Teenage Heroes

 ดีแลน I

     เอ่อ...ผมดีแลน ควินน์นะ คงไม่ต้องแนะนำตัวมาก แอลบอกให้ไปหมดแล้ว ต่อดีกว่า ผมรู้สึกตัวและตื่นขึ้นมาบนเตียงในห้องกระจก เตียงข้างๆมีแอลซึ่งยังไม่ได้สตินอนอยู่ สภาพของเธอไม่ได้ดีไปกว่าผมเลย ขาของเธอพันไว้ด้วยเฝือกแล้วยกขึ้นไว้ด้วยผ้า พวกเรามีสายระโยงระยางเต็มตัว ผมกวาดสายตาไปรอบๆ แล้วก็พบกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ปลายเตียงของแอล 
"เฮ้ นายฟื้นแล้วนี่!" เธอทักผมอย่างตื่นเต้น เธอคนนี้มีผิวสีแทนทีเข้มกว่าผม ตาของเธอเป็นสีเหลืองอำพัน และผมของเธอก็เป็นสีมะกอกที่ถูกยีให้ฟูไว้ "โคลท์ สหายของเราฟื้นแล้ว"
ชายอีกคนหนึ่งซึ่งดูแก่กว่าผมเล็กน้อยหันมา เขาเป็คนผิวสี หัวโล้น ที่หน้ามีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ผ่าเป็นทางตั้งแต่ตาซ้ายมาจรดที่คางทางด้าขวา

"ที่นี่ที่ไหน แล้วพวกคุณเป็นใคร" ผมถามพลางพยามแกะสายน้ำเกลือ

"โว้ว! ใจเย็นเพื่อน  นายไม่อยากออกไปตอนสภาพนี้แน่" ชายคนนั้นคงเห็นผมตอนแกะสายพวกนั้น

"ถ้างั้นก็บอกผมมา พวกคุณเป็นใคร!" ผมถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่รุนแรงกว่าเดิม

"ใจเย็นสิ เราช่วยนายอยู่นะ"  สาวคนนั้นลุกขึ้นมา"ฉันชื่อจูดิธ และนี่โคล เราเป็น เอ่อ..ส่วนหนึ่งของที่นี่นะ"

     ตอนแรกผมนึกว่าที่นี่จะเป็นโรงพยาบาลเสียอีก แต่ก็ต้องเปลี่ยนความคิด เพราะเมื่อมองออกไปข้างนอกแล้ว มันเป็นเหมือน ไม่รู้สิ ลานปาร์ตี้ขนดยักษ์ แบ่งเป็นโซนๆ มีโต๊ะฟุซบอล มุมโซฟานั่งคุย แล้วก็โรงหนังขนาดใหญ่มั้ง ไม่สิ ต้องเรียกว่า ขนาดมหึมาเลยมากกว่า ที่นั่งแบ่งเป็นโซนๆ มีสี่โซน เป็นสีแดง เขียว เหลือง แล้วก็น้ำเงิน

"แล้วตกลงที่นี่ที่ไหน"ผมถาม

      สองคนนั้นทำท่าจะตอบแล้วหญิงชราคนหนึ่งก็เดินเข้ามา เธอดู...สง่ามมาก ผมสีบลอนด์อ่อนมากกว่าผมเสียอีก เธอทาปากด้วยสีขาวใส่สูทสีขาว แล้วก็กระโปรงคลุมเข่าสีเดียวกัน ด้วยวัยขนาดนี้แล้ว เธอยังเดินหลังตรงได้ เธอเดินเข้ามาหาผม พร้อมกับบอกว่า "ที่นี่คือสถาบันของผู้มีพรสวรรค์"

"พรสวรรค์หรอคะ?" แอลตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้เธอดูตั้งใจฟังมาก

"พวกเราที่นี่ทุกคนมีพรสวรรค์ที่แตกต่างกันออกไป" หญิงชราหันไปทางแอล นางกำมือไว้ แล้วแสงสีขาวนวลก็พุ่งไปยังขาที่พันเฝือกไว้ของแอล

แอลลุกขึ้นยืนได้แล้ว เธอดูอึ้งไปไม่น้อยกว่าผม 

"ฉันชื่อซ่าร่าห์ แซมส์ เรียกฉันว่าแซมก็ได้" หญิงชราแนะนำตัว "มันเรียกว่าพลังแห่งการเยียวยา มันช่วยได้มากในยามคับขัน" เธอปล่อยแสงมาทางผม แล้วความเจ็บของผมก็หายเป็นปลิดท้ิง "นี่เป็นเพียงตัวอย่างพรสวรรค์ที่มีอยู่มากมายล้นเหลือทั่วโลก" นางหันไปพยักหน้าทางจูดิธเหมือนเป็นการให้สัญญาณ

"ฉันสามารถยิงลำแสงจากดวงดาวได้" จูดิธหันไปที่โคลท์ "ส่วนโคลท์ก็แปลงเป็นเหล็กกล้าได้"

"เอาล่ะนั่นเจ๋งมาก" ผมพูดแล้วยืนขึ้น "แต่ที่นี่น่ะ มันตั้งอยู่ส่วนไหนของโลกกันแน่"

สองคนนั้นขำเล็กน้อย แล้วหญิงชราก็ทำสายตาปรามไว้

"มาสิ" แซมเรียก "ฉันจะพาเดินทัวร์"

     เราเดินลงไปข้างล่างแล้วเข้าไปทางประตูหลังโรงหนังนั่น ซึ่งตอนหลังแซมบอกว่ามันเป็นศูนย์ประชุม หลังประตูบานนั้นเป็นโถงทางเดินขนาดใหญ่ แซมพาเราเดินแล้วก็อธิบายห้องต่างๆ ที่นี่ใหญ่มากจริงๆ มีทั้งสระว่ายน้ำในอาคาร ห้องฝึกซ้อมการต่อสู้ หรือแม้แต่ฟลอร์เต้นรำ แต่หน้าแปลกที่มันไม่มีหน้าต่างเลยแม้แต่บานเดียว เราเดินมาจนถึงประตูเหล็กบานใหญ่ซึ่งดูเหมือนมันจะอยู่ในสุดของมางเดิน แซมสแกนลายนิ้วมือที่ข้างประตู แล้วก็พาพวกเราเดินเข้าไป ห้องนี้มีสีขาว พื้นปูด้วยอลูมิเนียมสีเข้ม ภายในห้องมีจอคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่หลายจอที่ติดกับแผนวงจร มีคนจำนวนมากนั่่งอยู่หน้าพวกมันอย่างขะมักขะเม้น ตรงกลางห้องมีลูกบาศก์สีฟ้าลอยอยู่ในสนามพลังสีเขียว

"เอ่อ" ผมเรียกแซม "ตกลงที่นี่"

"เราอยู่ใต้ห้างเมซี่ย์" แซมตอบเหมือนจะอ่านใจผมได้

"ฉันฝันอยู่แน่ๆ ใต้ห้างเมซี่ย์เนี่ยนะ" แอลพูดพลางกลอกตา

"ใช่" จูดิธตอบ "เหลือเชี่อจริงมั้ยล่ะ"

     โคลท์กดที่แผนควบคุมของคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่ง แล้วจอภาพก็แสดงไปภาพจากกล้องวงจรปิดในโรงจอดรถของห้าง "จับตาไว้" โคลท์หันมามองพวกเรา

หญิงผมสีน้ำตาลคนหนึ่งที่อยู่ในห้องเดินไปยังหลอดแก้วสีขาวตรงมุมของคอมพ์เครื่องนั้น แล้วเธอก็ดูเหมือนสลายไป

ก่อนที่ผมจะสติแตก เธอก็ไปโผล่อยู่ที่มุมของโรงจอดรถ พร้อมโบกมือมาที่กล้องอย่างไม่เต็มใจ

"เห็นหรือยัง" โคลท์ถามด้วยความรำคาญ

"เอ่อ...ที่นี่ก็น่าอยู่นะคะ" แอลทักขึ้นมา "ช็อปได้ทุกวันด้วย แต่ยังไงก็ตามเรายังมีบ้าน แล้วก็โรงเรียนที่ต้องกลับไปอยู่ดี แล้วที่สำคัญป่านนี้พ่อหนูคงจะเป็นห่วงแย่แล้ว" 

ถูกของแอล เรามาอยู่ที่นี่กี่ชั่วโมงก็ไม่รู้ ตอนออกจากค่ายก็ปาเข้าไปสี่โมงเย็นแล้ว 

"เรื่องนั้นไม่มีปัญหา" หญิงชราเอ่ยขึ้น "เราได้ส่งจดหมายไปให้ผู้ปกครองของพวกเธอเรียบร้อยแล้ว"

"โอ๊ย! พวกเขาไม่ให้หรอก" แอลท้วงขึ้นอีกครั้ง

     หญิงชรายิ้มที่มุมปากพร้อมหยิบเอกสารบนโต๊ะให้พวกเราดู ในนั้นมีเอกสารขออนุญาต แล้วข้างล่างก็มีลายเซ็นของพ่อแม่พวกเรากำกับอยู่

"ไม่มีทาง พวกคุณปลอมลายเซ็น!" แอลโมโหแล้ว

"จะยังไงก็ช่าง สาวน้อย"  "คืนนี้พวกเธอต้องนอนที่นี่อยู่ดี เพราะนี่มันเที่ยงคืนแล้ว และเธอก็คงไม่อยากเจออะไรแบบบนรถบัสหรอก จริงไหม?" แซมหยั่งเชิงพวกเรา

แอลดูกลัวขึ้นมาทันที เธอกอดอกแล้วมองไปรอบๆ

"ก็ได้!" ผมพูดขึ้น "แต่พวกคุณต้องตอบคำถามพวกผมทุกอย่าง"

"ไม่มีปัญหา" จูดิธตอบ

"พวกคุณหาเราเจอได้ยังไง?" ผมเริ่มคำถามแรก

"นั่นเรียกว่า เดอะคริสตัล" แซมชี้แจง "มันช่วยเราหาเหล่าผู้มีพรสวรรค์ และแน่นอน รวมถึงพวกเธอสามคน"

"สาม? เรามีกันแค่สองคนนะครับ"

"โอ้ ใช่อีกคนนึงไม่โชคดีเท่าพวกเธอ เราหาสาวน้อยผมบลอนด์คนนั้นจนทั่วแล้ว แต่เธอไม่โชคดีนัก"

"คุณอย่าบอกนะคะว่า..." 

"ใช่ ฉันหมายถึงไดแอนน่า บีลส์"