The Smile Devil นายปีศาจตัวร้ายกับยัยตัวเเสบ
เขียนโดย 
winter
วันที่ 26 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 10.04 น.
แก้ไขเมื่อ 15 มีนาคม พ.ศ. 2557 12.05 น. โดย เจ้าของนิยาย
6) Chapter 6 ความจริงที่น่ากลัวยิ่งกว่า
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความChapter VI
ความจริงที่น่ากลัวยิ่งกว่า
หลังจากฉันทำความสะอาดเสร็จแล้ว ฉันก็เอามาเสริฟให้เขาที่ห้องทานอาหาร แต่โต๊ะทานอาหารกลางห้องมันดูใหญ่ชะมัดเลย คงนั่งกินกันได้เกือบยี่สิบคนได้ล่ะมั้ง แต่นายนี่นั่งกินคนเดียวตลอดไม่เหงาแย่เลยเหรอ นายเก็นตัวปัญหานั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะกอดอกสบายใจเฉิบ แถมปีกสีเทาๆนั้นยังโบกไปมาอีก ทำไมยังไม่เก็บปีกนั้นซะทีนะ ไม่คิดว่าฉันจะกลัวนายเลยหรือไนนะ แต่ใบหน้าเขาเริ่มกลับมาเป็นปกติแล้วสิ คงเริ่มดีขึ้นล่ะมั้ง ว่าแต่นายนี่ป่วยเป็นอะไรนะ
“เสร็จแล้ว..กินซะ ฉันไปละนะ” หลังจากฉันวางจานข้าวผัดลงตรงหน้าเขา ฉันก็รีบหันหลังเดินออกจากห้องทันที
“เดี๋ยว....” เดี๋ยวอะไรอีกล่ะToT
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ” เขาพูดแล้วหันมามองหน้าฉัน
“ฉันก็ทำให้กินแล้วไง ปล่อยฉันกลับบ้านเถอะนะ ขอร้องล่ะ” ฉันบีบน้ำตานิดๆหวังว่าคงสงสารฉันนะ
“นามิคนเก่งหายไปไหนหมดแล้วล่ะ แค่นี้ทำเป็นกลัวไปได้ ฉันไม่ใช่ผีนะ” แต่นายเป็นปีศาจ ถึงจะครึ่งเดียวก็เหอะ
“จะให้ฉัน...ทำอะไรอีกล่ะ”
“เดี๋ยวให้ฉันกินเสร็จก่อนนะค่อยว่ากัน”
สรุปฉันก็นั่งดูนายนี่กินข้าวผัดฝีมือฉันจนกว่าจะหมด แต่จะถามเขาดีไหมนะว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา ถึงเขาต้องอยู่ในสภาพนี้ได้ แต่ถ้าฉันกวนนายนี่ตอนทานอาหารแล้วจะเขมือบฉันเป็นของหวานหรือเปล่านะ
“ก็เพราะอาหารที่ฉันกินที่บ้านของนายเรียวนะสิ มันมียาพิษ” อ่านใจฉันอีกแล้วสินะ แต่ว่ามันมียาพิษแล้วพวกฉันทำไมไม่เป็นอะไรเลยล่ะ
“ก็มันมีผลต่อฉันคนเดียวนะสิ แต่โชคดีที่เจ้านั้นมันใส่แค่นิดหน่อย แค่ให้ฉันคืนร่าง และก็รู้สึกทรมาน เลยไม่ถึงตาย”
“พวกนั้นทำแบบนี้ทำไม พวกนั้นเป็นใครกันแน่”
“ฉันก็ไม่รู้นะ เห็นพ่อฉันบอกว่ามีตระกูลที่แพร่กระจายไปทั่วโลก ที่ปกป้องมนุษย์และคอยกำจัดพวกอสูรกาย สัตว์ประหลาดและก็ปีศาจ ฉันว่าพวกนั้นคงจะเป็นพวกนั้นล่ะมั้ง และก็พ่อบอกอีกว่าให้ฉันคอยระวังตัวจากพวกนั้น ถึงจะเป็นปีศาจไม่เต็มตัวแต่ก็อาจโดนพวกนั้นกำจัดเหมือนกัน”
“น่าสงสารนายนะ”
นายนี่จะได้ยินฉันพูดไหมนะว่าฉันสงสารเขา แต่ก็คงได้ยินนั้นแหละเพราะเขาอ่านใจฉันได้นินะ ฉันนั่งรอนายเก็นกินข้าวผัดของฉันจนเสร็จก็ดึกพอดี กินช้าชะมัดไม่อร่อยหรือไงนะ
“อิ่มแล้วครับ อร่อยมากเลย”
“ว่าธุระนายมาฉันอยากกับบ้านเต็มทีแล้ว” เขายิ้มนิดๆแล้วมองมาที่ฉัน
“บ้านนี้น่าอยู่ไหม” บ้านนี้น่าอยู่ไหมเหรอ ก็น่าอยู่นะถ้าไม่มีนาย”
“บ้านนี้น่าอยู่ไหมเหรอ ก็น่าอยู่นะถ้าไม่มีนาย” คงไม่โกรธนะ
“พูดตรงกับใจดีนี่ แต่เธออยากอยู่ที่นี่ไหม ฉันอยู่คนเดียวเหงาอะ”
“ฝันไปเหอะยะอย่ามาล้อเล่นเลย” */////*
“ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ*-*”
“ธุระมีแค่นี้เหรองั้นฉันกลับละนะ” ทำไมเราต้องเขินด้วยนะ แค่เขาชวนอยู่ด้วยแค่นี้เอง *////*
“ฉันไปส่งนะ”
“นายจะบ้าหรือไงขืนใครเห็นนายสภาพนี้คงแตกตื่นแย่เลย”
“ฉันจะพาเธอบินไปละกัน รับรองปลอดภัยหรืออยากโดนฉุดแบบวันนั้นอีก”
ฉุด..เหรอ จะว่าไป..จริงสิวันนั้นฉันโดนพวกบ้านั้นฉุดแล้วนายนี่ก็นายช่วยเอาไว้ แถมยงเล่นงานพวกนั้นซะปางตายเลยนิ สยองชะมัด จะว่าไปคงไม่มีแล้วล่ะมั้งพวกดักฉุดน่ะ
“ไม่ต้องคิดนานหรอก ไม่เหอะเดี๋ยวแม่เธอรอนาน”
พูดจบนายเก็นก็อุ้มฉัน แล้วพาฉันบินจากบ้านของเขาขึ้นสู่ท้องฟ้าในยามราตรี มันช่างสวยงามเหลือเกินนะ ฉันไม่เคยได้สัมผัสบรรยากาศแบบนี้เลย เพราะฉันทำได้แค่เดิน ไม่ได้บินได้นายเก็นนิ น่าอิจฉานายนะ ถ้าฉันบินได้ฉันคงได้เห็นเมืองยามค่ำคืนแบบนี้บ่อยๆแน่ O_O
“สวยไหม เมืองยามค่ำคืน” เขาถาม
“ก็สวยดีนะ”
“เธอชอบไหม” ถามทำไมนะ
“ก็...ชอบอยู่หรอกนะ แต่ฉันบินไม่ได้แบบนายนิ”
“ถ้าเธอชอบเดี๋ยวฉันจะพามาบินดูบ่อยๆนะ”
“บ้าหรือเปล่า แค่นี้ฉันก็จะบ้าตายอยู่แล้วนะ” >.<’’
“เอาเหอะ เดี๋ยวเธอก็คงชินกันฉันไปเองแหละ”
“พูดง่ายนะนาย” เขาไม่พูดอะไร ได้แต่ยิ้มเท่านั้น *////*
ฉันสนทนากันนายเก็นได้ซักพัก นายนี่ก็พาฉันร่อนลงตรงหน้าบ้านของฉัน แถมแม่ฉันก็ยืนรออยู่หน้าบ้านด้วยสิ ตายล่ะถ้าแม่ฉันเห็นปีกนายเก็นล่ะก็ มีหวังช็อคตายแน่ๆ
“สวัสดีครับคุณป้า ผมพานามิมาส่งครับ” นายนี่ทักแม่ฉันแต่ เอ๊ะ ปีกหายไปแล้ว
“ขอบใจจ๊ะ ว่าแต่ไปเที่ยวไหนกันมากลับซะดึกเลย”
“เอ่อ...ไม่ได้ไปเที่ยวไหนหรอกครับเธอไปเยี่ยมผมที่บ้านครับ พอดีผมป่วย” ไหงพูดตรงแบบนี้ฟะเนี่ย เดี๋ยวแม่ฉันก็เข้าใจคิดว่าฉันใจแตกไปหาผู้ชายถึงบ้านหรอก
“เหรอจ๊ะ แล้วนี่หายดีแล้วเหรอ นามิก็ไม่เห็นบอกนะว่าจะไปเยี่ยมเพื่อน แม่จะได้ทำข้าวต้มไปฝาก” แต่ก็ดีนะที่แม่เออออไปกับนายนี่
“หายแล้วล่ะครับ”
“แล้วทานอะไรมารึยังจ๊ะ”
“ทานแล้วครับ พอดีนามิทำอาหารให้ผมทาน” พูดมากไปแล้วนะนาย สรุปฉันไม่มีบทพูดใช่ไหมเนี่ย
“งั้นก็ดีแล้วล่ะ”
“งั้นผมกลับก่อนนะครับ”
แล้วนายเก็นก็เดินกลับไป เหลือทิ้งไว้แต่แม่ที่ยังสงสัยกับฉันที่ยังกลัวๆนายนั้น เฮ้อชีวิตนะชีวิต ไหงมาเจอเรื่องแบบนี้ได้นะ
“ใครเหรอลูก ใช่เทนโดคุงหรือเปล่า”
แม่ฉันถามขึ้น เพราะนายเก็นหน้าคล้ายๆกับเทนโดเพื่อน(เกือบเป็นแฟน)เก่าที่ย้ายไปเรียนที่ต่างประเทศตอนม.ต้นและไม่เคยติดต่อมาเลยจนถึงปัจจุบัน
“ไม่ใช่หรอกคะ เขาชื่อเก็นกิชิเป็นนักเรียนที่ย้ายมาใหม่อะคะ” แล้วฉันก็เดินเข้าบ้านไป
“ไม่ทานอะไรหน่อยเหรอนามิ”
“ไม่ล่ะค่ะไม่หิว”
หิวก็หิวอยู่หรอกแต่คงกินอะไรไม่ลงแล้วสิ แต่ฉันต้องทนนั่งเรียนกันนายลูกครึ่งปีศาจนั้นทุกๆวันจริงเหรอเนี่ย!
วันต่อมา
นายเก็นมาโรงเรียนตามที่คาดเอาไว้เมื่อเห็นหน้าฉันก็ยิ้มซะสาวๆรอบข้างเห็นเกือบละลาย รู้สึกว่านายนี่จะดูอาการดีกว่าเมื่อวานนะ แต่แวบตาเดียวฉันดันเห็นนายนี่มีปีกโผล่ออกมา ฉันยังคงหลอนไม่เลิกสินะ สะบัดความกลัวออกไป ออกไป ออกไป ฉันไม่กลัวนาย ฉันไม่กลัวนาย
“นามิ”
“ฉันไม่กลัวนาย เอ๊ย อะไรเหรออากิ” ยัยบ้าอากิดันมาทักซะเผลอหลุดปากเลย
“ฉันไม่กลัวนาย เธอไม่กลัวใครเหรอ”
“ไม่มีอะไรหรอกแค่คิดอะไรเพลินๆ” เพลินตายล่ะ เครียดโว้ย
คาบแรก
ฉันต้องนั่งก้มหน้าเล็กน้อยเพราะคนภายในห้องฉันมองฉันแปลกๆ เพราะข่าวที่ฉันไม่เยี่ยมนายเก็นแพร่ไปอย่างรวดเร็วเพราะยัยอากิเพื่อนตัวดีคนเดิมนะสิ ใครเขาถามจะบอกว่าไงดีนะ
“ไม่ต้องสนใจหรอกเขาแค่มองว่าเราเป็นแฟนกันเท่านั้นเอง” นายเก็นกระซิบขึ้น เล่นทำคนอื่นมองฉันอีกแล้วสิ
“ชิ ใครจะเป็นแฟนนาย” กระซิบไป
“ก็เธอไงล่ะ” กระซิบมา */////*
“ไม่มีทาง” กระซิบไป
“มีทางสิ ฉันจะทำให้เธอรักฉันให้ได้” เราจะเขินทำไมนะ*/////*
“เธอสองคนจะเรียนกันไหม กระซิบอะไรกันอยู่ได้” ครูสอนคณิตสุดโหด เอ็ดขึ้น
“ขอโทษค่ะ/ครับ” ดันพูดพร้อมกันอีกคนในห้องยิ้มใหญ่เลย
แต่พอฉันหันไปมองสองพี่น้องอาโอกินั้นก็เจอกับสองอารมณ์ คือคนน้องนั้นยิ้มตลอดดูสดใสดีนะ ผิดกันนายเรียวที่บึ้งตลอดไม่ค่อยยิ้มเลยนี่คงไม่พอใจสินะที่นายเก็นมาโรงเรียนได้ แถมคุณซากุระพูดกับเราตอนนั้นคงจะเป็นเรื่องที่นายเก็นเป็นปีศาจนะสินะเฮ้อ...เรารู้แล้วล่ะคงไม่มาก่อกวนฉันนะสองพี่น้องนั้น
ตอนหลังเลิกเรียน
ฉันเก็บรองเท้าแตะที่ใส่ในอาคารเรียนแล้วก็เอารองเท้าผ้าใบคู่โปรดที่ใส่ประจำมาใส่เพื่อเดินกลับบ้าน ก็พบจดหมายน้อยซองสีชมพู*////*
หวังว่าคงไม่ใช่ของนายเก็นนะ แต่พอเปิดดูก็ไม่ใช้ล่ะมั้งเพราะ มันเขียนแค่ว่า เจอกันที่โรงยิม ถ้าเป็นนายเก็นจริงนายนั้นคงจะลากฉันไปแล้วล่ะ แต่มีเขียนต่อว่า จาก...อาโอกิ เรียวกะ ลายมือก็สวยดีนะนายนี่ แต่อยากเจอเราทำไมกันนะ หรือว่าเรื่องของนายเก็นล่ะมั้ง
Brand-New Love Song HARE HARERUYA!
กริ๊ก....
เสียงเรียกเขาโทรศัพท์ฉันดังขึ้น พอฉันรับสายก็เป็นเสียงของนายเก็นโทรมาทำไมนะ
“ฮัลโหล มีธุระอะไรนายปีศาจ”
(ไหงพูดอย่างนั้นล่ะ)
“ก็นายเป็นปีศาจจริงไหมละ ถ้าให้เรียกเก็นคะเก็นขา คงไพเราะเกินไป”
(เรียกยังไงก็แล้วแต่เธอเหอะ นี่เธอจะไปไหนหรือเปล่า” รู้ได้ไงฟะ
“ใช่ฉันมีธุระ”
(กับพวกนั้นนะเหรอ)
“รู้ได้ไง”
(ก็เห็นนายเรียวทาโร่มันไปด่อมๆมองๆที่ ล็อกเกอร์เธอนะสิ)
“แล้วไง แค่นี้นะ”
(เดี๋ยวอย่าพึ่งวาง.........) โทษทีฉันวางสายแล้วยะ
หน้าโรงยิม
ฉันเดินเข้าประตูไปก็พบกับสองพี่น้องอาโอกิ ดูท่าทางไม่พอใจอะไรฉันละมั้งเห็นมองฉันแบบสยองๆยังไงก็ไม่รู้
“เธอไปหามันมาทำไม” นายเรียวพูดขึ้น
“หาใคร นายเก็นนะเหรอแล้วทำไม”
“แล้วไปหามันทำไม”
“เรื่องของฉันเหอะ ธุระนายมีแค่นี้นะเหรองั้นขอตัว”
“ไม่อยากฟังเรื่องที่เกี่ยวกับเธอหน่อยเหรอ”
“เรื่องอะไรว่ามาสิ”
“เธอรู้แล้วสินะว่านายนั้นเป็นอะไร”
“รู้แล้วย่ะ ตามจริงก็ไม่อยากรู้นักหรอก”
“รู้อะไรไหม ว่าทำไมยาพิษของฉันถึงทำอะไรนายนั้นไม่ถึงตาย”
“ไม่รู้”
“ก็เพราะฉันเอาเลือดเธอใส่ลงในอาหารด้วยนะสิ คงจำตอบมีดบาดตอนทำอาหารได้สินะ”
“อืม..แล้วมันเกี่ยวกันยังไง”
“เพราะเลือดในตัวเธอเป็นเลือดบริสุทธิ์เป็นสิ่งที่สืบทอดกันมาในอดีต มีชื่อเรียกว่า Curse Destiny Blood เป็นเลือดที่สามารถทำให้ปีศาจมีพลังแข็งแกร่งขึ้น อย่าว่าแต่ปีศาจเลย มนุษย์ก็ได้พลังจากเลือดเธอเช่นกัน ในรอบพันปีจะมีครั้ง เลยมีผลแค่ให้นายนั้นแค่คืนร่างเดิมเท่านั้น เพราะเลือดเธอไปเสริมพลังให้มันนิดหน่อย”
“มันชักจะไปกันใหญ่แล้วสิ นี่มันเรื่องอะไรกันนักกันหนานะเนี่ย!”
ไปกันใหญ่แล้วสิ เลือดฉันมันมีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ แถมมีประโยชน์ต่อคนและปีศาจซะด้วย ชีวิตฉันยังไม่จบกับเรื่องแบบนี้อีกเหรอ และนายเรียวก็ยื่นบางสิงให้ฉัน
“รับไปสิ”
ฉันรับสิ่งที่นายนั้นยื่นให้ เป็นห่อผ้าสีดำ รู้สึกหนักๆแฮะ พอเปิดดูก็พบว่า มีกำไรสีเงินสวยมากเลยและมีดพับขนาดเล็กอยู่ในนั้น
“ให้ฉันทำไม”
“กำไลใช้ป้องกัน ไม่ให้ปีศาจรับรู้กลิ่นและพลังของเลือดเธอ ส่วนมีดใช้ป้องกันตัว”
“กำไลพอเข้าใจนะแต่มีดเล็กแค่นี้ทำอะไรได้”
“อย่าดูถูกมันสิลองไปแทงนายเก็นดูสิ แล้วจะรู้เพราะมีดเล่มนี้เคลือบพิษกำจัดปีศาจเอาไว้ แค่สัมผัสปีศาจก็ตายทันที”
“พูดแบบนี้ยังกับมีปีศาจจะมาล่าฉันยังไงยังงั้นเลย”
“ใช่อีกไม่ช้าจะมีปีศาจมาลากเธอไปเชือดแน่ๆ”
“อะไรนะ! ตายล่ะเอาไงดีฉันยังไม่อยากตายนะ! นายล้อเล่นใช่ไหม”
“คนอย่างฉันนะเหรอเคยพูดเล่น” และฉันก็มองไปที่ซากุระ แล้วเธอก็พยักหน้า สรุปไม่ได้พูดเล่นสินะเนี่ย
“อย่าพึ่งรีบตายก่อนวันนั้นล่ะ” ยังมีหน้ามาพูดเรียบๆหน้าตายแบบนั้นอีก
“ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวฉันกับพี่จะปกป้องคุณเองนะคะ”
เสียงซากุระพูดปลอบใจฉันว่าแต่ชีวิตฉันทำไมโชคร้ายแบบนี้ล่ะเนี่ย
“แล้ว..อีกไม่ช้าของนายนะ อีกกี่วัน”
“วันฮัลโลวีน”
“วันฮัลโลวีนเหรอ งั้นก็อีกแค่สามอาทิตย์เองนะสิ แถมวันนั้นเป็นวัน...”
“วันเกิดเธอละสิ”
“นายรู้ได้ไง”
“ก็ฉันถูกส่งมาปกป้องเธอ ไม่แปลกหรอกที่ฉันจะรู้ แต่...ถ้าฉันพลาดเธอก็แค่ตาย แต่ก็ดีเหมือนกันนะ วันเกิดกับวันตายวันเดียวกัน ฮึๆ” ชิ ไอ้บ้าเอ้ย!
“ไม่ต้องมาฮึๆเลยนะไอ้บ้าเรียว ว่าแต่...ใครส่งพวกนายมา”
“เดี๋ยวเธอก็รู้เองแหละ” พวกนายทำไมมีความลับกันเยอะนักนะ
“พูดแค่เดี๋ยวรู้ แล้วเมื่อไหร่ล่ะ”
“เอ่อ...ประมาณอาทิตย์หน้า เขากำลังจะบินกลับมาจากโรมพอดี” บินกลับมาเหรอ
“กลับจากโรมเหรอ เขาไปทำอะไรที่นั้น หรือเขาเป็นคนต่างชาติ ฉันเคยเจอเขามาก่อนหรือเปล่า”
“พอๆ พอเลยเธอ ถามเป็นชุดเลยนะใครจะไปตอบเธอได้หมดล่ะ” ถามแค่นี้ไม่ได้หรือไงฟะ
“ก็ตอบมาซักคำถามสิ ฉันแค่อยากรู้ ว่าเขาส่งพวกนายมาช่วยฉันทำไม”
“เธอนี่จริงๆเลยนะพวกฉันอุตส่าห์มาช่วย ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะมาเป็นคนตอบคำถามที่อยากรู้ให้เธอทุกเรื่องนะ” เขาบ่นฉันเล็กน้อย(เหรอ นี่คงเล็กน้อยแล้วล่ะมั้งสำหรับนายนี่”
“งั้นก็ฉันรอถามจากเขาคนนั้นเองละกัน”
“งั้นฉันกับพี่ขอตัวกลับก่อนนะคะ”
คุณซากกุระเป็นน้องนายนี่จริงเหรอเนี้ย ไม่เห็นปากจัด(ออกแนวเสียซะมากกว่า)เหมือนนายนี่เลยแฮะ หลังจากพวกนั้นกลับไปก็เหลือเพียงแค่ฉันที่ยังงงกับเรื่องที่พวกนี้เล่าให้ฟัง นี่ฉันฝันไปหรือเปล่านะ ทั้งเรื่องนายเก็นและเรื่องยี่สิบวันอันตราย(ต่อฉันคนเดียว)และเลือดบริสุทธิ์บ้าบอของฉันนั้นอีก
“!!!!นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!!!!!”
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
