เกมซ่อนเร้น

บทนำ

แสงสีเสียงวิปวาบไปมากลางห้องเล็กๆที่เต็มไปด้วยผู้คน เธอนางสาวนิรัณกุญ รื่นฤทัยมณี ผู้พึงสำเร็จจากงานใหญ่ของทางตำรวจสากลได้เต้นรำใต้เสียงไฟยามดึกของผับแห่งหนึงในกรุงเทพ เธอสำเร็จงานนี้ได้ง่ายดายกว่าคนอื่นเป็นมาก แค่เพียงใช้สมองเล็กน้อยและความสามารถที่เต็มเปรี่ยมของเธอแค่นี้งานก็สำเร็จไปได้ด้วยดี ทุกคนฉลองงานนี้ให้กับเธอและเนื่องในอากาสที่เธอปิดงานใหญ่ด้วยเช่นกัน

เธอหยุดชะงักเมื่อเห็นผู็เป็นเจ้านายเดินมาพร้อมแก้วทรงสูงสองใบในมือเขายืนแก้วหนึงในนั้นให้เธอ

“ขอบคุณค่ะบอส” สาวเก่งประจำกองเอ่ยอย่างถ่อมตัว

“ขอบคงขอบคุณอะไรกัน เรื่องแค่นี้ไม่เท่ากับที่คุณทำให้กองเราหรอก สุดยออดมากๆ” ผู้เป็นนายติชมด้วยความนับถือ

“ฮ๊าฮ๊าฮ๊า” เธอยิ้มกว้าง “เชียร์สค่ะบอส รัณก็ไม่คิดว่าจะปิดงานนี้ได้ง่ายขนาดนี้” เธอพูดทับเสียงดนตรีที่กังวานไปทั่วห้อง

“อย่าถ่อมตัวไปเลยน่า ใครๆก็รู้ว่าฝีมือเธอนะยอดเยี่มขนาดไหน” บอสใหญ่แห่งตำรวจสากลในประเทศไทยพูดพลางจิบวิสกี้สีอำพันเข้าปาก

“แหมม บอสก็ชมกันเกินไป รัณแค่ทำตามหน้าที่เท่านั้นแหละค่ะ เอ่อเดี่ยวรัณขออนุญาติไปฉลองกับทีมงานก่อนน่ะค่ะ” เธอพูดพร้อมหมุนตัวไป

“เดี่ยวรัณ ผมคิดว่าคุณน่าจะมีงานใหม่มาเร็วๆนี้นะ รับมือไว้ให้ดีละ เพราะงานนี้ไม่หมูอย่างที่คิด” บอสพูดอย่างมีเลศนัย

“รัณพร้อมเสอมค่ะ สั่งมาได้เลยค่ะรัณไม่หวั่นอยู่แล้ว แต่ตอนนี้รัณขออนุญาติไปสนุกกับทีมก่อนน่ะค่ะ” รัณพูดอย่างนอบน้อม

“ไปไหนก็ไปเถอะ สนุกให้เต็มที่ละ”

บอสใหญ่พูดพร้อมยิ้มอย่างไม่น่าไว้วางใจ แต่มีเหรอคนอย่างเธอจะแคร์ ขอสนุกกับปาร์ตี้ฉลองในคืนนี้ก่อนดีกว่าเรื่องอื่นค่อยว่ากัน คิดมากไปก็เปล่าประโยชน์ เพราะเธอไม่ชอบที่จะคิดมากอะไรอยู่แล้ว เดี่ยวจะพลอยทำให้คนอื่นหมดสนุกไปด้วยซะเปล่า

เวลาตี2กว่าๆเธอก็เริ่มมึนได้ที่แต่ก็ยังมีสติอยู่เลยคิดว่าได้เวลากลับบ้านแต่ดันไปชนเข้ากับโต๊ะข้างๆที่เป็นที่ประจำของนักมั่วสุมของนักมึนเมาพอดี แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรเลยเดินต่อไป

พลั๊ว!!!!

“โทษทีพี่!!”เธอพูดอย่างมึนเพราะสติพร่าเลือนและเหลือน้อยลงเต็มที

“ว้าวสาวสวย เดินมาชนโต็ะพี่แล้วแค่ขอโทษคิดว่าพี่จะยอมหรอ ดูสิของเสียหายไปหมด” หนุ่มกล้ามบึกน่ารังเกียจมาพร้อมกลิ่นเหล้าที่ฟุ้งไปหมดเอ่ยขึ้น

“ก็ขอโทษแล้วไงจะเอายังไงอีกว่ะ” พูดขึ้นด้วยเสียงที่ฉุนหนักกว่าเก่าเพราะไม่ได้กลับบ้านสักทีและไม่มีอารมณ์ที่จะมาเสวนาตอนนี้

“โอ้โห้พี่พูดด้วยดีๆทำไมน้องคนสวยตอบพี่กลับอย่างงี้ละจ๊ะ” หนุ่มน้ารังเกียจอีกคนหนึ่งกล่าวขึ้นพร้อมบิดตัวแล้วลุกขึ้นโอบเอวเธอ

“เห้ย ทำ...บ้าาาาาา......รายยยย เอามือออกไปจากเอว....ฉาาานเดี่ยวววววววววว......นี้น่ะ!!!!” สาวสวยที่โดนฤทธิ์จากแอลกอฮอลเริ่มพูดจาไม่รู้เรื่องและเริ่มจะเอามือปัดเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาแบบคนเมาเต็มที่

“อะไรจ๊ะน้องสาวววววว” หนุ่มที่มึนเมาถามด้วยสีหน้าที่กวนอารมณ์เต็มที่ แถมยังเอามือไปจับขาอ่อนของหญิงสาวที่ห่วงแหนเป็นอย่างมากอีก

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

เสียงกรีดร้องดังสนั่นทั่วผับหรูแห่งนี้เป็นอย่างมากจนทำให้คนที่กำลังเต้นและทำกิจกรรมอย่างอื่นถึงกับต้องหยุดชะงัก แต่คนที่ไม่หยุดกลับเป็นชายร่างยักษ์น่ารังเกียจคนนั้น

พลั๊ว

จู่ๆชายร่างยักษ์ก็ล้มลงไปนอนที่พื้นด้วยท่าทางที่น่าเกลียดเป็นอย่างมากถึงมากที่สุด และสลบไปเลยท่าทางจะโดนแรงมากจริงๆ

กรุงโซล ประเทศเกาหลีอีกฟากหนึ่งของโลก

ณ ผับ XX 2:00 น.

“อีกแก้วโว้ยยยยยย” หนุ่มหล่อมาดเท่ห์และเจ้าชู้โอบสาวเกาหลีด้วยมือทั้งสองข้าง และทุกคนที่รู้จักในนาม ‘ยง แฮยอน’

“เห้ย ไอ้ แฮยอน กินเยอะไปป่ะว่ะ เดี่ยวพรุ่งนี้ก็ตื่นไม่ไหวหรอก” ยง จุนฮยองเพื่อนและญาติสุดแสบ พูดขึ้นพลางเอามือพลาดไหล่ไปยังอีกสองสาวที่นั่งข้างๆ และจิบวิสกี้ราคาแพงไปพลางๆ

“เอาน่าาาาาาา วันสุดท้ายแล้ว ขอมันส์หน่อยเหอะ” แฮยอนพูดอย่างไม่ได้สนใจและเริ่มสนุกกับเพลงในผับต่อไป

“เพลาๆหน่อยแล้วกัน พรุ่งนี้เครื่องขึ้นกลับไทยแต่เช้า เดี่ยวฉันไปกับสาวๆก่อน เดี่ยวมา” เขาพูดพลางโอบเอวสาวในพับแล้วเดินหายเข้าไปด้านในตึกของผับ ทิ้งให้แฮยอนหรือนนท์อยู่ในผับกับสาวสวยมากมาย