ก็มัวแต่ดูรูปอะไรก็ไม่รู้ - -

''ออซไปรับยัยโซเรียยังไม่มา อ๊ะ! ได้ยินเสียงรถ สงสัยจะมาแล้ว- -'' เซิรท์พูดขึ้น ฉันก็ได้แต่เหล่มองพี่ไวท์พี่ชายอีกคน ที่บังคับให้ยัยฝนสวมหมวกปานามา พร้อมเหล่มองเซิรท์ยืนกอดหัวมิเอลแก้เบื่อ ส่วนมินเน่ก็นั่งแกว่งขาเล่นอยู่ตรงกลางบนชิงช้าซึ่งมีคูลอมบ์นั่งอยู่ฝั่งซ้าย และแอมป์แปร์นั่งอยู่ฝั่งขวา

ครู่หนึ่งออซก็จูงมือแฟนสาวเข้ามา ยัยโซเรียเองแหละ - - โซเรียเป็นแฟนสาวสวยน่ารักที่มีดวงตากลมโตทอประกายใสซื่อบริสุทธิ์ ผมดำขลับยาวจรดกลางหลัง หึหึ ยัยเพื่อนตัวแสบคนนี้ก็มีดีเหมือนกันนะ *-* ดูจากท่าทางของออซไม่ยอมห่างจากโซเรียก็บอกได้ว่าออซรักโซเรียและหวงโซเรียมาก ๆ - -

''ไอรีน ดีใจจังที่จะได้ไปเที่ยวทะเลกับเธอ *0*''

''เหรอ ๆ ฉันไม่เห็นดีใจเลย - -''

โซเรียกระโดดกอดฉันพร้อมแอบหยิกเอวฉันประมาณว่า 'ถ้าเล่าเรื่องที่ฉันกับพวกมิเอลไปเที่ยวกันมาก่อน ฉันเอาเธอตายแน่'

''แหม ๆ อย่าพูดอย่างนั้นสิ *0*''

''พวกพี่จะคุยกันอีกนานมั้ยนะ มินเน่รอนานแล้วนะ-0-**'' มินเน่จังโวยวายเสียงแหลม ๆ มาจากข้างหลัง

''มาครบคนแล้วก็ออกเดินทางกันเถอะ - -'' พี่ไวท์พี่ใหญ่สั่งการ - -***

 

รถตู้เดินทางมาถึงบ้านพักตากอากาศที่พัทยาในเวลาสิบเอ็ดโมงบ้านพักขนาดสองชั้นทาด้วยสีฟ้าสดใสตั้งอยู่ริมทะเล บริเวณนี้เป็นชายหาดส่วนตัวจึงไม่มีผู้คนผลุกพล่าน เนื้อที่ถัดจากบ้านพักเป็นรีสอร์ตหรูชั้นบนของบ้านพักมีห้องนอนสามห้อง พวกผู้ชายแบ่งไปนอนสองห้อง พวกผู้หญิงจึงต้องนอนรวมกัน 5คน

มื้อเที่ยงเรามากินข้าวที่ร้านอาหารรีสอร์ตปลาดาวที่ติดอยู่กับบ้านพัก เฟริส์เปิดเมนูและโน้มตัวมาใกล้ ๆฉันทั้งที่เรานั่งติดกันอยู่แล้ว เลยกลายเป็นหน้าแทบชิด

''เธออยากินอะไรเบบี๋ :)''

ฉันเลิกพยายามบอกให้เฟริส์เรียกฉันว่าเบบี๋แล้ว -__- เพราะเหนื่อยที่จะพูด เห็นเงียบ ๆแบบนี้แต่หัวดื้อสุด ๆ เวลาจะพูดก็พูดไม่หยุด ถ้าเขาคิดจะพูดหรือทำอะไรแล้วอย่าหวังห้ามซะให้ยาก

''อะไรก็ได้ ฉันกินได้หมด - -''

''งั้นสั่งปลิงทะเลน้ำแดงละกัน''

''ปละ...ปลิง''

''ไหนว่าเธอกินได้ทุกอย่างไง - -''

''แต่ฉันไม่กินปลิง - -**''

''อ้าว งั้นก็น่าจะบอก'' เขายิ้มทะเล้น ฉันก้มลงอ่านเมนู ไม่เห็นมีปลิงทะเลน้ำแดงเลย - -* แกล้งฉันงั้นเหรอ -0-**

ขณะที่ฉันกำลังข่มความหงุดหงิดอยู่นั้นเอง สายตาก็พลันเหลือบไปเห็นชายหนุ่มร่างสูงที่เดนิขเ้ามาในร้านตามลำพัง เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีเทากับกางเกงยีน แม้เขาจะสวมแว่นตาเรย์แบน ฉันก็จำได้แม่นว่าเขาคือ....ฮาร์ช! OAo ใจฉันเต้นระทึกกว่าว่าโรสจะมาด้วยกันกับเขา แต่เวลาผ่านไปจนกระทั่งสั่งออเดอร์เสร็จก็ยังไม่เห็นโรส แสดงว่าหล่อนไม่ได้มาด้วย ฉันลอบถอนหายใจเบา ๆ ด้วยความโล่งอก ทันใดนั้นสายตาของฮาร์ชก็หันมามองโต๊ะฉัน เขาเห็นฉันแต่ไม่มีท่าทีว่าจะเข้ามาทักสักที ซึ่งก็ดีแล้วล่ะ เกิดมาทักแล้วปลุดปากเอ่ยถึงโรสต่อหน้าเฟริส์ได้ความแตกกันพอดี

 

ติ๊ง~ มีึข้อความส่งเข้ามาในโทรสัพท์มือถือของฉัน กดดูพบว่าเป็นของฮาร์ช ฉันจึงขอตัวลุกจากโต๊ะโดยอ้างว่าไปเข้าห้องน้ำเพื่อไปอ่านเมสเสจตามลำพัง

 

'ขอโทษที่ไม่เข้าไปทัก เพราะฉันขี้เกียจทำความรู้จักกับพวกเดอลอซเช่'

 

'นายมาเที่ยวคนเดียวเหรอ?'

 

'ฉันมากลับโรส พ่อฉันให้มาลองพักรีสอร์ตเปิดใหม่ของท่าน'

 

ฉันหายใจวาบเมื่อได้รู้ว่าโรสมาเที่ยวกับฮาร์ชด้วย

 

''เธอมาอยู่ที่นี่ได้ไงO_O''

โรสเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำและเบิดตากว้างมองฉันด้วยความตกตะลึง

 

''ฉันมาเที่ยว-0-** กับพวกเดอลอซเช่ แล้วก็อันเดริส มิเดิลฟอร์ แล้วก็บาร์ริงมิสตัล - -+พวกเขากำลังนั่งทานข้าวอยู่ที่ร้านอาหารรีสอร์ต เพียงแค่เธอเจอกับเฟริส์ และถ้าเขาทักเธอต่อหน้าฮาร์ช คิดดูสิว่าจะเกิดอะไรขึ้น *0*??''

''ความก็แตกน่ะสิ บ้าซะมัด!''

''ฉลาดขึ้นเยอะเลยนี่(?) โทรหาฮาร์ชแล้วบอกว่าจะตาย(?)แล้วขอกลับรีสอร์ตก่อน เขาก็จะห่วงตามไปดูเธอ ทีนี้ก็หลีกเลี่ยงการเผชิญหน้าไปได้ - -''ฉันออกอุบายวางแผนให้โรส

''ดูเหมือนเธอจะกลัวความแตกยิ่งกว่าฉันซักอีกนะ ถ้าฉันไม่รู้มาก่อนว่าเธอตั้งใจพิชิตหัวจองเฟริส์ ฉันคงคิดว่าเธอชอบฮารฺขเพราะเธอดูแคร์ความรู้สึกเขามาเหลือเกิน - -''

''ฮาร์ชเป็นเพื่อนสนิทฉัน ฉันต้องแคร์เขาเป็นธรรมดา อย่ามัวมาเสียเวลากันอยู่เลย รีบทำตามแผนของฉันซะ ไม่งั้นฉันจะสาดน้ำกรดใส่หน้าเธอ - -++''

โรสล้วงโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรหาฮาร์ช ส่วนฉันก็เดินออกมานั่งที่โต๊ะอาหารตามเดิม ไม่นานนักฮาร์ชก็ลุกเดินออกไป ฉันลอบถอนหายใจที่แผนสำเร็จด้วยดี อย่างน้อยก็ยืดเวลาไม่ให้ฮาร์ชรู้ความจริงไปได้อีกนิด- -

 

หลังกินมื้อเที่ยงเสร็จก็กลับมาบ้านพัก ทุกคนจับจองเก้าอี้ริมชายหาดเพื่อนั่งเล่นนอนเล่นอ่านหนังสือตามอัธยาศัย ส่วนฉันก็เสิร์ชหาข้อมูลวิธีพิชิตใจชาย ฉันถามกูเกิลว่า'ผู้ชายส่วนใหญ่ชอบผู้หญิงแบบไหน' เมื่อลิงก์เด้งขึ้นมาก็กดเข้าไป ซึ่งเป็นโพลล์เลียงลำดับสเป็กของผู้ชาย

 

โพลล์อันดับหนึ่ง... ชอบผู้หญิงน่ารัก อ่อหวาน เอาใจใส่ มีความคิดเป็นคนของเอง แต่ก็อย่าแกร่งเกินชาย เพราะผู้ชายมีสัญขาตญาณในการปกป้อง เขาจะรู้สึกเสียเซลฟ์ถ้าผู้หญิงเก่งหรือแกร่งกว่า

เอิ่ม...หมายความว่าฉันต้องทำตัวแอ๊บแบ๊วเพื่อให้เฟริส์สนใจงั้นเหรอ -__-!เช่นว่าพูดจา เฟริส์คะ เฟริส์ขา~~ กระพือขนตาปิ๊ง ๆ ยามที่สบตากับเขา และแกล้งทำเป็นขาพันกันสะดุดล้ม เพื่อให้เขามาประคองไว้ในอ้อมกอด แหวะ!ฉันทำไม่ได้หรอก - -*

 

โพลล์อันดับสอง.. ชอบผู้หญิงที่เป็นฝ่ายรุก รุกของเบอร์ รุสารภาพรัก รุกจูบ

 

รุกจูบ!! O_O ติดเรตชัด ๆ ถ้าให้เลือกระหว่างทำตัวแอ๊บแบ๊วกับรุกจูบฉันขอเลือกแอ๊บแบ๊ววิ๊ง ๆดีกว่า -0-** แม้มันจะขัดกับบุคลิคของฉันก็ตาม - -*

''เฮ้อ เบื่อจัง ฉันอยากเล่นบานาน่าโบ๊ต''เฟริส์พูดขึ้นมา

''ก็เดินเลาะหาดไปสิ ราวหนึ่งกิโลก็เจอบริเวณหาดเปิดที่คนพลุกพล่านและมีกิจกรรมในทำ- -'' ออซแนะนำ

''ใครจะไปกับฉันบ้าง- -?''

''ฉัน ๆๆ *0*''

ยัยฝนตะโกนแหกปากประมาณว่า ไฟไหม้แล้วติดอยู่บนบ้านพัก - -

''ไม่ได้ เธอต้องไปเ้ดินเล่นกับฉัน - -*''

''อะไรวะ -0-**'' พี่ไวท์ขอค้านล๊อกคอยัยฝนอย่างหึงหวง โห๊ะ - -

คนอื่น ๆ ล้วนแล้วแต่ส่ายหน้า บ้างก็พึมพัมว่าขี้เกียจ

''ฉันไปเล่นเป็นเพื่อนนายก็ได้ -0-''

''ฉันเสนอตัว เผื่อจะใช้โอกาศนี้ใกล้ชิดสนิทสนมกับเขามากขึ้น

''งั้นเราสองคนไปเล่นบานาน่าโบ๊ตให้มันส์สะใจไปเลย โย่!''

ฉันกับเฟริส์เดินเลาะชายหาดมาราวหนุ่งกิโลตามที่ออซบอกก็มาถึงโซนหาดเปิดที่มีนักท่องเที่ยวลงเล่นน้ำกัน เฟริส์ติดต่อเล่นบานาน่าโบ๊ตพร้อมจ่ายเงิน ทั้งลำมีแค่เรานั่งกันสองคน ฉันเหลือบไปมองเห็น ออซ โซเรีย เซิรท์ มิเอล ยืนมองอยู่บนฝั่ง พวกนี้ตามมาทำไมวะ - -* เขานั่งหัวเรือ ส่วนฉันนั่งหลังเขา ฉันคว้าที่จับแน่นเมื่อบานาน่าโบ๊ตพุ่งตัวออกไปตามแรงฉุดลากมันทั้งสนุก มันส์แบะหวาดเสียวไปในคราวเดียวกัน ฉันส่งเสียงกรี๊ดเมื่อบานาน่าโบ๊ตพลิกตัวคว่ำส่งฉันกับเฟริส์ลงไปลอยคอในทะเลห่างจากฝั่งพอสมควร ทันใดนั้นเองแผนการกระตุ้นสัญชาติญาณการปกป้องของเฟริส์ก็ปิ๊งขึ้นมาให้หัวฉัน เพื่อให้แผนสำเร็จ - - ฉันจะต้องสลัดความเป็นสาวแกร่งทิ้งไป แล้วสวมบทสาวอ่อนแอแทน - -*

 

หลังจากเล่นบานาน่าโบ๊ตกันมันส์สะใจแล้วเราก็มาว่านน้ำเล่นกัน บนฝั่งมีมินเน่กำลังนั่งเล่นทรายกับพี่ไวท์แล้วก็ฝน มองไกล ๆ เหมือนพ่อแม่ลูกเด๊ะ - - ส่วนอีกฝั่งคูลอมบ์กับแอมป์แปร์เดินหว่านเสน่ห์ใส่สาว ๆ พร้อมเห็นยัยมิเอลนั่งอ่านนิยายอยู่ในร่มแล้วก็มีเจ้าเซิรท์นอนตัก - -** อีกด้านนึงของโซเรียกับออซ 2 คนนั้นยืนซื้อไอศกรีมกัน2คน มันน่าหมั่นไส้จริง ๆ - -* ฉันว่ายออกห่างชายฝั่งมาในจุดที่ลึกในระดับน้ำเท่าคอฉัน เฟริส์ว่ายตามมาห่างไม่กี่เมตร ฉันเริ่มแผนการที่คิดไว้ทันที- -* โดยดำลงใต้น้ำประมาณสิบวินาทีแล้วก็โผลขึ้นมาตะเกียกตะกายแสร้งทำเป็นจมน้ำ ==

''เฟริส์ช่วยด้วย!!''

''ไอรีน!''

เฟริส์รีบว่ายมาหาฉัน มือแข็งแรงคว้าจับต้นแขนฉันไว้และโอบเอวฉันประคองตัวให้อยู่เหนือน้ำ ฉันรู้สึก..อยากจะมุดหายไปจากทะเลนี้จริง ๆ - -*

''ฉันเป็นตะคริวที่ขา แค่กๆ'' ฉันแกล้งไอสำลักน้ำ - -''

''ไม่ต้องกลัว เธอจะปลอดภัยเมื่ออยู่กับฉัน''

ในที่สุดฉันก็ดึงสัญชาตญาณการปกป้องของเฟริส์ออกมาได้สำเร็จ *0*แผนดำเนินไปได้สวย -__,- เขาว่ายน้ำพาฉันขึ้นฝั่ง ความสากระคายของเม็ดทราบสัมพัสผิดกายฉันเมื่อเข้าอุ้มฉันวางนอนกับหาดทราย ฉันแกล้งทำเป็นหมดสติเพื่อรอดูปฏิกิริยาของเฟริส์ นี่อาจเป็นวิธีร้าย แต่ผู้ชายใจแข็งและต้องป้อมกับความรักอย่างเฟริส์จำเป็นต้องใช้วิธีแรง ๆ เพื่อดึงความสนใจให้เขาหันมาแคร์ เพราะฉันไม่ยอมให้เขาไปหลงเสน่ห์โรสเด็ดขาดความประสงค์ของฉันคือปกป้องฮาร์ชไม่ให้พบเจอกับความเจ็บปวด อีกอย่างโรสไม่คู่ควรกับเฟริส์ด้วย... ไใม่คู่ควรเลยสักนิด

''ไอรีน...ไอรีน'' เฟริส์เขย่าตัวฉัน เสียงคนรอบข้างซุบซิบวิจารณ์ประเดประดังเข้ามาในโสตประสาท บ้างก็แนะนำให้เฟริส์ผายปอดฉัน เฮ้ย ผายปอด!! OAo

''เฮ้ย! เฟริส์แกผายปอดยัยไอรีนสิ - -*'' เสียงนี้คุ้นเคยมากมาย แน่นอนว่าต้องเป็นเสียงยัยโซเรีย! ยัยโซเรียบงการผายปอดก็เท่ากับจูบ ฉันยังไม่พร้อมจะข้ามขั้นไปสู่การแนบชิดริมฝีปากกันหรอกนะ - -*

''แค่ก ๆ'' ฉันแกล้งไอสำลักพร้อมกับลืมตาสะลึมสะลือฟื้นขึ้นมา ภาวนาว่าเฟริส์จะไม่สังเกตว่ามันเป็นการสำลักที่ไม่มีน้ำออกมา ซึ่งเขาก็ไม่ได้สังเกตเพราะดีใจเสียจนดึงฉันเข้นไปกอดแน่น ความห่วงใยอันมากล้นของเขาส่งผ่านไออุ่นจากร่างกายมาถึงฉัน

''ฉันคิดว่าเธอจะเป็นอะไรไปซะแล้วงง

''แค่ก ๆ ฉันไม่เป็นอะไรง'

''ถ้าเธอเป็นอะไรไป ฉันคงไม่อาจสู้หน้าคุณลุงเรสเตอร์ได้''

แป่ว! ที่เขาเป็นห่วงฉันเพราะกลัวป๊าฉันหรอกเหรอ - -* ฉันลอบถอนหายใจด้วยความเซ็งๆ ฉับพลันทันใดสายตาเลื่อนไปปะทะกับไทยมุงที่ยื่นกน้าเข้ามาดูเหตุการณ์ โรสอ้าปากค้างด้วยความช็อกที่เห็นเฟริส์กอดฉันแนบแน่นราวกับสิ่งสำคัญที่สุดของเขา

ห่างออกไปฉันเห็นฮาร์ชกำลังซื้อน้ำที่ร้านค้าริมชายหาด ถ้าเขาซื้อเสร็จและเดินมาทางนี้ก็จะเห็นฉันกับเฟริส์ ฮาร์ชคงรีบเข้ามาดูฉันด้วยความเป็นห่วง เผลอ ๆ เขาจะดึงโรสมาด้วยซ้ำ เมื่อนั้นความก็จะแตกทันที - -* ฉันขยับปากบอกโรสว่า 'ไปซะไป๊!' *_* ซึ่งหล่อนทำตามแทบจะในทันที โรสหมุนตัวเดินไปหาฮาร์ชแล้วดึงแขนเขาพาเดินไปทางทิศตรงกันข้ามทางกลับรีสอร์ต

เฟริส์คลายวงแขนจะผละออกจากฉัน ทว่าฉันรั้งเขาไว้ด้วยการสวมกอดเขาแน่ ๆ แบะกระซิบข้างหูเขา

''ขอบคุณที่นายช่วยฉันไว้''

ฉันจะรอจนกระทั่งสองคนนั้นลับสายตาไปจึงปล่อยวงแขนที่รัดแน่นยิ่งกว่างูเหลือมออกจากเฟริส์ เขามองฉันด้วยสายตาแปลก ๆ ก่อนจะหมุนกายหันหลังให้ฉัน

''ขึ้นมาสิ - -''

''ฮะ?''

''เธอได้รับสิทธิืพิเศษให้ขี่หลังฉันเป็นคนแรก รีบๆ ขึ้นมาสิ''

''แต่ฉันเดินเองได้''

''อย่าเถียงคนหล่อ - - เร็วเข้าเบบี๋ ฉันอยากไปให้พ้นจากไทยมุงเต็มแก่แล้ว''

โห่..หล่อตายแหละ - -ดื้อดึงไปก็ไร้ประโยชน์ อีกทั้งฉวยโอกาศที่ได้ใกล้ชิดกับเขาเอาไว้ทุกวินาที ว่าแล้วก็ลุกขึ้นโน้มตัวโอบแขนรอบคอเฟริส์และโถมกายลงบนแผ่นหลังกว้างของเขา เฟริส์แบกฉันขึ้นโดยแทบไม่เซหรือเสียการทรงตัวซึ่งบ่งบอกถึงร่างกายที่แข็งแรงที่ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ

ฉันซุกหน้าลงซอกคอเฟริส์เพื่อหลบเลี่ยงสายตาผู้อื่นที่มองมา ถึงจะเป็นสาวแกร่ง แต่ฉันก็เขินเป็นนะเออ - -

''เอาหน้าเธออกไปจากซอกคอฉันหน่อยได้มั้ย - -''

น้ำเสียงของเขาฟังราบเรียบ แต่สังเกตบริเวณคอนี่แดงแจ๋เลย ใบหน้าฉันไม่ได้สัมผัสกับซอกคอเขาโดยตรง หากมีแต่ผมของฉันคั่นกลางชั้นหนึ่ง

''หืม? นายจั๊กจี้เหรอ''

''...''

เฟริส์ไม่ตอบ สงสัยซอกคอเป็นจุดอ่อนไหวของเขา พอเจออะไรมาสัมผัสเลยจั๊กจี้เอาง่าย ๆ ผ่านมาได้ครึ่งทางฉันก็เริ่มรู้สึกละอายใจที่ขี่หลังเขาไปถึงบ้านพักทั้งที่ฉันไม่ได้เป็นอะไรเลยสักนิด - -

''นายปล่อยฉันลงเถอะ - - อาการตะคริวที่ขาหายดีแล้ว -.-''

''ฉันแบกเธอไหวน่า อีกนิดเดียวก็ถึงบ้านพักแล้ว - -''

อีกนิดเดียวของเขาปาเข้าไปตั้งเกือบ500เมตร ถึงแม้เฟริส์จะเป็นผู้ชายจอมกวน แต่พอถึงยามคับขันเขาก็พี่งพาได้และเป็นคนที่แคร์คนอื่นเหมือนกัน

''อีกอย่งเสื้อเธอเปียกน้ำเห็นไปถึงไหนต่อไหน อย่าเที่ยวเดินอวดสัดส่วนให้ใครเห็นจะดีกว่า - -''

ฉันใส่่เสื้อยืดสีครีมกับกางเกงขาสั้น ซึ่งเปียกน้ำแนบเนื้อไปทุกสัดส่วน ตอนจัดกระเป๋าฉันน่าจะเอาเสื้อยืดสีดำติดมาด้วย แต่ดันลืมซะได้

''ทะลึ่ง!! ใครใช้ให้นายมาดูสัดส่วนฉัน - -*''

''ฉันไม่ได้ดู แต่มันเห็ยเอง และไทยมุงเมื่อกี้ก็เห็นสัดส่วนเธอกันหมดรวมถึงชุดชั้นในลายสุดสิฟ้า - -^''

''อ๊าย! ตาบ้า!'' ฉันทุบบ่าเขา แก้มร้อนวูบด้วยความโมโหปนเขินพอหายเขินฉันก็กลับมากังวลเรื่องโรส

โรสพักอยู่รีสอร์ตเดียวกับฮาร์ชซึ่งอยู่ติดกับบ้านพัก จึงมีโอกาศสูงที่จะมาเจอกันบังเอิญเจอกันเหมือนที่ชายหาดเมื่อครู่นี้

''เออ นี่นายชอบเลดี้แบบไหนเหรอ - -''

''ถามทำไม''

''ก็แค่อยากรู้ - -''

''แต่ฉันไม่กล้าบอก - -''

''บอกมาเถอะน่า- -''

''ทำไมเธอถึงเซ้าซี้นัก หรือว่าแอบชอบฉันอยู่เลยอยากสืบเรื่องของฉัน''

''ใช่ ฉันชอบนาย - -+''

''เธอพูดเล่นใช่มั้ย'' เขาชะงักฝีเท้าหยุดยืนนิ่งอยู่กับที่

''นายอาจจะถามเล่นๆ แต่ฉันพูดจริง... ฉันชอบนาย''

''เธออำฉัน  - -''

แน่ะ! ยังจะไม่เชื่อกันอีก - -* หรือว่าฉันแสดงความจริงใจ(แบบจอมปลอม)ไม่มากพอ

''เปล่านะ ฉันไม่ได้อำ''

''ก่อนหน้านี้เราแทบไม่เคยพูดจากันดี ๆ เธอเอาแต่โวยวายหาเรื่องฉัน อยู่ๆ เธอมาบอกชอบฉันมันดูยากจะเชื่อ''

''ฉันตกหลุมรักวีึรบุรุษที่ช่วยชีวิตฉันไว้ไง *0*'' มัน..มันไม่จริงเลย  - -

''การจมน้ำส่งผลให้สมองของเรากระทบกระเทือนจนเสียสติได้ขนาดนี้เลยเหรอ ฉันจะรีบพาเธอไปหาหมอเดี๋ยวนี้แหละ'' เฟริส์เดินจ้ำอ้าวไป

''ฉันมีสติครบถ้วนดี นายยังไม่ต้องเชื่อฉันในตอนนี้ก็ได้ แต่ฉันจะพิสูจน์ให้นายเห็นว่าฉันชอบนายแล้วจริง ๆ - -*''

''อ่าฮ่ะ''

เห็นทีต้องเปิดฉากรุกขั้นดุเดือดแล้ว แันดึงความสนใจทั้งหมอของนาย- -*

 

ตกเย็นจัดปาร์ตี้บาร์บีคิวที่บ้านพัก โซเรีย มิเอล ฝนช่วยกันหั่นผักและเตรียมวัตถุดิบที่ซื้อมาจากตลาด ฉันเสนอตัวช่วยแต่ฝนบอกว่าให้ไปรอปิ้งบาร์บีคิวดีกว่า พวกผู้ชายช่วยกันยกเตาบาร์บีคิวมาวางตรงหน้าบ้าน เฟริส์รับหน้าที่ก่อเตาไฟ เขาเอาถ่านเทใส่ในเตาและเอากาบมะพร้าวที่จุดไฟใส่ลงไปเป็นเชื้อเพลิง จากนั้นก็เอาพัดมาพัดให้ไฟโหมลุก เฟริส์ปาดเหงื่อบนใบหน้าด้วยมือที่เปื้อนถ่าน พวกออซพากันอมยิ้มขำเฟริส์ แต่ก็ไม่ทักหรือช่วยเช็ดคราบถ่านออกให้ ช่างเป็นเพื่อนที่ดีจริง ๆ - -* (ประชด!)

 

ด้วยความที่ทนเห็นเขาเป็นตัวตลกไม่ไหว ฉันจึงดึงทิชชูจากกล่องที่วางอยู่บนโต๊ะหินแล้วเดินไปหาเฟริส์ที่ตั้งอกตั้งใจพัดเตาไฟอยู่ เขาหันมามองฉันเมื่อเข้าใกล้

''เธอคงหิวแล้วล่ะสิ รอก่อนนะ ฉันจะรีบพัดให้ไฟมันลุก''

''เปล่า ฉันยังไม่หิวหรอก นายหันมานี่หน่อยสิ'' ฉันดึงแขนเฟริส์ให้หันหน้ามาทางฉัน แล้วใช้ทิชชูเช็ดคราบถ่านออกจากใบหน้าเขา เมื่อเห็นสายตาของเขามองมาด้วยความประหลาดใจฉันเลยอธิบาย

''หน้านายมีคราบเปื้อนน่ะ ทีหลังถ้ามือเปื้อนก็อย่าเอามาเช็ดหน้า- -''

''ขอบใจ''

เฟริส์ยิ้มให้ฉัน รอยยิ้มจริงใจสว่างสดใสของเขาทำให้หัวใจของฉันแกว่งไปนิดหนึ่ง แล้วเฟริส์ก็หันไปทำหน้าบึ้งใส่พวกออซ

''พวกนายเห็นฉันหน้าดำแล้วทำไมไม่เตือนกันบ้างฮะ - -*''

''ก็มันตลกดี นานๆที หน้าหล่อๆของนายจะได้เปื้อนดำสักที -0-''

''พนวกนาย- -*''

''เลิกทะเลาะกันเถอะค่ะ มินเน่หิวแล้ว -0-**''

มินเน่จังตัดบททันทีแล้วลากคูลอมบ์กับแอมป์แปร์ไปนั่งที่โต๊ะหินประหนุึ่งคุณหนูที่รอให้คนรับใช้นำอาหารไปเสริร์ฟ - -''

 

เมื่อสาวงามทั้ง 3 เตรียมวัตกุดิบเสร็จก็ทยอยเอามาวางบนโต๊ะข้างเตาให้ฉันกับเฟริส์ช่วยกันปิ้ง พอบาร์บีคิวสุกฉันก็หยิบขึ้นมาไม้หนึ่งแล้วยื่นจ่อที่ปากของเฟริส์

 

''อ่ะ ลองชิมสิ''

เฟริส์มองฉันด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่น ฉันไม่เยทำสิ่งหวานเลี่ยนเช่นการป้อนอาหารให้ใครมาก่อน แต่จำเป็นต้องแสดงให้เฟริส์เชื่อว่าฉันชอบเขาจริง ๆ

''เอาไปให้มินเน่ก่อนเถอะ เดี๋ยวก็งอแงเอา - -''

''เดี๋ยวพี่ไวท์ก็เอาไปให้ นายยืนปิ้งบาร์บีคิวเหนื่อยกว่าคนอื่นเขากินรองท้องสักนิดก่อนนะ''

เฟริส์เป่าบาร์บีคิวเบาๆ ให้หายร้อนแล้วกัดเข้าปากไปคำหนึ่ง

'อร่อยมั้ย''

''อืม''

''งั้นก็กินให้หมดไม้เลย''

เขารับบาร์บีคิวจากมือฉันไปรูดกินทีเดียวหมดไม้ คราบซอสที่เปื้อนมุมปากเขาเรียกเสียงหัวเราะจากฉัน

''ขำอะไรของเธอ - -''

''นายกินเลอะปากเหมือนกับเด็กเลย -0-''

ฉันใช้นิ้วโป้งป้ายคราบซอสออกจากมุมปากเขา และฉวยโอกาศจากความใกล้ชิดนี้จ้องสบตาเขาพร้อมกระพือขนตาปิ๊ง ๆ หว่านเสน่ห์ให้เขาเผลอใจหลงใหล ทว่ายิ่งมองสบตาเขา ฉันก็รู้สึกราวกับต้องมนต์สะกดเสียเอง ใบหน้าร้อนผะผ่าว ซึ่งมั่นใจว่าไม่ใช่เพราะไอร้อนจากเบาบาร์บีคิว อีกทั้งหัวใจก็เต้นผิดจังหวะ ฉันไม่เคยมีอาการแปลก ๆ แบบนี้กับผู้ชายคนไหนมาก่อน นี่ฉันเป็นอะไรเนี่ย!

''ฝุ่นเข้าตาเธอเหรอ - -''

แป่ว! มุกหว่านเสน่ห์ของฉันแป้กสนิทดับอนาถเลย ช่วยหลงเสน่ห์กันหน่อยเซ่ ตาบ้า - -*

ติ๊ง~ โทรศัพท์มือถือส่งเสียงเตือนว่ามีข้อความเข้า ฉันล้วงหยิบจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมากดดู เป็นข้อความจากโรส

 

'เคเห็นเธอกอดกับเฟริส์ที่ชายหาดยังไม่ทำให้ฉันตัดใจจากเฟริส์ได้หรอกนะ อ้อ.. ขอชมเชยในการเล่นละครแกล้งจมน้ำว่าสมจริงมาก ถ้าหากฉันไม่รู้มาก่อนว่าเธอว่ายน้ำเก่งพอๆกับฉลาม ฉันคงหลงเชื่อไปแล้วว่าเธอจมน้ำจริงๆ'

 

'ขอบใจในคำชมของเธอ แต่ฉันคงไม่เก่งเท่าเธอที่ตบตีบทแตกหลอกลวงทั้งฮาร์ชและเฟริส์ ขอแจ้งข่าวร้ายว่าเฟริส์เริ่มจะมีใจให้ฉันแล้ว เธอเตรีมตัดใจจากเฟริส์ได้เลย *0*'' ซึ่ง... มันจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ - - ฉันพิมพ์ตอบกลับไป ไม่ถึงหนึ่งนาทีโรสก็ส่งข้อความมาอีก

 

'ฉันจะตัดใจต่อเมื่อเห็นเธอจูบกับเฟริส์เท่านั้น'

 

อ้อ เหรอๆ จูบ!!!

ฉันช็อกจนิมพ์โต้กลับไม่ถูกเลยทีเดียว ที่โรสเล่นไม้นี้เพราะคิดว่เฟริส์ไม่มีทางจูบฉันและฉันก็ไม่กล้ารุกจูบเฟริส์งั้นสิ...ใช่ฉันไม่กล้า! แต่มันไม่ได้หมายความว่าฉันจะยอมแพ้นี่นา แผนการอันชาญฉลาดผุดขึ้นในหัวฉัน แค่จัดฉากให้โรสเห็นว่าฉันจูบกับเฟริส์ก็สิ้นเรื่อง - -*

 

'พรุ่งนี้ห้าโมงเย็นให้เธอมาที่บ้านพักหลังสีฟ้าข้างรีสอร์ตปลาดาวและแอบซุ่มอยู่ในพุ่มไม้ข้างบ้านพักรอชมฉันจูบกับเฟริส์ได้เลย :P'

 

'ถ้าพรุ่งนี้ห้าโมงเย็นฉันไม่เห็นเธอจูบกับเฟริส์ ฉันจะบอกเลิกฮาร์ชทันที'

 

โรสพิมพ์ตอบกลับมา เธอได้เห็นฉันจูบกับเฟริส์แน่โรส แต่เป็นจูบที่จัดฉากขึ้นมาเพื่อหลอกเธอโดยเฉพาะนะ โฮ๊ะ ๆ *0*

 

วันต่อมา

ตอนสิบโมงเรายกขวบนไปเที่ยวไร่องุ่นกัน บรรยากาศสวยโรแมนติกเหมาะกับคู่รักมาท่องเที่ยว แอบสังเกตเยอะที่สุดก็..ออซจูงมือโซเรียถ่ายรูปกันแบบสวีตหวานไม่แคร์สายตาใคร โดยเฉพาะเซิรท์ที่ทำหน้าหมั่นไส้ประมาณว่า 'คิดว่าพวกนายหวานกันได้คู่เดียวหรือไงวะ' เซิรท์เดินไปโอบเอวมิเอลที่กำลังถือกล้องอยู่แล้วเดินไปเลื่อย ๆ โห่ ๆ - -อีกฝั่ง ยัยฝนเอาแต่วี้นวีนใส่พี่ไวท์ จนโดนพี่ไวท์จับประกบจูบ -__-! ส่วนมินเน่กับคูลอมบ์ก็เก็บองุ่นกินไม่ยั้ง - - ส่วนเจ้าแอมป์แปร์...เอาแต่ดูรูปอะไรสักอย่างในมือถือ หรือไม่ก็ส่งข้อตความเล่นกับสาว ๆ - - เหอะ ๆ ฉันวานให้เฟริส์ถ่ายรูปให้เเละเนียนดึงตัวเขาไปเดินชมร่องุ่นด้วยกันสองต่อสองไร้ก้างขวางคอ

''เธอชอบฉันจริงๆเหรอ ไอรีน''

เขาถามขึ้นมาขณะที่ฉันกำลังยกกล้องขึ้นถ่ายรูปกังหันลม เก็บภาพเสร็จฉันจึงเลื่อนกล้องลงและหันไปตอบคำถามเขาด้วยแววตาจริงจัง

''ฉันชอบนาย มันคือความจริง และฉันก็ไม่ได้จมน้ำจนสมองได้รับความกระทบกระเทือนด้วย''

''เธอรู้ใช่มั้ยว่าฉันเกลียดคนโกหก ไม่ว่าเธอโกหกด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม เธอจะต้องได้รัีบผลการโกหกนั้น - -''

ขอโทษนะเฟริส์ ถึงแม้ฉันจะโกหกนาย แต่ฉันก็ช่วนายไม่ให้ไปหลงเสน่ห์กับผู้หญิงหลายใจอย่างยัยโรส ที่คอยจ้องกินเลือดเนื้อนายอยู่

''ฉันไม่ได้โกหก ฉันพูดจริง ๆ -0-''

''แค่พูดอย่างเดียวไม่พอ พิสูจน์ให้ฉันเห็นสิ- -''

''พิสูจน์??''

''พิสูจน์ว่าเธอชอบฉันจริงๆ''

''ด้วยวิธีไหนกันล่ะ''ฉันขมวดคิ้ว

''เธอต้องคิดเอาเอง- -''

งานเข้าล่ะสิ แผนจัดฉากจูบยังไม่รู้จะสำเร็จหรือเปล่า ไหนจะต้องมาพิสูจน์อะไรนี่อีก โอ๊ย วุ่นวายแท้ ๆ - -*