รักวุ่นๆ ยัยน้อมแน้มนายขี้เก๊ก

"งานหมั้นลูสาวท่านประธานเสรีล้มเหลวไม่เปนท่า เพราะผู้ชายไม่ยอมปรากฎตัวในงานหมั้นงั้นสิ"

นางนวลถามลูกสาวซึ่งทำงานอยู่ในบริษัทในเครือเสรีกรุ๊ป ของเสี่ยเสรี ถึงเรื่องราวที่เปนข่าว ทั้งหนังสือพิมพ์และสื่อโทรทัสน์ แน่นอน...ข่าวนี้คงจะร้อนแรงไปอีกหลายวัน และน่าจะกลบข่าวทางการเมืองที่ร้อนแรงยิ่งกว่าตะวันในตอนนี้ได้หลายเพลาเลยที่เดียว

      "เกิดอะไรขึ้นแกรู้รึเปล่ายัยไผ่ เพราะอะไรผู้ชายคนนั้นถึงไม่ยอมหมั้นหมายลูกสาวท่านเสรี เธอทั้งสวย และออกจะดัง"

"เรื่องนี้ไผ่เองก็ไม่รู้หรอกนะสาเหตุมาจากอะไร"

"ไม่มีใครพูดให้ได้ยินบ้างเลยรึไง"

"แม่จะสนใจไปทำไม"

"ไม่สนไม่ได้หรอก ก็แม่นะสนตั้งแต่คุณเอ้เข้าไปพัวพันกับพระเอกคนโปรดของแม่แล้ว"

"โธ่เอ้ยแม่....ยังไงคุณเอ้เธฮก็ไม่ใช่ดารา"

"แต่ตอนนี้ใครก็รู้จักเธอ ผู้ชายไม่ยอมปรากฎตัวในงานหมั้น ชื่อเสียงเธอไม่เสียหายไปหมดแล้วเหรอ"

"คุณเอ้คงไม่สนใจหรอกแม่ บางทีคุณเอ้เองคงจะโล่งอกด้วยซ้ำที่ไม่ต้องหมั้นกับผู้ชายที่เธอไม่ได้รัก"

"ถ้าคิดแบบนั้นคุฯเอ้ก็คงจะไม่ใช่สเป็คของผู้ชายคนนั้นเหมือนกัน"

นางนวลพูดพลางรีดเสื้อผ้าของลูกค้าไปด้วย แม้จะเหนื่อยแค่ไหนก็ต้องทำให้เส็จส่งทันกำหนด

"พรุ่งนี้แกไปเยี่ยมป้าวันดีที่โรงพยาบาลแทนแม่ด้วยแล้วกัน"

"ป้าวันดีเปนอะไรเหรอแม่"

"ได้ยินว่าล้ทในห้องน้ำไง ลูกๆพาไปส่งโรบาลเนี่ยก็พักรักษาตัวได้สองสามวันแล้ว ยังไงก้หาซื้อของไปเยี่ยมด้วยล่ะนั้นนะลูกค้ารายแรกของแม่เลยนะ"

"ป้าวันดีพักโรงบาลไหนล่ะแม่"

"โรงพยาบาลบำรุงสถิตย์"

"ห่ะอะไรนะแม่ โรงพยาบาลบำรุงสถตย์เหรอ"

"ทำไมต้องตกใจด้วยล่ะ"

นางนวลจ้องหน้าลูกสาวเขม็ง

"โรงพยาบาลบำรุงสถิตย์เจ้าของก็คือพ่อของหมออาทินะแม่"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ ป้าวันดีไปนอนรักษาตัวไม่ได้ไปหาเรื่องเจ้าของโรงพยาบาลซักหน่อย"

"แม่ก็พูดไปเรื่อย หมออาทิที่ไผ่กำลังบอกแม่อยู่คือคนที่เบี้ยวไม่ยอมไปเข้าพิธีหมั้นกับคุณเอ้นะคะ"

"นั้นสิ....."นางนวลนึกขึ้นมาได้

"อย่างนี้เขาเรียกอะไรดีล่ะแม่"

"จะไปสนใจทำไม ไม่เกี่ยวกับเราสักหน่อย ยังไงไปเยี่ยมแล้วกัน ไม่ไปแม่คงจะมองหน้าป้าวันดีกับลูกไม่สนิทที่เราดูจะแล้งน้ำใจเกินไป รู้ข่าวแต่ทำเงียบเฉย"

นางนวลพยักหน้า

"ไผ่ไปเยี่ยมป้าวันดีอยู่แล้วล่ะ แต่ต้องรอให้เลิกงานก่องจึงจะแวะไปได้ ไม่รู้ว่าป้าวันดีนอนพักรักษาตัวห้องไหน"

"ไปถึงถามนางพยาาลดูแล้วกัน บอกชื่อนามสกุลน่าจะรู้"

"ไผ่ไม่รู้ว่าป้าวันดีนามสกุลอะไร"

"เออ.นั้นสิ ไงตอนเช้าแวะไปถามคนที่บ้านป้าวันดีก่อนแล้วกัน" นางนวลแนะนำลูกสาว

มองดูเวลาจากนาฬิกา ดึกมากแล้วไล่ลูกให้เข้าไปนอนก่อน เสื้อผ้าที่รีดเรียบร้อนจะจัดการด้วยตนเอง มิวายกำชับให้ลุกสาวไปเยี่ยมลูกค้ารายแรกของนางให้จงได้

                  ****************************************

"ไผ่"

อัครพงษ์รีบสาวเท้าเข้าไปหาพนักงานสาวสวยของบริษัทไทยเสรี ซึ่งเป็นบริษัทหนึ่งในเครือบริษัทเสรีกรุ๊ปที่เพิ่งจะเข้าในอาคารโรงพยาบาลบำรุงสถิตย์ ในขณะที่เขาเองมาขอใบรับรองแพทย์

"ต้น"

เวฬุรินยิ้มให้เพื่อนที่เรียนจบจากสถาบันเดียวกัน พลางสาวเท้าไปหาอีกฝ่ายเช่นเดียวกัน

"มาทำอะไร มาเยี่ยมใครล่ะ" ต้นถาม

"มาเยี่ยมป้าวันดี ลูกค้าของแม่นะ...แล้วนี่ต้นมาทำอะไร ได้ยินว่ากำลังจะเดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศ"

"ใช่....ว่าแต่เธอทำงานรึยัง"

"ทำแล้วล่ะ โชคดีที่บริษัทเปิดรับพนักงานใหม่ตอนที่เราจบมาพอดี แล้วนี่มาทำอะไร รึว่าต้นมาเยี่ยมคนรู้จักที่มานอนพักรักาาตัวอยู่ที่นี้เหมือนกันกับไผ่"

"มาขอใบรับรองแพทย์"

"จะเอาไปทำไมล่ะ หรือว่าไปต่างประเทศต้องมีใบรับรองแพทย์ด้วย"

"ทำนองนั้นแหละ"

"ยินดีด้วยนะ"

ขอบใจ ไงก็ช่วยเขียนที่อยู่กับเบอร์โทรของไผ่ให่หน่อยสิ ไปถึงโน่นจะได้เขียนจดหมย ไม่ก็โทร.หา"

"ไม่ต้องหรอกนะ ไผ่มีนามบัตร"

"พนักงานตำแหน่งไหนกันล่ะมีนามบัตร"

อัครพงษ์เย้ายิ้มๆ

ไผ่หัวเราะเข้นพลางเปิดกระเป๋าหยิบนามบัตรที่หล่อนทำเอง พร้อมยื่นส่งไปให้อีกฝ่ายรับไปเก็บใส่กระเป๋าเงิน

ก่อนจะแยกกันไปทำธุระของตนเอง

ไผ่เดินไปยัแผนกสอบถามจึงรู้ว่าป้าวันดีพักห้อง302

หญิงสาวตรงไปที่ลิฟต์ รอแปปเดียวประตูก็เปิดออก รีบก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกันใครคนหนึ่งก้าวเข้าไปด้วยเช่นเดียวกันร่างสูงนั้นกะแทกหล่อนเข้าให้

ไผ่หันขวับไปมองเช่นเดียวกันกับอีกฝ่าย ในจังหวะที่ประตูลิฟต์เลื่อนเข้าหากันอย่างรวดเร็ว

"ขอโทษ"

"ไม่เป็นไรคะ"

บอกอีกฝ่ายออกไปแล้ว ม่านตาเวฬุลินเบิ่งกว้างเล็กน้อย อุทานออกไปเบาๆ

"หมออาทิ"

อีกฝ่ายไหวตัวเล็กน้อย"

"เธอรู้จักฉันได้ยังไงกัน รู้ได้ไงว่าฉันชื่ออาทิ"

เขาถามงงๆ แน่ใจไม่เคยพบเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อนหรือว่าหล่อนมาที่นี่บ่อย ทำให้รู้จักเขา แต่น่าแปลกใจไฉนเขาไม่เคยเห็เธอมาก่อน จะรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาก็ไม่ใช่เช่นนั้น

"เออ.ไม่รู้จักคะ"

ทันทีที่ได้สติ เวฬุรินรีบปฏิเสธออกไปทันที ใจเต้นแรง บอกตนเอง หล่อนเปนบ้าเปนบออะไรกัน เค้าไม่รู้จักตัวสักหน่อย ออกกปากทักทายไปได้ยังไงกัน แย่ชะมัด

"ไม่รู้จัก ทำไมเรียกชื่อฉันได้อย่างถูกต้องล่ะ"

"ก้ได้ยินคนไข้เรียกนะค่ะ"

หล่อนตอบส่งเดชไป ไปต่างจากเอาตัวรอดไปก่อน

ท่าทางของเขา...ไม่ธรรมดาอย่างนี้เอง ทำให้เขาไม่ยอมไปปรากฎในงานหมั้นของตนเอง ท่าทางจะเอาแต่ใจตนเองมากด้วย ใครจะเดือดร้อน เสียใจต่อการกระทำของตนเองเช่นไรไม่เห็นจะแคร์

"เธอแน่ใจงั้นเหรอ ว่าเคยได้ยินคนไข้ในโรงพยาบาลนี้เรียกชื่อฉัน"

เขาถามเสียงเข้ม

"หมอไม่พอใจเหรอคะที่คนไม่เคยรู้จักมาก่อนเรียกชื่อของหมอได้อย่างถูกต้องนะคะ"

กระแสเสียงของเวฬุลินท้าทาย

"เธอเป็นใครกันแน่ บอกมาดีกว่า"

นายแพทย์หนุ่มถามเสียงไม่พอใจ

"หมอจะทราบไปทำไมกันคะ"

"ฉันถามว่าเธอเปนใคร"

เสียงหมออาทิแข็งกร้าวยิ่งขึ้น

"บอกไปหมอก็ไม่รุ้จักหรอกคะ"

"แต่ฉันอยากรู้ว่าเธอเป็นใคร"

เขาเอื้อมมือมาบีบแขนหล่อนแรงๆ

"ฉันเจ็บนะคะหมอ จะฆ่ากันให้ตายเลยรึไง ทั้งที่เราไม่เคยมีเรื่องอะไรกันมาก่อน"

"ก็ให้มีตอนนี้เป็นไง"

"หมอจะบ้ารึไง"เวฬุลินตกใจ

"ใช่...ฉันกำลังจะบ้า สาเหตุก็มาจากเธอนี่แหละ จะบอกฉันดีๆ ว่าเธอเป็นใคร หรือจะให้ฉันต้องจัดการสักอย่างให้เธอสารภาพออกมาว่าเธอเป็นใคร และใครให้เธอมาป่วนอารมณ์ฉันแบบนี้ไม่ทราบ"

เขาพูดพลางกระชากหล่อนเข้าไปกอด

"ปล่อยนะหมอ จะทำอะไรไผ่"เวฬุลินตกใจ เผลอเรียกตัวเองว่าไผ่แทนฉันออกมา

อีกฝ่ายชะงัก"ชื่อไผ่อย่างนั้นเหรอ"

"ปล่อยนะปล่อย....."หญิงสาวไม่สนใจ

นายแพทย์อาทิรวบเรือนผมหล่อนไว้มั่น กระตุกทีเดียวใบหน้าสวยหวานของเวฬุลินหงายแหงนขึ้นมา ดวงตาหญิงสาวเบิ่งกว้างอย่างตระหนก

"หมออาทิ"ชื่อเขาหลุดออกจากปากหล่อนอีกครั้ง

สีตานายแพทย์หนุ่มเต้นระยิบระยับขึ้นมา

"ใช่....ฉันชื่ออาทิ จงจำเอาไว้ในหัวใจของเธอให้นานแสนนานแล้วกันนะ...ไผ่"

เขาเรียกชื่อเล่นหล่อนออกมา น้ำเสียงที่ฟังดูแล้วทำให้หัวใจหล่อนไหวหวาดอย่างบอกไม่ถูก ก่อนจะเบิ่กตากว้าง"

"อย่า"

ยังไม่สิ้นเสียงห้ามจากริมฝีปากอิ่มสวย

นายแพทย์อาทิกดริมฝีปากของเขาลงไปบนริมฝีปากหล่อนในลักษณะกระแทก

เวฬุลินช็อกกก อย่างมาก

เขาจุบพิตหล่อนราวกับมีเจตนาให้ทุกอย่างเปนไปเช่นนั้น ไม่ได้คิดว่าจะนานเกินไปกว่ากดริมฝีปาก และถอนคืนแกล้งใหหล่อนตกใจเล่น และยอมรับทุกอย่างออกมาทว่าทันทีที่ริมฝีปากเขาประกบริมฝีปากหล่อน ทุกอย่างเลยเถิด เขาทำราวกับมีอารมณ์รักใคร่ปราถนาหล่อน จนขาดสติ

วงแขนนายแพทย์หนุ่มกดแน่นลงไปบนแผ่นหลัง

ทันทีที่หมออาทิถอนจูบ

ฝ่ามือหญิงสาวก็ได้ไปกระทับที่หน้าอันหล่อๆของเขาอย่างเต็มแรง

ประตูลิผต์เปิดออกพอดี หญิงสาวรีบวิ่งออกมา

อีกฝ่ายทำท่าจะเรียกให้หล่อนกลับมาก่อน

ทว่าเวฬุลินอับอายแกมโกรธ มันยากที่หล่อนจะชะงักพร้องกลับมามองผู้กระทำการรุกรานร่างกายและจิตใจ

"ไผ่"

ชื่อเล่นของหล่อนติดอยู่ในความทรงจำ ริมฝีปาก และที่สำคัญหัวใจของนายแพทย์อาทิเข้าให้แล้ว และยากที่เขาจะลืมชื่อนั้นไปได้นายแพทย์หนุ่มยิ้มกับตนเอง....ทันทีที่ประตูลิฟต์เลื่อนเข้าหากันอีกครั้ง

                               *****************************

ว้าวตอนที่1ก้ได้จบไปแล้วยังไงก็ติดตามรอตอนต่อไปนะคะ