One Time, We Were Once In Love
เขียนโดย 
AyoApattra
วันที่ 8 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 18.13 น.
แก้ไขเมื่อ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2560 10.42 น. โดย เจ้าของนิยาย
3) ผิดแผน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ด้วยเหตุผลที่อยากให้ลีเทลยอมไปถ่ายแบบนิตยสารของชมรมว่ายน้ำให้ทำให้เรามมายืนอยู่ ณ จุดๆนี้
“แผนที่แกว่ามันคืออะไร”
“ก็คนอย่างลีเทลน่ะไม่มีใครไปบังคับให้เขาทำอะไรที่เขาไม่อยากทำได้หรอก”
“นั่นดิแล้วแกจะทำไง”
“เราก็ต้องทำให้เขายอมให้โดยที่ปฎิเสธไม่ได้เลยไงละ----เราจะแบ็กเมลเขา อิอิอิ”
“ฮะ แบ็กเมล”
“ใช่”
“อย่างแกนี่นะ”
“เอาน่า…รับนี่ไป”
“กล้องถ่ายรู้เอามาทำไม”
“ไม่ต้องถามมาก แกแค่คอยแอบถ่ายรูปฉันกับลีเทลก็พอถ่ายทุกซ็อตเลยนะ__
_อะนั่นไงเขามาแล้วๆคอยถ่ายไว้นะ^^”
รถ Bugatti Veyronสีดำ จอดสนิทดึงดูดสายตาผู้คนในนี้เป็นอย่างมาก ประตูรถถูกเปิดออก พร้อมกับการปรากฏตัวของ ลีเทล เป้าหมายของเราในคืนนี้….
_(ยังหล่อเหมือนเดิมแฮะ)
แชะ!!!
พอลีเทลลงจากรถเขาก็เดินไปทักทายเพื่อนเขาในโซนVIP ของสนามในนั้นก็มีริกกี้กับยองฮวาร่วมอยู่ด้วย ยัยซิดคิดจะทำอะไรนะ__คิดหนักกับยัยเพื่อนคนนี้จัง
-อีกด้าน ณ โซนวีไอพี-
“หวัดดีลีเทล”
“…………….”
ไม่มีสัญญาณตอบรับ หมอนั่นไม่พูดด้วย ฉันว่ายัยซิดหน้าตาก็จัดว่าสวยมากคนหนึ่งนะแต่ทำไมหมอนั่นไม่ยักสนใจยัยซิดนี่เรย! จะรอดมั้ยนั่น!!
“ฉันขอนั่งด้วยได้มั้ยค่ะ”
“……………..”
“เธอเป็นใครหรอ….”
ริกกี้เอยถาม ส่วนอีตาลีเทลก็นั่งดื่มกับเพื่อนเขาไม่ได้คิดจะสนใจเพื่อนของฉันเลย จะแข่งอยู่แล้วยังดื่มอีกเหรอเนี่ย
“เอ่อ..ฉันชื่อซิดนีย์ค่ะ ลีเทลชอบแข่งรถหรอค่ะ”
ยัยซิดพยายามพูดกับเขาอีกครั้ง
“ถ้าไม่ชอบฉันจะมาทำบ้าอะไร ถามอะไรโง่ๆ”
“ T_T…. ”
ว้าวพูดแล้ว!!แต่ถ้าพูดอย่างนี้อย่าเลยอย่าพูดดีกว่าเฮ้อ…@_@
“ลีเทลได้เวลาแข่งแล้ว”
เสียงเพื่อนคนหนึ่งของเขาพูดขึ้น
“อืม”
ฉันมองไปยังยัยซิดเหมือนยัยนั่นกำลังคิดอะไรอยู่ แล้วอยู่ดีๆก็วิ่งไปทางลีเทล
“ให้ฉันไปด้วยได้ไหมค่ะ”
“ฮ่ะ”
“รถนายสวยมากเลยฉันอยากรองนั่งดูได้มั้ย”
“ฉันกำลังจะลงแข่ง”
“ก็ให้ฉันนั่งไปด้วยก็ได้”
“เธอคิดว่าฉันกำลังจะขับรถชมวิวอยู่รึไง”
“อ่า ไม่ได้สินะ”
“ได้^^”
อ้าว…งัยยยงั้น ฉันมองอย่างงงๆนึกว่าเขาจะปฏิเสธซะอีก มุมปากหมอนั่นกระตุกยิ้มด้วย
หมายความว่าไงนะ
“จริงหรอค่ะ”
“อืม อย่ามาขอลงที่หลังละกัน^^”
“ค่ะ^^”
รถBugatti Veyronของลีเทลพุ่งตัวออกจากจุดstart ด้วยความเร็วสูง
“กรี้ด
เสียงร้องของยัยซิดทำให้ฉันรู้เลยว่าทำไมเขาถึงยอมให้ยัยนั่นไปด้วยง่ายๆ แกล้งกันชัดๆ
20นาทีผ่านไป
รถนับสิบคันจอดสนิท ประตูรถคันงามของลีเทลถูกเปิดออกพร้อมกับรอยยิ้มแห่งชัยชนะ เพื่อนของเขาทุกคนต่างพากันวิ่งโฮร้องเข้าไปยินดีกับลีเทลที่ได้ชัยชนะมาอย่างขาดรอย แต่!! เอะ เอะ เอะ แล้ว แล้ว ยัยยยยซิดไปไหนนนนน คงไม่ได้ตกรถไปแร้วนะกรี๊ดดดดยัยซิดนี่
กึก กึก !!
ฉันวิ่งเข้าไปเปิดประตูรถด้านที่ยัยซิดนั่งไปกับลีเทล เมื่อเปิดเข้าไปแล้วต้องเจอกับซากกกก
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดซิดนี่”
สายตานับสิบพากันหันมามองที่ฉันรวมทั้งสายตาคู่นั้น สายตาที่ฉันไม่อยากจ้องมอง
“ซิดนี่ ซิดนี่ตื่นสิ!! ซิด แกเป็นไรไปซิด!! ”
“ฮืออ อ้าว วินเทอร์ มาอยู่นี่ได้ไง”
“โอ๊ยยัยบ้า ฉันนึกว่าแก ตายไปแล้ววว”
“ฮะ อืม วินเทอร์ วินเทอร์ เมื่อกี้ เมื่อกี้ฉันฝันอ่ะ ฉันฝันว่าฉันได้ไปเจอลุงมัจจุราชด้วยอ่ะแก เขาบอกว่าฉันรถคร่ำตาย ฮืออออออ”
-__-”
“เธอมาที่นี่ทำไม”
เสียงที่ไม่อยากได้ยิน เสียงที่ทำให้ใจสั่นทุกครั้งที่ได้ยินของเขากำลังถามฉัน ฉันควรทำไง ตอบเขาดีมั้ยเอาไงดี
“วินเทอร์ เธอมาที่นี่ทำไม”
“อ้าว!!ลีเทล แล้วเมื่อกี้ก็ไม่ใช่ฝันน่ะสิ!! ฮื่อออ@เกือบตายแล้วมั้ยล่ะซิดนี่ โอ้ยจะเป็นลมมม”
เสียงยัยซิดยังโหยหวนอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน มีเพียงแค่สายตาของฉันและลีเทลเท่านั้นที่ยังจ้องมองกันอยู่
“ซิดกลับเถอะ”
“เออๆ”
“ฮื่อออออ”
และเป็นฉันที่ละจากสายตาคู่นั้น และเดินจากไปเหมือนเมื่อ สามปีที่แล้ว เฮ้อ!ทำไงดี สักจะวุ่ยวายเข้าแล้วสิ@@
“อ่าสรุปนี่ฉันต้องกลับบ้านเปล่าหรอเนี่ย แต่ไม่เป็นไรวันพระไม่ได้มีหนเดียว แม่บอกไว้”
ยัง ยังไม่เลิกทำอะไรบ้าๆอีกสินะ!!
(ลีเทล)
ทำไมนะ ทำไมต้องเจอยัยบ้านั่นอีก ทุกอย่างกำลังจะดีอยู่แล้ว
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
