รักต้องห้าม

ในห้องเรียนวิชาภาษาอังกฦษ

"ในยามราตีดึกสงัดในค่ำวันหนึ่งมีเด็กสาว......." "นี่เฟียร่าเมื่อวานเธอไปไหนมาฉันไปเรียกที่บ้านตั้งหลายครั้งทำไมไม่ตอบ" "เอ่อ...คือ..." "และในครานั้นเอง.......นี่ทาม เฟียร่าพวกเธอตั้งใจเรียนกันหน่อยจะได้ไหมจ๊ะ" "ได้ครับ/ค่ะครู" ทั้งสองเอ่ยปากพร้อมกัน "ขอบใจมากจะ"

พักกลางวัน

"นี่เมื่อวิชาภาษาอังกฦษ พวกเธอคุยอะไรกันหรอ" เบลถามทั้งสองเมื่อเห็นว่าทั้งสองเดินออกมา "ทามเขาแค่ถามว่าฉันไปไหนมาน่ะพอดีเมื่อวานเขาไปหาฉันที่บ้านมาน่ะ" "แล้วเธอไปไหนมาล่ะ"ทามเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ "เอ๋อฉัน...ไป.....เอ่อ...ไป.... อ้อไปร้านซักรีดมานน่ะ" "อืมม หรอแต่เมื่อวานฉันก็เดินผ่านร้านซักรีดไม่เห็นจะเห็นเธอเลยนะ" "สงสัยฉันจะออกไปแล้วล่ะมั้งพอหลังจากเอาผ้าไปซักฉันก็ไปซุปเปอร์าเก็ตต่อเลยน่ะ นายก็คงเดินตามฉันไปนั่นแหละแต่ก็คงไม่เห็นกันเนาะ" "คงจะเป็นอย่างนั้นน่ะแหละ" เมื่อพูดจบทามก็ยกแก้วน้ำแป๊ปซี่ขึ้นมาดื่ม

ในห้องสมุด

 "อืมเฮ้.........หวัดดีเฟยร่า" "หวัดดีนายคือ....." "อ้า ขอโทษทีนะฉันชื่อคอล คอล ไนน์รี่" "ยินดีที่ได้รู้จักนะคอล....ว่าแต่นายรู้ชื่อฉันได้ไง" "อย่ามาล้อเล่นน่า เธอน่ะใครๆเขาก็รู้จัก เฟียร่าคนที่บ้านชอบศึกษาเกี่ยวกับเรื่องเทพน่ะ" "ฉันดังขนาดนั้นเลยหรอ" "ใช่สิพวกอาจาร์นะเขาลือกันทั้งโรงเรียนเลยนะ" "โห แย่จังรู้งี๊ฉันไม่พูดดีกว่า" "แย่อะไรกัน ดีออกคนที่จะดังในโรงเรียนนี้ได้นะต้องเจ๋งจริงเท่านั้นล่ะถึงจะดังได้" "นี่มันแค่ความรู้เบื้องต้นของบ้านฉันเองนะ ชื่อของเทพน่ะ จะให้ฉันอธิบายประวัติก็ได้นะ" "ไม่เอาดีกว่าถ้าจะให้เธอเล่าประวัตินะฉันว่าวันนี้ไม่จบแน่" "ไม่ขนาดนั้นหรอก"เฟียร่าพูดพร้อมกับหัวเราะ าแต่"เออ....แล้วเธอจะไปไหนต่อหรือเปล่าตอนเย็นน่ะ" "ไป ฉันมีนัดไปกินข้าวกับทามที่บ้านเขาน่ะ" "นัดกินข้าวกับทาม...นี่ฉันหูฝาดไปหรือเปล่าเนี่ย" "เปล่า...ทำไมล่ะ" "ตั้งแต่ฉันรู้จักทามมาเนี่ยทามไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนไปกินข้าวที่บ้านเลย...อย่าว่าแต่กินข้าวเลยถ้าทามคุยกับผู้หญิงคนไหนเกินสามประโยคนะผู้หญิงคนนั้นต้องมีอะไรพิเศษแน่เลยล่ะ"

ในระหว่างที่เฟียร่ากำลังเดินกลับบ้านเธอก็ทบทวนคำพูดของคอลมาทั้งทางในตอนนี้เธอมีแต่ความสับสนว่าทามคิดยังไงกับเธอกันแน่แต่แล้วเสียงของคนที่เดินตามาก็ปลุกเธอให้ตื่นขึ้น..."เฟียร่าเธอนี่เดินเร็วชะมัดเลย" "ฉันก็เดินปกตินั่นแหละ" "แล้ววันนี้เธอจะไปบ้านฉันเลยมั้ยหรือจะเอากระเป๋าไปเก็บก่อน" "อืมม...เอากระเป๋าไปเก็บก่อนดีกว่าแล้วเดี๋ยวค่อยตามไปไม่อยากถืออะไรไปด้วยมันเกะกะแล้วฉันก็อยากอาบน้ำด้วย" "อืมม..งั้นก็ได้เจอกันที่บ้านตอนมื้อเย็นนะ" "อืมมม" หลังจากนั้นทั้งสองก็แยกย้ายกันไป

ตอนเย็นที่บ้านของทาม

"แม่ครับวันนี้ทำอาหารเพิ่มหนึ่งที่นะครับ" "ทำไมล่ะลูก" "พอดีวันนี้เพื่อนผมจะมาทานข้าวที่บ้านอะครับ" "ใครหรอจ๊ะ" "เฟียร่า เพื่อนที่ห้องที่ผมเคยเล่าให้ฟังไงครับ" "เอ่อได้สิจ๊ะ" "ขอบคุณมากครับแม่"  ก๊อกๆๆ หลังจากเสียงประตูเงียบไปลอร่าก็เดินไปเปิดประตูแล้วก็เจอกับเด็กสาวคนหนึ่งเธอเอ่ยขึ้นทักทายว่า "สวัสดีจะ หนูคือเฟียร่าใช้มั้ยจ๊ะ" "ใช่ค่ะ คุณน้าเอ่อทามอยู่มั้ยคะ" "เอ่อทามอยู่ข้างบนจะ เดี๋ยวน้าไปเรียกให้นะหนูเข้ามาก่อนสิ" "ขอบคุณค่ะคุณน้า"

ในบ้าน

"ทามๆมีคนมาหาน่ะลูก" "ใครครับ" "เขาบอกว่าเขาชื่อเฟียร่าน่ะลูก" เมื่อทามได้ยินดังนั้นจึงรีบลงมาข้างล่างทันที "มาแล้วครับ" "เธอนี่ช้าจริงๆเลย" "ขอโทษทีเอ่อ....แม่ครับอาหารเย็นเสร็จยังครับ" "ใกล้เสร็จแล้วล่ะลูก" "งั้นเราไปนั่งทำงานที่ห้องรับแขกดีกว่านะ" "อืมม...ก็ดีนะจะได้ไม่เสียเวลาด้วย" เมื่อพูดจบเฟียร่าและทามก็เดินเข้าไปในห้องรับแขก ไม่นานนักพ่อของทามก็กลับมาในเวลาใล่เลี่ยกันอาหายมื่อค่ำก็เสร็จพร้อมที่จะรัปทาน ทามจึงเรียกเฟียร่าไปทานอาหารมื้อค่ำพร้อมกับแนะนำครอบครัวให้เฟียร่าฟัง ในใจของเฟียร่าเธอบอกกับตัวเองว่านี่คืออาหารมื้อค่ำที่อร่อยที่สุดแต่เธอก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันที่ทำให้อาหารธรรมดากลายเป็นอาหารที่รสชาติอร่อยกว่าไปกินภัตคารหรูเสียอีก