Ho, my dear ที่รักของผมคือเธอ

          "ตื่น! ตื่นโว้ยตื่น! ไอ้พวกเด็กบ้าตื่นได้แล้วย่ะ เก็บข้าวของแล้วออกไปจากหอของฉันซะ!" เสียงอึกกระทึกครึกโครมดังขึ้นอยู่หน้าห้องพักของฉัน -..- เป็นเสียงเจ้าของหอพักที่ฉันอาศัยอยู่เองแหละ โดยปกติแล้วเจ้าของหอพักจะไม่มาวุ่นวายกับเด็ก ๆ มากนัก แต่แน่นอนล่ะ.. กรณีนี้มันไม่ปกติ ! ยัยป้าแร้งทึกนั่นมาเคาะประตูห้องฉันเพื่อทำการเนรเทศฉันออกจากหอพัก ! ด้วยเหตุผลที่ไม่สมควรเอาซะเลย ฉันก็แค่ลืมจ่ายค่าห้อง 3 เดือน บวกกับส่งผ้าไปซักรีดแล้วไม่จ่ายเงินอีก 2 อาทิตย์ อ้อ แล้วก็ใช้ไฟมากเกินความจำเป็นแค่นั้นเอง! สาบานได้มีแค่นี้จริง -0- ก็แค่นี้แหละ ยัยป้านั่นก็ไล่ฉันกับบริวารอีก 4 ชีวิตออกจากหอพักโดยไม่ใยดี -..- น่าเจ็บใจนัก เชอะ!
          "ยัยเฌอเอม แกก็นอนอยู่ได้ น่าด้านจริงๆ เล้ย ลุกได้แล้วย่ะ"เสียงแหลมๆ อันแสบแก้วหูของ 'ยัยสายไหม' บริวารหมายเลขหนึ่งดังกระทบหูของฉัน พูดมากซะจริงแม่คุณ ลองมาเป็นคนขี้เกียจแบบฉันสิจะได้รู้ว่าการต้องแต่ตื่นเช้าน่ะมันเป็นทรมานแค่ไหน 
          "อื้อๆ ลุกแล้วลุกแล้วววว~"ฉันทำได้แค่คิดเท่านั้นแหละ ขืนเถียงแล้วนอนต่อเดี๋ยวโดนยัยสายไหมด่าหูชาแน่ ยิ่งกว่าแม่ฉันอีก ตอนเด็กๆไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย -..-
          "รีบไปอาบน้ำซะทุกคนรอแกอยู่คนเดียวนะ" ก่อนที่ยัยสายไหมจะบ่นอะไรไปมากกว่านี้ฉันจึงรีบลุกและวิ่งเข้าห้องน้ำไปในทันที อาบน้ำซักครึ่งชั่วโมง เปิดน้ำทิ้งไว้เยอะๆ หึหึ ไหนไหนก็โดนไล่แล้วขอแก้แค้นหน่อยเถอะป้า!
          "เอ้อ.. ว่าแต่หาที่พักได้หรือยังล่ะ?"ฉันเปิดน้ำในห้องน้ำทิ้งไว้แล้วเดินแปรงฟันไปรอบๆห้อง
          "ยังหรอก.. โอ้ยย นี่ยัยเฌอเอมเน่าเธอช่วยทำภารกิจของตัวเองให้ดสร็จแล้วค่อยมาคุยได้ไหม ? ซกมกจริงๆเลย ตั้งแต่เด็กยันโตไม่รู้จักเปลี่ยนแปลงซะที" แหม แต่แกน่ะเปลี่ยนไปเยอะนะยะ เมื่อก่อนหน่อมแน้มน่ารักกว่านี้เยอะ ดูแกตอนนี้สิ โถ่ว ยิ่งกว่าแม่ฉันอีก
           "จ้าๆแม่คุณ จะรีบทำให้เสร็จเดี๋ยวนี้แหละ" ฉันทำเสียงล้อเลียนใส่ยัยสายไหมก่อนจะวิ่งหนีเข้าห้องน้ำ แค่นี้ก็พอแล้วมั้ง ค่าน้ำคงพุ่งมาบ้างแหละ -,.- ไว้ฉันมีเงินก่อนเถอะฉันจะไปหาซื้อระเบิดมาวางหอพักป้า ! ลาก่อนห้องพักที่ฉันเคยอาศัย y.y ฉันคงจะคิดถึงแกแน่ๆแต่ฉันจะไม่คิดถึงยัยป้าแร้งทึกนั่นเด็ดขาด หึ้ย เครียดแค้นเฟ้ย !

ฉันอาบน้ำเสร็จก็รีบเดินลงไปสมทบกับพรรคพวกอีก 4 ชีวิตที่รออยู่ข้างล่างหอพัก ทุกคนแบกนะเป๋าเป้คนละใบ เหมือนจะออกไปเดินป่ายังไงยังงั้นแหละ -.- แต่มันไม่ใช่เนี่ยสิ่ เฮ้อ.. ชีวิตหนอชีวิต สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรมค่ะ
          "ยัยเฌอเอมเน่าเร็วๆสิยะ อย่าให้รอนาน" ยัยไอบริวารหมายเลขสองของฉันมาพร้อมกับคำด่า 
          "จ้าจ้า แค่นี้ทำเป็นบ่น ทีพวกแกช้าฉันยังไม่เคยบ่นเลย" ฉันบ่นเบาๆ ถ้ายัย 4 คนนั่นได้ยิยฉันโดยรุมแหงๆ -3-
          "จะไปที่ไหนกันดีล่ะ?"แคนดี้ สาวน้อยผู้ไร้หัวใจ ปราศจากชายใดครอบครองเอ่ยวจีแสนหวานขึ้น เอ้ย! ฉันจะพูดให้เข้าใจยากทำไมฟะ คนที่พูดเมื่อครู่คือยัยแคนดี้หนึ่งในสี่ของเพื่อนฉันเองแหละ ยัยนั่นน่ะขึ้นชื่อว่าสมิงแห่งป่าหิมะพรานต์เชียวนะ (?) ไม่ใช่ย่ะ! ขึ้นชื่อว่าเป็นคนที่ไร้หัวใจมากต่างหาก เพราะ ไม่ว่าผู้ชายหน้าไหนก็จีบยัยแคนดี้ไม่ติดซักคน ไม่ว่าจะหล่อ หรือรวยล้นฟ้าก็ตาม เสียดายแทน..
          "ยังหรอกแก ใครจะไปคิดทันเล่า เห้อ.. ที่นี่ก็แสนหรู ถูกก็ถูก จะไปหาแบบนี้ได้ที่ไหนอีกล่ะ" ยัยสายไหมพูดพลางถอนหายใจ นี่ขนาดที่นี่ถูกนะยังเบี้ยวค่าเช่าไปตั้ง 3 เดือนแน่ะ ถ้าไปเจอที่ที่แพงแสนแพงพวกฉันไม่ย้ายหนีหนี้เลยเรอะ
          "ยัยราเซลให้หนุ่มๆของแกช่วยหาไม่ได้หรอที่พักน่ะ?" ฉันหันไปถาม ราเซล เพื่อนสาวที่ดูดีเริ่ดหรูที่สุดในกลุ่ม ก็ยัยนี่น่ะคลาสโนวี่ตัวแม่ ผู้ชายรุมจีบอย่างกับเวลาคนแย่งซื้อของเซลล์กันเลยทีเดียว แบบนี้สินะที่เรียกใช้ความสวยให้เกิดประโยชน์น่ะ -..-
          "พวกนั้นน่ะมีใครอยู่หอนอกบ้างล่ะยะ อุดอู้อยู่แต่ในมหาลัย เฮ้อ.. ว่าจะเลิกคุยแล้วเนี่ย เพลีย" =[]= แม่คนสวย
          "โถ่เอ้ย  ไร้สาระซะจริง เอางี้ฉันโทรถามแม่ก่อนดีกว่าว่ามีที่ไหนบ้างที่เราพอจะพักได้"สายไหมพูดพร้อมหยิบโทรศัพท์มือถือมากดโทรออกก่อนจะเดินไปอีกทาง เพื่อหาความสงบ ซักประมาณ 5 นาทียัยสายไหมก็เดินกลับมาด้วยหน้าตามี่สดใสกว่สเดิม แม่แกหาที่อยู่ให้ได้แล้วล่ะสิ  ดีจัง แม่ยัยสายไหมหาให้ทีไรนะ ได้ลดราคาไปกว่าครึ่งเชียวล่ะ ก็แม่นางน่ะเส้นใหญ่อย่าบอกใคนเลย -,.-
          "ได้มั้ยยะ?"ฉันถามด้วยความตื่นเต้น และอยากรู้อยากเห็นมากเป็นพิเศษ
          "ได้! แต่เป็นบ้านนะ ไม่ใช่ห้องพักพวกแกสนใจไหม?" สายไหมถามด้วยความลังเล
          "สนดิ เป็นบ้านก็สะดวกดีออก แต่มันอยู่แถวไหนล่ะ?"ยัยไอเงยหน้าจากไอโฟนสุดหวงของมันเพื่อพูดกับสายไหม
          "ไม่ไกลจากที่นี่มากนักหรอก แถมอยู่ในย่านชุมชน แล้วก็ใกล้ๆกับห้างด้วย"
          "งั้นไปกันเลยไหม?" 
          "อื้อออ!" พอตกลงกันเสร็จฉันก็กระโดดขึ้นรถยนต์ในทันที อ้อ รถยนต์น่ะไม่ใช่รถฉันหรอกแต่เป็นรถของยัยไอ ที่แม่มันซื้อให้เป็นของขวัญที่เข้ามหาลัยได้ พวกฉันเลยพลอยสบายไปด้วยเลย -,.- แต่ก็นะถึงจะมีรถยนต์แต่วันไหนที่มีเรียนไม่ตรงกันฉันก็ต้องนั่งรถไปมหาลัยอยู่ดี อย่างนี้ต้องขอมอเตอร์ไซค์พ่อมาซักคันแล้ว เพื่อผลประโยชน์ของมวลมนุษยชาติ (?) วะฮาฮ่า 

     ฉันอาบน้ำเสร็จก็รีบเดินลงไปสมทบกับพรรคพวกอีก 4 ชีวิตที่รออยู่ข้างล่างหอพัก ทุกคนแบกนะเป๋าเป้คนละใบ เหมือนจะออกไปเดินป่ายังไงยังงั้นแหละ -.- แต่มันไม่ใช่เนี่ยสิ่ เฮ้อ.. ชีวิตหนอชีวิต สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรมค่ะ
          "ยัยเฌอเอมเน่าเร็วๆสิยะ อย่าให้รอนาน" ยัยไอบริวารหมายเลขสองของฉันมาพร้อมกับคำด่า 
          "จ้าจ้า แค่นี้ทำเป็นบ่น ทีพวกแกช้าฉันยังไม่เคยบ่นเลย" ฉันบ่นเบาๆ ถ้ายัย 4 คนนั่นได้ยิยฉันโดยรุมแหงๆ -3-
          "จะไปที่ไหนกันดีล่ะ?"แคนดี้ สาวน้อยผู้ไร้หัวใจ ปราศจากชายใดครอบครองเอ่ยวจีแสนหวานขึ้น เอ้ย! ฉันจะพูดให้เข้าใจยากทำไมฟะ คนที่พูดเมื่อครู่คือยัยแคนดี้หนึ่งในสี่ของเพื่อนฉันเองแหละ ยัยนั่นน่ะขึ้นชื่อว่าสมิงแห่งป่าหิมะพรานต์เชียวนะ (?) ไม่ใช่ย่ะ! ขึ้นชื่อว่าเป็นคนที่ไร้หัวใจมากต่างหาก เพราะ ไม่ว่าผู้ชายหน้าไหนก็จีบยัยแคนดี้ไม่ติดซักคน ไม่ว่าจะหล่อ หรือรวยล้นฟ้าก็ตาม เสียดายแทน..
          "ยังหรอกแก ใครจะไปคิดทันเล่า เห้อ.. ที่นี่ก็แสนหรู ถูกก็ถูก จะไปหาแบบนี้ได้ที่ไหนอีกล่ะ" ยัยสายไหมพูดพลางถอนหายใจ นี่ขนาดที่นี่ถูกนะยังเบี้ยวค่าเช่าไปตั้ง 3 เดือนแน่ะ ถ้าไปเจอที่ที่แพงแสนแพงพวกฉันไม่ย้ายหนีหนี้เลยเรอะ
          "ยัยราเซลให้หนุ่มๆของแกช่วยหาไม่ได้หรอที่พักน่ะ?" ฉันหันไปถาม ราเซล เพื่อนสาวที่ดูดีเริ่ดหรูที่สุดในกลุ่ม ก็ยัยนี่น่ะคลาสโนวี่ตัวแม่ ผู้ชายรุมจีบอย่างกับเวลาคนแย่งซื้อของเซลล์กันเลยทีเดียว แบบนี้สินะที่เรียกใช้ความสวยให้เกิดประโยชน์น่ะ -..-
          "พวกนั้นน่ะมีใครอยู่หอนอกบ้างล่ะยะ อุดอู้อยู่แต่ในมหาลัย เฮ้อ.. ว่าจะเลิกคุยแล้วเนี่ย เพลีย" =[]= แม่คนสวย
          "โถ่เอ้ย  ไร้สาระซะจริง เอางี้ฉันโทรถามแม่ก่อนดีกว่าว่ามีที่ไหนบ้างที่เราพอจะพักได้"สายไหมพูดพร้อมหยิบโทรศัพท์มือถือมากดโทรออกก่อนจะเดินไปอีกทาง เพื่อหาความสงบ ซักประมาณ 5 นาทียัยสายไหมก็เดินกลับมาด้วยหน้าตามี่สดใสกว่สเดิม แม่แกหาที่อยู่ให้ได้แล้วล่ะสิ  ดีจัง แม่ยัยสายไหมหาให้ทีไรนะ ได้ลดราคาไปกว่าครึ่งเชียวล่ะ ก็แม่นางน่ะเส้นใหญ่อย่าบอกใคนเลย -,.-
          "ได้มั้ยยะ?"ฉันถามด้วยความตื่นเต้น และอยากรู้อยากเห็นมากเป็นพิเศษ
          "ได้! แต่เป็นบ้านนะ ไม่ใช่ห้องพักพวกแกสนใจไหม?" สายไหมถามด้วยความลังเล
          "สนดิ เป็นบ้านก็สะดวกดีออก แต่มันอยู่แถวไหนล่ะ?"ยัยไอเงยหน้าจากไอโฟนสุดหวงของมันเพื่อพูดกับสายไหม
          "ไม่ไกลจากที่นี่มากนักหรอก แถมอยู่ในย่านชุมชน แล้วก็ใกล้ๆกับห้างด้วย"
          "งั้นไปกันเลยไหม?" 
          "อื้อออ!" พอตกลงกันเสร็จฉันก็กระโดดขึ้นรถยนต์ในทันที อ้อ รถยนต์น่ะไม่ใช่รถฉันหรอกแต่เป็นรถของยัยไอ ที่แม่มันซื้อให้เป็นของขวัญที่เข้ามหาลัยได้ พวกฉันเลยพลอยสบายไปด้วยเลย -,.- แต่ก็นะถึงจะมีรถยนต์แต่วันไหนที่มีเรียนไม่ตรงกันฉันก็ต้องนั่งรถไปมหาลัยอยู่ดี อย่างนี้ต้องขอมอเตอร์ไซค์พ่อมาซักคันแล้ว เพื่อผลประโยชน์ของมวลมนุษยชาติ (?) วะฮาฮ่า 

________________.

จบแล้วบทนำ :3 เย้เย้ เป็นยังไงบ้างง ? >< 

วิจารณ์ได้นะคะ เต็มที่เลย ไรท์พร้อมปรับปรุง