wonderful secret มหัศจรรย์รักลับ

บทที่ 1

เส้นทาง...ที่ไม่มหัศจรรย์

      ‘จ้อกแจ้ก ๆ มังคุดจ้า ทุเรียนจ้าทุเรียนสี่โล.. จ้อกแจ้กจ้อกแจ้ก เอ้าหรอยร่อยจ้า ... บลาๆ”

“ เค้กแกพาฉันเลาะตลาดสดทำไมห้ะเสียงมันดังน้ะว้อยยย “

           ฉันหันไปว้ากยัยเค้กขณะที่หลบเปลือกทุเรียน 4 โล100  ของป้าสี่ตาที่โยนลงเข่งแบบไม่ดูตาม้าตาเรือเกือบโดนเท้าฉันอย่างหวาดๆ

“เดี๊ยวซิ่ ไอ้นี่หนิ ฉันจะพาแกไปร้านเจ๊น้อยเปิดใหม่ซอยหมาบินย่ะ -..- “

          กล่าวถึงซอยหมาบิน ... จริงซอยนี้มีชื่อสุดเดิ้ลจากท่านายกเทศมนตรีว่าซอย สุขศรีเปรมปรีดิ์อลังการ แต่เนื่องจากซอยนี้เคยมีเจ้ผู้หญิงขี่แมงกะไซต์พาน้องหมาที่หน้ารักใส่ตะกร้าหน้ารถมาและขี่สดุดลูกระนาดที่คั่นถนนเพื่อลดความเร็ว ทำเอานังหมาหน้าหงอยที่แอ๊บนั่งหน้ารถมาบินผ่านหน้าพวกฉันไป ซอยนี้จึงได้ชื่อใหม่อันไฉไลเว่อร์ว่า “ ซอยหมาบิน” จบข่าววว @_@

 ณ. ซอยหมาบิน ...

“เจ๊ค้ะ หวัดดีค่ะ”

        ยัยเค้กที่ค่อนข้างจะรู้ตรอกซอกซอยของซอยหมาบินดีลากฉันเข้ามาในร้านขายเครื่องสำอางเปิดใหม่มีนามว่า” เจ้น้อย ซอยหมาบิน “ เอ่อ คือเจ๊น้อยเป็นญาติห่างๆของยัยแก้มแหละ -..-

“ อ้าวเค้ก พาเพื่อนมาอุดหนุนร้านเจ๊หรอจ้ะแหม่ดีจังช่วงนี้เฮียบอกว่าให้ทำยอดซะด้วยฮี่ๆ”

 เจ้น้อยแกลางบ่นและขยับแว่นไปมายัยแก้มจึงส่งยิ้มไปให้ก่อนลากฉันไปตระเวนทั่วร้านทันที

“ เค้กมาทำไร “

 “มาร้านเครื่องสำอาง ฉันมาซักผ้ามั้งแกนิ่ เออ คืนนี้ฉันไปค้างบ้านแกน้ะ มีธุระ”

         ยัยเค้กพูดเองเออเองเสร็จสรรพฉันจึงพยักหน้าตามหงึกหงัก มือขาวๆของยัยนี่ก็หยิบของประทินโฉมทั้งหลายแหล่ใส่ตระกล้าไปปากก็พูดไปไม่หยุดพร่ำพรรณนาถึงสรรพคุณของเครื่องสำองค์จนเผลอเดินชนกับร่างสูงๆของใครคนหนึ่งเข้า

“ อุ้ย ขอโทษค่ะ/ครับ”

       เสียงแหลมของยัยเค้กและชายหนุ่มนิรนามประสานขึ้นพร้อมกันพร้อมยิ้มแหยก่อนเขาจะเลี่ยงไปอีกทางพร้อมกับชายหนุ่มหน้าหล่ออีกคน

 “ แก นั่น !! พี่แม็กซั่ม กับพี่บาส “

      ยัยแก้มกระตุกมือฉันยิกๆ คนที่เดินมาชนยัยนี่คงจะเป็นพี่บาส ส่วนอีกคนคือพี่แม็กซั่มที่สาวๆกรี๊ดกร๊าดกันนั่นเอง

ว่าแต่ .. ชายหนุ่มทั้งสองมาทำอะไรที่ร้านขายเครื่องสำอางแบบนี้ ??

 “ช่างเหอะ เฮ้อๆๆ พี่เขาไม่ได้จิ้นกันเองช่ะ ??”

 ฉันยักคิ้วเบาๆ ให้ก่อนหยิบนู่นนี่นั่นขึ้นมาดูบ้าง พี่แม็กซั่ม >< ว่าไปก็ อ๊ากก น่ารักเหมือนกันน้ะเนี่ย

“ไปจ่ายตังค์แล้วไปหาดูอุปกรณ์เพิ่มความสูงกันเถอะแก”

       เค้กพูดก่อนลากตะกร้าที่เต็มไปด้วยสรรพสิ่งไปที่เคาท์เตอร์จ่ายเงิน ก่อนโกยทุกสิ่งอย่างลงกระเป๋าผ้าที่เตรียมมาด้วยหลังจ่ายเงินเสร็จ

 “เค้ก พี่แม็กซ์ก้ะพี่บาสนี่เค้าเป็นแฟนกันหรอ”

 “ ไม่รู้สิ่ แต่วงในถึงในมากอ้ะ เขาบอกว่าใช่น้ะ แต่วงนอกๆออกมานิดนึงเค้าบอกไม่ใช่แต่ตัวติดกันขนาดนี้.. บรื๊อออ ไม่รู้ดิ่”

   “ เชื่อได้ไหมเนี่ยข่าวแกอ้ะ เค้ก”

“ ไม่รู้เหมือนกันอ้ะแกฉันก็ฟังเค้ามาอีกที 555555”

 ยัยเค้กพูดไปพร้อมระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ไม่น้ะ ไม่ไม่ไม่ !

“ หรอ เอ้อนี่แกแกขนซื้อไอ้พวกนี้มาทำไมเยอะแยะ”

 “ อัพเกรดตัวเองจ้ะ นี่ก็ ม.5 ล้ะ สวยๆหน่อย”

  หลังจากสนทนาตามประสาสาวขี้เหร่จบลง

 สุดท้ายเราก็ลงเอยกันที่ร้านอุปกรณ์กีฬาที่ใหญ่ที่สุดในตลาดของซอยหมาบิน ....

“ โทรตามไอ้ไวมาช่วยนึกป้ะแก...ว่าจะเล่นไรดี”

     ฉันถามหลังจากเดินไล่ดูอุปกรณ์กีฬาทุกชั้นเรียบร้อยแล้ว

“ ก็ดี แล้วแกถูกใจไรมั่งยังหยง”

“ บาสอ้ะ น่าเล่นดี”

     ฉันพูดก่อนกดๆ โทรศัพท์ หาไอ้ ไว หรือ “ไวกิ้ง” กรรมการนักเรียนชุดใหม่ล่าสุดที่ป่านนี้ก็คงเร่ร่อนดูแลนักเรียนอยู่แถวตลาดมาช่วยเลือกอุปกรณ์กีฬาที่มันค่อนข้างถนัดถึงถนัดมากก

“ ฮัลโหล ไวกิ้งแกอยู่ไหนจ๊ะ “

 ฉันรีบกรอกเสียงลงไปก่อนที่อารมณ์หงุดหงิดของไอ้ไวจะปะทุขึ้นมาซะก่อน

“วิ่งไล่จับเด็กตีกันอยู่ที่ซอยหมาบินเนี่ย มีไรพูดมาเร็ว !! “

  “เอ่อ คือฉันอยู่ตรงร้านกีฬาซอยหมาบินอ้ะ จับเด็กเสร็จแล้วเจอกันน้ะ ไว”

“ เออ!!แค่นี้น้ะ แฮ่กกๆๆๆ”

  จบด้วยเสียงเหนื่อยหอบของอีตาไวกิ้งฉันก็หันไปยิ้มแหยกับยัยเค้กที่ตั้งตารอฟังอยู่ต่อ

“ เดี๊ยวไอ้ไวมา มันอยู่ซอยหมาบินเนี่ยแหละ”

  “ อ๋อ เออๆนี่ดูเว็บบอร์ดของโรงเรียน มีรูปสดๆของพี่แม็กซั่มกับพี่บาสเมื่อกี้ที่ซอยหมาบินด้วยอ้ะข่าวว่ามีเรื่องตีกัน”

        เค้กค่อยๆเลื่อนจอมือถือที่ปรากฏภาพผู้ชายประมาณ 10 คนวิ่งไล่ตามกันมา และมีกรรมการนักเรียน 5-6 คนสวมปลอกแขนสีทองวิ่งตามมาเช่นกัน 3 ใน 5 นั้นมี ไอ้ไว พี่แม็กซั่มและพี่บาสที่ท่าทางเหนื่อยหอบวิ่งโกยตามมาไม่ห่าง

 “ตีกันด๋อยไรหล่ะ!เค้กนี่กรรมการนักเรียนเกือบทั้งชุดเลย นี่ก็ไอ้กลุ่มขวานซิ่งนรกแตกไรนี่ ตีกับใครอีกหล่ะ “

         ฉันจิ้มๆหน้าจอโทรศัพท์ให้ยัยแก้มไล่ดูหน้าทีล้ะคนพร้อมเบะปากออกมาเซงๆ

“เดี๊ยว !! พี่บาสกับพี่แม็กซั่มไม่ใช่กรรมการนักเรียน หรือว่า ..”

  “ หรือว่าอะไร ? “

 ฉันทำหน้าฉงนก็เลิกคิ้วงงๆ -..-

“ ทีมลับใหม่ของอาจาร์ย สงคราม แน่นอนเลยแก”

           อาจาร์ย สงคราม หรือ ที่นักเรียนรู้จักโดยทั่วไปคืออาจาร์ยฝ่ายปกครองที่ทำหน้าที่ตรวจสอบเกี่ยวกับนักเรียนทุกคนของ ‘ปัญญาเลิศ’ โรงเรียนที่ชื่อค่อนข้างขัดแย้งกับหัวสมองเด็กส่วนใหญ่มากมาย และทีมลับใหม่ที่ว่าคือ ทีมสารวัตนักเรียนอีกชุดที่ถูกคัดเลือกเด็กที่อุปนิสัยค่อนข้างแก้ปัญหานักเรียนส่วนใหญ่ได้ตรงจุด เช่น ต่อยตี สูบบุหรี่ หนีเรียน และ บลาๆ   ต่างๆนา สารวัตรนักเรียนลับชุดนี้ต้องทำได้ทั้งหมด และที่สำคัญไม่มีใครเคยรู้ว่าสาวัตรนักเรียนชุดนี้มีใครบ้าง

“ ใช่หรอแก ฉันว่า..”

 “ เห้ย โทษที ๆ แฮกกก มาช้าไปหน่อย “

 เสียงไวกิ้งที่วิ่งทึกทึกเข้ามาในร้านจุดที่ฉันและเค้กยืนคุยกันอยู่ บทสนทนาจึงจบลงโดยปริยาย

“ เหนื่อยป้ะแก ไว”

     ฉันทำหน้าที่เพื่อนที่ดีโดยการถามไถ่อาการหอบแฮกของไวกิ้งก่อนที่ร่างสูง 170 +

ของมันจะทรุดนั่งกับพื้นร้านอย่างหมดสภาพ

 “เหนื่อยดิ่ พักก่อนๆ “

 “ เอ้าๆ พักไป “

“ มีน้ำป้ะหยงโคตรเหนื่อยเลยหว่ะ ไอ้เด็กเปรตนี่วิ่งเร็วชิบ”

 เสียงแข็งๆของไวกิ้งสบถออกมาไม่เป็นภาษาก่อนเสยผมขึ้นไปลวกๆ

“ อ้ะมีๆ เออแกฉันว่าจะหัดเล่นกีฬาซักอย่างอ้ะ อะไรดีช่วยนึกหน่อย”

 ฉันรีบหยิบน้ำดื่มตรา ปัญญาเลิศ ของโรงเรียนที่มักจะพกติดกระเป๋าไว้ตลอดเวลาส่งให้ไวกิ้งก่อนจะเข้าเรื่องที่ต้องการทันที

“ มองอะไรไว้หล่ะคิดยัง “

 “ ฉันกับเค้กดูๆบาสไว้อ้ะ พอไหวป้ะ “

 ฉันตอบไวกิ้วก่อนจะยิ้มแหยๆ ก็อ้ะน้ะฉันมันค่อนข้างเตี้ยนิ่ ไหวไม่ไหวก็ต้องพึ่งอีตานี่ตลอดหล่ะ

“ ก็ได้น้ะจะได้สูงๆด้วย แล้วเล่นตอนไหน ที่ไหนหล่ะ”

   “ฉันนัดกับเค้กว่าจะเล่นตอนเย็นหลังเลิกเรียนสนามศูนย์ข้างโรงเรียนอ้ะ “

“ ก็ดี เดี๊ยวฉันมีเวลาว่างจะไปสอนๆให้น้ะเดี๊ยวนัดอีกที “

 ฉันพยักหน้าหงึกๆก่อนที่ จะหยิบลูกบาสเดินออกไปจ่ายเงิน พลันมีเสียงโทรศัพท์ของยัยเค้กดังขึ้น

‘ ครีมเค้ก รับโทรศัพท์ด้วย ครีมเค้ก รับโทรศัพท์ด้วย ครีมเค้ก รับโทรศัพท์ด้วย ‘

“ ฮัลโหล ม่าม๊า เค้กอยู่ที่ตลาดค่ะ ห้ะ !! หรอค้ะ ได้ค่ะได้”

สีหน้าตกใจของยัยเค้กทำให้ฉันหันไปมองและได้คำตอบใหม่ที่ระบบการของม่าม๊ายัยนี่ป้อนเข้ามาทันที

“หยงเดี๊ยวฉันกลับก่อนน้ะ ม๊าโทรตามมีเรื่องด่วนอ้ะ เดี๊ยวค่ำๆ ถ้าว่างฉันโทรหาน้ะแก อ้ะนี่ไว้บ้านแกโอเค้ไปล่ะบาย “

    เมื่อวางสายเสร็จยัยเค้กก็หันมาแพร่มๆใส่ฉันก่อนจะยัดถุงผ้าเครื่องสำอางที่ซื้อมาใส่มือฉัน

กรรม -..- ฉันได้แต่พยักหน้าหงึกหงักก่อนร่างเล็กๆของเค้กจะวิ่งลับไป

“ กลับเลยป้ะ หยงเดี๊ยวฉันไปส่งเอารถมา “

  อ้อลืมบอกไปฉันก้ะไอ้ไวอยู่หมู่บ้านเดียวกันหน่ะ หลังคาบ้านแทบจะเกยกันเลยด้วยซ้า

 “กลับเลยก็ได้  รถแกอยู่ไหนอ้ะ”

“ อยู่ปั๊ม แกอยู่ที่ป้ายรถน้ะเดี๊ยวฉันกลับไปเอารถ จะได้ไม่ย้อน “

“อ่อ เออๆ “

     ฉันตอบตกลงกับไวกิ้งก่อนจะเดินแยกไปที่ป้ายรถประจำทางที่นัดหมายกันไว้ล่วงหน้า

‘    เอ๊ะ !! เอารถมาแล้ววิ่งตามเด็กตีกันทำไม ไอ้นี่ท่าทางจะหนัก  ‘

 ฉันยิ้มกับความคิดของไอ้ไวก่อนไปยืนเคว้งอยู่ที่ป้ายรถประจำทางที่ส่วนใหญ่เป็นเด็ก ของ ปัญญาเลิศ

“ อ้าวนี่มันน้องที่ร้านเจ๊น้อยซอยหมาบินนี่หว่า”

 พี่แม็กซั่ม ที่สาวๆคลั่งไคล้กันหนักหนาเดินเข้ามาทักฉันที่ยืนเอ๋อรับประทานอยู่คนเดียว ปราศจากผู้คนรอบกาย

“ อ๋อค่ะพี่ หวัดดีค่ะแฮ่ๆ “

 ฉันยิ้มแหยให้ก่อนก้มลงสำรวมพี่แม็กซั่มน้ะบัดดล

‘ เสื้อนักเรียนหลุดลุ่ยออกมานอกกางเกง  เนคไทผูกไว้หลวมๆ ไร้ร่องรอยของเสื้อสูท ถือกระเป๋าหนังนักเรียนแฟปๆ ปราศจากหนังสือ มือซ้ายถือบุหรี่ที่คาดว่ากำลังดูดอยู่ กรี๊ดดดดดด อย่างแบดอ้ะ ปั้นหยงชอบค่ะ ‘

“เราเล่นบาสด้วยหรอ”

 พี่แม็กซั่มก้มมองลูกบาสที่อยู่ในถุงสีใสจาก เจมส์สปอร์ตยิ้มๆ ทำเอาฉันแทบเคลิ้มเลยทีเดียว

“ อ๋อค่ะ “

 “ แล้วเราชื่ออะไรหล่ะ พี่ชื่อแม็กซ์น้ะ”

“ค่ะ ชื่อปั้นหยงค่ะ “

“ อ๋อ งั้นพี่กลับก่อนน้ะ รถมาแล้วหล่ะ”

   พี่แม็กซ์ซั่มจบบทสนทนาก่อนที่จะกระโดดขึ้นรถประจำทางสาย 19 ที่วิ่งผ่านหน้าหมู่บ้านฉันเช่นเดียวกันพร้อมกับไอ้ไวที่ไปเอารถกลับมาพอดี ..

♥WONDERFUL♥