Ageha Ageha มนตราผีเสื้อ

มันเป็นวันที่อากาศร้อนที่สุดเท่าที่เคยเป็นมา ซึ่งถ้าหากให้เดาล่ะก็ฉันคิดว่าอุณหภูมิตอนนี้น่าจะขึ้นสูงถึง 40 องศาทีเดียวล่ะ... และก็เพราะแบบนี้เอง ‘แชมเปญ’ เด็กสาวม.5 คนหนึ่งซึ่งเพิ่งเดินออกมาจากที่เรียนพิเศษจึงบ่นขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอิดโรย

“โอย...ร้อนแฮะ” เธอยกมือขวาขึ้นเช็ดเหงื่อที่กำลังใกล้จะหยดลงจากหน้าผากเต็มที แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกสบายตัวขึ้นสักเท่าไหร่ เพราะตอนนี้แผ่นหลังของเธอชุ่มโชกไปหมดแล้วเหมือนกับเพิ่งเล่นสงกรานต์เสร็จมาหมาดๆ

แชมเปญกระชับกระเป๋าสะพายของตัวเองเข้ากับหัวไหล่...ถึงแม้ตอนนี้จะนึกอยากกลับบ้านมากแค่ไหน แต่เธอก็รู้ดีว่ามันคงเป็นได้เพียงแค่ฝันกลางวัน
 

“นี่เรากำลังหาเหาใส่หัวตัวเองอยู่หรือเปล่านะ?”

นี่คือคำถามที่เธอเฝ้าถามตัวเองอยู่ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา...แต่พอเธอคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาทีไร...

เพี๊ยะ!!

“ไม่ๆๆๆ เธอจะคิดแบบนั้นไม่ได้นะแชม!” แชมเปญยกมือขึ้นตีเข้าที่แก้มทั้งสองข้างของตัวเองเต็มแรง
 

“เธอมีเป้าหมายนะ นึกถึงเป้าหมายของตัวเองเอาไว้ซี่  >_<” เธอพูดเรียกสติตัวเองพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่...ไม่นานนัก ใบหน้าขาวผ่องซึ่งปรากฏสีชมพูน้อยๆ ที่ข้างแก้มก็ถูกระบายด้วยรอยยิ้มกว้างสดใสเหมือนแดดในฤดูร้อน

             “เอาล่ะ! สู้ๆ เย้ๆ!” เด็กสาวตะโกนเสียงดังอย่างร่าเริง ก่อนที่เธอจะออกตัววิ่งอย่างรวดเร็วที่สุดจนเส้นผมสีดำซึ่งถูกรวบเอาไว้เป็นหางม้าของเธอปลิวไปตามแรงลม
 

“งานพิเศษก็งานพิเศษซี่...จะงานหนักแค่ไหนก็ดาหน้ากันเข้ามา เดี๋ยวแชมเปญคนนี้จะจัดการให้เรียบเลยคอยดู > <!” พูดจบเธอก็หัวเราะกับสายลมด้วยน้ำเสียงใสแจ๋ว ดูเหมือนว่าลมร้อนๆ ที่มาพร้อมไอแดดแรงๆ นั่นจะทำอะไรเธอไม่ได้อีกต่อไปแล้วล่ะ!

 [Champagne's part]

กรุ๊ง กริ๊ง...

“สวัสดีค่ะ”  ฉันส่งเสียงทักทายหลังจากที่เสียงกระดิ่งที่แขวนอยู่ตรงประตูทางเข้าเงียบลงไป

เบื้องหน้าของฉันนั้นคือร้านขนาดเล็กที่ถูกตกแต่งเอาไว้อย่างสวยงามด้วยต้นไม้ที่มีดอกเป็นสีต่างๆ และตุ๊กตาสำหรับจัดแต่งสวน...ที่นี่ คือสถานที่ทำงานพิเศษในช่วงหน้าร้อนของฉัน

ร้านเสริมสวย Yume No Ya…

“อ้าว...สวัสดีครับแชม วันนี้มาเร็วจังเลยนะ ^^” ถึงแม้ไม่ต้องหันหน้าไปฉันก็รู้ทันทีเลยล่ะว่าใครเป็นคนพูด

“วันนี้แอร์ที่เรียนพิเศษเสียน่ะมิสเตอร์ ฉันเลยเลิกก่อนเวลา”

“อ้อ...อย่างนั้นหรือครับ”

ฉันหันหน้าไปมองเจ้าของเสียงทุ้มๆ นั่นแว่บหนึ่ง...เขาคือ Mr.Y หรือที่ฉันชอบเรียกเขาว่ามิสเตอร์ เป็นชายหนุ่มวัยประมาณสามสิบต้นๆ ที่จัดได้ว่าหน้าตาดีคนหนึ่ง เส้นผมสีดำของเขาถูกตัดทรงไว้อย่างเรียบร้อย ซึ่งฉันคิดว่ามันดูเข้ากันได้ดีกับแว่นตาไร้กรอบที่เขาสวมอยู่ ถึงแม้ว่ากางแกงแสล็คสีดำพร้อมด้วยเสื้อสูทสีเข้ากันที่เขาสวมอยู่มันจะดูขัดๆ กับอิมเมจของร้านไปนิด แต่โดยรวมแล้วฉันก็คิดว่าเขาเป็นคนที่ "ดูดี" คนหนึ่ง...ซึ่งอันที่จริง ออกจะดีมากเกินไปเสียด้วยซ้ำสำหรับเจ้าของร้านเสริมสวย
 

“หือ? มีอะไรติดอยู่ที่หน้าผมหรือครับ?” เสียงของเขาทำให้ฉันสะดุ้งนิดๆ ด้วยความตกใจ
 

“อะ...เอ้อ เปล่าค่ะ คือฉันสงสัยว่าขาวมณีหายไปไหนน่ะ”

“อ้อ...” มิสเตอร์ลากเสียงยาว “เขาก็คงจะอยู่แถวๆ นี้นั่นแหละครับ”

“เมี้ยว....” ทันทีที่สินเสียงของมิสเตอร์ เสียงตอบรับสูงๆ ราวกับจะรู้ว่าตัวเองถูกกล่าวถึงก็ดังขึ้น

“ขาวมณี” มิสเตอร์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเอาใจ เหมือนผู้ใหญ่ที่กำลังพูดกับเด็กหญิงตัวเล็ก “กลับมาแล้วหรือครับ ^^ ไปเดินเล่นถึงไหนมาล่ะนี่”

“เหมียว...เมี้ยว”

“แหมๆ ไปจนสุดถนนโน่นเชียวหรือ จริงๆ เลยนะเธอนี่”

ก็อย่างที่คุณเห็นนั่นล่ะนะ มิสเตอร์น่ะทั้งรักทั้งหวงแมวของตัวเองอย่างกะอะไรดีเชียว

“ขนก็ยาวออกอย่างนั้น ทั้งๆ ที่อากาศร้อนขนาดนี้ยังจะอุตส่าห์เดินออกไปได้อีกนะ” ฉันมองไปที่ขนยาวๆ อย่างแมวพันธุ์เปอร์เซียของขาวมณีก่อนที่จะพูดแขวะนิดๆ อย่างหมั่นไส้...แหม ก็ท่าทางมันหยิ่งเสียยิ่งกว่าคุณหญิงอีกนี่นา =_=

“ฉันไม่ใช่คนอย่างเธอนี่ จะได้เหงื่อแตกเต็มหลังอย่างนั้นน่ะ ยี้..สกปรกเมี้ยว”

ถ้าเป็นคนอื่นล่ะก็คงช็อคซินิม่าไปแล้วถ้าได้พบว่าเสียงใสๆ นั้นหลุดออกมาจากปากเล็กๆ ที่รุงรังไปด้วยขนขาวๆ ของเจ้าแมวสาวตัวดีที่อยู่ในอ้อมแขนของมิสเตอร์นั่น...ก็อย่างว่าล่ะนะ ตอนแรกฉันก็แทบลมจับเหมือนกันล่ะ

“หนอย...ว่าไงนะยะยัยเหมียว เดี๋ยวพัดจับโยนลงน้ำซะนี่!” ฉันพร้อมกับถลึงตาใส่ใบหน้าเชิดๆ ของขาวมณี ซึ่งรีบเอาหัวซุกเข้าไปที่ต้นแขนของมิสเตอร์ฉับพลัน

“แชมเปญ...ผมบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าพูดจาไม่สุภาพในที่ทำงานน่ะ =_=”

“ก็ยัยเหมียวของมิสเตอร์มาหาเรื่องฉันก่อนนี่ =*=”

“เฮ้อ...เมื่อไหร่เธอถึงจะพัฒนาจากลิงเป็นคนสักทีนะ” มิสเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงปลงๆ ...

“ฉันไม่ใช่ลิงนะคะ =[]=”

“เอาเถอะ ๆ...เธอไปเปลี่ยนชุดก่อนดีกว่า วันนี้ผมมีงานให้เธอช่วยเยอะเชียวล่ะ”

ฉันพยักหน้ารับคำของมิสเตอร์หงึกหงักก่อนที่จะเดินตรงไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เฮ้อ...นี่ล่ะหนา ชะตากรรมของลูกจ้างชั่วคราวอย่างฉัน = =

“อ๊ะ! เดี๋ยวก่อนแชมเปญ” เสียงเรียกของมิสเตอร์ทำให้ฉันหันหลังกลับไปมอง

“คะ?”

“คือว่าผมลองออกแบบเสื้อผ้าของพนักงานหญิงดูใหม่น่ะ ลองเอาไปสวมดูสิ ^^” พูดจบ เขาก็ยื่นชุดที่ถูกพับเอาไว้เป็นรูปสี่เหลี่ยมส่งมาให้ฉัน

ชุดแบบใหม่เหรอ...ฉันเอื้อมมือไปรับชุดนั้นจากมือของมิสเตอร์ก่อนที่จะคลี่มันออกดู และแล้ว...

“นะ..นี่มัน...”

“น่ารักมากใช่ไหมล่ะ ผมได้ไอเดียมาจากรายการโทรทัศน์เมื่อคืนเชียวนะ” มิสเตอร์พูดขึ้นอย่างร่าเริงพร้อมกับหันหลังไปค้นอะไรในลิ้นชักกุกกัก แล้วส่งมันมาให้ฉันอีก
 

“แล้วก็อย่าลืมสวมนี่กับนี่ด้วยนะครับ ผมรับรองเลยว่าลูกค้าจะต้องแห่กันมาเข้าร้านแน่ๆ ^^”

"....."

“ใคร...”

“ครับ?”

“ใครมันจะไปสวมได้ยะ =[]=!!” ฉันตะโกนเสียงดังพร้อมกับขว้างชุดบันนี่เกิร์ลที่มาพร้อมกับหูกระต่ายและถุงน่องตาข่ายในเซทใส่หน้าของมิสเตอร์เต็มแรง

“ลูกค้าประเภทไหนกันที่คุณจะให้เรียกเข้ามาน่ะ -/////-” ฉันไม่ได้เป็นเด็กนั่งดริงค์นะคะโว้ย!

“โธ่...แชมเปญ ผมก็แค่ล้อเล่นขำๆ เองอ่ะ =3=” มิสเตอร์พูดพร้อมกับยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ “ไม่เปลี่ยนก็ไม่เปลี่ยนครับ แต่ว่าอย่างน้อยๆ....” เขาเว้นช่วงไปนิดหนึ่งพร้อมกับยกมือขึ้นดันแว่น

               “ก็ช่วยใส่ถุงน่องนี่เถอะนะครับ ^^”

โป๊ก!!!

จบคำพูดนั่นกล่องใส่กระดาษทิชชู่ลงทัณฑ์ก็ร่อนเข้าสู่เป้าหมายคือกึ่งกลางกบาลของมิสเตอร์พอดิบพอดี

“แอ่ก….”

“ให้ตายสิ! คุณนี่มันเป็นตาลุงลามกรึไงนะ =___=” ฉันพ่นลมหายใจออกแรงๆ พร้อมกับส่ายหน้าหน่ายๆ

สงสัยฉันคงจะหาเหาใส่หัวตัวเองจริงๆ นั่นล่ะ  เฮ้อ...ยิ่งคิดยิ่งเครียด

ยูกิคุง ยูกิคุง ยูกิคู้ง...นี่ถ้าไม่ใช่เพื่อเธอล่ะก็นะ แชมเปญคนนี้คงไม่ต้องมานั่งทนกับเรื่องน่าปวดหัวพรรค์นี้หรอก T__T