Queen Girl รักร้ายๆของยัยจอมหยิ่ง (ชื่อเรื่องตั้งโดย-popoppa)

13

ปี้นนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!

พรึบ

เสียงแตรรถที่ดังสนั่นหน้าบ้าน ปลุกฉันให้ตื่นจากการนอนที่แสนสบายบนโซฟาของตัวเอง ฉันรีบลุกพรวดพราดออกจากโซฟาแล้วเดินไปยังประตูบ้านทันที เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนที่ฉันจะเห็น รถเก๋งสีดำ คันนึงที่เพิ่งจะแล่นพ้นหน้าบ้านของฉันไป

         แต่..มีสิ่งนึงที่รถเก๋งปริศนาคันนั้นทิ้งไว้ที่ประตูรั้วหน้าบ้านของฉัน ฉันมองกระดาษใบหนึ่งที่สอดไว้กับรั้วประตูบ้านอย่างสงสัย ก่อนที่ฉันจะเดินเข้าไปดูมัน

         ฉันค่อยหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาดู ก่อนที่ตัวของฉันเองจะรู้สึกตกใจกับภาพบนกระดาษนั่น

         มันเป็นภาพของเพื่อนฉันทั้ง 4 คนที่ นอนหมดสภาพ เหมือนเพิ่งจะถูกรุมกระทืบเสร็จ ใต้ภาพ มีข้อความเขียนไว้ว่า ‘ขอบคุณ โทรศัพท์ของเธอที่ ทำให้ฉัน ติดต่อกับเพื่อนเธอได้สะดวก’ ลงท้ายกระดาษว่า ‘ตึกเคมี’

คำลงท้ายว่าตึกเคมี ทำให้ฉันเข้าใจว่า มันคงบอกสถานที่ที่ฉันต้องไป และ ตึกเคมีที่ว่าก็คงจะเป็นที่ไหนไปไม่ได้ นอกจาก อาคารวิทยาศาสตร์ที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง ที่ทิ้งร้าง มานานกว่า 3 เดือนหลังจากที่มีเหตุไฟไหม้ภายในตัวอาคาร คนที่จะเรียกตึกวิทยาศาสตร์นั่นว่าตึกเคมี ก็มีเฉพาะพวกที่รู้สาเหตุของการเกิดไฟไหม้ในอาคารเมื่อ3 เดือนที่แล้วเท่านั้นแหละ

        ฉันจำได้ว่า วันที่ฉันเอาโทรศัพท์ ปาใส่หัวเด็น ฉันไม้ได้เก็บมันกลับมาด้วย กะว่าจะรอขอแม่ซื้อเครื่องใหม่เลย แต่ใครกันนะที่เก็บมันไป หรือว่าเด็น! นายนี่มันหมาลอบกัดจริงๆ!!

หลังจากที่ฉัน ยืนวิเคราะห์ เรื่องราวอยู่สักพัก จนแน่ใจว่าฉันควรจะไปดูที่ตึกเคมีนั่น ฉันก็รีบตรงดิ่งมาที่นี่ทันที ตึกเคมี.... รอก่อนนะทุกคน

ฉันมาถึงตึกเคมี  ก่อนจะพบว่า รถคันสีดำที่วิ่งผ่านหน้าบ้านฉันเมื่อกี้ ก็จอดอยู่หน้าตึกเช่นกัน

ฉันเดินเข้ามาในตึกอย่าง ระมัดระวังตัวทุกฝีเก้า แต่มองซ้ายมองขวาแล้วก็ไม่เห็นจะมีวี่แววของสิ่งมีชีวิต

ปั้ง!!!!!

เสียงชวนตกใจที่ดังขึ้นพร้อมกับประตูห้องที่กระเด็นหลุดออกมา ก่อนที่ฉันจะพบร่างของชายคนนึงที่เดินออกมาจากห้องห้องนั้น

“มาแล้วหรอ มอร์ฟีน” ชายคนนั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นๆ แววตาของเค้าเต็มไปด้วยความแค้น เค้ามองมาทางฉันอย่างไม่ละสายตา ทำให้ฉันเห็นใบหน้าของเค้าชัดเจนมาก เค้าคือ แอ็กคอร์ด

“แอ็กคอร์ด!!” ฉันสบถชื่อเค้าออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

เคล้ง!!

แอ็กคอร์ด โยนบางสิ่งมากองตรงหน้าฉัน ก่อนที่ฉันจะพบว่ามันคือโทรศัพท์ของฉันนั่นเอง “ต้องของคุณ โทรศัพท์ของเธอที่ทำให้ฉันติดต่อกับเพื่อนของเธอได้สะดวก”แอ็กคอร์ดกล่าวขึ้น

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ” เสียงหัวเราะ ที่ดังออกมาจากห้องทำเอาฉันมั่นใจว่าแอ็กคอร์ไม่ได้มาคนเดียวแน่

“เห้ย มาแล้ว !!” แอ็กคอร์ด ละสายตาจากฉันแล้วจะหันไปตะโกน บอกกับใครซักคนที่อยู่ในห้อง ก่อนที่ฉันจะเห็น ชายอีก 3 คนเดินออกมาจากข้างในนั้น

“คราวที่แล้ว เธอชิงเสื้อฉันไป 2ตัว ด้วย วิธีสกปรกของเธอ คราวนี้ฉันจะเอาคืนด้วยวิธีของฉัน” แอ็กคอร์ด กล่าวก่อนจะยิ้ม อย่างผู้มีชัยชนะ

“เพื่อน ฉันอยู่ที่ไหน!!!!” ฉันตะโกนออกไปอย่างหงุดหงิด ในตอนนี้ ฉันเป็นห่วงเพื่อนของฉันที่โดนพวกแอ็กคอร์ดจับตัวมามากยิ่งกว่าสิ่งอื่น เพราะดูท่าแล้ว ชาย 4 หญิง 4 พวกนั้นคงไปไม่เป็นแน่

พรึบ!

จบประโยคของฉัน เพื่อนคนนึงของแอ็กคอร์ดก็โยนเสื้อนักเรียน 3 4 ตัวมากอง ข้างๆโทรศัพท์ ของฉันที่แอ็กคอร์ดเพิ่งจะโยนมันมา

“เสื้อเพื่อนเธอ..” ชายคนนั้นกล่าว “นี่ยังดีนะ ที่เพื่อนเธอใส่เสื้อซับ กันทุกคน ไม่งั้นฉันคงอดใจไม่ไหว...”

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” จบคำพูดของชายคนนั้น ทุกคนก็พากันหัวเราะอย่างชอบใจ

“ไอ้เลวเอ้ย!!” ฉันถลาเข้าไปหา ชายคนนั้นทันที หวังจะชกหน้ามันซักหมัดสองหมัด แต่ ฉันไม่เร็วพอ จึงเสียท่า เพื่อนของแอ็กคอร์ด ล็อกตัวไว้ได้ทัน

“ปล่อยนะเว้ย!!!” ฉันโวยวายก่อนจะดิ้นไปมาอย่างสุดกำลัง แต่มันก็ไม่ได้ผล แรงของไอ้คนที่ล็อกตัวฉันไว้ มันเยอะกว่า มันล็อกฉันแน่นขึ้น จนฉันต้องหยุดดิ้นด้วยความเจ็บ

“อยู่ เฉยๆน่า มอร์ฟีน” แอ็กคอร์ด กล่าวก่อนจะใช้มือของเค้า บีบเข้าที่คางของฉัน จนฉันรู้สึกเจ็บ