puppy love วัยใสวัยรัก

          ฉันคบกับพี่มิกมาได้ซักระยะหนึ่งแล้ว เบลย์กับปีโป้รู้เรื่องก็ถึงกับพาไปฉลองที่ร้านส้มตำกันชุดใหญ่ไม่รู้จะดีใจอะไรขนาดนั้น แต่ฉันก็โอเคนะตั้งแต่ฉั้นเป็นแฟนกับพี่มิกทุกอย่างก็ดูสดใสขึ้นไปหมด แต่ที่ยังคงเหมือนเดิมก็คือกริช ยังไม่ยอมคุยกับฉันเลยแม้แต่น้อย ต้องโกรธฉันขนาดนี้เลยหรอ ฉันรักเธอนะกริช แต่ฉันเลืกเธอไม่ได้หรอก (แอบคล้ายประโยคของดาวฮอโมนเบาๆ) เราคงเป็นได้แค่เพื่อนกันแหละ เวลาที่กริชมาหาเบลย์ ก็ไม่คิดจะมองฉันแม้แต่น้อยเลย เฮ้ออออ เสียเพื่อนไปตั้งคนนึงเลยนะเนี่ย ทำไงดีนะ

แป๊นๆๆ เสียงแตร รถของพ่อฉันบีเรียกฉันให้รีบขึ้นรถ ฉันรีบเดินข้ามถนนมาขึ้นรถของพ่อที่จอดอยู่อีกฝั่งของถนนทันที

"เหม่ออะไรอยู่ลูกกระเพรา"  พ่อทักทายฉันด้วยคำถามที่อาจจะตอบยากซักหน่อย

"อ่อ ป่าวค่ะ หนูเครียดๆเรื่องการสอบเคมีนิดหน่อยน่ะค่ะ" แถไปเรื่อยเลยนะเนี่ยฉัน

"อืม ว่าแต่วันนี้ทำไมพ่อมารับเร็วจังคะ จะพาหนูไปไหนหรือเปล่า" ใช่สิวันนี้พ่อมารับฉันเร็วกว่าปกติจะรีบพาฉันไปไหนหรอ หรือจะให้รีบกลับไปกินคัพเค้า ฝีมือสมัครเล่นของแม่เป็นเพื่อนนะ โอ้ยย ไม่เอาด้วยนะคราวที่แล้ว เข้าห้องน้ำแทบจะเป็นลม ก็ไม่น่าใช่นะแม่มีสัมมนาที่ต่างจังหวัดนี่นา 

"วันนี้พ่อจะไปบ้านของกริชน่ะ ไปคุยงานกับพ่อเขาหน่อย" ห้ะอะไรนะนี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหมโอ้ยย พ่ออะไรกันเน่ยยยย

"และพ่อพาหนูมาด้วยทำไมหรอคะ"

"พ่ออาจจะกลับมืดน่ะเลย ไปรับลูกมาเลยทีเดียว จะได้ไม่ต้องกลับเองและก็ไม่ต้องนั่งรอพ่อที่ โณงเรียนนาน ทำไมหรอ ไม่อยากมาหรอมีอะไรหรือเปล่าา"

"อ่อ เปล่าค่ะพ่อ " ใช่แล้วพ่อหนุไม่อยากมาาา สาาธุขอให้หกริชยังไม่กลับ ขอให้กริชไปร้านการืตูน ขอให้กริชไปเตะบอลล สาธุแม่เจ้านางพ่อเจ้านางช่วยลูกช้างด้วยย ตุีกตาลูกเทพของป้าแต๋วช่วยพี่ด้วยนะ เดี๋ยวพี่ซื้อคอลเฟลกไปถวายเลยยเพี้ยงๆๆๆ

"บ่นอะไรน่ะกระเพรา" 

"่อ่อ ่ออ ป่าวค่ะ ท่องสูตรเคมีอ่ะค่ะพ่อ แฮร่ๆ" ขับรถมาได้สักพักก็มาถึงบ้านกริชแล้ว หัวใจฉันสั่นตึกๆ ระรัว พ่อบีบแตร ดังลั่น เหมือนที่บีบใส่ฉันตอนไปรับฉัน เพื่อเป็นสัญญาณให้คนมาเปิประตู 

สักแปปก็มีผู้ชายหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับกริชมาเปิดประตูให้ ฮ้ะอะไรนะล้ะม้ายคล้ายคลึงกับกริช ฉันเอาสายตาของฉันเพ่งไปที่คนเปิดประตูบ้าน ก็ต้องหงายเงิบ มือตีเหม่งดังปักๆ กริช กริช อยู่บ้าน อ้ากกกก อะไรของฉันเนี่ยยย อยากจะบ้าตายยย

พ่อฉันจอดรถและก็เปิดปีะตูลงไปทักทายกับ กริช และชี้ๆๆ มาทางฉันและก้เดินเข้าบ้านกริชไปทันที ฉันก็ได้แต่นั่งอึ้ง เอ๋อแดกอยู่ภายในรถอย่างั้นใครจะกล้าลงกันล่ะยะ เอ้ะและตอนนี้กริชหายไปไหนแล้วเนี่ย สงสัยจะเข้าบ้านไปและ ฉันมองเห้นชิงช้าที่อยู่ข้างบ้านกริช ฉันจึงรวบรวมแรงกล้าลงมาจากรถทันทีเพื่อที่จะไปนั่งชิงช้านั่น เดินมาถึงชิงช้า ก็มีโต้ะเล็กๆวางอยู่บนโต๊ะมีน้ำเป้บวี่วางอยู่ ฉันก็สงสัยว่าของใครแต่ไม่สนใจ และก้นั่งลที่ชิงช้า หยิบบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ถ่ายวิวเล่นนั่นนี่สักแปปก้เวลฟี่ แต่ในขรที่เซลฟี่จู่ๆก้มีมือประหลาดชูสองนิ้วอยู่ข้างหลังฉัน ฉันรีบหันหลังขวับไปดูทันที 

"อ้าวกริชสวัสดีเป็นไงบ้าง" ฉันหันไปทักทยแบบเจื่อนๆให้กริช

"นี่เธอ มาแย่งฉั้นนั่งชิงช้าได้ยังไง" กริชทำเสียงเข้มใส่ฉัน

"อ้าวเธอจะนั่งหรอได้ๆๆๆ โทษทีฉันเห็นมันว่างน่ะ"ฉันรีบลุกพรวดพราดให้กริช กริชนั่งลงที่ชิงช้าทันที ฉันตัดสินใจรวบรวมความกล้าจับมือกริชและบอกกับกริชว่า

"นี่เธอยังโกรธฉันอยู่หรอกริช ฉันขอโทษนะ" กริชมองหน้าฉันและก็ก้มลงไปอ่านหนังสือการ์ตูนเหมือนเดิม

"เธอจะไม่ยกโทษให้ฉันก็ได้นะกริช แต่ฉันอ่ะรักเธอแต่เราคงเป้นได้แค่เพื่อนกันแหละ" กริชก้เงยหน้าามองฉันและก้ก้มลงอ่านการ์ตูนต่อเหมือนเดิม

"อืมม ไม่ยกโทาก้ไม่เป็นไรนะ ฝากบอกพ่อฉันทีนะว่าฉันมีธุระฉันขอตัวกลับก่อน" พูดเสร็จฉันก้เดินออกมาน้ำตาแอบบคลอเบ้าเล็กน้อย ก้แหม ปล่อยให้ฉันพุดอยู่คนเดียวมันอึดอัดนะรู้ไหม

ฉันกำลังจะเปิดประตู แต่กริชก็เดินตามาอย่างใกล้ชิด และคว้าแขนฉั้นไว้

"โอ้ย จะทำอะไรกริชเจ็บนะ" โอ้ยยทำไมมันช่างเหมือนละครน้ำเน่าเลยเนี่ย นางกระเพา

ไจะกลับได้ยังไงมีคนไปส่งหรอ มีรถกลับหรอ ยัยบ้า" 

"ไม่รู้เว้ยย เดินไปเรื่อยๆ เจอรถก็โบกและก็กลับ" ฉันพูดตะคอกใส่กริช น้ำตาหยดออกมาบ้างนิดหน่อย โคตรจะดรม่าเลย ณจุดๆนี้

"เออๆๆ ฉันยกโทษให้เธอแล้ว" กริชพูดพี้อมปล่อยมือฉันออก

"ฉันไม่เคยโกรธเธอหรอกนะกระเพราเธออ่ะบ้าหรือเปล่า ฉันบอกเธอหรอว่าฉันโกรธเธอ"

"เอ้อ ก็นายไม่คุยกับฉันเลยตั้งแต่วันนั้น" ฉันพูดไปพร้อมปาดน้ำตาไปด้วย

"เธอนี่นะ บ้าบอจริงๆ"

"แล้วคบกับเบลย์เป็นไงมั่งล่ะ" ฉันหาคำถาม ถามกริชเพราะไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว

"ก้ดี เบลย์น่ารักดี แล้วเธอล่ะคบกับพี่มิกเป็นไงบ้าง" 

"อืมก็ดีนะกริช พี่เค้าก็น่ารักดี" พอฉันตอบ บรรยกาสก็เงียบไปสักแปป ฉันจึงตัดสินใจ จุดประเด็นขึ้นมาอีกครั้ง

"เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะกริช" ฉันพูพร้อมยื่นนิ้วก้อยไปให้กริช กริชค่อยๆ ยื่นนิ้วก้อยของตัวเองมาเกียวกับฉันเพื่อให้รู้ว่าตอนนี้เราสองคนคืนดีกันแล้ว

"อืมม เป็นเพื่อนกันน่ะดีที่สุดแล้วสำหรับเราสองคนกระเพราไ กริชยิ้มให้ฉัน ในทีสุดฉันก็สะสางปัญหาฉันกับกริชจบซักที อย่างน้อยก็ต้องขอบคุณพ่อฉันนะเนี่ยที่พามาบ้านกริชในวันนี้ ฉันกับกริชน่ะเป็นเพื่อนกันน่ะดีที่สุดแล้วแหละ ขอบคุณนะกริชที่เข้าใจฉัน :)