My life ชีวิตอยู่ที่เธอ

ชีวิตต่อจากนี้ ไม่รู้จะเป็นยังไง นั้น ขอฝากไว้ที่เธอนะ

 บทนำ

"ปิงปอง! ลูกต้องไม่เป็นอะไร" 

"ไอ้ปองแก อย่าตายนะเว้ย ฮือออ" 

"ญาติคนไข้ รออยู่ข้างนอกนะครับ"

"เข้าไม่ได้นะคะ!"

พ่อ&พิงปิน " ปิงปอง... " นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย ฉันเป็นใคร เป็นอะไร นั่นสินะ 

ฉันชื่อ ปิงปอง อายุ18 ปี มีเพื่อนรักชื่อ พิงปิน มีคุณพ่อที่ห่วงใย แล้วมันเกิดไรขึ้นเนี่ย ปวดหัวจังเลย                   ฉันกำลังจะตายหรอ 

"ดีฟิบ ดีฟิบ ดีฟิบ"(เวลาปั้มหัวใจคงเรียกประมาณนี้มั้งนะ) ไรเนี่ย เขาพูดอะไรการ ทำยังไง ทำไง ทำไง
ฉันยังไม่อยากตาย ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ จริ๊งงงง

พรึ่บ

ฉันตื่นจากฝันหรอ แต่ทำไมเหมือนจริงอะ แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ ที่นี่มัน

"ที่ไหนกัน" ฉันพูดออกไปแล้วมองสิ่งแวดล้อมรอบข้างตัวมีทั้งสายน้ำเกลือสายอะไรก็ไม่รู้เยอะจัง พอฉันหันไปเจอคุณพ่อกับพินปิง ที่เฝ้าฉันอยู่

"ที่นี่ คือโรงพยาบาล ปิงปอง" คุณพ่อที่ดูห่วงใยฉันมากตอบออกมาพร้อมลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน

"ปองแกเป็นยังไงบ้าง ปวดตรงไหนมั้ย" พิงปินถามฉันอย่างเป็นห่วงมาก

"ปวดหัวนิดหน่อยนะ แล้วฉันมาอยู่โรงพยาบาลได้ยังไง" ทั้งสองคนต่างมองหน้ากันแล้วแล้วคุณพ่อก็พูดขึ้นมา

"ไม่มีอะไรมากหรอก ลูกแค่ไม่สบายมากก เดี๋ยวนอนพักซะนะ พ่อไปก่อนละ" พอพ่อพูดเสร็จก็บอกให้พิงปินดูแลฉันด้วย เนี่ย!มันอะไรกัน ฉันไม่เข้าใจเลย ตกลงฉันเป็นอะไรกันเนี่ย!!

พอหมออนุญาติให้ฉันกลับบ้านไปพักผ่อนได้ ฉันก็รีบกลับมาอย่างไวเลย เพราะใกล้จะเปิดเทอมแล้วยังไม่ได้เตรียมอะไรเลย แต่ฉันก็ไม่ได้ลืมหรอกนะว่า ที่ฉันเข้าโรงเรียนพยาบาลเป็นเพราะสาเหตุอะไร
ตอนแรกฉันก็ว่าจะไม่สนใจอยู่แล้วแต่มันแปลกมากที่ฉันต้องไปพบหมอบ่อยเหลือเกินฉันชักจะไม่มั่นใจแล้วละว่าฉันแค่ไม่สบายเฉยๆ มันต้องมีอะไรแน่ๆ และแล้ววันสุดท้ายของปิดภาคเรียนก็จะจบแล้ว

"อืม...รู้แล้ว แค่นี้นะปิน"

"เออ..หลับฝันดีแล้วกันนะ"

"จ้า บาย" ฉันกดวางสายจากพิงปินเป็น ที่เรียนร้อยแล้ว ต่อจากนั้นฉันก็จะอยู่ในห้วงนิทราต่อไปจนถึงรุ่งเช้า
(_ _)zzzz