หญิงสาวในตำนาน กับ นายแวมไพร์เย็นชา(อยากแต่งเฉยๆNOรางวัล)

"กริ๊ดดดด!!!"

เสียงสาวๆหนุ่มๆ เสือ สิง กระทิง กระเทย แรดๆ ทั้งหลายต่างก็กริ๊ด ซึ่งตอนนี้ วง 'Satan the brutal' กำลังขึ้นคอนเสริต อยู่บนเวที ซึ่งกำลัง ปิด ท้ายเพลง สุดท้ายของวันนี้และวันนี้เป็นวันสุดท้ายผู้คนจึงมากมายหลั่งไหลเป็นพิเศษ

"วันนี้พวกเราขอขอบคุณทุกคนที่มาดูพวกเราแสดงคอนเสริต และขอขอบคุณที่มา มากมายขนาดนี้นะค่ะ"

ฉันเมโลดี้เด็กสาวธรรมด๊าธรรมดาพูดขึ้น

"แล้วคราวหน้าจะมาอีกไหมค่ะ"

เสียงพิธีกรเสียงใสพูดขึ้น

"มาสิค่ะถ้าทุกคนอยากให้มา...แล้วอยากให้มาอีกไหมค่ะ"

ฉันตอบแล้วถามคุณผู้ชมทั้งหลาย

"อยากค่าา/ครับบ"

เสียงทุกคนตอบพร้อมเพรียงกัน

"ค่าแล้วพบกันใหม่คราวหน้านะค่ะ ส่วนเรื่องลายเซ็นเชิญหลังเวทีนะค่ะ ^_< "

"ขอบคุณค่า"

ฉันขยิบตาหนึ่งทีแล้วเดินเข้ามาหลังเวที

"ปริ้นท์หายไปไหนอ่ะเลดี้ เห็นมันลงมาก่อนนี่หว่า"

ชินมือกีต้าร์ประจำวงพูดถึง ปริ้นท์ซึ่งวิ่งลงเวทีไปก่อนจะกล่าวลาผู้ชม

"ขยับเข้ามาได้ไหม
ขยับมาใกล้กัน
ขยับความสัมพันธ์
มารักกับฉันนะเธอ>>>"

เสียงโทรศัพท์ของชินดังขึ้น

"ครับ..อ้าวชิตเตอร์เองเหรอ...อืมๆ...พึ่งลงมาพอดีน่ะ...ได้สิ"

ชินพูดกับ ชิตเตอร์ แล้ววางไป ฉันว่าคงจะสาวคนใหม่แน่ๆ

"ขอโทษนะเดี๋ยวมาเพื่อนบอกให้ไปหาน่ะ"

ชินทำหน้าเหงยเก บอกฉัน ไลน์ ครอส ซึ่งยืนมองอยู่

"ฉันว่าไม่ใช่เพื่อนถ้าเพื่อนก็เพื่อนคนพิเศษ ล่ะสิ "

ไลน์เหยียดยิ้มใส่เพื่อน

"ประมาณนั้นล่ะ"

ชินตอบมา

"ไปเหอะฉันไม่สนใจแกหรอก"

ครอสแกล้งทำไม่สนใจ

"ขอให้จริงเถอะไปและเดี๋ยว'เพื่อนของฉาานน'รอนาน"

ชินแกล้งเน้นคำว่า 'เพื่อนของฉาานน' 

"งั้นฉันหาปริ้นท์ก่อนนะเดี๋ยวดึกกว่านี้มันจะมืดกว่านี้"

ฉันก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปตามหาปริ้นท์ฉันเดินไปเรื่อยๆจนถึงตึกแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเวทีข้างหน้ามากนัก

"เกร้ง "

ฉันไปส่องที่ซอกตึกเพราะได้ยินเสียงเหยียบกิ่งไม้ของใครบางคนฉันว่าอาจจะเป็นปริ้นท์และก็เห็น

"ฟริม"

ร่างของหญิงสาวผู้หนึ่งกำลังสูญสลายไปและมีชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหน้าซึ่งกัดคอของเธออยู่ที่คอมีเลือดไหลออกมาฉันตกใจมากและไม่รู้จะทำอะไรต่อไปเลยถอยหลังไปเรื่อยๆจน

"เกร้ง"

ฉันเหยียบไม้เข้าจนได้ชายคนนั้นหันหน้ามาตามเสียง และฉันก็ต้องตกใจเพราะผู้ชายคนนั้นคือ'ปริ้นท์เซอร์'  คนที่ฉันตามหาข้างปากของปริ้นท์มีเลือดไหลออกมาแน่นอนไม่ใช่เลือดเขาแน่ ปริ้นท์มีเขี้ยวงอก เล็บยาวเฟื้อยแล้วปริ้นท์ก็

"เลดี้"

ปริ้นท์เรียกฉันแบบย่อๆซึ่งคนอื่นๆก็ชอบเรียกเพราะมันแปลกว่าเด็กสาว และฉันว่ามันน่ารักดีแต่ตอนนี้ปริ้นท์เรียกฉันแบบนี้ปริ้นท์ดูน่ากลัวเป็น10เท่าแล้วจู่ๆ เขี้ยวแหลมคม และเล็บยาวๆของเขาก็หายไป ฉันตาค้างไม่พูดอะไรเพราะตกใจกับเหตุการ์นเมื่อสักครู่

"เลดี้..เลดี้..เมโลดี้!"

ปริ้นท์เขย่า

"ค่ะ"

ฉันที่ตกใจเมื่อสักครู่ตื่นตกใจเพราะหญิงสาวสลายไปกับตาและต้องตกใจเพราะคนที่เรียกฉันนั้นคือ ปริ้นท์ ฉันถอยกรู่ทันที เพราะกลัวบุลคลตรงหน้าเป็นอย่างมาก

"ไม่ต้องกลัวฉันนะ"

ปริ้นท์พูดน้ำเสียงอ่อนโยนแต่ฉันกลับกลัวเขา

"นะ...นาย...จะ...จะไม่ทำอะไรฉันใช่ไหม"

ฉันพูดกะตุกกะตัก

"อืม"

ชอบไม่ชอบบอกด้วยน้า อย่าลืมคอมเม้นท์ด้วย >_<