ว้าวุ่น

เมื่อมองไปนอกหน้าต่าง เห็นคนอื่นเขาเดินกันเป็นคู่ๆหันมามองรอบข้างตัวเรายังไม่มีใคร คิดไปก้ออิจฉาเหมือนกันนะ เมื่อไหร่จะมีกับเขามั้งหนอ จู่ๆก็มีสมุดหล่นตกมาใส่หัว หันไปมองที่มาของสมุดก็เจอผู้ชายคนหนึ่งจ้องมองเราอยู่ ดูเหมือนเขาจะพูดอะไรบางอย่าง เขาเป็นเพื่อนในห้องเดียวกันแต่ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ ชั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรเลยกลับไปนั่งคิดเรื่องเพ้อเจ้อต่อไป จนถึงพักเที่ยงเพื่อนมาชวนชั้นไปกินข้าว พวกเราเดินลงไปถึงชั้น2 อยู่ๆฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก พวกเราไม่มีใครเอาร่มลงมากันสักคน จะขึ้นไปเอาห้องก็ปิดซะแล้ว พวกเพื่อนๆก็ต่างไปกับเพื่อนคนอื่นๆที่รู้จักกันหมด เหลือแค่เราเราคนเดียวจริงๆ ถ้าเราเดินไปก็คงเปียกทั้งตัวแน่ๆ และแล้วก็มีเสียงผู้ชายคนนึงที่คุ้นหู มาชวนเราไปโรงอาหารด้วยกัน ในมือของเขาถือร่มคันสีชมพูหวานแหว๋ที่ไม่น่าเชื่อว่าเด็กผู้ชายจะถือได้ ชั้นคิดในใจว่าถ้าเราไม่ไปกับเขา เราก็คงจะเปียกแน่ๆ ชั้นเลยตอบตกลงไป(ไม่ได้ใจง่ายนะ แต่มันจำเป็น) เราเดินตรงไปที่โรงอาหาร ระหว่างทางไปนั้นตัวชั้นนั้นไม่โดนน้ำสักนิดนึง แต่เมืื่่อมองไปที่เขาแล้วกลับเปียกไปครึ่งตัวแล้ว ก็เลยถามเขาว่า"ทำไมไม่เข้ามาในร่มละ" แต่คำตอบของเขากลับทำชั้นอึ้งกิน "ไม่เป็นไรหรอกแค่นี้เอง" ชั้นตัดสินใจ ชั้นเลยดึงร่มมาจากมือเขาแล้วขยับเข้าไปใกล้เขา แล้วบอกกับเขาว่า "เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอกทำตัวเป็นพระเอกไปได้" เขายิ้ม แล้วตอบกลับด้วยน้ำคำที่เขินอาย "ถ้าเป็นพระเอกแบบนี้เเล้วรักมั้ยล่ะ" ไอบ้าเขินเป็นนะ "ไม่รู้สิ ยังไม่แน่ใจ" เขายิ้มแบบเขินๆที่ไม่ต่างอะไรไปจากชั้น "ถ้าเเน่ใจเมื่อไหร่บอกเราเป็นคนแรกนะ" คนอะไรมาพูดกันตรงๆก็เขินนะสิ "อืม จะบอกเป็นคนแรกเลย"