รักวุ่นๆ ยัยน้อมแน้มนายขี้เก๊ก

"หมออาทิ"

คุณเอ้หรือดวงเนตรมองหน้าผู้ชายที่ก้าวลงจากรถของเขาที่เพิ่งจะแล่นเข้ามาจอด

หัวใจหญิงสาวเต้นแรง ตั้งคำถามให้ตนเองทันที

นายแพทย์อาทิมาทำไม

เขายังมีหน้ามาที่นี้อีกหรือหลังจากที่ทำครอบครัวหล่อนขายหน้า แม้ว่าหล่อนจะดีใจที่ไม่ต้องหมั้นกับเขา แต่คนเราย่อมมีเกียรติและศักดิ์ศรีเสมอ

เขาควรจะไปที่นั่นหมั้นหมายกับหล่อน หลังจากนั้นหล่อนเองก็พร้อมที่จะถอนหมั้นกับเขา ดวงเนตรตรงเข้าไปขวางหน้าเขาเอาไว้ทันทีอยากจะรู้นักเจอกับหล่อน นายอาทิจะแก้ตัวยังไง

"สวัสดีค่ะหมอ"

นายแพทย์อาทิชะงัก ดวงเนตรยิ้มให้เขาก่อน

"คิดยังไงคะมาถึงที่นี้ได้ หรือว่าหมอต้องการจะมาขอโทษที่ไม่ได้เข้าไปในงานหมั้นระหว่างเราสองคนถ้าเป็นเรื่องนั้นไม่จำเป็นหรอกคะ ยังไงงงานมันก้พังลงไปแล้ว คงไม่มีอะไรดีขึ้นไปกว่าการที่เราสองคนต่างเดินและต่างอยู่ในส่วนของตนเองดีกว่านะคะ"

"ขอโทษนะ ผมไม่ได้มาหาคุณ"

"หมอไม่ได้มาหาฉัน แล้วมาหาใครคะ"

"ผมต้องการพบลูกน้องคุณ"

"ไม่พบนายแต่ต้องการพบลูกน้องใครกันคะที่หมออยากจะเจอตัว"

"หากคุณมีลูกน้องชื่อเวฬุรินนั่นล่ะคนที่ผมมาขอพบ"

"หมอรู้ได้ไงคะว่าที่นี้มีพนักงานชื่อเวฬุริน อย่าบอกนะคะว่าเธอเป็น..."

"ใช่คนรักของผม"

ดวงเนตรหน้าเผือดลงไปเล็กน้อย

"มันคือเหตุผลที่ทำให้หมอเบี้ยวไม่ยอมไปงานหมั้นฉันสินะ"

"ผมเสียใจด้วย"

"ไม่ต้องหรอกคะ ฉันโล่งใจเหมือนกันนั่นแหละ ไม่รักกันจะหมั้นกันไปเพื่ออะไร"

หล่อนพูดเสียงเยาะ ก่อนจะเดินไปยังรถที่จอดอยู่ ดวงเนตรไม่ได้เหลียวมองเขาอีก และที่สำคัญเธอกำลังจะได้พบคนที่เธอรอ

                                      ***************************

"หมออาทิ"

พนักงานบริษัท โดยเฉพาะผญ ต่างพากันตื่นเต้นทันทีที่เหนนายแพทย์อาทิก้าววเข้ามาในอาคาร

"หล่อกว่าในทีวีตอนให้สัมภาษณ์อีกอ่ะ"

นงคราญ พนักงานบริษัทที่เพิ่งลงมาจากห้องทำงาน จำนายแพทย์อาทิได้เช่นเดียวกับคนอื่นไอีกทั้งหล่อนเองเคยเป็นคนป่วยที่อยู่ในความดูแลของหมออาทิมาก่อน รีบก้าวเข้าไปทักทาย

"สวัสดีค่ะ หมอจำนงได้หรือเปล่าคะ นงเคยเป็นคนไข้ของหมอ"

นายแพทย์อาทิรับไหว้หญิงสาวที่เดินเข้ามาทักทาย"จำได้ครับ ว่าแต่คุณทำงานที่นี่สินะฮะ"

"ค่ะ นงทำงานที่นี้ว่าแต่หมอมาทำอะไรคะหรือว่ามาพบคุณเอ้"

"ผมต้องการพบเวฬุริน ทราบว่าเธอทำงานที่นี้"

"ค่ะ ไผ่ทำงานที่นี้ถ้าหมอต้องการพบคงจะต้องรอก่อนนะคะ"

ปากบอกไปใจนึงก็สงสัยหมอรู้จักไผ่ได้ไง รึว่านายแพทย์อาทิจะรักชอบไผ่...ไม่น่าจะเป็นไปได้

แล้วถ้าหากเป็นไปได้

ไม่อยากเชื่อเลยว่าใสๆอย่างเวฬุรินจะแย่งว่าที่คู่หมั้นของเจ้านายตัวเองเวฬุรินแย่ม้ากมากกก

"เวฬุรินไปไหนฮะ"

"ตอนนี้ไผ่ไม่อยู่หรอกคะ หัวหน้าแผนกที่ไผ่ทำงานให้ไผ่ช่วยไปส่งเอกสารที่ไปรษณีย์ กว่าจะกลับอาจกินเวลาเกือบชั่วโมง ไม่ทราบว่าหมอจะรอไหวหรือป่าว ถ้าหากยังไงจะฝากเบอร์ไว้ก็ได้นะคะ แล้วจะให้ไผ่โทรศัพท์กลับไปนะคะ"

ปากพูดไปเช่นนั้นทว่าใจจริงไม่ใช่เรื่องที่หล่อนจะต้องบอกให้เวฬุรินรับรู้ ว่านายแพทย์อาทิมาขอพบจะด้วยเหตุผลใดก็ช่างเถอะ

มันไม่ใช่เรื่องที่หล่อนจะช่วยส่งเสริมให้เวฬุรินได้ดีไปกว่า ก็หล่อนเองพึงใจนายแพทย์อาทิเหมือนกัน

รู้ว่าเขากำลังจะหมั้นหมายกับเจ้านาย จำใจตัดใจแต่ตอนนี้เขายังเปนอิสระ

คุณเอ้ท่าทางจะไม่สนใจ แล้วมันเรื่องอะไรล่ะที่หล่อนจะปล่อยให้ปลาใหญ่ติดเบ็ดคนอื่น

"ไม่เป็นไรฮะผมรอได้"

"จะเอาอย่างนั้นหรือคะ"

"ครับผม"

นายแพทย์อาทิยืนกราน

"นงว่าหมอไม่ควรจะรอนะคะ ไผ่เองคงไม่กลับเข้ามาง่ายๆหรอกนะคะ เพราะว่าไผ่ก่อนที่จะออกไปคนรักของไผ่น่ะค่ะ ได้โทรมาขอเจอไผ่เหมือนกัน"

"ยังไงผมจะรอแล้วกัน"

"หมอรอได้ไงคะ หรือว่าหมอไม่ทำงาน"

หล่อนลืมตัว ร้องเสียงไม่พอใจ

อีกฝ่ายมองหน้าฉงน ทำให้นงคราญยิ้มเจื่อนไปเล็กน้อย

"เออ...ขอโทษนะคะ นงเกรงว่าหมอจะเสียเวลารอดีไม่ดีไผ่อาจจะไม่กลับเข้ามาอีกก็ได้"

"ไม่กลับมาทำงาน"

"ค่ะ ทุกครั้งที่ออกไปไผ่จะอ้างเหตุผลสารพัด ดีไม่ดีแวบไปดูหนังกับคนรักแล้วก็ได้คะ"

"คุณแน่ใรหรือเปล่า"

"แน่ใจสิคะ ก็นงเป็นเพื่อนสนิทของไผ่"

"ผมมีเรื่องบางอย่างต้องพูดกับเพื่อนคุณ แล้วไงผมจะรอ ถ้าไม่กลับมาจริงๆ ผมคงต้องกลับไป"

"หมอไม่กลับก่อนล่ะคะเดี๋ยงนงจะบอกไผ่ให้"

"ขอบคุณครับ ยังไงผมคงไม่รบกวน"

นงคราญกลับไปทำงานของหล่อนด้วยจิตใจที่ร้อนรนตลอดเวลาแกมไม่พอใจ ไม่เคยมีอคติอะไรต่อเวฬุรินมาก่อน ครานี้ไม่ต่างจากเห็นเพื่อนร่วมงานกลายเป็นศัตรูไปแล้ว

เมื่อบอกตนเอง

เรื่องอะไรที่หล่อนจะยินดีให้ผู้หญิงอย่างเวฬุรินได้ปลาตัวโตเนื้ออร่อยไปกินคนเดียว

แต่จะให้นั่งทำงานอยู่เช่นนั้นอย่างสบายใจ ไม่ใช่วิสัยหล่อนแน่ ในขณะทีมีเรื่องระคายเคื่องใจ ไม่แน่ใจว่าไผ่กลับมารึยัง

นงคราญจึงเดินออกไปจากห้องทำงาน หล่อนรีบลุกออกไปทันที ตรงไปยังห้องทำงานของเวฬุริน ห่อนชะงักเมื่อมองเห็นเวฬุรินง่วนอยู่กับการทำงาน กริยาอาการไม่ได้บอกว่าเพิ่งกลับมาจากข้างนอก

"ไผ่กลับมาตอนไหนเนี่ย"

"กลับมาจากไหน" เวฬุรินถามงงๆ

"อ้าว...แล้วกัน ไหนเธอบอกจะไปส่งเอกสารให้หัวหน้าไง ไม่ได้ไปเหรอ"

"หัวหน้าออกไปส่งเอง แล้วไง...ว่าแต่เธอเป็นอะไรไป ท่าทางชอบกล"

"ปละ..เปล่า ไม่มีอะไร ยังไงทำงานต่อเถอะไม่กวนล่ะ"

พูดไปแล้ว นงคราญรีบกลับออกไปหญิงสาวสูดลมหายใจเข้าแรงๆ

ทว่าหล่อก็กลับเข้าไปหาเวฬุรินใหม่"

"ไผ่"

"มีอะไรเหรอ"

เวฬุรินเงยหน้ามอง

"เออวันนี้มีใครมาหา เธอหรือเปล่า แล้วเธอลงไปพบไมล่ะ"

"ไม่เห็นมีใครมา และฉันก็ทำงานตั้งแต่เช้า"

"นี่หมายความว่าเธอไม่ได้กินข้าวเลยรึไง"

"ฉันเอาข้าวกล่องมา"

"มิน่า...ประหยัดดีนี่ ต่อไปฉันเอาอย่างบ้างดีกว่า"

นงคราญยิ้มออกมาได้ และทำท่าโล่งใจกลับออกไป หล่อนแบะปากยิ้มสะใจ อย่าให้เจอกันแหละดีแล้ว

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็เถอะหล่อนนี่แหละจะเป็นจระเข้ขวางคลองให้ถึงที่สุดมันไม่ใช่เรื่องที่จะปล่อยให้เวฬุรินเหนือกว่าทุกเรื่องไป ดวงตานงคราญประกายเจิดจ้า

                       ***************************************

"หมออาทิ"

หัวใจเวฬุรินเต้นแรง เมื่อลงจากมอเตอร์ไซค์รับจ้างที่ว่าจ้างให้เข้ามาส่งในหมู่บ้าน มองไปเห็นรถคันงามของนายแพทย์จอดอยู่หน้าประตูรั้วบ้าน เขามาอีกทำไม

"ทำไมเพิ่งกลับมาล่ะ"

นางนวลถามลูกสาวทันทีที่ลุกออกมาดูว่าใครมาอีก เห็นเป็นลูกสาวก็เลยถามออกไปเช่นนั้นก่อน

ดูจะแปลกใจในกริยาของลูกสาวไม่น้อย เก้ๆ กังๆ อยู่นั่นแหละ ทำท่าราวกับไม่อยากจะเข้าบ้านขึ้นมาในเวลานั้น

"เป็นอะไรไป"

"ไม่มีอะไรจ้ะ ว่าแต่มีใครมาที่นี่รึเปล่า"

"หมอมารอพบ มีเรื่องจะพูดด้วย"

"หมออาทิหรือคะ"

"ใช่ มารอตั้งนานแล้ว"

"บอกแม่หรือเปล่าว่ามารอพบไผ่ทำไม"

"แม่ไม่ได้ถาม อยากรู้ไปถามเอาเองล่ะกัน ว่าแต่ทำไมเพิ่งกลับล่ะ"

"มีงานด่วน"

"มิน่า...แกถึงกลับบ้านมาป่านนี้ แล้วนี่กินอะไรมารึยังล่ะ แม่กับหมอเพิ่งจะกินกันไปเรียบร้อยเมื่อครู่นี้เอง"

"หมออาทิกินข้าวกับแม่ที่นี้"

"ทำไมแกต้องตกใจด้วย เขากินได้แหละน่า ห่วงอะไรนักเชียวแม่บอกตรงๆท่าทางติดดิน ถ้าหากเขามารักชอบแกล่ะก็ แม่ว่าแม่ชอบผู้ชายแบบนี้ ไม่ดูถูกพ่อแม่ปู้หญิงและความเป็นอยู่"

"แม่พูดอะไรออกมา  หมออาทิได้ยินเข้าดุถูกเราตายล่ะ"

เวฬุรินตกใจ

"ก้พูดจากสิ่งที่เห็น ยังไงก็เข้าไปในบ้านได้แล้ว จะยืนคุยตรงนี้ให้ยุงกัดกินเลือดจนหมดตัวรึไง"

ว้าววว จบไปแล้วนะคะสำหรับตอนที่4 ต้องขอขอบคุณทุกคนนะคะที่ติดตามนิยายเรื่องนี้