Teenage Heroes

   ♥

แอล III

     หลังจากคืนนั้น ฉันก็กลับไปอ้อนวอนพ่อให้ฉันกลับมาอยู่บ้านเหมือนเดิม แต่แน่นอน ความโชคดีไม่เคยเกิดขึ้นกับแอล เอลเลนหรอก ฉันก็เลยต้องไปอยู่ที่ห้องใต้ดินเหม็นอับใต้ห้างเมซี่ย์นั่นทุกวันเสาร์-อาทิตย์ วันนี้ฉันก็เลยต้องไปนั่งแหง็กที่นั่น และแน่นอน พรุ่งนี้ก็ด้วย  รู้สึกแย่มาก ลองคิดดูสิว่าต้องเสียเวลาไปสี่สิบแปดชั่วโมงต่อสัปดาห์ และอีก เอิ่ม…กี่ชั่วโมงต่อปีก็ไม่รู้ แต่ยังไงมันก็เยอะอยู่ดีนั่นแหละ

   วันนี้พ่อขับรถมาส่งฉัน พอถึงแล้ว ฉันก็ลงไปหยิบเป้ที่กระโปรงหลัง แล้วเดินข้ามถนนไป จูดิธยืนรออยู่ข้างหน้าห้าง

“ตกลงเธอจะมาอยู่ที่นี่ใช่ไหม!” จูดิธถามพร้อมกระโดดโลดเต้น

“เดี๋ยวนะจ๊ะ ฉันคุยกับดีแลนแล้ว และเราก็ตกลงกันว่าจะมาอยู่ที่นี่แค่วันเสาร์-อาทิตย์ ย้ำนะยะ ว่าแค่เสาร์และอาทิตย์” ฉันพูดเสร็จแล้วเดินกระแทกเท้าเข้าไปในห้าง เราเดินลัดเลาะออกไปจนถึงโรงจอดรถ ระหว่างทางจูดิธก็พล่ามถึงเรื่องสิ่งมหัศจรรย์ของที่นี่ แต่ฉันก็ไม่ได้ฟังหรอก เราเดินไปจนถึงกลางที่จอดรถ

“แล้วไงต่อ” ฉันหันไปถามจูดิธ พร้อมกับจัดผม

“ตามมาสิ” จูดิธจูงมือฉันไปยันมุมในสุด แล้วฉันก็รู้สึว่าตัวเองสลายไป แล้วก็ไปผุดที่ห้องเดิม

“มาจนได้นะแอล” แซมทักฉันอย่างคุ้นเคย

“ค่ะ ต้องมาอยู่แล้ว พ่อบังคับหนิ” ฉันพูดพลางมองไปรอบๆห้อง มันถูกตกแต่งใหม่ โต๊ะคอมพิวเตอร์ดูมีระเบียบมากขึ้น แล้วเดอะคริสตัลก็หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ “ว่าแต่ห้องหนูอยู่ไหนค่ะ”

“นี่ลิลิธ” แซมพูดพลางผายมือไปทางเด็กผู้หญิงข้างๆนาง เธอเป็นเด็กสาวชาวละติน ที่มีผมและตาสีดำขลับ “เขาเป็นรูมเมทของเธอ”

“ยินดีที่ได้รู้จัก” ลิลิธยื่นมือออกมาด้วยสายตาเย็นชา

“อื้ม ยินดีเหมือนกัน” ฉันจับมือตอบ

“เอาล่ะ ลิลิธ ช่วยพาแอลไปส่งที่ห้องทีสิ” แซมสั่ง

“เอ่อ แล้วดีแลน…”

“โอ๊ย! แฟนเธอมาตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้วย่ะ ทีนี้ก็รีบๆหน่อยได้ไหมฉันไม่ได้มีเวลาทั้งวันนะ” ลิลิธสวดฉันยับ ฉันเริ่มจะคิดว่าการอยู่ห้องเดียวกับยัยคนนี้ชักจะไม่เข้าท่าแล้วล่ะสิ

♠

 ดีแลน II

 สรุปว่าผมได้อยู่ห้องเดียวกับเจค เขาเด็กกว่าผมปีนึง เป็นคนผิวขาว ไว้ผมยาวสีน้ำตาลเข้มไว้ระดับหู ได้ยินจากเด็กห้องข้างๆว่าเขาสามารถแปลงเป็นสัตว์อะไรก็ได้ แปลกดีนะ ถึงแม้เขาดูจะไฮเปอร์นิดๆ  แต่สภาพห้องก็ใช้ได้เลยล่ะ ข้าวของเขาไม่ได้รกอะไรมาก ไม่มีอะไรมาล้ำเขตเตียงของผมเลย ผมรีบมาที่นี่ตั้งแต่เช้าเพราะจูดิธบอกว่วันนี้เราจะมาค้นหาพลังพิเศษ (หรือที่พวกเขาเรียกว่าพรสวรรค์นั่นแหละ) ด้วยเจ้าคริสตัลก้อนสี่เหลี่ยมนั่น ผมอยากรู้จังว่ามันทำอะไรได้อีก

    วันนึงเต็มๆแล้วที่เรายังไม่ได้ข่าวจากไดแอนน่า แซมบอกว่าเจ้าคริสตัลนั่นตรวรไม่พบเธอเลยในรัศมีสิบกิโลเมตร ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องแปลกมากๆ ไม่ว่าไดแอนน่าจะขี้วีนขนาดไหนก็ตาม ผมก็ยังเป็นห่วงเธออยู่ดี เมื่อเช้ามีข่าวรถบัสของโรงเรียนเรา น่าแปลกที่เด็กคนๆอื่นไม่มีใครเป็นอะไรเลย ตอนนี้พวกตำรวจยังคงหาสาเหตุอยู่

   “ ถึงเวลาแล้วล่ะ” โคลท์เปิดประตูเข้ามา ผมเดินตามเขาออกไปโดยที่เจคยังนั่งเล่นพีเอสพีอยู่บนเตียงเราเดินไปถึงสนามหญ้าในร่ม เพิ่งรู้แฮะว่ามี มันอยู่ติดกบัสนามฝึกฝนน่ะแหละ ที่นั่นแอลกับจูดิธแล้วก็สาวผิวเข้มอีกคนหนึ่งยืนรออยู่ พวกเธออยู่ในชุดรัดรูปสีดำสำหรับฝึกซ้อมที่แจกให้เหมือนผม พอพวกเราเข้าไปสมทบกับสาวๆ ก็มีชายวัยกลางคนอีกคนหนึ่งเดินเข้ามา เขาใส่เสื้อกาวน์สีขาวทับเสื้อสีเหลืองอ่อนที่อยู่ข้างใน ผมของเขามีสีแดงอ่อนๆ ผิวสีขาว แล้วก็ใส่แว่นตา เข้าถือเดอะคริสตัลมาด้วย เขาเดินมาจนถึงกลางวงล้อมของพวกเรา

เขากระแอม ก่อนจะแนะนำตัว “ฉันชื่อธอท เจมส์ ฉันจะมาช่วยพวกเธอค้นหาพลังด้วยสิ่งๆนี้” เขาพูดพลางชูเดอะคริสตัลซึ่งดูเหมือนวันนี้จะส่องประกายเป็นพิเศษขึ้น “เอาล่ะ มาเริ่มกันเลยนะ เลดี้เฟริส”

เหมือนแอลจะรู้งาน เธอเดินอย่างกล้าๆกลัวๆไปยืนข้างหน้าของธอท

“ถือนี่ไว้” ธอทสั่ง

แอลรับมันมา จากนั้นแสงสีฟ้าก็พุ่งลงมาแล้ววนไปรอบๆตัวเธอ จากนั้นก็มีจอภาพขึ้นมา เป็นรูปแอลกำลังวิ่งอยูในสนาม แล้วก็กระโดด จากนั้นก็หายตัวไปกลางอากาศ แล้วแสงสีฟ้าก็ไปปรากฏ ที่มุมสนามในจอ จากนั้นแสงนั้นก็กลายเป็นแอล

“เอาล่ะ รู้แล้วนะว่าเธอทำอะไรได้” ธอทพูดอย่างเบื่อๆเหมือนเขาทำแบบนี้มาซักพันรอบแล้วเห็นจะได้ “ต่อไปตานาย หนุ่มน้อย” ผมเดินเข้าไปแทนทีแอล จับคริสตัลไว้ แล้วแสงนั่นก็พุ่งมาเหมือนเดิม จอภาพของผมเป็นตอนที่ผมกำลังเดินอย่างช้าๆอยู่กลางถนนร้างที่เต็มไปด้วยรถ จากนั้นผมก็กำหมัด แล้วเกราะสีแดงก็มาล้อมรอบตัวผม จากนั้นผมก็เดินไปยกรถแล้วข้างออกเหมือนลูกเบสบอล  เยี่ยมเลย!

  “หมดหน้าที่ฉันแล้วนะ ไปล่ะ บาย!” ธอทเดินจากไปพร้อมกับเดอะคริสตัล

“ไร้มารยาทจริงๆ” แอลพูดขึ้น

“อย่าไปถือสาเขาเลย เขาเป็นอย่างนี้มานาแล้วล่ะ”จูดิธต่อ

“เอาล่ะ ทีนี้ก็ถึงเวลาที่สนุกแล้วสินะ”สาวละตินพูดขึ้น เธอดูอารมณ์ดีกว่าเมื่อกี้มาก

“เวลาอะไร?” ผมหันไปถามเธอ

“ดึงพลังพวกนายออกมาใช้ไงล่ะ” โคลท์ตอบ