What is Love? รักนี้..ยิ่งกว่าที่คิด

               10:22 a.m.

               @ Minerva University

                   สรุปแล้วเมื่อวันก่อนฉันกับพี่นิโคลก็ไม่ได้ไปเดินตลาดริมน้ำด้วยกันเพราะด้วยเหตุที่ว่าไอ้ตินเล่ารายละเอียดในการออดิชั่นลับๆของวง Relieve ให้ฟัง แล้วมันกินเวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมง พี่นิโคลที่ควรจะรีบกระตือรือร้นให้ฉันไปเที่ยวด้วยก็มัวแต่ถามเรื่องวงจุกจิกยุกยิกจนมันเกินเวลาเยอะไปเหมือนอย่างที่บอก เฮ้ออออ อดเที่ยวเลยง่ะ ToT

                   ฉันมาถึงมหา'ลัยเร็วกว่าเวลาเรียนเพราะจะมานั่งทำงานที่ค้างอยู่ วันนี้พี่นิโคลไม่ได้มาเลยทำให้ฉันต้อง คนเดียวในห้องศิลปะ อย่างที่เคยบอก ช่วงเวลานี้เป็นเวลาที่มหา'ลัยเงียบที่สุด แน่นอนว่าถ้ายังไม่มีชั่วโมงเรียน..เด็กติสต์ทั้งหลายคงไม่โผล่หัวมาแต่เช้า -.- ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องก่อนจะวางกระเป๋าใบใหญ่ที่ใส่กระดานวาดรูปลงกับพื้นข้างผ้าใบผืนใหญ่ ข้างๆกันนั้นก็เป็นพวกพู่กันขนาดต่างๆกับสีน้ำมันที่ฉันซื้อมาเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน ภายในห้องเต็มไปด้วยภาพวาดของศิษย์เก่ากับอาจารย์ประมาณสิบกว่ารูป มันให้ไอเดียในการทำงานนิเทศศิลป์ของฉันได้ดีทีเดียว ^_^

                 ก๊อก..ก๊อก~

                   เสียงเคาะประตูห้องทำให้ฉันขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ฉันเซ็นชื่อเข้าใช้ห้องนี้แล้วนะ -o- ใครมาเรียกฉันในเวลาทำงานสำคัญกันล่ะเนี่ย แต่พอเปิดประตูออกดูหัวใจมันก็แทบจะหยุดเต้นทันที!!

                   "สวัสดี แอมเบอร์ ^^"

                   พะ..เพจ!!!!

                   "สวัสดีค่ะ -//o//-" ฉันทำตัวไม่ถูกแล้วยังจะพูดคำว่า 'ค่ะ' อีกต่างหาก โอ๊ยยย แย่ที่สุด >_<!

                   "กำลังยุ่งอยู่รึเปล่า?"

                   จริงๆแล้วมันก็ยุ่งอ่ะนะ แต่...

                   "ไม่อ่ะ มีอะไรเหรอ?"

                   "ไอ้ตินมันฝากให้เรามาตามแอมไปที่ห้องซ้อมดนตรีของเราน่ะ ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไร"

                   "ได้ แต่เดี๋ยวเราขอตามไปที่หลังได้มั้ย ขอจัดของก่อน"

                   "อื้ม งั้นเจอกันนะ"

                   พูดจบเพจก็เดินจากไปโดยทิ้งฉันที่เสียการควบคุมไปแล้วยืนเคว้งอยู่คนเดียว ไอ้ความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นอีกแล้ว! ภายในใจมันเต้นรัวไปหมด ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นทำให้แทบหยุดหายใจไปชั่วขณะแม้ตอนนี้เจ้าของมันจะเดินจากไปแล้วก็ตาม ฉันตบหน้าตัวเองเบาๆเรียกสติให้กลับมาเข้าที่เข้าทางเหมือนเดิมก่อนจะเดินกลับเข้าไปหยิบอุปกรณ์ต่างๆออกมาจัดให้เรียบร้อย ท่าทางงานที่ยังทำค้างอยู่คงไม่ได้เสร็จวันนี้แน่ๆ T_T

                   พอเข้าไปในห้องซ้อมฉันก็เจอกลุ่มนักดนตรีที่นั่งกันอย่างพร้อมเพรียง มาร์ชที่ยืนถือกระดาษตารางการซ้อมหันมาทางฉันก่อนจะยิ้มบางเป็นเชิงทักทาย ดูทุกคนกำลังเคร่งเครียดกับแพลนการซ้อมคอนเสิร์ตที่จะมีขึ้นในไม่กี่เดือนข้างหน้า ถ้าทุกคนรู้ว่าฉันเคยสบประมาทว่าไม่มีใครอยากดูคอนเสิร์ตของพวกเขานี่ฉันคงโดนรุมกระทืบแน่เลย ToT ตอนนั้นฉันพูดไม่คิดง่ะ ขอโทษน้าาา~

                   "แอมเบอร์มาพอดีเลย แกบอกแพลนของพวกเราให้แอมรู้หน่อย ไอ้มาร์ช" เนิร์ธพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจังขณะที่ในมือบีบกระป๋องน้ำอัดลมซะบี้แบน

                   "อืม แอมเบอร์..เราจะจัดออดิชั่นให้นักร้องหญิงในวันเสาร์ที่จะถึงนี้นะ อาจารย์ที่ดูแลวงพวกเราจะเป็นคนคัดเลือก เตรียมเพลงมาสักเพลงก็พอแล้ว"

                   "ชักอยากฟังเสียงของแอมซะแล้วสิ ^o^" ฟอร์ดพูดด้วยสีหน้าทะเล้น

                   "ไอ้แอมมันร้องเพลงเพราะใช้ได้เลยนะเว้ย" ตินที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เพียงคนเดียวพูดขึ้นพร้อมหันมายักคิ้วกวนประสาทใส่ฉัน

                   "แกก็พูดเว่อร์ไอ้ติน ฉันไม่ได้เสียงดีขนาดนั้นหรอก -///-"

                   "วันเสาร์เราจะรอฟังนะ ^^"

                   เพียงแค่ประโยคสั้นๆของมือกลองเล่นเอาฉันเหวอไปเลยทีเดียว เก็บอาการหน่อยแอมเบอร์! อย่าหวั่นไหวง่ายแบบนี้สิ เพจยิ้มให้ฉันก่อนที่ทุกคนจะลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเป้กระเป๋าสะพายของตัวเอง คงได้เวลาเรียนของพวกเขาแล้วสินะ แล้วมันก็ถึงเวลาเรียนของฉันด้วยเหมือนกัน -o-

                   "ไว้เจอกันนะแอมเบอร์ ^o^" มาร์ชหันมาบอกลาเป็นคนแรกและตามมาด้วยคนอื่นที่เหลือ ฉันเพียงโบกมือเฉยๆพร้อมกับส่งรอยยิ้มกว้างให้ทุกคน

                   ให้ตายสิ ตื่นเต้นจังเลย >_< วันเสาร์ที่จะถึงนี้แล้วที่ต้องไปออดิชั่น นี่เป็นเวทีแรกในชีวิตของฉันที่จะได้ลองจับไมค์แล้วร้องเพลง ฉันเคยร้องแต่ในห้องคาราโอเกะกับเพื่อนๆและครอบครัวเท่านั้น ถ้าถึงเวลานั้นจริงๆฉันก็ขอภาวนาว่าอย่าให้สายตาของ 'เขา' จ้องมาทางฉันอย่างจริงจังเลยนะ เพราะฉันรู้ว่าไม่อาจต้านทานสายตาคู่นั้นให้หลุดออกจากโฟกัสได้แน่

                   นี่ฉันคงจะรู้สึกกับเขามากไปแล้วล่ะ แย่ชะมัด -_-^^

                On Saturday..

                12:46 p.m.

                   การออดิชั่นจะเริ่มตอนบ่ายโมง มีนักษึกษาผู้หญิงคนอื่นอีกสามสี่คนมาร่วมออดิชั่นด้วย ฉันเป็นคนสุดท้ายที่จะได้ร้องเพลงเพราะเป็นคนที่วง Relieve เลือกไม่ใช่อาจารย์ นักศึกษาคนอื่นๆคงจะเป็นคนที่อาจารย์มองว่ามีแววเลยให้มาลองออดิชั่นดู ทุกคนท่าทางตื่นเต้นไม่แพ้กันเลย การแต่งตัวของพวกเธอส่วนใหญ่จะเป็นแบบชิลๆ กางเกงยีนส์ขาสั้นไม่ก็กระโปรงยาวเสมอเข่า เสื้อก็เป็นแบบที่ผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบใส่กัน จะมีก็แต่ฉันนี่แหละที่แต่งตัวนอกคอก ใส่เสื้อเชิ้ตสีดำกับเดฟยีนส์สีน้ำเงินเข้ม ริซที่มาเจอฉันเป็นคนแรกบอกว่าฉันร็อคมาก!

                    "นักร้องคนแรกเตรียมสแตนบายด์ได้เลยครับ" เพจเปิดประตูออกมาจากห้องที่ใช้ออดิชั่นเรียกนักร้องคนแรก เธอสะดุ้งเลยทีเดียว - - "อ้าว แอมเบอร์" เขาเหลือยบมามองทางฉันแล้วยกมือขึ้นเป็นการทักทาย "มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"

                    "มาถึงสักพักแล้วล่ะ"

                    "เตรียมเพลงอะไรมาร้องล่ะ ^o^?"

                    "คอยดูในห้องละกัน ^^"

                    "ก็ได้ วันนี้ก็เต็มที่ละกัน" เพจส่งยิ้มมาให้ก่อนจะปิดประตูกลับเข้าไปพร้อมกับนักร้องคนแรกฉันได้แต่อมยิ้มกับตัวเองเหมือนคนบ้า ใจมันพลันเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง แค่เพียงรอยยิ้มเล็กๆของเขาที่ส่งมาให้เท่านั้น ฉันก้เป็นได้ขนาดนี้แล้ว >///<

                    ระหว่างที่รอนักร้องแต่ละคนเข้าไปในห้องฉันก็นั่งรอหน้าห้องอย่างใจจดใจจ่อ เพลงที่เตรียมมาเพื่อใช้ร้องเป็นเพลงที่ฉันถนัดอยู่แล้ว แถมเมื่อวันก่อนไปขอร้องให้ริซช่วยเล่นกีตาร์ตอนที่ร้องเพลง แน่นอนว่าเขาตอบตกลง ^o^ เลยทำให้ฉันสบายใจมากขึ้น แต่การจับไมค์ยืนร้องเพลงต่อหน้าคนอื่นนี่ล่ะที่ทำให้ความตื่นเต้นและกดดันเพิ่มมากขึ้นกว่าที่คิดเอาไว้อีก เวลาก็กระชั้นเข้ามาเรื่อยๆ >_<;; ตอนนี้นักร้องคนที่สี่เข้าห้องไปแล้ว!! โอ้ววว พระเจ้า >o<

                    "ตื่นเต้นมากเลยเหรอ ^^?" เสียงของผู้หญิงที่มาออดิชั่นเป็นคนที่สามทักขึ้นอย่างเป็นมิตร ฉันยิ้มรับก่อนจะตอบกลับไป

                    "ก็ตื่นเต้นนะ ข้างในเป็นยังไงน่ะ กดดันมากมั้ย?"

                    "ข้างในชิลมากเลยล่ะ แต่พอเราอ้าปากร้องคำแรกออกมา ทุกสายตาก็จ้องมาทางเรากันหมด อย่าเสียสมาธิและความเป็นตัวของตัวเองละกันนะ"

                    "ขอบคุณมากนะที่แนะนำ ^^"

                    "ว่าแต่เธออยู่คณะอะไรเหรอ? ไม่เคยเห็นใน Singing group เลย"

                    "ฉันอยู่ศิลปกรรมฯ เอกออกแบบนิเทศศิลป์น่ะ พอดีเพื่อนฉันที่รู้จักวง Relieve ชวนมาลองออดิชั่น ก็เลยมา" เธอพยักหน้ารับรู้ก่อนจะมองฉันด้วยสายตาครุ่นคิดแต่ก็เปลี่ยนเป็นแววตาสดใสแทน ฉันเลยหันไปตั้งคำถามกับเธอ "ทำไมถึงอยากเป็นนักร้องเหรอ?"

                    "มันเป็นสิ่งที่ฉันชอบทำมากที่สุดในชีวิตแล้วล่ะ ตอนเด็กๆฉันก็จับไมค์ร้องเพลง ประกวดมาตลอด มันคงเป็นพรสวรรค์ที่พระเจ้าประทานให้ฉันอย่างเจาะจง ^_^"

                    คำตอบของเธอที่เพิ่งได้มาคุยกันโดยบังเอิญอดทำให้ฉันคิดถึงตัวเองไม่ได้ ฉันก็ควรที่จะมั่นใจในสิ่งที่อยากทำมากที่สุดเหมือนกัน ความฝันอันยิ่งใหญ่ที่พยายามจะไขว่คว้ามาให้ได้นั้นอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมแล้ว เพียงแต่ฉันต้องตัดสินใจว่าจะลงมือทำอะไรต่อ จะเป็นอย่างที่เคยอยากเป็นหรือก้าวต่อไปกับสิ่งที่เลือกมาแล้วสองปี..?

                    การตัดสินใจในครั้งนี้ ถ้าไม่มีกำลังใจล่ะก็..คงจะไม่สำเร็จอย่างสวยงามแน่ๆ

                    "แอมเบอร์ ถึงคิวเธอแล้ว" เสียงเพจที่แง้มประตูออกมาเล็กน้อยเรียกให้ฉันตื่นจากห้วงความคิดก่อนจะพยักหน้ารับแล้วหันไปขอบคุณเพื่อนร่วมออดิชั่นที่มานั่งคุยเป็นเพื่อน เธอยิ้มรับก่อนจะชูนิ้วโป้งบอกให้สู้ๆ

                    ฉันเดินตามเพจเข้าไปแล้วหยุดยืนอยู่กลางห้องที่มีคณะกรรมการสามคนมองอยู่ รอบๆนั้นคือสมาชิกววง Relieve ทุกคน พวกเขายืนยิ้มให้กำลังใจฉันพร้อมทำท่าสู้ๆ