The Tenderly

      “...ฉันก็เข้าใจนะจ๊ะ  ว่าเธอตกงานมาตั้งหลายเดือนแล้ว”  คุณป้าเจ้าของหอกล่าวด้วยน้ำเสียงลำบากใจ  เพราะเขากับหล่อนก็มีมิตรสัมพันธ์อันดีในฐานะชาวหอกับเจ้าของมานานหลายปีทีเดียว  “ฉันเองก็ยืดเวลาให้ตั้งหลายเดือนแล้ว  เพราะเข้าใจว่าเธอคงหางานใหม่ได้เร็วเหมือนเคย  แต่ว่า...”

     เด็กหนุ่มโค้งศีรษะขอโทษที่ทำให้หล่อนลำบากใจด้วยความรู้สึกห่อเหี่ยวเหลือคณา  เงินที่มีที่พออยู่ได้ก็พอสำหรับค่ากินอยู่อย่างเดียว  ไปเช่าหออื่นอะไรในเมืองฮารุเสะแห่งนี้ไม่ได้หรอก  ถ้าหากเงินก้อนสุดท้ายนี้หมดลง  เขาจะต้องม้วนหางกลับบ้านที่เมืองโรกุโจบ้านเกิดแล้วสินะ  บอกตามตรงว่าเขาไม่อยากกลับไปเลยจริงๆ

     กระเป๋าหนึ่งใบที่ลากออกมาสามารถขนสมบัติทั้งหมดทั้งมวลตลอดระยะเวลาหลายปีที่อยู่หอนั้นได้  เพราะเขาต้องมัธยัสถ์มาตั้งแต่ต้น  แถมยังมีนิสัยส่วนตัวอย่างหนึ่งที่จัดข้าวของให้สามารถโยนเข้ากระเป๋าย้ายออกได้ในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง  คุณป้าเจ้าของหอจึงอดเห็นใจไม่ได้ที่เด็กหนุ่มหน้าหวานคนนั้นต้องหาหลังคาหลบฝนหลังใหม่ไวขนาดนี้  แต่คิดในอีกแง่หนึ่ง...ถ้าหาใหม่ไวเท่าไหร่ยิ่งดี  สภาพอากาศวันนี้มันแปรปรวนฝนจวนจะตกเสียด้วยสิ

     กระเป๋าหนึ่งใบกับเด็กหนุ่มหน้าหวานหนึ่งคนที่มีเส้นผมสีดำและนัยน์ตาสีนิลไม่แตกต่างจากคนอื่น  เดินไปด้วยความรู้สึกราวกับพระเอก mv ที่กำลังอยู่ในสภาวะอกหักชนิดเพิ่มอวัยวะ  นั่นคือนางเอก mv บอกเลิกไม่พอยังพาแฟนใหม่ที่ใช้เวลาดูใจกันระหว่างคบกับเขาอีก  สภาวะเขางอกชนิดนี้มันช่างน่าเจ็บช้ำเหลือหลายจริงๆ

     แต่เขาจะไปอยู่กับเพื่อนก่อนดีไหมนะ?  ในโรงเรียนฮาคุโระมีนักเรียนชายหญิงคนหนึ่งที่ถือได้ว่าเป็นเพื่อนสนิทที่คบกันมาตั้งแต่ขึ้นปีหนึ่งมัธยมต้น  ผ่านมาจนเขาอายุครบสิบเจ็ดเรียนปีสามมัธยมปลายแบบนี้ยังสนิทเหนียวแน่นไม่เลิก  คนแรกเป็นสาวน้อยน่ารักผู้อ่อนหวานใจดีนามว่าฮิมิโกะ  ส่วนอีกคนคือคาโต้ ซาโต้  เป็นเด็กหนุ่มธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรโดดเด่นเป็นพิเศษ  นอกจากประกาศออกมาโต้งๆ ได้โดยไม่เกรงกลัวสายตาประชาชีว่าชอบเพื่อนสาวในแก๊ง

     บ้านของคาโต้ ซาโต้ ได้ข่าวว่าอยู่ตามลำพังเป็นหอพักเหมือนกัน  แถมยังใช้เงินที่ทางบ้านส่งมาให้ในจำนวนจำกัดอีก  เฮ้อ...ก็เขามัน ‘เด็กหนีออกจากบ้าน’ นี่นา  ใครมันจะส่งเงินมาให้ใช้กันเล่า

     ส่วนบ้านของฮิมิโกะเป็นบ้านที่มีครอบครัวอันอบอุ่นน่ารัก  ประกอบด้วยบุพการีใจดีสองและลูกสาวหนึ่ง  เป็นบ้านที่ต่อให้มีคนเพิ่มขึ้นมาก็คงจะไม่ลำบากปากท้องนัก  ติดอยู่ตรงเดียว  นั่นคือเพศร่างและจิตใจของฮิมิโกะ  คนอื่นเขาจะมองยังไงถ้าเขาไปอาศัยบ้านของเด็กผู้หญิงอยู่?  แถมบางทีฮิมิโกะอาจจะมองเขาด้วยสายตาเข้าใจผิดๆ ก็ได้  การไปพักบ้านเด็กผู้หญิงควรเป็นตัวเลือกที่โดนตัดทิ้งตั้งแต่เริ่มสินะ

     หรือว่าเขาจะไปอยู่โรงเรียนก่อน?  แอบลุงยามที่มีไฟฉายหนึ่งกระบอกเป็นอาวุธแล้วอาศัยหลับนอนอยู่ที่นั่น  เขาพอรู้จักห้องดีๆ มืดๆ ที่ไม่มีใครสนใจอยู่หลายแห่ง  แต่พอนึกถึงคำว่า ‘มืดๆ’ ที่ห้อยท้ายปุ๊บ  ความใจกล้าของฮิชิยามะ มิยารุโนะ ก็พลันหดหายไปตามความวังเวงในโรงเรียนอันเพิ่มขึ้นตามเวลา  ยิ่งช่วงเย็นๆ ฟ้าสีส้มอมแดง  ใครใจกล้าเข้าห้องเรียนไปเอาของที่ลืมไว้เพียงลำพังยังไม่ปรากฏเลย

     แล้วนอน...คนเดียว...ในโรงเรียนวังเวง...มืดๆ  เขายอมกลับกอดขาอ้อนวอนคุณป้าเจ้าของหอแลกกับพื้นที่แบ่งบางส่วนจากเจ้าตูบเขี้ยวแหลม  หมาเฝ้ายามหน้าหอเสียยังดีกว่า!

     สายฝนโปรยปรายทำให้รถเริ่มแล่นฉวัดเฉวียนกันมากขึ้น  แต่เด็กหนุ่มกลับเดินทอดน่องช้าๆ ริมถนนด้วยความรู้สึกกลัดกลุ้ม  ถึงอยากจะเอาร่มมากางแต่มันก็พังไปตั้งแต่พายุเข้าคราวที่แล้ว  ส่วนหลังคาที่ใช้หลบฝนได้อย่างพวกร้านสะดวกซื้อนั้นอยู่ห่างออกไปอีกพอสมควร  ถึงตอนนั้นเขาก็เปียกโชกไปหมดแล้วล่ะ  ตามตรรกะของเขาอันเต็มไปด้วยความทดท้อ  ถ้าจะเปียกก็ให้มันเปียกไปทั้งแบบนี้นั่นแหละ!

     แล้วสวรรค์ก็จัดให้จริงดังว่า...

     “เห็นคนบ้างไหมเนี่ย!”  มิยารุโนะเผลอก้าวออกไปด่ารถยนต์ที่ขับแฉลบสาดโคลนใส่เต็มตัวเขาด้วยความโมโห  โดยไม่ทันสังเกตว่าตนล้ำเส้นถนนมากเกินไปแล้ว  จึงเป็นเหตุให้รถคันต่อมาที่ขับมาด้วยความเร็วพอสมควรเบรกไม่ทัน  ยังดีที่การหักเลี้ยวทำให้อุบัติเหตุครั้งนี้เกิดแค่มีคนโดนเฉี่ยวเท่านั้น  เสียงแตรเสียงรถยนต์ดังอื้ออึงอยู่ในห้วงความตกใจของเด็กหนุ่ม  โชคดีที่บริเวณนั้นเป็นทางที่รถไม่ได้พลุ่กพล่านมากนัก  จึงไม่มีรถคันที่สามคันที่สี่เป็นตัวเพิ่มความวุ่นวาย

     เจ้าของรถยนต์คันนั้นมั่นใจว่าตัวเองไม่ใช่ฝ่ายผิดแน่นอน  แต่ยังมีน้ำใจกางร่มวิ่งลงมาดูคนที่ตนขับรถเฉี่ยวอย่างไม่ตั้งใจ  อย่างน้อยจะได้ไม่ขุ่นเคืองใจกันไป  พวกที่โดนเฉี่ยวทั้งที่เป็นฝ่ายผิดแล้วเอาไปคิดแค้นเป็นสิบๆ ปีน่ะมีอยู่เสมอนั่นแหละ  โดยเฉพาะพวกวัยรุ่นเลือดร้อนที่กระโดดออกมาขวางหน้ารถคนอื่นเขาแบบนี้

     คำว่า ‘ผมขอโทษ’ เกือบหลุดออกมาจากปากมิยารุโนะแล้ว  หากชุดที่อีกฝ่ายใส่ไม่ใช่สูทราคาแพงเจือด้วยกลิ่นน้ำหอมแลดูเป็นพวกรสนิยมไฮโซ  เข้ากันดีกับรถยุโรปสีดำมันวาวคันนั้น  ทั้งกิริยาท่าทางยังมีแววแห่งความมีเงินจริง  ไม่ใช่พวกกู้หนี้ยืมสินที่อยากแสดงให้โลกรู้ว่าข้ารวย  ส่วนเงินในบัญชีติดตัวแดงเป็นแถบๆ

     เขากลืนคำพูดขอโทษนั่นลงคออย่างว่องไว  กล่าวขอโทษในเรื่องที่จะทำดังต่อไปนี้กับชายหนุ่ม  แล้วตีหน้าโมโหขึ้นมาโดยทันที  “นี่คุณ!  ขับรถขับราน่ะดูทางบ้างไหม!”

     ชายหนุ่มดูดีมีอายุราวสามสิบปีคนนั้นไม่สนใจเสียงคำด่าทอ  เขาพลิกเท้าอีกฝ่ายไปมาเพื่อดูอาการ  กอปรกับพิศดูบาดแผลถลอกเล็กน้อยที่ไม่ก่อให้เกิดปัญหาในชีวิตประจำวัน  ก่อนดึงร่างบอบบางนั่นขึ้นมา  บาง...แต่ออกจะหนักกว่าที่คิดยังไงไม่รู้

     “กระเป๋าเสื้อผ้าผม!”  อีกฝ่ายร้องด้วยเสียงเกินจริง  ก่อนจะนั่งลงไปอีกรอบเพื่อบีบน้ำตาสะอื้นไห้แก่เจ้ากระเป๋าที่ไม่อาจกั้นน้ำได้อย่างแน่นอน  แถมการกลิ้งโคโร่ไปบนถนนเปียกๆ เปี่ยมโคลนแบบนี้ยังส่งผลกระทบต่อเสื้อผ้าที่อยู่ภายในอีกต่างหาก  กิริยาเหล่านั้นทำให้คนมองถึงกับถอนหายใจหนักๆ เพราะรู้ว่าเรื่องมันคงไม่จบแค่คำขอโทษแน่ๆ

     ข้อเรียกร้องของมิยารุโนะคือเงินจำนวนหนึ่งสำหรับซื้อชุดเสื้อผ้าใหม่ในร้านที่ขายของแพงกว่าชุดเดิมสักสามเท่าได้  บวกด้วยเงินทำขวัญสำหรับเช่าหอถูกๆ ได้หลายเดือน   อาจรวมค่ากินอยู่เล็กน้อยเนื่องจากความโลภเล็กน้อย  โดยค่า ‘ทำขวัญ’ ทั้งหมดทั้งมวลนั่นคืออาการเต้นเร่าโมโหพร้อมชี้ไปตามเนื้อตามตัว  ลามไปจนถึงป่าวประกาศให้สังคมเน็ตลงโทษทางอ้อม 

     แน่นอนว่ากิริยาเหล่านั้นไม่ทำให้คิริซาโตะ อาเคจิ เกรงกลัวแต่ประการใด  ทั้งยังมองด้วยความขำเสียเต็มประดาอีกต่างหาก

     สุดท้าย...เด็กหนุ่มไม่คาดคิดมาก่อนว่าตัวเองต้องใช้วิธีก้มศีรษะขอค่าทำขวัญเอาดื้อๆ  แถมอีกฝ่ายยังบ้าจี้ฟังคำขอร้องของเขาอีกต่างหาก