Our love song เพลงของหัวใจ

      ผ่านไป 2 อาทิตย์...

"การบ้านเยอะจริงวู้ยยยยยยยย"  เสียงไอ้มามิมันบ่นเองล่ะค่ะ --

 

"อื้มม..."  วันนี้เหนื่อยมากเลย ก็อาจารย์เล่นให้วิ่งรอบสนามทั้งวัน (โหดชิบ--)

 

"เออๆ ใช่ อีก 2 อาทิตย์ห้องเรามี เข้าค่ายสามัคคีระดับม.5น่ะ" -0-

 

"อ้าว..เหรอ ประกาศเมื่อไหร่ ทำไหมฉันไม่รู้อ่ะ -0-" เข้าค่ายยยยยย  ฉันชอบที่สุด

 

"ก็แกไปงมส้วมไง..เลยไม่รู้" - - ดูมัน เพื่อนเรอะนี่

 

"( --+)---+.เออ..ชิส์ " เห็นว่าเพื่อนหรอกน่ะย่ะ

 

"ไปกินข้าวเหอะ..หิวชิบ.-3-" ==*

 

"ไปดิ..ฉันก็หิว" และเราสองคนก็เดินไปที่โรงอาหาร พร้อมกัน ท่าทางมามิจะหิวน่าดู เป็นคนเดี่ยวที่คึกที่สุด ตอน

วิ่ง (มันชอบกีฬามากกก)

 

"หาที่นั่งกันเถอะก่อนจะไม่ทัน -3-"  ไอ้มามิบ่น

 

"ได้..อะ อะ โอ้ยย!!!! -0-*" อยู่ดีๆก็มีผู้หญิงที่ไหนวิ่งมาชนฉันก็ไม่รู้ --* ว่าแต่หน้าตาหน้ารักแหะเหมือนเด็ก

เลยแต่ติดป้ายว่่า ม.5 ด้วยเหะ -..-  ยัยนั่นวิ่งมาชนฉันก็เลยทำให้ตัวยัยนั่นเปรอะฝุ่นไปหมด (โรงอาหารฝุ่น

เยอะ)ส่วนฉันก็เปรื่อนน้ำแดงไปครึ่งตัว --

 

"ยะ...ยัย บ้า -- บังอาจชนฉันเรอะเห็นไหมคนกำลังรีบนะ มีตาก็หัดหลบบ้างสิเห็นไหมว่าตัวฉันเลอะไปหมดแล้

วน่ะ " -0- ย่ะ ยัยนี่ มองแต่ภายนอกไม่ได้เลยน่ะ -- ฉันไม่เลอะกว่าอีกเหรอย่ะ --*

 

"โทษที..แต่ฉันว่าเป็นเธอมากกว่าที่หน้าจะหลบ แล้วเธอก็ไม่ได้เลอะคนเดียว นิ --" ตอนนี้คนทั้งโรงอาหารหันมา

หารพวกเราเป็นสายตาเดียว ท่าทางยัยนี่จะดังน่าดู(แต่ฉันไม่รุจักหรอก--)

 

"นะ..นี่เธอกล้าว่าฉันเหรออ><** แกไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงใช่ไหม* ไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร แล้วถ้าผิดก็มีแต่แก

เท่านั้นที่ผิดจำไว้ กรี๊ดดด!!!!!" ==

 

"-0- ฉันไม่รู้หรอกน่ะว่าเธอเป็นใคร และฉันก็ไม่ต้องการคำขอโทษจากเธอด้วย ไปไหนก็ไปเถอะ --" ฉันพูดแบ

บนิ่งๆ ก็ฉันน่ะเกียจเสียงผู้หญิงกรี๊ดด ที่สุดเลย -- แล้วก็ไม่ชอบมีเรื่องด้วย 

 

"แก...><"

 

"เฮ้ยยย..ไอ้อารังเป็นไรป่าวว่ะเกิดไรขึ้นเนี่ย ไอ้มามิ วิ่งมาทำท่าตกใจ -- (เพิ่งมาหรอย่ะ)

 

"ไม่มีอะไร...ไปห้องน้ำกัน"

 

"อื้ม...ปะ ไป --^"  วันนี้มาเชื่องแหะ

 

"ดะ...เดี่ยวสิย่ะ  อะ..อะโอ้ยย -+*"  -0- อยู่ดียัยหน้าเด็กนั่นก็เป็นลมไป  ได้ไงหวาา..

 

"ธะ..เธออ!!!! โอ้ยย...."  ฉันกำลังจะเข้่าไปพยุงยัยหน้าอ่อนไว้ แต่ก็มีคนวิ่งมาข้างหน้าฉัน เพื่ออุ้มยัยหน้าเด็ก

และเขาก็คือ...

 

"ลินา...ลินา..!!!!  ลินานี้ ฮาคุน่ะ เป็นอะไรน่ะ ลินา!!! เธอลืมตาสิ!!!!"    ฮะ..ฮาคุ เขารู้จักยัยหน้าเด็กได้

ยังไงไม่ใช่สิ ลินา สินะ 

 

"นะ..นายย โอ้ยย!!!!" 

 

"ถอยไป!!!!! "  ฉันกำลังคิดจะเข้าไปช่วย ลินาแน่หมอนั่นก็ผลักฉันออกมา แล้วตะคอก ฉันชักเกียจเขาซะ

แล้วสิ --*  

 

     แล้วเขาก็เดินผ่านฉันไปโดยที่แบกลินาไว้ในออมแขน   ฉันอยากรู้จังว่าพวกเขาเป็นอะไรกัน 

 

"เธอ..เป็นอะไร ไปเหรอ --" ฉันถามฮาคุเสียงเบา เพราะตอนนี้เขาเหมือนมังกรพ่นไฟหลังจากพาลินาไปห้อง

พยาบาลแล้วเฝ้าอยู่พักใหญ่ 

 

"หึ...เธออยากรู้ด้วยเหรอ หลังจากที่เกือบฆ่าคน หนึ่งคนไปน่ะ " -0- 

 

"................." คำพูดของเขาทำให้ฉันพูดไม่ออก คำถามมากมายผุดอยู่ในหัวฉัน มันรู้สึกเจ็บแปลบๆ แหะ ทำ

ไหมกันนะ

 

"ไปซะ !!! ฉันเหม็นหน้าเธอจะแย่อยู่ล่ะ  ถอยไป!!"

 

".................." พอพูดจบเขาก็ผลักฉันพร้อมเก็บกระเป๋าเดินออกประตูไป 

 

        ทำไหมน่ะ อะไรทำให้เขาเกียจฉันถึงขนาดนั้น ฉันไม่ดีขนาดนั้น ทุกอย่างในวันนี้มันทำให้น้ำตาในใจฉัน

ค่อยๆไหล อย่างเงียบๆเพียง ลำพัง เหมือนทุกครั้งที่เป็นมา......

 

                หลังเลิกเรียน...

 

"..................." ตอนนี้ฉันกำลังเดินกลับบ้านเป็นเพื่อนมามิ และฉันก็คิดอะไรไปเรื่อยเปือย..

 

"เออ..ฉันพอจะรู้เรื่องลินา อยู่น่ะ" อยู่ๆ ไอ้เพื่อนเวรมันก็พูด ขึ้น..ว่าไงฉันอยากรู้ใจจะขาด

 

"...ว่า.............." ฉันยังแกล้งทำเป็นไม่อยากรู้ กลัวไอ้มิ สังสัยจริงๆ --

 

"ไม่รู้จะตรงรึเปล่าน่ะพวกเพื่อนๆในห้องมันบอกมาน่ะว่า ลินา กับฮาคุน่ะ เขาเป็นคนสำคัญซึ่งกันและ กันน่ะ แหวะ

เน่าชะมัด --* แล้วฮาคุก็ห่วง ลินามากๆเลยน่ะ เพราะยัย ลินงลินา นั่นนะออนแอ อ่อนแอ --*ใครก็ว่ากันว่าตอน

อยู่ โรงเรียนเก่าน่ะ ยัยลินาเนี่ยตัวติดกับ ฮาคุอย่างกับอีกาหวงไข่เลยและ 55 พูดแล้วขำ

 

"......................" เจ็บจัง!!!

 

"แล้วไม่แปลกเลยที่จะไม่มีใครรู้จักยัย ลินาเพราะ พ่อแม่ยัยนั่นน่ะ เป็นคนใหญ่คนโต เลยตามใจยัยลินาจนสติกระ

เจองง555+

 

"..อื้ม............" ฉันพอจะเข้าใจแล้วล่ะ ว่าคนสำคัญของเขาคือใคร เหอะ!!..วันนี้ฉันเกือบฆ่าสุดที่รักเขาแล้ว

สินะ

 

"แก...ไปกินติมแก้เคลียดกันดีกว่า ฉันเลี้ยงเอง5555+" 

 

"^^ ไปสิ........" ช่างมันเถอะ ยังมีเพื่อนรักอยุ่ตรงนี้นี่หนา จะเป็นไร ปะ..ไป

 

"อ้ะ!!!..น่านมัน ยัยลินา กับฮาคุนี่น่า แหวะเหมือน ผีทีวีกับลูซิเฟอร์ในนรกเลยแหะ ==" ดูมันเปรียบสิ

 

"ฉันกลับบ้านก่อนดิกว่า..วันหลังและกันนะ^^...บายๆ" ฉันรีบออกตัววิ่งทันที ภาพที่ฉันเห็น น่ะคือฮาคุ กับลินา

อยู่ในร้านไอ้ติมพวกเขาดูมีความสุขมากเลยล่ะ และก็เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นรอยยิ้มของฮาคุ...

 

                .......ฉันพอจะเข้าใจดีว่าทำไหมเขาถึงเกียจฉัน ฉันมันแค่คนนอกที่ผ่านตา เขาไปมา ""ลินา""

 

ต่างหากล่ะคือความสุขของเขาอย่างแท้จริง ฉันเคยคิดด้วยน่ะว่า ""ฉันอยากได้รอยยิ้มของเขามาไว้ในความทรง

จำบางจัง" แต่มันก็เป็นได้แค่ความคิดเพราะความจริง ไม่เคยมีฉันอยู่ในชีวิตประจำวันของเขาแม้แต่วินาที

เดียว..........