The Treaty สนธิสัญญาแห่งมนตรา

"คุณหนูอย่าลืมกลับมาเยี่ยมดิฉันบ้างนะคะ ถือว่าสงสารคนแก่ก็ยังดีค่ะ" หญิงชราในชุดแม่บ้านของตระกูลคิเฮะ ยื่นมือมากุมมือฉันพร้อมกับขอร้องด้วยใบหน้าที่แสนเศร้า

  "ฉันจะพยายามนะคะ นักโทษที่ลองได้ออกจากคุกแล้วไม่มีใครอยากกลับมาอีกหรอกนะคะ" ฉันตอบเธอไป พร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปมองสิ่งก่อสร้างที่ทุกคนเรียกว่าอภิมหาคฤหาสน์องตระกูลคิเฮะ ทำไมต้องอภิมหาคฤหาสน์น่ะหรอ เพราะคฤหาสน์หลังนี้กินพื้นที่กว่าร้อยไร่ มีแม่บ้านและคนดูแลกว่าพันชีวิต แทบจะมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน ขาดอยู่สิ่งเดียวคือ ความสุข เพราะฉะนั้นต่อให้ใหญ่หรือสวยขนาดไหน สำหรับฉันที่เกิดและเติบโตมาในตระกูลนี้ สิ่งก่อสร้่างนี้ก็เป็นได้แค่คุกเท่านั้นแหละ  

  "คุณหนู ดิฉันสงสารคุณหนูจริงๆเลยค่ะ คุณหนูไปอยู่ที่หอก็ขอให้มีความสุขมากมากนะคะ เจอแต่เื่พื่อนดีดี ขอให้คุณหนูได้มีความสุขสักทีนะคะ" แม่บ้านใหญ่หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำตา พร้อมกับกอดอำลา ฉันขึ้นรถและขับออกไปมุ่งหน้าสู่ใจกลางเมือง ที่ที่เป็นที่ตั้งของมหาวิทยาลัย โฮโตเสะ มหาวิทยาลัยอัยดับหนึ่งของประเทศนี้ มหาวิทยาลัยเดียวที่มีกฎบังคับว่านักศึกษาที่ต้องการจะเข้าเรียนที่นี่ต้องอยู่หอพักที่อยู่ไกลมหาลัยไม่เกินสามบล็อก ซึ่งนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันจึงทุ่มเทเวลากับการอ่านหนังสือเพื่อที่จะได้สอบติดที่นี่ ฉันเปิดเพลงในรถดังๆเพื่อปลดปล่อย ความสุขจากการที่หลุดออกจากคุกนั่นมาได้ ไม่มีใครรู้ดีเท่าฉันหรอก ในขณะที่ฉันกำลังคิดถึงเรื่องราวทั้งหมดก็มีเบนต์ลี่ย์สีขาวคัหนึ่งมาจอดติดไฟแดงข้างๆ เนื่องจากมันเป็นรถที่ฉันชอบอีกคันฉันจึงอดใจที่จะไม่มองดูคนขับด้วยไม่ได้ แต่เพียงแค่สายตาประสานกัน ความเย็นก็แผ่ซ่านไปทั้งตัวฉัน ดวงตาสีแดงกับผิวขาวซีดที่จ้องตอบกลับมา ฉันรู้สึกเหมือนลมหายใจฉันหยุดไปชั่วขณะ ความกลัวกัดกินไปจนถึงกระดูกของฉัน เมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว ฉันจึงรีบเข้าเกียร์และเหยียบทะยานออกไปด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ฉันก็ยังแอบสังเกตุเห็นก่อนที่รถของฉันจะทะยานออกมา รอยยิ้มมุมปากที่แสนจะอำมหิต เหมือนต้องการจะสื่อว่า เค้าหาเหยื่อพบแล้ว

 “คุณ เบรนน่า คิเฮะ นะครับ ห้อง 2000 ครับ สัมภาระถูกจัดเก็บเรียบร้อย ยินดีต้อนรับนะครับ” บริกรพูดพร้อมกับโค้งคำนับ ฉันรับบัตรสีทองแล้วกดลิฟท์ไปที่ชั้น 20 หอพักี้เป็นหอพักที่แพงที่สุดและไกลจากมหาลัยที่สุดเช่นกัน หอพักนี้จะมีนักศึกษาพักอยู่แค่ 25 คนเต็มที่ เนื่องจากตึกนี้มีแค่ ยี่สิบห้าชั้น ซึ่งนั่นหมายความว่าหนึ่งชั้นต่อหนึงคน เพราะฉะนั้นไม่ต้องพูดถึงราคาของมันให้กระเป๋าแบนเล่นหรอก ประตูลิฟท์ที่กำลังจะปิดสนิทอยู่ๆก็เปิดขึ้น ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองผู้ชายที่เข้ามาใหม่ แล้วลมหายใจของฉันกเป็นอันต้อง็ขาดไป ดวงตาสีแดงคู่นั้น

 “ หึ .. ขอขึ้นไปด้วยนะครับ” ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาในลิฟท์พร้อมกับใช้บัตรสีขาวแตะ ไฟแสดงลิฟท์ชั้นที่ 25

 “ คงต้องทำความรู้จักกันจริงๆแล้วสินะครับ หลังจากเจอกันถึงสองครั้งติดในหนึ่งชั่วโมง ผม เดรโก ครับ ซอนซุส วี. เดรโก แล้วคุณล่ะครับ คุณสุภาพสตรี” เขาคือเดรโก ผู้ชายคนนั้น ความกลัวและความเกลียดชังทำให้ฉันจ้องหน้าเขานิ่ง

 “จะไม่ตอบอะไรผมหน่อยหรอ คุณ เบรนน่า คิเฮะ ผมไม่ชอบให้ใครมาจ้องหน้าผมหรอกนะ” ดวงตาสีแดงพลันเปลี่ยนเป็นสายตาของสัตว์ร้ายที่กระหายเลือด เพียงพริบตาฝ่ามือหนาก็บีบเข้าที่กรามของฉันจนแน่น

 “แล้วก็จำไว้นะ วิชท์กระจอกๆที่ได้พลังมาแบบครึ่งๆกลางๆอย่างเธอน่ะ ต่อให้เรียกพลังชีวิตของเธอทั้งหมดมาทำบาเรีย มากสุดก็ทำให้ฉันรู้สึกคันเวลาขย้ำเธออย่างนี้เท่านั้นแหละ จำเอาไว้” เดรโกพูดพร้อมกับสะบัดหน้าฉันอย่างแรง พอดีกับที่ลิฟท์มาถึงชั้นยี่สิบ ฉันรีบเดินออกจากลิฟท์แล้วเข้าห้องตัวเอง เพียงแค่ประตูปิดลง ร่างกายของฉันก็เหมือนแบกรับมันไว้อีกไม่ไหว ฉันสะอื้นพร้อมกับคุกเข่ากอดร่างกายตัวเองเอาไว้ แต่รู้มั้ยถึงฉันจะสะอื้นแค่ไหน น้ำตาฉันก็ไม่เคยไหลเลย แม้ว่าฉันจะเสียใจจนอยากจะฆ่าตัวตายหรือแม้แต่วันนั้น วันที่มนุษย์ธรรมดาอย่างฉันกลายเป็นวิทช์ วันที่ฉันเสียใจที่สุด วันที่ฉันคิดจะกรีดข้อมือตัวเอง แต่ฉันก็ทำมันไม่ได้ บาเรียใสๆที่คอยปกป้องฉันตลอดไม่สามารถทำให้ฉันทำร้ายตัวเองได้ แล้วต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนี้ก็คือผู้ชายคนนั้น ผู้ชายที่มีตาสีแดงเหมือนเลือด ผิวขาวซีดเหมือนกระดาษ ผู้ชายใจมารที่ชื่อเดรโกคนนั้น ฉันนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่อย่างนั้น ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเหมือนฝันร้าย ฉันอยากตื่นแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่เช่นเดียวกับคนทั่วๆไป หนีจากคุกได้ไม่ถึงวัน ฉันก็เจอนรกอยู่ตรงหน้า หากเพียงเราะฉันไม่ได้เกิดเป็นผู้หญิง หากเพียงเพราะแม่ม่ต้องตายเราะฉัน และหากเพียงโลกนี้ไม่มีสิ่งมีชีวิตที่ชื่อว่า เดรโก ฉันก็คงจะมีความสุขกว่านี้ใช่ไหม ฉันนั่งกอดร่างกายที่สั่นเทาที่ไร้น้ำตาของตัวเอง ไม่มีใครอีกแล้วบนโลกนี้ที่จะเป็นทุกข์ได้เท่าฉัน ไม่มีแล้วจริงๆ