รักพลิกล็อคจับหัวใจนายจอมยุ่ง!

Chepters . 2

ข้อตกลง

     ณ L high school

     เฮ้อ วันนี้ฉันถอนหายใจมาเป็นสิบๆ รอบแล้วนะเนี่ย...ให้ตายสิ! จนปานนี้ฉันยังหาเจ้าชายของฉันไม่เจอเล้ยยย ย! ฉันอุตส่าคิดว่าจะมีคนที่เหมาะสมสำหรับฉันแล้วนะเนี่ย แต่ก็ไม่มี =_=;; (ความจริงมักโหดร้ายเสมอน่ะแหละ)

     วันนี้ฉันเอาแต่นั่งเหม่อคิดแต่เรื่องหาแฟน(หลอกๆ)ไปหาแม่อีกสองอาทิตย์...ใช่! ทุกคนได้ยินไม่ผิดหรอก ฉันจะหาคนมาแกล้งเป็นแฟนหลอกๆ เพื่อเอาไปเจอหน้าแม่ฉันเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรลึกซึ้งไปกว่านั้น เมื่อคืนฉันลองมาคิดทบทวนดู ทำไมจะต้องหาแฟนจริงๆ ล่ะ ในเมื่อเราจ้างใครหรือขอร้องหรือบังคับขู่เข็ญ หรือ หรือ หรือ....(พอเถอะ =_=;;)ให้เขามาช่วยเป็นแฟนหลอกๆ ให้หน่อยก็ได้ อิอิ ฉันนี่ฉลาดเหมือนกันนะเนี่ยยยย ย >.,<

     ฟึบ

     ระหว่างที่ฉันกำลังเดินออกไปโรงอาหารฉันก็ได้ยินเสียงพุ่มไม้ข้างหลังดังขึ้น ทำเอาฉันตกใจไปนิดนึง(เกือบวิ่ง) แต่ยังดีที่ฉันยังมีสติอยู่(พูดซะเหมือนกับเจออะไรร้ายแรงอ่ะนะ) ฉันก็คิดไปเรื่อยๆ ต่างๆ นานา สงสัยจะเป็นพวกกระรอกน่ะแหละ เพราะว่าแถวๆ นี้น่ะมีแต่ต้นไม้ เพราะฉะนั้นฉันฟันธงได้เลยว่า เป็นกระรอกแน่ๆ ฉันไม่สนใจพลางเดินไปโรงอาหาร

     ฟึบ ฟึบ ฟึบ

     สะ...เสียงดังอีกแล้ว! ฉันหันขวับกลับไปทันที เอาล่ะสิ เริ่มระแวงแล้วสิเรา ถ้าเกิดว่าเป็นโจรล่ะ เอ๊ะ! ไม่หรอกมั้ง กลางวันแสกๆ เนี่ยนะ! ผีล่ะ คงไม่ใช่หรอก อืมมม ม ฉันคิดไปมาเรื่อยๆ ว่ามันคืออะไรพลันสายตาหันไปจับจ้องกระดาษแผ่นหนึ่งที่ติดอยู่บนบอร์ดข้างๆ ฉัน

‘ 

ระวัง!

     ขอประกาศให้นักศึกษาและอาจารย์ทุกท่านทราบกันถ้วนหน้า ในขณะนี้เกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินเกิดขึ้น เนื่องจากทางชมรมเป็นมิตรกับธรรมชาติได้เผลอปล่อยสัตว์เลี้ยงประจำชมรมหายไป แล้วสัตว์ชนิดนี้เองก็มีอันตรายในระดับหนึ่ง จึงขอให้ทุกๆ ท่านคอยระวังตนเองไว้อยู่เสมอ

     สัตว์เลี้ยงที่หายไป : งู(ไม่ทราบสายพันธ์)

     ชื่อ : เบลมอท

ประกาศด้วยความหวังดี :’)

ประธานสภานักเรียน เลสเตอร์

’

     งะ...งู!? ม่ายยยย ย T^T ไม่จริงใช่ไหม!? อ๊ากกกกก ก! อะไรกันว่ะเนี่ย ฉันอุตส่าคิดว่าเป็นกระรอก ฉันอุตส่าคิดในแง่บวก แต่ไหงๆ พวกแกกลับทำให้ฉัน.... กร๊าซซซซ ซ! ไอ้พวกสภางี่เง่า =_=^^

     ฟึบ ฟึบ ฟึบ

     เอาอีกแล้วดังอีกแล้ว! ฮึ่ย อีกใจหนึ่งก็อยากเดินไปดูให้รู้แล้วรู้รอด แต่อีกใจหนึ่งมันกลับ...ปฏิเสธลูกเดียวเลย T[]T’’

     เอาก็เอาว่ะ ก็แค่เปิดไปดูแค่นั้น ถ้าเกิดเจออะไรไม่ดีค่อยวิ่งก็ได้! เอาล่ะ 1 2 3

     ผ่าง!

     ฉันกระโดดไปเปิดพุ่มไม้นั่นอย่างรวดเร็ว พร้อมกับไล่สายตาไปด้วยความไวแสง...บ๊ะ! นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหมเนี่ย!? นี่ฉันกระโดดเข้ามาในพุ่มไม้ที่มีหนุ่มหล่อแบบนี้เลยเรอะ!?

     ชายหนุ่มตรงหน้าหันหน้ามามองฉันแบบอึ้งๆ (คงจะตกใจน่ะแหละ คนบ้าอะไรกระโดดเข้าไปเปิดพุ่มไม้) เขามีผมสีเหลืองทองตัดรากไทรซอยสไลด์ตัดกับความหล่อ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากสีพีชเหยียดตรงน่าสัมผัส และดวงตาคู่นั้น ฉันชอบนะ เพราะว่า...มันเป็นสีฟ้าคราม

     และในขณะที่ฉันกำลังแทะโลมเขาด้วยสายตา ฉันก็เผอิญไปเห็นเข้ากับรูปถ่ายที่วางเกะกะเต็มพื้นสนามหญ้าไปหมด ฉันพยายามเพ็งไปดูที่รูปพวกนั้นว่าคนในรูปคือใคร แล้วแน่นอนว่าสายตาระดับเทพของฉันก็สามารถจับโฟกัสได้ สิ่งที่ฉันเห็นก็คือ ในรูปพวกนั้นแต่ละใบเป็นผู้หญิงคนเดียวกัน แถมฉันยังรู้สึกคุ้นๆ อีก เอ...ใครกันน้า

     “ฮ-เฮ้ย! นี่เธอมาทำบ้าอะไรตรงนี้วะเนี่ย O[]O;;” หมอนั่นถามฉันพลางรีบเก็บรูปที่กระจายอยู่บนพื้นหญ้า...แต่ฉันไม่สนใจเพราะมัวแต่นึกว่าคนที่อยู่ในรูปนั่นคือใคร

     “เฮ้! มองบ้าอะไรของเธอฮะ! =/////=” ตอนนี้หมอนั่นหันมายืนประจันหน้ากับฉัน แต่ฉันไม่ได้ตอบคำถามเขาหรอกนะ เพราะสิ่งแรกที่สมองฉันประมวลผลได้ก็คือ...

     “อ้อ! พี่เฟิร์น ปีสาม ห้อง A ว่าและคุ้นๆ อ่อ นี่นายชอบพี่เฟิร์นงั้นเหรอ -^-?” และแน่นอนว่าฉันเป็นคนที่คิดอะไรได้ก็มักจะพูดออกไปอย่างนั้น...ฉันผิดด้วยเหรอ? =_=’’

     “ฮ-เฮ้ย!! บ้าเรอะ ใครชอบอะไรใคร เธอบ้ารึเปล่า! โว๊ะ =/////=^^” อืมมมม ม ว่าไงดีล่ะ ถ้าให้พูดตรงๆ ล่ะก็หมอนี่เนี่ย โกหกไม่เนียนเลยจริงๆ นะ -_-

     “นายเนี่ย...ชอบพี่เขาจริงๆ สินะ (‘ ‘ )” ฉันถามพลางส่งสายตาแสนซื่อไปให้

     “บะ บ้าเรอะ!” เขาพูดพลางบิดตัวไปมา ไอ้หมอนี่มันเป็นงูรึไงว่ะ บิดอยู่ได้ =*= (ถึงจะหล่อก็เถอะ แต่ถ้าสติไม่ดีฉันก็ไม่เอาหรอกนะ!)

      “โอ้ย! จะมาโกหกทำไมล่ะ สีหน้านายน่ะ มันฟ้องซะขนาดนี้ แถมการแสดงออกของนายนี่มันโครตบอกเลยว่า ใช่” ฉันพูดพลางส่งสายตาจิกกัดไปให้ สาบานได้เลยแหละว่าในสมองฉันไม่เคยคิดอะไรแบบนี้เลยนะ แต่สำหรับหมอนี่ ฉันคิดว่า หมอนี่ดูไปดูมาชักเหมือนตุ๊ดเข้าไปทุกที ท่าทางอ้อนแอ้นชะมัด

     “จริงเหรอ! อะ-เออ ก็ได้ ว่าแต่ทำไมฉันต้องบอกเธอด้วยว่ะเนี่ย!? เธอเป็นใครว่ะ -*-” เขาถามพลางส่งสายตาอาฆาตมาให้ แต่สำหรับฉัน...บอกตรงๆ นะ นายทำหน้าเหมือนหมาตอนขอข้าวน่ะ -_-

     “ฉันก็แค่เผอิญผ่านมา...ไปล่ะ” ฉันตอบพลางเดินหันหลังไปโรงอาหาร ตอนแรกฉันก็กะว่าจะใช้หมอนี่ให้มาช่วยเป็นแฟนนะ แต่เห็นแบบนี้แล้วท่าทางไม่ไหววุ้ย

     “เฮ้ย! เดี้ยวก่อน”  เขาพูดขัดขึ้นทำเอาเท้าฉันหยุดก้าวอย่างกระทันหัน(ตกใจ)

     “อะไร” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงตายด้าน บอกตรงๆ ว่าตอนนี้ฉันหิวข้าวแบบสุดๆ แถมยังมาเจอ(อดีต)เป้าหมายที่เล็งเอาไว้ดูเหมือนตุ๊ดอีก โอ้ย!

     “เธอห้ามบอกเรื่องเมื่อกี้กับใครนะ =///////=” เขาพูดพลางส่งสายตาประมาณว่า ‘ขอร้อง’

     “....” ฉันเงียบ แน่นอนว่าเรื่องแบบนี้ไม่จำเป็นต้องไปยุ่งหรอก ก็นะ...ไม่ใช่เรื่องตัวเองนี่ :’p

     “เธอ...เออว่ะ โถ่เว้ย! ฉันยอม...ฉันจะยอมทำตามที่เธอต้องการทุกอย่าง!” หืมมม ม ทุกอย่าง? พูดอะไรของเขา ไร้สาระชะมัด... เฮ้ย! เดี้ยวก่อนนะ...

     “เมื่อกี้นายบอกว่า...ทุกอย่างใช่ม่ะ(’ ’ )!?” ฉันถามพลางมองไปยังเจ้าตัว

     “เออ ทุกอย่างแต่ห้ามบอกเรื่องเมื่อกี้กับใคร...” เขาพูด ทุกอย่าง ทุกอย่างเลยแหละ! ว้าว! O[]o!

     “จริงเหรอ˜” ฉันถามย้ำอีกรอบเพื่อความมันใจ หลักจากที่ฉันเคยโดนแม่หลอกมาหลากหลายวิธีจนตอนนี้บทเรียนของโลกความเป็นจริงมันเต็มหัวกบาลไปหมดแล้ว

     “อะ เออ...แต่เธอห้ามทำอะไรไม่ดีนะ =_=;;” หมอนั่นเริ่มส่งสายตาหวาดมาให้...แล้วฉันจะไปทำอะไรไม่ดีใส่นายล่ะ :’((

     “ตกลง! งั้นฉันขอเลยแล้วกันนะ” ฉันพูดออกไปด้วยความมุ่งมั่น

     “ฮะ เฮ้ย! เอาเลยเรอะ!?” หมอนั่นถามเสียงสั่น...นี่นายกลัวฉันเหรอ!? เสียมารยาทแฮะ :’((

     “เออ เอาเลย รีบ! ฉันชื่อ คริสตัล นายล่ะชื่ออะไร” ฉันถามแบบเร่งรีบ ถึงจะดีใจก็เถอะที่จู่ๆ ก็มีเหยื่อมาให้เชือดถึงที่ แต่ว่านะ...บอกตรงๆ หิวข้าวโครตๆ เมื่อเช้าฉันก็ไม่ได้กินอะไรรองท้องมาเลยด้วย...เพราะฉะนั้นต้องรีบ...หิวข้าวสุดๆ อ่ะ T[]T;;

     “เออๆ ฉันชื่อ ฟรานซิส ว่าแต่เธอเนี่ยหน้าตาก็ดี ทำไมไม่เห็นเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ เขาเลย :’((” อาเร๊ะ! นี่นาย...กล้าว่าฉันเรอะย่ะ! อูยยย˜ ปวดท้องๆ ไม่ไหวแล้ววว วว!

     “นายเองก็เถื่อนดีเหมือนกันนี่...แถมถึกอีกต่างหาก! -_-+” ฉันว่าพลางส่งสายตาอาฆาตไปให้...ให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะย่ะ ถึงฉันจะหิวข้าวจนท้องร้องกิ่วๆ แต่ก็ใช่ว่าฉันจะมายอมนั่งเฉยๆ ให้นายด่าหรอกนะ! ...ว่าแต่คนบ้าไรฟ่ะ ชื่อฟรานซิส  =_=^^^

    “หน๊อย! ยัยนี่นิ =[]=;;” จู่ๆ เขาก็ทำท่าจะปรี่เข้ามาหาฉัน แต่ฉันก็ขยับปากเบาๆ ‘พี่-เฟิร์น!’ สาบานได้ แค่คำเดียวจริงๆ นะ หมอนี่หยุดกึกกับที่ไปเลย (ฮาวุ้ย)

     “เอาเป็นว่าเรื่องรายละเอียดฉันจะบอกนายอีกทีแล้วกัน...” ฉันพูดพลางปลายตามองไปที่ฟรานซิสนิดๆ และฉันก็เพิ่งสังเกตุว่าหมอนี่เนี่ย...ตัวเตี้ยชะมัด =*=’’

     “อะไรฟ่ะ พูดเองเออเอง =3=” ฟรานซิสพูดพลางทำปากป่องเหมือนเด็ก รึไม่ใช่...

     “ไม่รู้ไม่สน หลักเลิกเรียนมาเจอกันที่นี่...ไปล่ะ” พอฉันพูดจบก็รีบตรงดิ่งไปที่โรงอาหารทันที

     “ฮะ-เฮ้ย! ด...” โดยไม่ได้สนใจคนที่บ่นอยู่ข้างหลังเลยสักนิดเดียว...อืมมม ม หิวข้าว˜

     @ห้องเรียน

     “ขอบคุณค่ะอาจารย์” ฮ๊าา า ˜ หมดสักทีวันนี้...ไม่มีเรียนแล้วดีใจเว้ยย! >.,<

     ฉันรีบเก็บของเดินออกจากห้องเรียนพลางฮัมเพลงไปด้วย ว้าวว วันนี้นี่โชคดีสุดๆ เลยแฮะ ไม่มีการบ้าน เย้ >o<! (ดีใจเรื่องนี้เรอะ!?) ฉันเดินไปเรื่อยๆ จนมาถึงหน้าโรงเรียนฉับพลัน ฉันหันควับไปเจอกับคู่รักคู่หนึ่งเดินผ่าน...เอ นี่ฉันลืมอะไรหรือเปล่านะ (‘ ’ )

     .... < กำลังประมวลผล

     “อ้อ! นายหัวเหลือง” ฉันพูดพลางทุบมือแบบคนเพิ่งคิดได้(ฉันไม่ได้โง่นะ ก็แค่คิดช้าเท่านั้นเอง =^=’’)

     ไม่รอช้า ฉันรีบบึ่งไปทันที ตายล่ะ ปานนี้แล้วหรอเนี่ย? หมอนั่นบ่นฉันแหงมๆ พอฉันรีบเดินมาเรื่อยๆ จนกระทั่งเดินมาถึงแล้วก็พบกับฟรานซิสที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้...พร้อมหน้าบึ้ง

     “เฮ้ เธอช้านะ ยัยบ้า :’(” นี่คือคำทักทายคำแรกของนายใช่ไหม? =_=’’

     “ขอโทษที พอดีฉันลืม เอ้ย! ไปหาอาจารย์มาน่ะ” << พูดตัดปัญหา

     “เหรอ :’((” << หน้าบึ้งกว่าเดิม

     “เอาเป็นว่าเรามาเข้าเรื่องกันดีกว่า (-_- )” << ไม่ได้ผิดเลยไม่สนใจ

     “ชิส์ ว่ามาสิ...”

     “ข้อเสนอของฉันก็คือ...” นี่สินะ...ต้องบอกจริงๆ สินะ =_= << ทำใจไม่ได้

     “คือ?” << สงสัย

     “...นายต้องมาเป็นแฟนฉันเป็นเวลาสองอาทิตย์” กรี๊ดดดด! พูดออกไปแล้ว ฉันพูดออกปายแล้ววววว T[]T’’ เขินเฟ้ย

     “อ้อ แค่นี้เอง นึกว่าอะ…เฮ้ย! อะไรนะ =[]=;;” อะไรกัน สีหน้าแบบนั้น...เกินไปย่ะ =*=’’

     “นาย-ต้อง-มา-เป็น-แฟน-ฉัน!!” ฉันพูดแล้วเน้นคำในแต่ละคำอย่างชัดเจน...อย่ามาเวอร์เกินไปนะย่ะ ขอแค่นี้เอง :’((

     “เฮ้ย! จริงอยู่ที่ฉันหน้าตาดีแต่ไม่เห็นต้องมาขอกันแบบนี้เลย! O[]o”

     “โอ้ย! เอียน นี่นายคิดว่าตัวเองหล่อขนาดนั้นเลยเหรอ?” ฉันถามพลางส่งสายตาที่แสดงออกประมาณว่า ‘หลงตัวเอง’ ไปให้

     “เอ้า! หรือว่าไม่จริง :’))” จากที่ตอนแรกหน้าบึ้งๆ ตอนนี้หมอนี่กับยิ้มระรื่น อะไรของนายเนี่ย!? =_=

     “เออๆ จะทำอะไรก็เรื่องของนาย แต่นายต้องทำตามข้อตกลงของฉัน ไม่งั้นฉันเอาเรื่องนี้ไปบอกรุ่นพี่แน่!” สาบานได้ว่าตอนแรกฉันไม่คิดที่จะเอาเรื่องรุ่นพี่มาแบล็คเมล์หมอนั่นหรอกนะ แต่ทำไงได้ ถ้าเกิดอีตานี่ไม่ยอมมาเป็นแฟน(หลอกๆ)ให้ฉัน ฉันก็ซวยน่ะสิ เวลายิ่งไม่เคยรอใครอยู่ด้วย

     “อ้าวเฮ้ย! ไหงงี้ฟ่ะ ตกลงกันแล้วไม่ใช่เรอะ!” โอย นายนี่ชอบตะโกนจังเลยนะ แก้วหูฉันจะแตกแล้วเนี่ย

     “ใช่ ตกลงแล้วและฉันก็จะทำตามที่ตกลงไว้นั้นก็ต่อเมื่อ...นายต้องตกลงข้อตกลงของฉันด้วย” ฉันพูดพลางส่งสายตาที่หนักแน่นประมาณว่า ‘นายห้ามปฏิเสธ’

     “เฮ้ย! ไรว่ะ ทำไมฉันต้องตกลงด้วย ขอเหตุผลหน่อย!” หมอนั่นพูดพลางทำหน้าบึ้ง(อีกครั้ง) อะไรกัน...นี่การขอร้องให้นายช่วยมาเป็นแฟน(หลอกๆ) ให้ฉันเนี่ย มันจะตายเลยรึไง :’((

     “เหตุผลส่วนตัว นายไม่ต้องรู้หรอก แค่มาเป็นแฟนหลอกๆ ให้ฉันก็พอแล้วแหละ” ฉันพูดแบบตัดบท ไอ้หมอนี่นี่ชักจะถามกวนประสาทเข้าไปทุกที

     “เห˜ เธอเนี่ยเข้าใจยากแฮะ เออๆ ก็ได้ แต่แค่สองอาทิตย์เท่านั้นนะ” ฟรานซิสพูดพลางส่งรอยยิ้มทะเล้นๆ มาให้ ให้ตายสิ! บทจะดีก็ดีเกิน บทจะร้ายก็ร้ายเกิ๊น(มั้ง)

     “ย่ะ! แค่สองอาทิตย์เท่านั้นแหละ” ฉันตอบแบบเซ็งสุดๆ พลางเดินไปที่ทางออก

     “คริสตัล!...” ฟรานซิสเรียกชื่อฉันเบาๆ แต่หนักแน่น ทำเอาฉันหันขวับไปตามเสียงเลยทีเดียว

     และแน่นอนว่าฉันยังไม่ได้ทำอะไร แค่หันหลังไปครั้งเดียว ย้ำนะ! ครั้งเดียวจริงๆ ก็ต้องเจอกับ...

     Chu˜

     ริมฝีปากบางๆ ของฟรานซิสจูบหนักหน่วงลงมาที่แก้มข้างซ้ายของฉัน เมื่อฉันตั้งสติได้ก็รีบผลักหมอนั่นออกไปทันที ตอนนี้หน้าฉันเริ่มร้อนขึ้นทีละนิดๆ ด้วยความเขิน...เดี้ยวสิ! นี่ฉันเขินหมอนี่เรอะ!? O[]o//

 “กร๊าซซซซ...*&^%$$#$%@$#!@#” < บ่นออกมาไม่เป็นภาษา

     “แบบนี้สิ ถึงจะสมจริงหน่อย ...จริงไหมครับ คุณแฟน˜ :’)” เขาพูดพลางส่งรอยยิ้มทะเล้นๆ มาให้ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในตึกเรียน

     “อ๊ากกกก! ทำอะไรของนายฟ่ะ ไอ้บ้า >//////<” หน็อยแน่ะ! คิดจะไปก็ไป ถึงฉันจะเป็นคนขอร้องให้นายช่วยมาเป็นแฟนหลอกๆ ให้ก็เถอะ แต่ก็ไม่เห็นต้องลามปามกันขนาดนี้เลยนี่ ไอ้บ้า! :’((