sunshine princess

ตอนที่ 2

ลานนก   สถานที่ที่ดูยังไง ก็ไม่เหมือน ลานฝึกเลยสักนิด  รอบข้างรายล้อมไปด้วยดอกไม้ นานาพันธ์   ต้นไม้ ที่ออกดอก ออกผล สีสวยสะดุด เต็มไปหมด เสียก็ แต่  หน้าตาบูดบึ้งคนที่อยู่ข้างๆ ทำเอา ความสวยงามดู ลดน้อยลงไปเยอะทีเดียว

“ ชื่ออะไร” เสียงห้วนๆ  ถามขึ้นโดยไม่แม้แต่มองหน้า  เห็นแล้วมันน่าขัดใจนัก

“ ซันชายน์ “ เสียงตอบกลับแบบห้วนๆ เช่นกันจนคนถามต้องมองหน้า

“ เธอไม่เหมาะกับที่นี่หรอก ลาออกไปซะ ก่อนที่เธอจะต้องเสียใจ “ คำไล่ที่ทำเอาเธอต้องขมวดคิ้ว หมอนี่ท่าจะ

ประสาท อยู่ดีๆ จะให้คนอื่นเค้าลาออก  ความคิดที่เจ้าตัวได้แต่เก็บไว้ ก่อนจะทำหน้าตาบ๊องแบ๊ว แล้วตอบกลับไป

“ ทำไมหรอคะ  หน้าฉันมันมีส่วนไหน ที่บ่งบอก ว่าฉันไม่เหมาะกับที่นี้  รุ่นพี่เอาอะไรมาตัดสิน ว่าใครควรอยู่ ใครไม่ควรอยู่  หรือรุ่นพี่กลัว ว่าผู้หญิงอย่างชั้นจะเก่งกว่า” ไม่ว่าเปล่า เจ้าตัวยัง ยักคิ้วท้าทายอย่างจงใจ ทำเอาคนที่คอยดูการทดสอบ แทบล้ม หมดกัน  กุลสตรี ที่อ่อนหวาน ต่างจากท่าทางเมื่อครู่ลิบลับ

“แล้วเธอจะต้องเสียใจ” พูดพร้อมกับโยนดาบเล่มใหญ่ ให้หญิงสาว ที่ไม่ทันได้ตั้งตัว ทำเอาเจ้าตัว เกือบล้ม ก่อนจะบ่นหงุงหงิง ที่พอจะจับใจความได้ว่า งี่เง่า  ก็จะไม่ให้บ่นได้ไง ก็ในเมื่อใบสมัครที่เธอกรอกมา มันก็บอกชัดเจนอยู่แล้ว ว่าเธอไม่ถนัดดาบ  แต่หมอนี่กลับให้เธอทดสอบดาบ นี่มันจงใจแกล้งกันชัดๆ ฝากไว้ก่อนเธอ  เจ้าชาย เซดดริก จอมเก๊ก

“กติกามีอยู่ว่า เธอสามารถ ใช้อาวุธ อะไรก็ได้ ที่เธอถนัด หรือแม้แต่ เวทย์มนต์ ถ้าสามารถนะ แล้วก็ รับมือ”  ทำไมมันถึงได้สั้นอย่างนี้ล่ะ  ยังไม่ทันที่เธอจะได้ซึมซับกฏกติตา   ตาบเล่มใหญ่ก็ปะทะเข้ามา ถึงจะตั้งรับทัน แต่ก็ถึงกับต้องถอยรูด  การฟันเพียงครั้งเดียวที่ทำเอากำลังของเธอลดหายไปเกือบครึ่ง สู้ไม่ได้ การต่อสู้ด้วยดาบที่ห่างไกล คำวาสูสี การโจมตีครั้ง ที่สอง และสามตามมาติดๆ  ดาบใหญ่ตวัดฉับข้างลำตัว ยังดีที่โยกตัวหลบได้อย่างหวุดหวิด กระนั้นปลายดาบก็ยัง ได้ลิ้มรสเลือดจากแก้มนวล ที่บัดนี้เลือดเริ่มซึมออกมา

อ่อนเกินไป ความคิดของเซดดริก ที่ตกใจไม่น้อย เมื่อใบดาบเฉือนเข้าที่แก้มของหญิงสาว 

“ยอมแพ้ซะ อะไรๆมันจะได้ง่ายขึ้น” ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก คำสบประมาทที่เหมือนไปจุดประกายความบ้าบิ่นในตัวเธอ เชื่อเถอะว่าตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยมีใครสบประมาทเธอแบบนี้ แล้วหมอนี่เป็นใคร เค้าไม่รู้จักหรือไง คำว่าสิทธิมนุษยชนน่ะ  เดี๋ยวนี้ผู้หญิงกับผู้ชายเค้าเสมอภาคกันแล้ว ความคิดที่เรียกให้ความโกรธพุ่งขึ้นหน้า ยัง รู้จักฉันน้อยไปซะแล้ว  ในตาสีน้ำตาลที่บัดนี้กำลังสั่นระริก และแข็งกร้าว บอกว่าเจ้าตัวกำลังเข้าสู่โหมด โมโห  สบเข้ากับในตาของคนตัวโต  ไมมีคำพูดใดๆหลุดจากปากสาวน้อย ที่บัดนี้ใบหน้าแดงกล่ำ ไม่รู้ว่าเพราะเหนื่อย หรือเพราะโมโห หรืออาจจะทั้งสองอย่าง  เจ้าหล่อนหยิบดาบขึ้นมา ในท่าเตรียม  แล้วก็.... ฟันไม่เลี่ยง  การฟันแบบไร้ทิศทาง  หรือจะเรียกอีกอย่างนึง  ก็คือ การฟันแบบมั่วๆนั่นแหละ เซดดริกเป็นฝ่ายตั้งรับ เพราะไม่รู้ว่าลูกมั่วของเจ้าหล่อนจะมาทางไหน  สายตามุ่งมันของเธอทำให้เขานึกชื่นชมอยู่ไม่น้อย  จะว่าไปแล้วถ้าจะมีใครที่เหมาะพอจะเป็นราชินีของเมืองนักรบอย่างเอสเซนเทรียส ความบ้าของเธอก็คงเป็นตัวเลือกที่ดูจะน่าสนใจอยู่ไม่น้อย  ความคิดที่เจ้าตัวลอบยิ้มก่อนจะส่ายหัว แล้วตีหน้ายักษ์  รู้ตัวอีกที ก็ตอนที่ปลายดาบของเธอเรียกเลือดจากแขนเขาไปเสียแล้ว  คนที่เฝ้าดูการทดสอบต่างก็ตะลึงไปตามๆกัน  เจ้าหล่อนหยุดหอบหายใจ ก่อนจะพุ่งเข้าใส่เซดดริกอีกรอบ แต่คราวนี้ชายหนุ่มไหวตัวหลบทัน  จึงทำให้เธอเสียหลัก ล้มลงดาบเล่มใหญ่ หลุดมือกระเด็นไปเสียแล้ว

สงสัยคงจะหมดแรง เจ้าชายคิดพร้อมกับจะเดินเข้าไปพยุงเธอ หากแต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเจ้าหล่อนลุกขึ้น แล้วหันหน้ามาเผชิญกับเขา พร้อมกับธนูที่ขึ้นสายไว้เรียบร้อย ทุกสรรพสิ่งรอบตัวล้วนตกอยู่ในความเงียบ คิ้วเรียวเข้มเริ่มขมวดเป็นปม

ไวเท่าความรู้สึก  เมื่อเจ้าหล่อนปล่อยลูกธนูออกไป ลูกธนูสีขาวเรืองแสง พุ่งออกไปทางเป้าหมายด้วยความเร็ว  แล้วเจ้าตัวก็ต้องตกใจ เมื่อเป้าหมาย ที่สามารถหลบได้อย่างง่ายดาย กลับยืนเฉยรอรับความตายอย่างเต็มใจ  ทำเอาเธอแทบอยากกรี้ดออกมา

“หลบไปสิ เจ้าชายงี่เง่า” เธอพูดอย่างโมโห ก่อนลูกธนู ที่ควรจะปักอยู่ที่อกข้างซ้ายของคู่ต่อสู้  กลับโค้งหลบข้างลำตัว แล้วไปปักอยู่ที่ต้นไม้ข้างหลังแทน ท่ามกลางสายตางุนงงของผู้ชมนับร้อย เซดดริกมองตามลูกธนู ไปอย่างไม่เชื่อสายตา  พอหันกลับมาอีกที  เจ้าหล่อน ก็ลงไปนอนกองที่พื้นเรียบร้อยแล้ว