The Smile Devil นายปีศาจตัวร้ายกับยัยตัวเเสบ

Chapter VIII

ปีศาจแห่งเพลิงสีฟ้า

             “ฉันคงแนะนำตัวช้าไปสินะ ฉันปีศาจแห่งเพลิงสีฟ้า ฮารุนะ  คุเรย์ไน ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ นายหญิง”

             นะ...นายหญิงเหรอ เธอคนนี้เรียกเราว่านายหญิงเหรอทำไมกัน แถมยังใช้นามสกุลคนอื่นเขาอีกเสียมารยาทไปหน่อยไหมคะ แล้วคุณเธอยังมาโมเมว่าเป็นญาติเราได้ไงกัน และเธอคงทำอะไรแปลกๆกับแม่และพี่เราแน่ พวกท่านเลยไม่แปลกใจกับเธอ แต่ทำไมเราถึงเอะใจคนเดียวได้ล่ะ

             “หมายความว่าไง นามิไปเป็นนายหญิงของแกตอนไหน” นายเก็นพูดขึ้น

             “ก็เธอคนนั้นมีของบางสิ่ง ที่เป็นที่สถิตของฉันนะสิ”

             เธอพูดแล้วค่อยเดินเขามาหาพวกฉัน และดึงลูกศรแสงที่นายเรียวยิงใส่ออกจากส่วนต่างๆของร่างกาย ทีละอันๆแบบคนไร้ความรู้สึก บางลูกดูแล้วน่าจะทะลุส่วนสำคัญซะด้วยสิ ไม่เจ็บบ้างหรือไงนะ ยิ่งดึงออกยิ่งทำให้เลือดเธอไหลออกจากตัวเธอเรื่อยๆ ฉันเห็นแล้วแทบเป็นลมแหนะ แต่เธอคนนั้นบอกว่าฉันมีที่สถิตของเธองั้นเหรอ หรือว่าต่างหูรูปพระจันทร์เสี้ยว ไม่น่าใช่นะ เพราะเธอคงจะอยู่สองที่ไม่ได้หรอก แต่....ถ้าไม่ใช่ก็คงจะเป็น

             “แหวนนี่นะเหรอ”

             “ถูกต้อง” เธอเดินเขามาหยุดตรงหน้าฉันและนายเก็น

             “นามิ! เธอรีบถอดแหวนนั้นออกเดี๋ยวนี้นะ!” นายเรียวตะโกนขึ้นจากด้านหลังคุเรย์

             “ใช่ๆ รีบถอดมันออกซะนามิ” นายเก็นพูดขึ้น

             ฉันเลยรีบถอดแหวนออกทันทีแต่...ไหงมันแน่นแบบนี้นะ ถอดไม่ออกเลย ฉันดึงจนนิ้วกลางขวาแทบหักแต่ก็ดึงไม่ออก ดีนะใส่ไว้นิ้วกลางขวา ถ้านิ้วนางข้างซ้ายละก็ยุ่งเลยYoY

             “ทำไมมันถอดไม่ออกล่ะเรียว” ToT

             “ยังไงก็ถอดไม่ออกหรอกนายหญิง แหวนนี้จะถอดได้ก็ต่อเมื่อ...”

             “ตอนไหนถึงจะถอดมันออกได้ บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!” นายเก็นถามขึ้น

             “เมื่อผู้สวมใส่หมดลมหายใจหรือ...ตายแล้วเท่านั้น ถึงจะถอดมันได้” OoOอะไรนะ!!!!

             “อะไรนะ!!!!” ฉันพูดพร้อมกันนายเก็นบังเอิญชะมัดเลย

             “แล้วอย่างนี้จะทำยังไงดีล่ะ เรียวนายมีวิธีบ้างไหม” T_T

             “มีวิธีเดียว....” *o*

             “มีวิธีงั้นเหรออะไรแล้วมันทำยังไงล่ะ” *-*

             “ตัดนิ้วกลางเธอทิ้ง” OoO!!!!!!!

             “ไอ้บ้า! นี่นายไม่มีวิธีอื่นหรือไงไอ้โรคจิต!”

             “ฉันโรคจิตตรงไหนมิทราบ พูดไห้มันดีๆนะเดี๋ยวโดนเจ้านี่ของฉันยิงจนพรุนหรอก”

             อึ๋ย..นายนี่ท่าจะเอาจริงนะ แค่ว่าเฉยๆเอง ดันยกธนูนั้นขึ้น แล้วเล็งมาหาฉันเฉยเลยอย่ายิงฉันนะฉันขอโทษ

              “ถ้านายคิดจะทำร้ายนายหญิงของฉัน ฉันต้องฆ่านายนะ พ่อหนุ่ม” เสียงของคุเรย์พูดขึ้น เขาปกป้องเราจริงๆเหรอทำไมกันนะ

             “ฉันแค่ล้อเล่นเองนะ อีกอย่างฉันก็ต้องปกป้องยัยนี่เหมือนกัน ขืนยัยนี่ตายซะก่อน ภารกิจฉันก็จบกันพอดีนะสิ” ไอ้บ้าเรียว นายพูดแบบนี้ไม่เห็นจะทำร้ายจิตใจฉันเลยนะ(ประชด)

             “แล้วเธอมาปกป้องนามิทำไมกัน ไม่ได้มาหวังทำร้ายเธอหรอกเหรอ” นายเก็นถาม

             “ฉันไม่ทำร้ายเจ้านายฉันหรอก ไม่ดีใจหน่อยเหรอที่มีข้ารับใช้เป็นสาวน้อยน่ารักแบบฉัน” น่าดีใจตรงไหนฟะ

             “สรุปเธอจะอยู่จนยัยนี่ตายเลยเหรอ” นายเก็นพูดขึ้น นายพูดตรงๆแบบนี้ไม่ห่วงความรู้สึกฉันเลยเหรอ

             “งั้นก็แสดงความเสียใจด้วยนะนามิ” นายเรียวพูดขึ้น เสียใจอะไรอีกล่ะ

             “เสียใจอะไรของนายยะ เรียว”

             “เธอคงไม่รู้สินะ ถ้าผู้ครอบครองอัญมณีปีศาจ เมื่อตายจะเป็นยังไง” -_-???

             “เป็นยังไงใครจะไปรู้เล่า! ฉันมีความรู้เรื่องพวกนี้แบบพวกนายที่ไหนกันล่ะ”

             “ผู้สวมใส่ แม้นได้มีชีพอันสุขสันต์ แต่ถ้าแม้นวายชีพนั้น จะตกเป็นของข้ารับใช้ ไปชั่วกัลป์”

             นายเก็นพูดแล้วค่อยๆลุกขึ้นมายืนดังเดิม บาดแผลที่มี ก็เลือนหายไปจนหมด นายนี่รักษาบาดแผลได้เร็วชะมัดเลยคงอยู่ใกล้ฉันนานล่ะมั้งเลยหายเร็วขนาดนี้ แต่สิ่งที่นายเก็นพูดหมายถึงอะไรนะ

             “หมายความว่าไงเก็น ฉันไม่เข้าใจที่นายพูด”

             “วิญญาณเธอจะเป็นสมบัติของฉันเมื่อเธอตาย” คุเรย์พูดขึ้น

             ว่าไงนะ นี่ฉันยังโชคร้ายไม่พออีกเหรอ ขนาดตายยังไม่ไดผุดได้เกิดเลยเหรอนี่ โถ่....ชีวิตฉันเห็นแก่ของถูกแท้ๆเลยซวยชะมัด ซวยซ้ำซวยซ้อนจริงจริ๊งงงงงง แต่จะว่าดีก็ดีนะที่มีทาสเป็นปีศาจสุดแข็งแกร่งแบบนี้ แต่ตอนตายฉันก็ต้องตกเป็นของยัยนี่ก็เหอะ แต่ จะรู้ได้ไงกันว่ายัยนี่พูดจริง

             “แล้วเธอมาอยู่ในแหวนวงนี้ได้ยังไงกัน” นายเรียวเก็บธนูแล้วมาคุยกับคุเรย์

             “ฉันทำผิดกฎต้องห้าม คือ...ไปรักกับมนุษย์ เลยถูกสาปให้อยู่ในแหวนวงนั้น และจะหลุดพ้นคำสาปนั้นได้ก็ต่อเมื่อฉันต้องรวบรวมวิญญาณของผู้สวมใส่มันให้ครบร้อยดวง แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีใครเอาแหวนวงนั้นมาใส่กันบ่อยๆ ฉันก็เลยต้องทำหน้าที่ที่ภูตสถิตที่ดีเขาทำกันก็เท่านั้น” อย่างนี้นี่เองแต่....

             “แล้วฉันจะเชื่อได้ยังไงว่าเธอไม่ได้โกหกพวกเรา” นายเก็นถามขึ้น

             “ฉันถือคติไม่โกหกใคร และไม่เคยโกหก” เชื่อดีไหมเนี้ย

             “ว่าแต่... เอ่อ...แล้วเธอไม่มีพลังในการรักษาตัวเหมือนนายนี่เหรอ” ฉันถามขึ้นเพราะเลือดของเธอไหลไม่หยุด

             “โทษทีลืมไปเลยว่าฉันบาดเจ็บอยู่” ลืมเนี่ยนะ งั้นเธอก็ไร้ความรู้สึกล่ะสิ

             แล้วร่างที่อาบไปด้วยเลือดของเธอก็ค่อยๆมีแสงสีฟ้าออกมาห่อหุ้มร่าง และดวงตาสีน้ำเงินเข้มกลมโตของเธอก็ค่อยๆกลายเป็นดวงตาสีฟ้าอ่อนและเล็กลง ผมที่ดูยุ่งเหยิงก็กลับกลายเป็นผมสีบลอนด์ยาวเรียบร้อยถึงเอวดังเดิม แล้วก็ยังคงยิ้มเหมือนเดิม หวังว่าจะเป็นรอยยิ้มที่จริงใจไม่เสแสร้งนะ

             “แล้วที่บอกว่ารักกับมนุษย์ แล้วเขาเป็นใครเหรอ” นายเก็นถามขึ้นด้วยความสงสัย คงเป็นกรณีเดียวกันกับพ่อแม่เขาล่ะมั้งเลยอยากรู้

             “เขานะเหรอ อืม....มันนานมาแล้วสิ ดูท่าเธอจะสนใจมากนะเก็นคุง”

             “เขาเป็นใครล่ะเขายังสบายดีไหม” ฉันถามขึ้นบ้าง ไหนๆก็เป็นนายหญิงเขาแล้วนี่ถามนิดถามหน่อย คงไม่บ่นฉันเป็นหมีกินผึ้งแบบนายเรียวหรอกนะ

             “เขาคงตายไปแล้วล่ะ เพราะเรื่องมันผ่านมาเกือบห้าร้อยปีแล้ว” ตั้งห้าร้อยปี คงไม่มีใครอยู่ได้นานขนาดนั้นหรอกคงตายไปแล้วมั้ง

             “เรื่องนี้พวกเธอเอาไว้คุยกันวันหลังเถอะ เธอมาที่นี่ทำไม” นายเรียวถามขึ้น มันก็ใช่นะเขามาที่นี่ทำไมกันแถมใส่ชุดเครื่องแบบนักเรียนหญิงเหมือนของฉันซะด้วย

             “มาที่นี่นะเหรอ ฉันก็มาเรียนนะสิ” มาเรียนเหรอ?

             “มาเรียนทำไมกัน เธอต้องมาที่นี้เพื่อจุดประสงค์อื่นแน่”

             “มันก็ใช่ ฉันรู้มาแค่ว่าพวกนายกำลังจะเจอศึกหนักจากโลกปีศาจที่จะมาชิงตัวนายหญิงของฉัน ฉันในฐานะข้ารับใช้ฉันเลยมาที่นี่เพื่อคอยปกป้องนายหญิงก็เท่านั้น”

             “งั้นเหรอแต่ไม่ดีใจหรือไง ถ้ายัยนี่ตายเธอก็ได้หลุดพ้นจากแหวนนั้นเร็วขึ้นไม่ใช่เหรอ” หนอยแนะนายเรียวทาโร่

             “หุบปากพร่อยๆนายซะเรียวถ้าไม่อยากเจ็บตัว” นายเก็นพูดแทรกขึ้นด้วยความไม่สบอารมณ์

             “ทำไม แกจะทำอะไรฉัน ถ้าเป็นงั้นจริงฉันฆ่าแกทิ้งมันก็ไม่ใช่เรื่องยากนะ”

             “พวกนายหยุดกัดกันได้แล้ว กัดกันแบบนี้แล้วมันได้อะไรขึ้นมามิทราบคะ”คุณซากุระพูดขึ้น ว่าแต่...บทบาทของเขาดูน้อยจัง แต่ปากจัด ด่าเจ็บใช้ได้นะ

             “ขอโทษครับ/ขอโทษครับ” เสียงนายเรียวและนายเก็นเงียบและทำท่าโค้งคำนับแล้วพูดขอโทษพร้อมกัน ติงต๊องชะมัดเลยทั้งคู่

             “แล้ว...คุณเรียนอยู่ห้องไหนล่ะ คุณคุเรย์เดี๋ยวพวกฉันไปส่ง” คุณซากุระยังเสมอต้นเสมอปลายกับทุกคนอยู่ดีล่ะนะถึงเป็นปีศาจก็ตาม ไม่เหมือนนายเรียวที่กัดฉันได้ทุกสถานการณ์

             “ห้อง3-Bคะ แล้วทำไมคุณถึงดูไม่รังเกียดฉันเหมือนพี่ชายคุณเลยล่ะ” ทำไมนะเหรอเพราะเธอใจดีนะสิถามแปลก

             “เพราะคุณมีเป้าหมายเดียวกันกับฉันนะสิค่ะ แต่ถ้าคุณทำร้ายมนุษย์ล่ะก็ ฉันเองก็ต้องขอเชือดคุณทิ้งเช่นกันนะคะคุณคุเรย์ไน” ขอถอนคำพูดด่วนเลยโหดมันทั้งพี่ทั้งน้องเลยหรือนี่

             “ไม่ต้องเรียกฉันเต็มยศนักก็ได้เรียกฉันว่าเรย์ก็พอค่ะ ไปเรียนกันเถอะ เลยคาบแรกมาห้านาทีแล้วนะทุกคน”

             และแล้วเราก็มีพักพวกเพิ่มอีกคนถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยสบายใจกับเขาคนนั้นก็ตาม แต่เธอบอกว่าเธอไม่เคยโกหกแต่ไม่รู้ว่าจะเชื่อใจเธอได้จริงๆนะเหรอ(คิดเล็กคิดน้อยจริงๆเลยนะเรา)

             คาบสุดท้าย คาบชมรม

             ฉันกับคุณซากุระใช้พื้นที่ของชมรมฟันดาบฝึกซ้อมกันอย่างดุเดือด แต่ที่จริงไม่มีใครเป็นคู่ซ้อมให้เธอซะมากกว่า เลยมีแค่ฉันคนเดียวที่กล้าซ้อมด้วยเพราะฝีมือเราสูสีกัน แต่ว่านักล่าปีศาจแบบเธอคงเก่งอยู่แล้ว ที่ดูสูสีกับฉันเขาคงออมมือละสิเลยดูทัดเทียมเขาได้ ส่วนนายเก็นกับนายเรียวนะเหรอ ก็ยังคงดวลยิงธนูอยู่เช่นทุกๆคาบ ชมรมนั้นหนวกหูเป็นบ้ามีแต่เสียงกรี๊ดกร๊าดของสาวเล็กสาวใหญ่ แต่ถ้ารู้ว่าสองคนนั้นเป็นอะไรคงกรี๊ดหนักกว่านี้แน่ หมายถึงกรี๊ดขวัญผวานะ แล้วยัยคุเรย์อยู่ชมรมไหนนะหวังว่าไม่บังเอิญอยู่ชมรมเดียวกับเราอีกคนนะ

             “เฮ้ย!นั้นเด็กไงใหม่นี่ น่ารักชะมัดเลยเห็นว่าอยู่ชมรมนันทนาการด้วยล่ะ” อ๊ะ ชมรมเดียวกับยัยอากิเลย

             “ว้าวๆน่ารักจริงด้วยวะ” เสียงของสมาชิกหนุ่มในชมรมฉันเอ่ยขึ้น ชิ ถ้าเห็นยัยนั้นเลือดอาบแบบเมื่อวานแล้วไม่เป็นอะไรพวกนายคงแซวไม่ออกเลยล่ะ

             ส่วนคุเรย์ก็ยังช่วยยัยอากิจัดสถานที่ต่อแบบไม่สนใจหนุ่มๆที่แซว จะว่าไปรสนิยมของเขาก็ดีนะเห็นยัยอากิบอกว่าเธออยากจะให้งานออกมาแนวเรียบๆแต่ดูมีระดับ ว่าแต่ดูธรรมดาแล้วมีระดับนี่มันยังไงนะฉันล่ะงง แต่ยัยนี้คิดยังไงกันนะถึงมาเป็นรุ่นน้องฉัน คงคิดว่าอยากเป็นเด็กอายุน้อยแบบหน้าเธอสินะ แต่จริงๆยัยนี่น่าจะอายุไม่ต่ำกว่าห้าร้อยปีแน่ๆ เพราะเห็นบอกว่าถูกจับยัดใส่แหวนมาเกือบห้าร้อยนี่ แต่คิดเรื่องอื่นไปมันก็ปวดหัวเปล่าๆอะนะทำตอนนี้ให้มันดีที่สุดดีกว่า

             “โอ๊ย!!!...” เสียงร้องของฉันเองแหละ

             ลืมไปแล้วเหรอว่ากำลังดวลดาบไม้กับคุณซากุระอยู่ ดันคิดไปทั่วจนเสียสมาธิเลยสิเรา ว่าแต่คุณเธอทำไมถึงชอบหวดมาตรงเอวฉันกันนักกันหนาล่ะเนี่ย คราวที่แล้วยังไม่หายเจ็บเลย ฉันนี่มันก็ดันบ้าเป็นคู่ซ้อมประจำให้เขาอยู่ได้ทุกคาบ นึกแล้วปวดซีดซาดชะมัดเลย

             “คิดอะไรอยู่คะ ถึงได้เสียสมาธิได้” ซากุระถามหลังฉันโดนหวด

             “ก็เรื่องเดิมนั้นแหละค่ะ” เฮ้อ....

             “งั้นเราเลิกซ้อมแล้วไปดูพี่เรียวกันคุณเก็นแข่งยิงธนูกันไหมค่ะ คนอื่นจะได้ซ้อมบ้าง” ก็แหงสิเล่นยึดลานประลองมันซะทุกคาบเลยนะสิ

             “สองคนนั้นแข่งกันอีกแล้วเหรอ” ฉันเองก็พึ่งพูดไปหยกๆว่าหนวกหูกับชมรมนั้น

             “ค่ะ แข่งกันทุกคาบแหละ” ท่าจะบ้านะพวกนี้ แข่งกันทุกคาบเลย

             “แล้วใครชนะใครบ้างล่ะเห็นบอกว่าแข่งกันทุกคาบ”

             “เสมอทุกครั้งเลยค่ะ ทำไมพี่ถึงเอาชนะคุณเก็นไม่ได้ซักที” เสมอเหรอ แสดงว่านายเก็นก็มีฝีมือใช่ย่อยเลยสินะ

             “นามิ...ไปดูเก็นแข่งยิงธนูกัน” เสียงยัยอากิเรียกฉันจากหน้าชมรม คงจัดสถานที่เสร็จแล้วละมั้งแถมยังเดินเคียงคู่มาจากคุเรย์อีกด้วยคงตีสนิทเพื่อนฉันแล้วสินะ แต่แม่คุณเธอใช้เวทย์มนต์อะไรหรอเปล่านะถึงสนิทยัยนี่เร็ว

             “อ้าว อากิกิจกรรมเสร็จแล้วเหรอ”

             “เสร็จแล้วนะสิ พอดีได้คุเรย์มาช่วยเลยเสร็จเร็ว” ยัยเรย์คงแอบใช้พลังเสกโน้นเสกนี่แน่ๆเลย มิน่าล่ะถึงสนิทกันไวนัก ที่แท้คุเรย์ก็ช่วย(เสก)งานชมรมของอากิจนเสร็จแล้วนี่เอง

             “แล้วเรย์ล่ะ เหนื่อยไหมเห็นช่วยงานจนเสร็จซะขนาดนั้น หวังว่ายัยอากิคงไม่ได้ใช้งานเธอหนักนะ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆเรย์บอกฉันได้นะ เดี๋ยวจัดการให้” ฉันพูดอำยัยอากิเล่นๆ

             “จะบ้าเหรอนามิ ใครจะให้สมาชิกใหม่ของเราทำงานคนเดียวล่ะ ที่เสร็จเร็วก็เพราะเราช่วยกันตางหาก แกก็คิดไปทั่ว” ยัยอากิรีบแก้ตัวทันที

             “ใช่ค่ะๆ เราชวยกันทำจนเสร็จจริงๆค่ะ” ยัยนี่ออกรับแทนคนอื่นเป็นด้วยเหรอนี่ นึกว่าจะเห็นแก่ตัวให้คนอื่นโดนด่าคนเดียวแบบนายเรียวซะอีก(ว่าแต่ฉันโดนนายเรียวแกล้งฉันแบบนั้นตอนไหนกันล่ะนี่ คงอคตินายนั้นมากไปจริงๆสินะ)

             พอฉันไปถึงที่สนามประลองของชมรมยิงธนู ฉันก็แทบมองไม่เห็นนายเก็นกับนายเรียวเลย เพราะว่าพวกสาวๆ ทั้งม.ต้นและม.ปลายพากันรายล้อมเชียร์พวกนั้นจนแน่นไปหมด มีทั้งสาวๆในชมรมยิงธนูและชมรมอื่นๆ พวกนี้เสน่ห์แรงเป็นบ้าเลย จนหนุ่มๆที่อยู่รอบๆบริเวณนั้นต้องอิจฉาไปตามๆกัน นึกแล้วน่าสงสารหนุ่มหล่อ(น้อยกว่านายพวกนั้นนิสสสสสนึง)จริงๆเลยแฮะ

             “นายหญิงหิวน้ำไหมเจ้าคะ เดี๋ยวจะหามาให้ดื่ม เห็นซ้อมกีฬากับคุณซากุระมาเหนื่อยๆ” อยู่ๆคุเรย์ก็ถามขึ้น หวังว่ายัยอากิคงไม่ได้ยินนะ

             “ไม่เป็นไรหรอก แล้วอีกอย่าง เธออย่าเรียกฉันแบบนี้สิ เรียกฉันแบบที่คนอื่นเขาเรียกกันเถอะ”

             “เรียกแบบนั้นได้จริงๆนะเหรอคะ” พูดแปลกๆนะ ทำยังกับเคยเรียกแต่แบบนี้จนชินปากเธอเลย

             “ก็ได้สิ ฉันไม่คิดหรอกนะว่าเธอเป็นข้ารับใช้ เราเป็นเพื่อนกันน่าจะดีกว่านะ”

             “ค่ะนายหญิง เอ่อ...พี่นามิ” เรียกพี่เนี้ยนะ คิดว่าตัวเองอายุเท่าไหร่กัน

             “นา!!!มิ!!!”

             เสียงนายเก็นเรียกชื่อฉันมาแต่ไกล ทำให้สายตาอาฆาตนับร้อยคู่จ้องมาที่ฉัน ไอ้บ้าเอ้ย!พริบตาที่กาวมาที่นี้นายดันสร้างศัตรูให้ฉันซะรอบทิศเลยนะ

           “ช่วยเชียร์ฉันหน่อยนะ!!! วันนี้ฉันจะโค่นนายนี่ให้ได้!!!ขอกำลังใจจากเธอหน่อย!!!” ไอ้บ้า ยังแหกปากไม่ยอมหยุดเลยอะไรกันนักกันหนานะ เอาไงดีเชียร์เขาหน่อยดีไหมนะแต่ยัยหน้าวอกพวกนี้เริ่มจ้องฉันแล้วสิ แต่นายนี่แข่งกับนายเรียวทาโร่นี่งั้นเชียร์หน่อยละกันเผื่อนายเรียวจะแพ้ จะได้สมน้ำหน้านายนั้นให้สะใจไปเลย แต่นายนั้นพูดแบบนี้ฉันก็รู้สึกเขินๆนะ */////*

             “เก็นสู้ๆนะ นายอย่าแพ้เรียวล่ะ ถ้านายชนะนายอยากได้อะไรเดี๋ยวฉันจะให้” อุ๊บ!ตายล่ะ

             นี่เราพูดบ้าอะไรออกไปเนี่ย แค่จะพูดเชียร์เขาเท่านั้นเองนี่ แถมเมื่อกี้ฉันจะพูดว่า ‘อยากได้อะไรเดี๋ยวฉันจะให้’แต่ไหงเราพูดแบบนั้นออกไปได้ล่ะ

             “เธอพูดแล้วนะ!!!อย่าคืนคำล่ะ!!!” เดี๋ยวสิไอ้บ้า

             สายตานับร้อยจองมาที่ฉันแบบรู้สึกว่าจะโดนรุมทึ้ง ฉันไม่รู้จะทำไงดีนะไอ้ปากบ้านี้ดันพูดอะไรแผงๆออกไป ถ้านายเก็นชนะขึ้นมาจริงแล้วล่ะก็ นายนั้นอยากได้อะไรจากเราล่ะ คงไม่ใช่.. *////*.. บ้าแล้วเราคิดลามกซะได้ถ้าเป็นงั้นจริงฉันก็คงไม่ยอมหรอก

             เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ฉันได้แต่นั่งลุ้นเงียบอยู่ข้างๆคุเรย์

             หวังอย่างเดียวถ้านายเรียวชนะเขาได้ ฉันจะเป็นเด็กดียอมทำตามที่เขาต้องการ แต่หวังว่านายเรียวคงไม่คิดลามกกับฉันล่ะ แต่การแข่งนายเก็นยังคงยิ้มและแผลงศรต่อไปเรื่อยอย่างแม่นยำ ส่วนนายเรียวชักจะเริ่มเสียท่านายเก็นแล้วสิ ตายแน่เลยเรา นึกภาพไม่ออกเลยว่านายนั้นจะทำอะไรเราบ้าง ถ้าเขาชนะนายเรียวจริง

             ฉันนั่งคิดโน้นคิดนี่ตามประสาคนคิดมากอยู่ข่างๆยัยอากิและคุเรย์อยู่พักใหญ่ แล้วก็

             “ผลการแข่งขัน ผู้ชนะคือ....” นายเรียวใช่ไหม ขอให้ใช่ที+O+

              “โอซากะ เก็นกิชิ!!!” OoO!!!