ฉันรักนายกวนประสาทนี่ได้ยังไง

//เช้าวันรุ้งขึ้น// 

 ฉันตื่นพร้อมกับเสียงนาฬิกาปลุก แล้วก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ระหว่างที่กำลังเดินใกล้จะถึงห้องน้ำ เสียงโทรสัพก็ดังขึ้น ฉันจึงตัดสินใจเดินไปรับโทรสัพ

"คัยกันโทรมาแต่เช้า ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญจะวายให้ถึงที่สุด" และแล้วเบอร์ที่โชว์ก็กลับเป็นเบอร์ที่ไม่คุนซะงั้น ฉันจึงกดรับ

"สวัสดีค่ะ" นี่คือมารยาทอย่างหนึ่งของฉัน

"ทำรัยยุหรอครับน้อง มะนาวเน่า"

"แล้วนี่เบอร์คัย รู้ได้ไงว่าเราชื่อมะนาว เออ....เน่า อ่ะ"

"ไม่รู้จริงๆหรอ"

"ไม่ อย่ามากวนนะบอกมาดีๆว่าคัย"

"ไม่บอก....."

"ไม่บอกใช่ไหม......."

"แล้วจะทำไรพี่"

"....รู้แล้ว....อีพี่โฟมปากสุนัข..ใช่ไหม"

"ถ้าใช่แล้วจะทำไหม....?"

" พี่รู้เบอร์นี้ได้ไง"

"ไม่บอก....."

"จะไม่บอกอะไรเลยใช่ไหม งั้นนาวจะไปฟ้องพี่มนัด ว่า......."

"ok ok บอกก็ได้"

"ก็ขอจากเพื่อนเธอนะสิ ไม่สวยแล้วยังไม่ฉลาดอีก"

"ว่า คัยไม่สวย ไม่ฉลาด"

"ไม่ได้ว่าคัยนิ"

"เมื่อวานยังพูดดีๆกลับเราอย่เลย วันนี้กลับมาเป็นไอ้พี่โฟมปากสนุขเหมือน"

"รู้ นะว่าคิดรัยอยู่"

"คิดรัย คัยคิด"

"okok เรามาพูดดีๆไม่ทะเลาะักัน ok ไหม"

"ok ก็ได้ ว่าแต่พี่โทรมามีรัย"

"ก็เหงาๆเลยกะว่าจะชวนเธอไปเที่ยวซักหน่อย"

"ฮะ อะรัยนะ พี่ชวนหนูไปเที่ยวหรอ ฝนจะไม่ตก ฟ้าจะไม่ร้อง หรอค่ะ"ฃ

"ไหนว่าจะพูดดีๆด้วยกันไง"

"ขอโทษค่ะ ก็คนมันตกใจนิ อยู่ดีๆพี่มาชวนหนูไปเทียว"

"แล้ว ตกลง ว่าไง จะไปหรือไม่ไป"

"คิดดูก่อนนะค่ะ"

"ไม่ต้องคิดแล้ว"

"ไหนพี่ลองบอกเหตุผลที่ชวนหนูไปเที่ยวสิ"

"ก็บอกว่าเหงาๆไง"

"เอาความจริง..."

"ก็บอกว่าเหงาไง"

"จะบอกไม่บอก"

"เค เค บอกก็ได้ คือมีผู้หญิงคนหนึ่งมาชอบพี่แต่พี่ไม่ชอบ พี่เลยบอกเขาไปว่าพี่มีแฟนแล้ว แต่น้องเขาไม่เชื่อ เขาอยากเจอแฟนพี่แต่พี่ไม่รู้จะให้คัยช่วยก็เลยให้เธอช่วยไง"

"สรุป พี่จะให้หนูแกล้งเป็นแฟนพี่นี่นะ"

"ถูกต้องแล้วครับ..."

"หนูไม่..."

"น๊าาา ช่วยพี่หน่อยนะ พี่สัญญาว่าจะไม่เรียกเธอว่า มะนาวเน่า พี่พูดจริงๆนะ"

"พี่พูดจริงนะว่าจะไม่เรียกหนูว่ามะนาวเน่า"

"จริง!!!!!"

"ก็ได้ ก็ได้ เห็นแก่ความเป็นเพื่อนของพี่มนัดนะ"

"ตกลงแล้วนะ 10 โมงเจอกันนะ แต่งตัวสวยๆ"

"ค่ะ"

 หลังจากที่ฉันวางสายโทรสัพฉันก็เดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแต่งตัวไปตามนัดของไอ้พี่โฟม

พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ และนั่นก็เป็นเวลา 9.42 น. ก็เพราะมัวแต่คุยโทรสัพกับไอ้พี่โฟมมันเลยทำให้ฉันสาย

 ฉันรีบวิ่งลงไปข้างล่าง เพื่อจะไปตามนัดของอีตาพี่โฟม 

.

.

.

 ในที่สุดก็มาทันเวลานัด

"มาสายนะเรา"

"ก็คัยบอกให้พี่ไม่วางสายล่ะ"

"ความผิดพี่ซะงั้น"

"ก็ มันจริงไหมล่ะ"

"ครับผมผิด"

"ดีมาก..."

"รีบจนลืมผูกเชือกรองเท้าเลยหรอ"

ฉันก้มมองที่รองเท้า " เออ จริงด้วย "

"มาเดี่ยวพี่ผูกให้"

"เขิน เขิน" ทายสิว่าเกิดอะรัยขึ้น

เขาผูกเชือกรองเท้าให้ฉัน เขิน เขิน เป็นครั้งแรกที่มีผู้ชายผูกเชือกรองเท้าให้ฉัน