ปฐมบทแห่งจันทรา

   กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว สมัยที่โลกมีเพียงอาณาจักรเดียวและทุกดวงดาวต่างก็มีอาณาจักรเป็นของตัวเอง ดวงจันทร์เป็นอาณาจักรที่ส่องสว่างและสวยงามมากที่สุด มีพระราชวังหลวงอันตระการตาตั้งอยู่ ณ ใจกลางทะเลแห่งฝน "ซิลเวอร์มิเลเนียม" และที่ใจกลางพระราชวังเป็นหอสวดแห่งเซเลน่า มีรูปสลักทำจากโลหะเงินเป็นรูปเทพี เซเลเน่ มีเพียงเชื้อพระวงศ์เท่านั้นที่จะเข้ามาที่แห่งนี้ได้

   เรื่องราวของเราเริ่มต้นขึ้นในวันที่หน้ายินดีนี้"ยินดีด้วยพะย่ะค่ะ""ยินดีด้วยเพคะ" เหล่าขุนนางและข้าราชบริพารรวมทั้งประชาชนต่างแห่แหนมาร่วมแสดงความยินดีต่อการประสูติขององค์หญิงน้อย"เจ้าหญิงเซเลนิตี้"พระอู่ของเจ้าหญิงน้อยตั้งอยู่ที่ท้องพระโรงอันตระการตาใกล้กับบัลลังค์แห่งองค์ราชินีเซเลนิตี้

   "ถึงเวลาแล้วพะย่ะค่ะ"เสนาบดีคนหนึ่งกล่าวขึ้น"ในวันอันหน้ายินดีนี้ ฉันขอแต่งตั้งผู้ที่จะทำหน้าที่ดูแลเจ้าหญิงน้อยและเป็นองครักษ์ประจำตัวของเธอ "ราชินีเซเลนิตี้ทรงกล่าวขึ้น"มาร์ส เมอคิวรี่ จูปิเตอร์ วีนัส พวกเจ้าจงทำหน้าที่นี้และปกป้องเจ้าหญิง นี่คือหน้าที่ๆสำคัญที่สุดของพวกเธอ" ทรงตรัสกับเด็กน้อยทั้ง4อายุประมาณ5ขวบ "องค์ราชินีทรงรอเวลานี้มาอย่างใจจดใจจ่อมาตลอด ในฐานะหัวหน้าองครักษ์ หม่อมฉันขอแสดงความยินดีด้วยเพคะ"เซเลอร์วีนัสกล่าวขึ้น "พวกเราจะคอยปกป้องเจ้าหญิงน้อยจนกว่าชีวิตจะหาไม่เพคะ และจะคอยกล่อมด้วยเพคะ" เซเลอร์จูปิเตอร์พูดขึ้นบ้างและเมอร์คิวรี่กับมาร์สก็พยักหน้ารับ "ฉันเชื่อจ๊ะว่าพวกเธอสามารถทำได้ เอาล่ะเรามาฉลองกันดีกว่า วันนี้เป็นวันที่ข้ามีความสุขที่สุด" 

   จนกระทั่ง มีเสียงหนึ่งดังขึ้นเป็นเสียงที่ฟังดูเยียบเย็นและน่ากลัว "ข้าก็ขอแสดงความยินดีด้วย"

"นั่นใครน่ะ"มาร์สร้องขึ้นด้วยความตกใจ "ชั่งเสียมารยาทจริงๆเลยนะเด็กน้อย " เสียงนั้นพูดขึ้นอีกครั้งโดยที่เสียงนั่นดังมาจากหลังเสาใหญ่ที่แสงส่องไปไม่ถึง "เรื่องที่น่ายินดีขนาดนี้ กลับไม่เชิญฉันเพียงคนเดียวซินะ หึ หึ หึ" ทั่วทั้งงานตกอยู่ในความเงียบจนกระทั่งราชินีเซเลนิตี้ตรัสขึ้น "เจ้าเป็นใคร" "ข้าคือราชินีแห่งจันทร์ข้างขึ้น เนเฮเลเนียยังไรล่ะราชินีเซเลนิตี้" ทั่วทั้งงานเกิดเสียงกระซิบที่ดังหึ่งๆไปทั่ว "เนเฮเลเนีย นางเป็นตำนานนี่นา ราชินีแห่งความมืดนี่" เมอคิวรี่หันไปกระซิบกับจูปิเตอร์ "ข้าไม่ใช่ตำนานเด็กน้อย ข้ามีตัวตนจริง ที่ก้นบึ้งอันลึกและมืดที่สุดของดวงจันทร์" "ถ้าคิดจะมาหาความสุขที่นี้ล่ะก็ ฉันยินดีต้อนรับ แต่คงจะให้พาความมืดที่ชั่วร้ายมาที่นี้ไม่ได้" ราชินีเซเลนิตี้ทรงตรัสต่อโดยที่ไม่ทรงกลัวเกรงเงามืดที่คืบคลานเข้ามาแม้แต่น้อย "หึ หึ ราชินี ความมืดน่ะจำเป็นนะเพี่ยงท่านยื่นมือมาซักนิดซิแค่เพียงรับเอาพลังมืดเข้าไป" ในที่สุดเซเลอร์มาร์สก็หมดความอดทนกับการสนทนานี้ "เจ้าผู้มาทำให้ปราสาทศักดิ์สิทธิ์แปดเปื้อน จงไปจากที่นี้ซะ"

    ฉับพลันทั่วทั่งท้องพระโรงก็มืดสนิทมีเพียงแสงสว่างเรืองรองตรงราชินีเซเลนิตี้เท่านั้น "ฮ่า ฮ่า ฮ่า ด้วยพลังของเจ้าคิดรึว่าจะทำอะไรข้าได้ ความมืดจะเรียกแสงและแสงก็จะเรียกความมืดอีกครั้ง" ทุกคนกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว จนกระทั่ง ราชินีเซเลนิตี้ทรงยกคทาจันทร์เสี้ยวขึ้น "ขอปิดผนึก!!!จงกลับสู่โลกแห่งความมืดของเจ้าชั่วนิรันดร์" ทันใดนั้นร่างของราชินีเนเฮเลเนียถูกดูดมาที่อัญมณีสีเงินบนคทาจันทร์เสี้ยวพร้อมเสียงกรีดร้องชวนขนลุก พร้อมกับที่ราชินีเซเลนิตี้ชี้คทาไปที่กระจกเงาบานใหญ่ กลุ่มพลังงานสีดำพลันถูกดูดเข้าสู่กระจกเงา

   แต่ก่อนที่จะถูกปิดผนึกโดยสมบูรณ์นั้น "จงรับเอาคำสาปอันสวยงามของข้าไปซะ เจ้าหญิงจะพบรักกับมนุษย์ และนำพาสุริยะจักรวาลล่มสลาย นี่คือของขวัญที่สมบูรณ์แบบของข้า ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

   แง แง แง~