My friend รักฉันเรียกว่าแก

อารัมบท วันปฐมนิเทศนักเรียนใหม่ ของโรงเรียนวิริยะศิรินุกูล

ผู้อำนวยการกำลังจัดการเปลี่ยนแปลงระบบของโรงเรียน

จากโรงเรียนเทคโนโลยี เป็นบริหารธุรกิจ

และปีนี้ก็เป็นปีแรก ที่ทำการเปิดสอนสาขาอุตสาหกรรมท่องเที่ยว

ฝ่ายธุรการเลยแปลงโฉมโรงอาหาร ให้กลายเป็นห้องโถงที่มีอาหารแบบบุฟเฟต์

และจัดซุ้มดอกไม้สวยๆเหมือนในโรงแรม

ในการเปลี่ยนแปลงจากโรงเรียนช่างกลให้กลายเป็นพาณิชย์ ในปีแรกนั้น

ทางโรงเรียนทำการเปิดสอนเพิ่มสองสาขา คือ สาขาคอมพิวเตอร์ และ อุตสาหกรรมท่อเที่ยว

หลังจากนักเรียนมาพร้อมเพรียงกันแล้ว ได้แบ่งนักเรียนเป็นสองชุด

ชุดแรกคือกลุ่มที่ใส่เครื่องแบบนักศึกษา ชุดที่สอง คือนักเรียนที่ใส่ชุดไปรเวท อาจารย์ฝ่ายแนะแนว พานักเรียนชุดแรกชมสถานที่ ชมห้องเรียน แนะนำสื่อการเรียนการสอนต่างๆ

มีนักเรียนใหม่สองถึงสามคน ที่มาสาย แล้วยังใส่ชุดไปรเวทมาโรงเรียน

เพราะไม่ได้ซื้อในวันสมัครเรียน

จิวเวลรี่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีส้ม กางเกงลูกฟูกสามส่วน

วิ่งเข้าโรงเรียนอย่างทุลักทุเล ถึงเธอจะเป็นนักเรียนใหม่ แต่ก็รู้ว่าห้องธุรการอยู่ไหน

เพราะมาสมัครเรียนด้วยตัวเอง

สำหรับเธอแล้ว ใจจริงอยากเรียนสายสามัญมากกว่า

แต่แม่เธอคิดว่าถ้าเธอเรียนสายสามัญ หัวสมองอย่างเธอยังไงก็เอ็นฯไม่ติด

เรียนจบสายอาชีพแล้วมาทำงานน่าจะดีกว่า

จิวเวลรี่เดินไปคิดไป เข้าห้องธุรการ ฝ่ายประชาสัมพันธ์ต้อนรับเธอเป็นอย่างดี

(แหงล่ะ ก็เอกชนนี่นา)

“ติดต่อเรื่องอะไรคะ”

คนสวยผิวขาวพูดพร้อมยิ้มหวายให้จิวเวลรี่

“อ๋อเป็นนักเรียนใหม่ค่ะ”

“มาปฐมนิเทศใช่มั้ยคะ ตามพี่มาเลยค่ะ”

คนสวยฝ่ายประชาสัมพันธ์พาจิวเวลรี่ ไปรวมกับนักเรียนกลุ่มที่สอง

พวกที่ไม่ได้ใส่ชุดนักเรียน ยืนรวมกันอยู่หน้าช็อป(อาคารเรียนภาคปฏิบัติการของช่างยนต์)

อาจารย์ทำการแนะนำห้องต่างๆ โดยอาคารแรกเป็นตึกของนักเรียนสายช่าง

ชั้นล่างสุดเป็นช็อปปฏิบัติ ชั้นที่สอง เป็นของสาขาคอมพิวเตอร์ทุกชั้นปี ชั้นที่สาม คือ

ห้องเรียนของสาขาอิเล็กทรอนิคส์ ชั้นสี่สาขาไฟฟ้ากำลัง และชั้นห้าคือส่าขาช่างยนต์

ส่วนตึกที่อยู่ด้านหน้าโรงเรียน ซึ่งเป็นตึกใหม่ก่อด้วยอิฐแดง

เป็นตึกเรียนของนักเรียนสายพาณิชณ์ทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็น บัญชี การขาย การตลาด

หรือุตสาหกรรมท่องเที่ยว เมื่อแนะนำสถานที่เรียบร้อยแล้ว

อาจารย์ก็ให้นักเรียนทุกคนมารวมกันที่ห้องประชุม

ที่ห้องสุดท้ายซึ่งอยู่ชั้นที่สองของตึกอิฐแดง สำหรับคนที่ไม่ได้ใส่ชุดนักศึกษามา

โดนจัดไปนั่งกองรวมกันที่ด้านหลังห้อง บาลองนักเรียนใหม่ตัวเล็กๆ

ที่เข้าห้องประชุมหลังสุด และไม่ได้ใส่ชุดนักศึกษามา จึงเดินไปนั่งหลังห้องข้างๆจิวเวลรี่

อาจารย์เล่าประวัติโรงเรียน พร้อมกฎระเบียบต่างๆ

แล้วให้นักเรียนลงไปซื้อชุดเครื่องแบบนักศึกษา ที่โรงอาหาร

จิวเวลรี่เห็นบาลองที่นั่งข้างเธอในห้องประชุม จึงเอ่ยถามด้วยความที่อยากรู้จักเพื่อนใหม่

“แกไม่มีชุดเหมือนกันหรอ”

“ฉันมาสมัครเรียนทีหลังน่ะ”

บาลองตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ***

ตอนเที่ยงนักเรียนทุกคนมารับประทานอาหาร ที่โรงเรียนได้จัดเป็นแบบบุฟเฟ่ต์

จิวเวลรี่หยิบหมูสะเต๊ะมา2-3ไม้ พร้อมกับบาลองที่ตักข้าวผัดอยู่

“เอาหมูสะเต๊ะด้วยป่าว เดี๋ยวเอาเผื่อให้”

จิวเวลรี่หยิบหมูสะเต๊ะขึ้นมาหนึ่งไม้วางใส่จาน

“ไม่เอาเราเป็นอิสลาม”

“อิสลามเข้าไม่กินหมูหรอ?”

ทั้งสองเดินนำอาหาร ไปกินที่ชิงช้าสีม่วงหน้าตึกช็อป จิวเวลรี่วางจานหมูสะเต๊ะลง

แทบจะโดนบาลอง

 “นี่ห้ามโดนตัวด้วยนะ ถ้าหมูโดนตัวบาลองนะต้องล้างวุ่นวายเลย”

“จ้าๆ”

ทั้งสองกำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย อยู่ดีๆมีเด็กช่างสองคน เดินตรงมาหาจิวเวลรี่กับบาลอง

“น้องบาลองครับขอเบอร์หน่อยครับ”

บาลองเขินจนยิ้มแก้มปริ

“ไม่ได้หรอกพี่นู๋มีแฟนแล้ว นี่แฟนเค้า”

บาลองโบ้ยมาที่จิวเวลรี่ ไม่แปลกที่ใครจะเข้าใจผิด

เพราะจิวเวลรี่ตัดผมสั้น บวกกับการแต่งตัวและบุคลิก

จิวเวลรี่ไม่พูดอะไร พยักหน้าเออออ แล้วสนใจแต่อาหารที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น

เด็กช่างพวกนั้นเลยจ้องจิวเวลรี่เขม็งแล้วเดินออกไป

แค่ปฐมนิเทศนะเนี่ย โดนเขม่นซะแล้วเรา จะไหวมั้ยเนี่ย กับโรงเรียนสายพาณิชย์

ที่ผู้หญิงก็คงไม่ได้เรียบร้อยเท่าไหร่ แถมมีพวกเด็กช่างหัวรุนแรงด้วย

แต่ยังไงก็ช่างเหอะ จิวเวลรี่ มาที่นี่เพื่อมาเรียน จิวไม่อยากมีปัญหานะ!”

ทั้งที่กำลังเคี้ยวอาหารอย่างเอร็ดอร่อย แต่ภายในใจกลับบ่นไม่หยุด

****************************************

ท่ามกลางผู้คนที่เดินจอแจที่สวนย่อมเล็กๆข้างโรงอาหาร

เด็กหนุ่มหน้าหวาน ร่างสูงบาง นั่งลงที่เครื่องออกกำลังกายแบบปั่น กินช็อกโกแล๊ตแท่ง

สายตามองไปที่ชิงช้าสีม่วง แล้วอมยิ้มเล็กๆ ..........................