What is Love? รักนี้..ยิ่งกว่าที่คิด

                 ..ความรักคืออะไร?

                                     ..ความรักย่อมอดทนนาน ความรักคือความเมตตา

                              ไม่อิจฉา ไม่อวดตัว ไม่หยิ่งผยอง ไม่หยาบคาย ไม่เห็นแก่ตัว

                              ไม่ฉุนเฉียว ไม่จดจำความผิด ความรักไม่ปิติยินดีในความชั่ว

                              แต่ชื่นชมยินดีในความจริง ความรักปกป้องคุ้มครองเสมอ

                              ไว้วางใจเสมอ มีความหวังอยู่เสมอและอดทนบากบั่นอยู่เสมอ

                                               ..ความรักไม่มีวันสูญสิ้น..

                                                                                   1 Corinthains 13:4-8

                                                         บทนำ

                   @Minerva University

                      9:00 am.

                                ณ รั้วมหาวิทยาลัยที่ขึ้นชื่อในเรื่องศิลปะและดนตรีอย่าง Minerva University เป็นมหาวิทยาลัยที่เปิดรับนักศึกษาที่สนใจในศิลปะแขนงต่างๆ และทุกคนที่อยากจะก้าวเข้ามาอยู่ในที่แห่งนี้ต้องมีความสามารถที่เป็นเลิศและสามารถที่จะนำฝีมือหรือผลงานของตัวเองออกแสดงในงานของมหาวิทยาลัยปีละครั้ง ไม่เพียงแต่ความเข้มงวดของกฎเกณฑ์เท่านั้น ความงดงามของตึกภายในบริเวณมหาวิทยาลัยยังเป็นศิลปะชิ้นเอกขนาดที่กองถ่ายละครต้องมาขอยืมสถานที่เพื่อใช้ในการแสดงบ่อยๆ ทุกอย่างแล้วแต่เพอร์เฟกทั้งนั้น เพียงแต่ว่า...

                                "อ้าว พี่ๆ น้องๆ เพื่อนๆทุกคนที่สนใจจะซื้อบัตรคอนเสิร์ตของวง Relieve นะครับ ห้ามพลาดเด็ดขาดเลยนะครับ คอนเสิร์ตจะจัดขึ้นในเดือนพฤศจิกายนปีนี้ บัตรมีจำนวนจำกัดนะครับ >o<"

                                 เสียงตะโกนของนักศึกษาปีสองเรียกร้องความสนใจจากนักศึกษาทั้งหญิงและชายได้อย่างดี ผู้คนเริ่มหันมาให้ความสนใจและยืนต่อแถวซื้อบัตรกันอย่างง่ายดาย นักศึกษาหนุ่มที่ตะโกนอยู่เมื่อครู่หันไปยักคิ้วให้เพื่อนสาวของตัวเองอย่างกวนประสาท "เห็นมั้ย? ฉันบอกแล้วว่าคนต้องให้ความสนใจกับคอนเสิร์ตนี้แน่นอน แกน่ะมันมั่ว"

                                 เพื่อนสาวที่ยืนเท้าสะเอวอยู่ข้างๆเริ่มเบะปากเซ็งๆก่อนจะตอบกลับไป "เขาก็แค่หันมาด้อมๆ มองๆเท่านั้นแหละ ไม่มีใครจะมาอยากดูคอนเสิร์ตต้อกต๋อยของวงเพื่อนแกหรอก -__-"

                                 "อย่าดูถูกไปนะครับ เพื่อนฉันมันมือกลองระดับเทพโว้ย ขนาดฉันยังต้องยอมศิโรราบยอมแพ้ในฝีมือของมันเลยทีเดียว -o-"

                                 "เพื่อนแกมันหน้าตาเป็นยังไงวะ? ฉันชักอยากจะเห็นแล้วสิ"

                                 "โปสเตอร์ที่ติดอยู่หน้าตึกอาร์ทก็มีรูปมัน แกเคยสังเกตอะไรบ้างมั้ยเนี่ย -__-?"

                                 "ขอโทษที พอดีไม่ได้อยากจะสนใจเท่าไหร่" นักศึกษาสาวนั่งลงตรงม้าหินที่ใช้สำหรับขายบัตรคอนเสิร์ตอย่างไม่สบอารมณ์ เพราะเธอต้องมานั่งรอเพื่อนตัวดีของเธอตะโกนขายบัตรก่อนจะต้องกลับไปนั่งทำงานของเธอต่อ งานที่อาจารย์ในคณะสั่งเธอก็ใช่ว่าจะน้อยซะที่ไหน

                                 "แล้วนี่แกจะไปไหนรึเปล่าล่ะ?" นักศึกษาหนุ่มก้มลงมาถามเพื่อนสาวด้วยรอยยิ้ม

                                 "ก็กะว่าจะไปทำงานต่ออ่ะ ทำไม?"

                                 "ไปหาอะไรกินกัน ฉันเริ่มหิวแล้วเนี่ย"

                                 "ก็เอาดิ่ เออ เดี๋ยวฉันพาไปร้านนึง อยู่ข้างมหา'ลัยนี่เอง พนักงานในร้านน่ารัก >///<"

                                 "ผู้ชายเหรอ?"

                                 "ผิดเฟ้ย! ผู้หญิงต่างหาก อ้ากกกๆๆ~"

                                 "แกมันบ้า >o<"

                                  หน้าร้านค็อฟฟี่ช็อปที่ตกแต่งด้วยดอกกุหลาบกับป้ายชื่อร้านสไตล์วินเทจ เขียนว่า 'Carino' ไม่ค่อยมีคนพลุ่กพล่านมากเท่าไหร่ นักศึกษาสาวจึงพาเพื่อนหนุ่มมาที่ร้านนี้ เพราะเธอไม่ชอบความวุ่นวายหรือที่ที่มีคนอยู่เยอะๆ ภายในร้านประดับด้วยข้าวของสไตล์ยุโรปแนววินเทจเหมือนด้านหน้า สีผนังภายในร้านก็เป็น Earth Tone สบายตาเพื่อนหนุ่มมองรอบบริเวณร้านด้วยสายตาพึงพอใจ แต่เขาหิวข้าวนะ! ไม่ใช่อยากมานั่งจิบกาแกยามสาย -__-

                                  "เป็นไง ร้านนี้โอเครึเปล่า?" นักศึกษาสาวหันไปมองหน้าเพื่อนอย่างภาคภูมิใจ

                                  "หวานแหววดี ร้านนี้มีข้าวให้ฉันกินป้ะเนี่ย โคตรจะหิว"

                                  "แน่นอน ร้านนี้มีทั้งค็อฟฟี่และอาหารจานเดียว อยากกินอะไรก็ไปสั่งที่เคาน์เตอร์ได้เลย ^^" เธอยังคงยิ้มอย่างมีความสุขเช่นเดิมก่อนจะเดินไปหาโต๊ะนั่งในมุมที่สามารถมองเห็นทัศนียภาพภายนอกอย่างชัดเจน

                                   บรรยากาศยามสายของมหาวิทยาลัยแถวนี้เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด เพราะนักศึกษาส่วนใหญ่จะเข้าไปในตัวตึกคณะที่ตนเรียนกันหมดแล้วทำให้บริเวณโดยรอบดูสงบแถมยังเหมาะกับฟิลล์ในการจิบกาแฟนั่งชิลอีกต่างหาก นักศึกษาหนุ่มที่เพิ่งเข้ามาที่ร้านนี้เป็นครั้งแรกอดไม่ได้ที่จะชื่นชมวิธีการจัดร้านให้ดูสบายๆสำหรับลูกค้าก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ตรงข้ามเพื่อนสาวที่เหม่อมองออกไปนอกร้าน เขาชอบเวลาที่เห็นเพื่อนของตัวเองเหม่อไปทางอื่น เพราะมันทำให้เธอดูเป็นตัวของตัวเองยิ่งกว่าเวลาไหนๆ

                                   "นั่งติสต์เป็นนางเอกเอ็มวีไปได้ เดี๋ยวนี้เป็นผู้หญิงน้ำเน่าไปแล้วเหรอวะ ^^"

                                   "พูดมากน่า แกสั่งอะไรมากินวะ"

                                   "ข้าวผัดสับปะรด ^o^" พูดแล้วเขาก็เลียปากตัวเองด้วยความหิวโหย

                                   "เฮ้ยย ฉันกินด้วยดิ่ -o-"

                                   "เรื่องอะไร? ไปสั่งเองดิ่"

                                   ..ไอ้นี่!! มันขี้งกเป็นบ้าเลยเว้ย!

                                   "เออๆ โคตรขี้งกเลยว่ะ คราวหลังนะ ฉันจะไม่ชวนแกกินข้าวอีกเลย"

                                   "จริงรึเปล่า -v-" เพื่อนหนุ่มถามด้วยใบหน้ายียวน

                                   "จริงสิ! ไอ้ปลวกเอ๊ยยยย"

                                   "เอ่อ..ใจเย็นๆกันก่อนนะคะ อยากรับข้าวผัดเพิ่มอีกจานมั้ยล่ะ ^^;;" เสียงพนักงานสาวในชุดผ้ากันเปื้อนสีขาวเดินถือถาดจานข้าวผัดมายืนที่โต๊ะตั้งแต่ตอนที่ลูกค้าสองคนเริ่มเถียงกัน ทำให้คู่กัดต้องเหลียวมอง เธอยิ้มบางก่อนจะวางจานลงบนโต๊ะพร้อมกับขวดน้ำเปล่าแล้วเงยหน้าขึ้นมามองลูกค้าอีกครั้ง "เอามั้ยคะ? จะได้อิ่มๆนะ เวลาเรียนจะได้ไม่หิวไง"

                                   "เอาเป็นโกโก้ปั่นแก้วนึงดีกว่าค่ะ เริ่ม..ไม่อยากกินข้าวแล้ว แหะๆ ^o^;;" นักศึกษาสาวหันไปถลึงตาใส่เพื่อนตัวเองระหว่างที่พูดว่า 'ไม่อยากกินข้าวแล้ว' ก่อนจะหะนไปยิ้มให้กับพนักงานด้วยรอยยิ้มทะเล้น

                                   พนักงานสาวมองหน้าเธอแล้วยิ้มกว้างอย่างจริงใจจนเธอต้องยิ้มรับงงๆ "โอเคค่ะ รอสักครู่นะคะ ^__^" ว่าแล้วพนักงานก็เดินกลับเข้าไปหลังร้านโดยที่ยังมีสายตาของคู่กัดมองตามไปด้วย

                                   นักศึกษาสาวหันไปมองเพื่อนตัวเองแล้วยิ้มออกมาอย่างไม่ปิดกลั้น "คนนี้แหละ ที่ฉันบอกแกว่าน่ารักอ่ะ >///<"

                                   "เออ น่ารักจริงๆว่ะ ไม่รู้นะว่าอายุเท่าไหร่ ถ้ารุ่นพอๆกับเรานี่ก็เจ๋งไปเลย ^o^" นักศึกษาหนุ่มทำหน้าทะเล้นแต่ก็ไม่ได้จริงจังกับคำพูดของตัวเองอย่างที่เพื่อนสาวคิด

                                    "อาจจะใช่มั้ง ทำใม? จะจีบหรือไงจ้ะ ^.^" เธอทำหน้าทะเล้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวเองเริ่มสนใจใครขึ้นมา ก็นะ! ไอ้เพื่อนคนนี้มันไม่เคยกล้าจะจีบหรือสนใจใครเท่าไหร่ ดีที่ปากยังบอกว่าชอบผู้หญิงอยู่ ไม่งั้นนึกว่าเป็นเกย์ไปแล้ว

                                     คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามหันมาทำหน้าเศร้ามองเพื่อนตัวเองก่อนจะตอบกลับ "อย่างฉันน่ะจีบไปก็ไม่ติดหรอก ฉันไม่ได้หล่อนี่หว่า T__T"

                                    "โหย อย่าน้อยใจไปดิ่ อย่างน้อยแกก็เป็นคนดีนะเว้ย ผู้หญิงสมัยนี้เค้าไม่สนหน้าตากันแล้ว เค้าสนใจที่นิสัยต่างหาก ^^"

                                    "แล้วแกไม่คิดจะสนคนนิสัยดีอย่างฉันเลยหรือไง -v-"

                                    ..ถามอย่างนี้ เล่นเอาจุกเลยนะเนี่ย

                                    "ก็อยากจะสนอยู่หรอกนะ แต่นิสัยแกมันดี๊~ดีจนเกินจะรับได้อ่ะ >TT<" เพื่อนสาวตอบก่อนจะแลบลิ้นแสดงความกวนประสาทใส่เพื่อนที่นั่งอยู่ตรงข้าม ถึงคำถามมันจะน่าสงสัยไปหน่อย แต่เธอก็รับมือกับมันได้เก่งอยู่แล้ว

                                     "ยัยแสบเอ๊ยยย >__<"

                                     ทั้งสองคนหัวเราะคุยเล่นอย่างมีความสุขจนพนักงานสาวคนเดิมอดยิ้มไม่ได้ มันพาลทำให้เธอไปนึกถึงใครบางคน..

                                      'ใครคนนั้น' ที่เริ่มเข้ามามีตัวตนในชีวิตเธอ