Queen Girl รักร้ายๆของยัยจอมหยิ่ง (ชื่อเรื่องตั้งโดย-popoppa)

1

*เปิดเรียนวันแรก

        โรงเรียนที่ฉันย้ายมาเรียนใหม่นี่ ค่อนข้างดูดีกว่าโรงเรียนเก่าของฉันเยอะ...ดูจากชื่อเสียงของโรงเรียนแล้ว..ก็โด่งดังเป็นที่รู้จักของผู้คน เอาง่ายๆเลย เป็นโรงเรียนประจำจังหวัดนั่งเอง

             ฉันเดินเข้ามาในห้องเรียน แต่ ดูเหมือนว่า ฉันจะมาสาย เพราะเพื่อนเค้า เข้ามานั่งกันเต็มห้องหมดแล้ว ~

  ทุกสายตาจับจ้องมาที่ฉัน และ ซุบซิบกันยกใหญ่

“นักเรียนใหม่ที่โดนไล่ออกมาใช่มั้ย !!” นักเรียนสาวคนหนึ่งเดินมาหาฉัน  แล้วถามขึ้น

        ที่จริงเค้าไม่ได้เรียกว่าโดนไล่ออกนะ ยัยเซ่อ!..เค้าเรียกว่า เชิญไปลาออก ต่างหาก  

แล้วมันหน้าที่อะไร ที่เธอต้องมาประกาศให้คนทั้งห้องรู้ว่า ฉันโดนไล่ออก ห่ะ!!

เดี๋ยวก็ไม่มีใครเล่นกันฉันพอดี  ป่านนี้เค้าคงคิดว่าฉันเป็นคนไม่ดี กันหมดแล้วมั้ง

-0-

        ฉันเพียงคิดในใจ โดย ไม่พูดอะไรตอบ นักเรียนสาวคนนั้น

“เอาเป็นว่า ฉันคือหัวหน้าห้อง อยู่ที่นี่เธอต้องทำตามที่ฉันบอก...ทุกอย่าง!!”

ปัญญาอ่อน! หัวหน้าห้องไม่มีสิทธิมาสั่ง ให้ฉันทำตามหรอก  จำใส่กะโหลกเธอเอาไว้ด้วย !!

ฉันเม้มปาก พร้อม เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยก่อนจะพยักน่าเป็นเชิง เข้าใจ..

“เออ อีกอย่าง เย็นนี้เธอมาหาฉันก่อนกลับบ้านด้วยนะ มีอะไรจะสั่งสอน!”

ฉันพยักหน้ารับปากยัยหัวหน้าห้องนั่นอีกครั้ง..ก่อนที่จะเดินไปนั่งที่ของตนเอง

ฉันมองหาโต๊ะที่เหมาะกันตนเองที่สุดและมันคงจะเป็นที่อื่นเป็นไม่ได้นอกจาก หน้าห้อง O_O

แปลกแหะ!! ปกติจะต้องเหลือที่ว่างหลังห้องนี่นา..ฉันกลั้นใจเดินไปยังโต๊ะหน้าห้องที่ว่างอยู่ ก่อนจะถามหญิงแว่นที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะนั่น

“เอ่อ โทษนะคะ ที่ตรงนี้มีคนนั่งหรือเปล่า??”

“ไม่มี!!” จบคำพูดยังแว่นนั่นก็นั่งลงบนเก้าอี้ของตังเองทันที “บอกตามตรงนะ ” ยัยแว่นนั่นหันมาพูดกับฉัน

“…”

“ฉันชอบนั่งคนเดียว!”

วะ!!!!

อีนี่เรื่องมาก ชิบ

“โทษนะคะ คุณแว่น..พอดีมันเหลือที่ว่างตรงนี้ ที่เดียว ฉันคงจะต้องนั่งตรงนี้กับคุณ ^^”

“ฉันชื่อ เว็นนี่ !!”

“^^ โทษที เว็นนี่..”

“เห้ย! ไปนั่งที่อื่นไป มันบังกระดาน ฉันมองไม่เห็น!”

ควับ ~

ฉันหันไปมองต้นเสียงที่อยู่ข้างหลัง ก่อนจะขมวดคิ้ว อย่างหงุดหงิด

“มองไร!! ..เป็นเด็กใหม่อย่ามาทำอวดดีนะ ไปนั่งที่อื่นได้ยินมั้ย”

“คุณส่วนสูงน้อย..คุณน่าจะนั่งข้างหน้านะคะ..เอางี้ สลับที่นั่งกับฉันมั้ย^^” ฉันพยายามฝืนยิ้มให้ยัยเตี้ยนั่นและพูดอย่างอ่อนน้อม

“ฉันชื่อ มีลีน”

“อ้อ..โทษที มีลีน”ฉันกล่าว

     ห้องนี้มีแต่นักเลงทั้งนั้นเลย หึ..กะจะ รังแกเด็กใหม่อย่างฉันงั้นหรอ..อย่าฝัน! นี่ถ้า แม่ไม่ขอไว้ ฉันซัดไปตั้งแต่ที่ว่าฉันอวดดีแล้ว

“หนวกหู! ไปตะโกนที่อื่นไป ยัยปัญญาอ่อน”(เอาอีกคนแล้ว) ฉันหันไปหาต้นเสียงที่ยืนมองฉันอย่างไม่เป็นมิตร

“โทษทีนะ..ช่วยหาที่นั่งให้ฉันหน่อย ”ฉันหันไปกล่าวบอก ตัวปัญหาอีกคน

“ไม่มีปัญญาหาเองหรือไง!!”

“ก็พอดี มันเหลือตรงนี้ที่เดียว แต่เค้าไม่ให้นั่ง^^”

“เธอ!  ไปนั่งหลังห้องกับพื้นเลยไป”

พลั่ก..!!!

หญิงคนหนึ่ง มาจากไหนไม่รู้ จู่ๆ ก็พูดขึ้น พร้อมผลักร่างของฉันไปทางหลังห้องอย่างรุนแรง..

1-2-3-4-5-6-7-8-9-10

ฉันพยายาม ควบคุมอารมณ์ ด้วยการนับเลข.. และก็ได้ผล เธอโชคดีนะยัยผมเปียที่ฉันควบคุมอารมณ์อยู่..เพราะมันไม่เกิดขึ้นบ่อยครั้งนัก

“เห้ย! อย่ารังแกเด็กไหม่สิพวก..ดูสิมันกลัวจนตัวสั่นหมดแล้ว” ยัยเว็นนี่พูดขึ้น

“นั่นสิ หน้าตาก็ ใสใส ไร้เดียงสา คงจะสู้พวกเรามาได้หรอก” ยัยมีลีนกล่าว

“เห็นด้วย..พวกเราอย่าไปรังแก ยัยกาก นี่เลย ทำไปก็เท่านั้น คนไม่มีทางสู้” ยัยหัวหน้าห้องกล่าว

“งั้นเอา งี้ เธอหาที่นั่งไม่ได้ ใช่มั้ย^^-” ยัยมีลีนเดินมาโอบไหล่ฉันอย่างเป็นมิตร “งั้น ไปนั่งตรงนั้นเลยไป.. วู้ววว ~”

โครม..!!!!

ยัยบ้านั่นผลักร่างของฉันไปทางมุมหนึ่งของหลังห้อง จนร่างของฉันเซล้มลงไป กองกับขยะหลังห้อง

--!

==!

“ฮ้าๆๆๆ ~ ๆฮ่า ๆๆๆ .... ..” บรรยากาศในห้องเงียบลงสักพัก ก่อนที่ทุกคนจะพร้อมใจกันหัวเราะออกมาด้วยเสียงที่ ดังลั่น

ฉันพยุงตังเองให้ลุกขึ้นจากกองขยะ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปทันที

“บัดซบเอ้ย!! ไม่รู้จักฉันซะแล้ว” ฉันบ่นงึมงำกับตัวเอง แล้วนั่งควบคุมสติอยู่ใต้ต้นไม้ที่มีลมพัด ไป มา อย่างเย็นสบาย

“หวัดดี ^^ นั่งทำไรหรอ คนสวย ~” ชายคนหนึ่งกล่าวทักทายฉันอย่างเป็นมิตร

“ไปไหนก็ไป..!!” ฉันเงยหน้ามองเค้าคนนั้นแล้วกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์

“เฮ้ เฮ้ .. ท่าทางจะอารมณ์ ไม่ดีซะด้วย..มีไรหรือเปล่า^^..บางทีฉันอาจจะช่วยเธอได้นะ”

“บอกให้ ไปไกล ไกล!!” ฉันกล่าวพร้อมยืนขึ้น ประชันหน้ากับชายคนนั้น

“เห้ย! ฟ๊อน กูว่ายัยนี่คงไม่หลง คารม มึง เหมือนคนอื่นหรอกเว้ย” ชายอีกคนหนึ่งกล่าวขณะสูบบุหรี่ในมือไปด้วย

“เห้ย เด็น..เนี้ยเด็กใหม่ห้อง 12 นะเว้ย รีบผูกมิตรไว้^^ ”ชายที่ชื่อ ฟ๊อนกล่าวแล้วจุดบุหรี่ที่เค้าคาบไว้

“เหอะ..หน้าตาก็งั้นๆ กูว่าไม่ต้องผูกแม่งหรอก ไม่รู้เด็กบ้านนอกที่ไหนด้วย..รู้จักไปก็เปลืองความจำเปล่าๆ”

“มันจะมากไปแล้วนะเว้ย!!”ฉันตะโกนอย่างเหลืออดใส่หน้าชายคนนั้นทันที

“มึงอ่ะ ปากเสีย!” ชายที่ชื่อฟ๊อน หันไปต่อว่าเพื่อนของตัวเอง

“แล้วไง วะ ??” พูดจบ เค้าก็โยนก้นบุหรี่ในมือทิ้ง ก่อนจะเดินหนีไป

“โทษทีนะ..เพื่อนฉันมันปากเสียไปหน่อย^^”

“ไอ้ บ้าเอ้ย!!!” ฉันด่าตามหลัง ชายที่ชื่อเด็น อย่างเคียดแค้น

“เอ่อ..ว่าแต่เธอชื่ออะไรหละ??”

“ _ _* ” ฉันเหล่ตามองเค้าอย่างหงุดหงิด

“ฉัน ฟ๊อน ม.4 ห้อง 9 ^^”เค้ากล่าวขึ้น

“มอร์ฟีน ห้อง 12” ฟ๊อนยื่นมือออกมาเพื่อ เช็คแฮน กับฉันเป็นการทำความรู้จัก 

“เราเป็นเพื่อนกัน นะ มอร์ฟีน ^^”

ปึก..!!

“ฉันเป็นเพื่อนกับนายได้นะ ถ้านายไม่มีเพื่อน ปากหมาๆพันธ์นั้น -0- ” ฉันปัดมือเค้าออกก่อนจะพูดอย่าง อักคติ แล้วเดินหนีเค้าไป ฉันเดินเข้ามาในห้องเรียนอีกครั้ง..ซึ่งคุณครูกำลังสอนอยู่