THALIA : จุดเปลี่ยน

"แม่คะ....แม่สวยจัง...!" เด็กผู้หญิงตัวน้อยน่าตาน่ารักสดใส ดวงตาสีฟ้าฉายแววชื่นชมกับความงามของแม่ ดวงตาสีฟ้าคู่นั้น ที่เหมือนกัยสายฟ้าที่กำลังผ่าลงมา เกิดแสงวูบวาบ ดวงตาของเธอมีลักษณะเช่นนั้น 

ทำไมดวงเธอเป็นแบบนั้น่ะหรือ? 

ก็เพราะพ่อของเธอ เป็นเทพเจ้า หวังว่าพวกคุณคงจะรู้จักเทพปรณัมกรีกและโรมันกันดี และเทพองค์เดียวที่เกี่ยวข้องกับสายฟ้า 

ใช่... คุณเดาถูกแล้ว... ซุสนั่นเอง 

ซุส เทพแห่งท้องฟ้า เป็นหนึ่งในสามมหาเทพ สามมหาเทพประกอบไปด้วย ซุส โพไซดอน และฮาเดส

ซุส... เทพแห่งท้องฟ้า อาวุธคือสายฟ้าคู่กาย ความตายของทุกคนขึ้นอยู่กับสายฟ้าเล่มนั้น และการตัดสินใจของซุส...

เมื่อครั้งหนึ่ง... ทั้งสามมหาเทพเคยตกลงกันไว้ว่า จะไม่ให้กำเนิดลูกๆกับมนุษย์อีก พวกเขาทั้งสามสาบานต่อแม่น้ำสติกช์ แม่น้ำที่เป็นตำนานในนรกใต้พิภพ... 

แต่ด้วยความที่ซุสเป็นเทพที่เจ้าชู้...มาก จึงผิดคำสาบาน... ทำให้ธาเลีย... เด็กสาวคนนี้ได้เกิดมา 

อะไรกัน การให้กำเนิดลูกกับมนุษย์ไม่เห็นอันตรายตรงไหนเลย... !

คุณคิดผิดแล้ว... 

เมื่อบุตรหรือธิดาของสามมหาเทพมีอายุครบ 16 ปี... บุตรหรือธิดาของสามมหาเทพจะทรงอำนาจยิ่งกว่าเทพทุกองค์... พวกเขามีอำนาจที่สามารถชี้ชะตาว่าเทพแห่งโอลิมปัสทั้ง 12 พระองค์ จะอยู่หรือตาย... 

เพราะเหตุผลนี้...ทั้งสามจึงร่วมสาบาน 

แล้วทำไม... ลูกๆของสามมหาเทพต้องฆ่าพอแม่ตัวเองด้วยล่ะ?.... คำามนี้จะได้รับคำตอบ... เมื่อคุณอ่าน...เรื่องจบทุกตอน... 

และอย่าคิดว่าเทพหรือเทพีองค์ไหนจะใจดี... 

"แม่ๆๆๆ! หมุนตัวๆๆ!" เด็กผู้หญิงตัวน้อยที่อายุได้เพียง 3 ขวบ แต่ทักษะต่างๆที่เธอได้รับ ได้เรียนรู้ ซึ่งปฏิกิรินาตอบสนองของเธอว่องไว  เฉียบคมมาก เหมือนกับนกเหยี่ยว....

ผู้เป็นแม่ยิ้มและหมุนตัว เด็กสาวหัวเราะชอบใจ

"ธาเลีย... หนูต้องเข้มแข็งนะจ๊ะ..." แม่ของเด็กสาวลูบผมสีดำขลับของเธอแผ่วเบา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวล... ราวกับว่าในอนาคต... เธอจะไม่มีวันได้พบกับลูกสาวคนนี้อีก... 

และนับตั้งแต่นั้นมา... แม่ของเธอเปลี่ยนไปเป็นคนละคน 

แม่ของเธอดุด่าว่ากล่าว ทำทุกๆอย่างเพื่อทำให้ธอกลายเป็นหญิงสาวที่เข้มแข็ง และกล้าหาญ แต่ด้วยความเครียดจากการทำงานของผู้เป็นแม่ ทำให้เธอดุด่าว่ากล่าวธาเลีย รุนแรงเกินไป... 

จนธาเลียคิดว่า... เธอคนนี้เป็นใคร....ไม่ใช่แม่คนเดิม..ไม่ใช่อีกแล้ว...

แต่เด็กสาวก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องทนกับบทเรียน และคำด่าทอต่างๆนานาที่ออกมาจากปากของผู้ที่เธอเรียกว่า 'แม่' 

วันนี้เป็นวันเกิดครบ 7 ปีของธาเลีย... เธอถอนหายใจ "มันก็คงเหมือนทุกๆวันที่ผ่านมา..." เธอบอกตัวเอง... เพราะทุกๆวันเกิดของเธอที่ผ่านมา เธอไม่เคยได้ฉลองวันเกิดเหมือนกับเด็กคนอื่นๆ ไม่มีฉลองคริสต์มาส ไม่มีแม้แต่คำชมจากแม่.... และพ่อ... 

ไม่สิ... ต้องพูดว่า... เธอไม่เคยพบพ่อของเธอเลย....

ธาเลียก้มดูนาฬิกาข้อมือ อีก 15 นาทีเธอต้องรีบไปทำอาหารเย็น... เธอเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ทุกครั้งที่เธอเพิ่มความเร็ว ไม่ได้เร่งเพื่อที่จะรีบให้ทันเวลาทำอาหาร... แต่....

มีบางอย่างกำลังตามเธอมา...

บางอย่างที่ไม่ใช่มนุษย์ ธาเลียสามารถรู้เรื่องนี้ได้อย่างไรน่ะหรือ.. ! เพราะตลอดเวลา 7 ปีที่ผ่านมา เธอสามารถอ่านหนังสือกรีกโบราณและภาษาละตินที่เป็นภาษาของชาวโรมัน ได้ดีกว่าภาษาอังกฤษอีก!... เธอสามารถทำให้โรงเรียนที่เธออยู่ลุกไหม้เป็นกองเพลิงได้ แล้วมีอยู่วันนึง... เธอทำให้ครูสอนพีชคณิตกลายเป็นไอ... โดยการใช้อะไรบางอย่างที่เมือนกับธนูอาบแสงจันทร์ ! อีกครั้งนึงคือ... ครูสอนภาษาละตินทำให้การบ้านของเธอระเบิดได้กลางห้องสมุด....

เหตุการณ์ที่กิดขึ้นทั้งหมดนี้ทำให้เธอต้องย้ายโรงเรียนบ่อย... และโดนแม่ต่อว่าหนักขึ้น และเกือบจะต้องส่งไปโรงเรียนดัดสันดาน... 

บางอย่างที่เธอว่า....กำลังตามมา กระชั้นชิดเข้ามาเรื่อย

"จงเข้มแข็ง...." 

ธาเลียตัวแข็งทื่อ... เสียงเสียงนึงดังขึ้นในหู เธอหันรีหันขวา แต่ก็ไม่มีใคร แต่เสียงนี้ทำให้เธอรู้สึกว่า คุ้นหู เป็นเสียงที่คุ้นมาก แต่เธอกลับนึกไม่ออกว่ามันเป็นเสียงของใคร

เธอสะลัดความคิดนั้นออกจากหัว แล้วเริ่มเดินต่อ...

บางอย่างนั้นยังตามมาไม่หยุด... ฝนเริ่มโปรยปรายลงมา จากฝนเม็ดเล็ก ตอนนี้ฝนเม็ดใหญ่จนแถบจะกลายเป็นลูกเห็บ... 

ธาเลียเร่งฝีเท้า... จากการเดินกลายเป็นการวิ่ง.... 

และจากการวิ่งเพราะรีบ.... ก็กลายเป็นวิ่ง... เพราะหนี...

บางอย่างที่ตามเธอมาชัดเจนแล้ว่าไม่ใช่มนุษย์! กลิ่นจากตัวมันเหม็นหืน เป็นกลิ่นเฉพาะของอะไรบางอย่าง... ถ้าจะเป็นคำเรียกก็คงจะเป็นอสุรกาย..

เธอรู้... คนอื่นๆไม่เคยเชื่อเธอเวลาเธอเจออะไรเหล่านั้น... เธอจึงเก็บปัญหานี้เอาไว้คนเดียว และเมื่อมีความดล้าพอเธอก็เล่าเรื่องนี้ในแม่ฟัง แม่ถึงกับหน้าซีดเมื่อฟังเรื่องที่เธอเล่า และไล่ตะเพิดเธอกลับเข้าไปในห้อง และล็อกประตูจากด้านนอกโดยไม่บอกกล่าวอะไรเลย...

เสียงฟ้าร้องดังสนั่น... แล้วสิ่งนั้นก็ค่อยๆเยื้องย่างออกมาจากมุมมืดของตึกหลายๆตึกที่เรียงสลับกัน... 

เงาทมิฬสีดำดูน่ากลัวขึ้นในความมืด... ธาเลียพยายามไม่เหล่ตามองแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะตามซอกของตึกต่างๆ เจ้านี่มักจะเฝ้ามองเธอยู่เสมอ แต่ตอนนี้ทำไมกัน..? ทำไมมันเลือกที่จะปรากฏตัว... 

เสียงฝีเท้ากระทบพื้นดัง ปึง! ปัง! เหมือนวัวกระทิงกำลังตั้งหลักจะพุ่งชนมาธาดอร์ในสนามแข่งวัวกระทิง ดังขึ้นกลับเสียงฟ้าร้อง... 

ไม่มีเวลาแล้ว.... เธอต้องไปทางอื่น... ทางอื่นและที่อื่น... ที่ไม่ใช่บ้าน! ความคิดนี้เป็นความคิดแรกที่ผุดขึ้นมนในหัวเธอ... 

ธาเลียไม่มีเวลาไตร่ตรองว่าความคิดนั้นมาจากไหน เธอรู้แค่มาต้องทำตามที่สมองบอก... 

เธอเลี้ยวตรงมุมตึกขวามือ... แล้วเงาของเจ้านั่นก็ชัดขึ้น... 

เป็นอะไรบางอย่างที่ยืนสองขาเหมือนคน กล้ามเนื้อเป็นมัดๆยิ่งกว่านักเล่นกล้าม โครงหน้าที่บิดเบี้ยวไม่เหมือนรูปหน้าของมนุษย์ เขาสองเขาอยู่ยนหัวทั้งสองข้าง.... ไม่ต้องบอกคงจะรู้นะว่านั่น...

คือ... มิโนทอร์... 

PS : ย้ายจากฟิคไม่เป็นนนน เลยลงใหม่ -[]-