ตุ๊กตาแสนกล

บทที่ 7

บุรพัชร์ก้าวลงจากรถสปอร์ตคันหรูสีน้ำตาลเข้มอย่างอารมณ์ดีเมื่อกลับถึงบ้าน...ความเคยชินทำให้ชายหนุ่มตะโกนเรียกแจ๊กกี้ตั้งแต่หน้าประตู จวบจนกระทั่งวิ่งขึ้นบันไดจนถึงห้อง ก็ยังเรียกชื่อเดิมราวกับคนที่จากกันมานานหลายปี

“แจ๊กกี้...พ่อกลับมาแล้วนะ” เนื้อเสียงใหญ่ทุ้มแทรกเข้าไปก่อนที่จะเปิดประตูห้องนอน...สภาพที่อยู่ภายในทำให้เจ้าของห้องอดที่จะแปลกใจไม่ได้ กับโคมไฟรูปโดมที่ตกแตกอยู่บนพื้น แต่พอเหลือบเห็นเจ้าแมวตุ้ยนุ้ยที่เขาเลี้ยงไว้มันกำลังนอนหลับอย่างบรมสุขอยู่แทนที่โคมไฟ ชายหนุ่มก็ถึงบางอ้อและเปิดยิ้มกว้าง

“เอาอีกละเจ้าจีเวอนี่...แกทำของฉันแตกอีกแล้วนะ” แม้เนื้อความจะดูตำหนิแต่กลับไม่มีแววโกรธเคืองใด ๆ ...เจ้าแมวขาวดูจะรู้ว่ามีคนเอ็ดเข้าให้แล้วมันจึงตื่นจากภวังค์แล้วอ้าปากหาวหวอดเพื่อขับไล่ความง่วงงุน บุรพัชร์วางของเอาไว้บนเตียงแล้วเดินเข้าไปหาลูบไล้ศีรษะของมันเล่นอย่างเอ็นดู พร้อมกับเกาคางให้ด้วย เจ้าสัตว์เลี้ยงดูจะพอใจเป็นอย่างมาก มันหลับตาพริ้มส่งรอยยิ้มให้กับผู้เป็นนายอย่างมีความสุข...

“มีคนให้ข้าวแกหรือยังวันนี้?”...ชายหนุ่มคุยระเรื่อยมากกว่าที่จะต้องการคำตอบ เพราะถึงยังไงวันที่เขาไม่อยู่ก็ต้องฝากฝังแม่บ้านให้ดูแลเป็นอย่างดีอยู่แล้ว บุรพัชร์หยอกล้อเล่นกับเจ้าแมวเหมียวไม่นานนักก็เดินตรงดิ่งมาหาเจ้าตุ๊กตาตัวน้อยและชายหนุ่มก็ต้องแปลกใจอีกครั้ง...เมื่อเห็นอิริยาบถของแจ๊กกี้คู่หูของเขา มันกำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนกองหนังสือ แขนทั้งสองข้างกอดอกและพิงพนักสันหนังสือเอาไว้ดูสบายอารมณ์เหลือเกิน...ชายหนุ่มไม่ได้คิดว่าตุ๊กตาตัวน้อยจะจัดอิริยาบถเองได้หรอก แต่เมื่อไปรวิ- ทย์อยู่ในห้องก็เป็นไปได้ที่แฟนหนุ่มของเขาจะเล่นกับตุ๊กตาตัวนี้บ้าง

“ว่าไงแจ๊กกี้...พ่อไม่อยู่หลายวันเป็นไงบ้าง?”

เสียงใหญ่ทุ้มที่เปล่งออกมาทำให้จักรกฤษณ์อยากจะพูดออกไปเหลือเกินว่าเขาเห็นอะไรในระหว่างที่เจ้าของห้องไม่อยู่ แต่สามัญสำนึกของเขายังมีอยู่บ้าง ทำให้ชายหนุ่มเงียบปากไม่เคลื่อนไหวร่างกายใด ๆ ให้เขาเห็น ทั้งที่ตอนนี้ชายหนุ่มรู้ตัวแล้วว่าตัวเองสามารถเดินเหินได้ ...สิ่งที่เขากลัวก็คือเจ้ายักษ์ที่อยู่ตรงหน้าจะเป็นลมไปซะก่อนเมื่อเห็นเขาแสดงฤทธิ์เดชออกมา จักรกฤษณ์จึงได้แต่นั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาตัวเดิมของเขา

“บอกพ่อมาซิ...มีใครบางคนแอบเอากิ๊กเข้ามานอนอยู่ในนี้หรือเปล่า?”

 ...เหอะ...ชั่งเป็นคำถามที่ได้ใจอย่างแรง จะเอาคำตอบไหมล่ะ เดี๋ยวจัดให้ จักรกฤษณ์แอบค่อนขอดอยู่ในใจ...ยิ่งเห็นรอยยิ้มระรื่นของคนถามชายหนุ่มก็ยิ่งหมั่นไส้ ตัวเองถูกสวมเขาเข้าแล้วยังไม่รู้ตัวอีก

“ไม่มีใช่ม๊า...ถ้ามีดูซิเดี๋ยวพอเอาให้ตายเลย”

เชอะ...ทำเป็นพูดดี...อยากรู้จังเลยถ้าเข้ามาเห็นเข้าจะทำหน้ายังไง

 “เอ๊ะ!...หรือว่าแจ๊กกี้แอบเอากิ๊กเข้ามานอนซะเอง อย่างนี้ไม่ไหวนะ ลีโอเนลโกรธแย่เลย”

โอ๊ย...คนอะไรก็ไม่รู้ ตั้งแต่เกิดมาก็เพิ่งจะเคยพบเคยเห็น พูดกับตุ๊กตาอยู่ได้ทำไมไม่เกิดมาเป็นบ้าให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยฮะ!

บุรพัชร์ได้แต่หัวเราะกระหึ่มในลำคอ ที่สามารถหาเรื่องมาพูดจาหยอกล้อเจ้าตุ๊กตาตัวน้อยได้ หารู้ไม่ว่าดวงวิญญาณที่ติดอยู่ในนั้นทั้งเกรี้ยวกราดและห่วงใยเขาเพียงใด

“เอาล่ะ...พ่อขอตัวเข้าไปอาบน้ำซักแป๊บแล้วเราค่อยคุยกันต่อนะ”

...บุรพัชร์เผยรอยยิ้มกว้าง แยกฟันสีขาวสะอาดอันมหึมาให้จักรกฤษณ์เห็น ก่อนจะละออกจากตรงนั้น

ครู่ใหญ่ที่ผู้เป็นเจ้าของออกจากห้องน้ำ...จักรกฤษณ์ก็ยังรู้สึกวาบหวิวอยู่ไม่หาย เมื่อความจริงยิ่งปรากฏมากเท่าไร ความเกรงกลัวในตัวบุคคลคนนี้ยิ่งลดน้อยลงทุกที จิตใต้สำนึกได้เปิดโอกาสให้ดวงวิญญาณน้อย ๆ ได้จับสังเกตบุคคลที่อยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มจึงรู้จักสำรวจตรวจตราทั้งร่างกายและจิตใจ เมื่อเห็นน้ำจิตน้ำใจที่มีอยู่ในนั้นจักรกฤษณ์ก็หาที่จะหวาดผวากับปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ สิ่งเหล่านี้ยังเอื้อหนุนให้เขาเฝ้าจับตามองสรีระของหนุ่มร่างยักษ์อย่างหลงใหลราวกับกำลังชื่นชมผลงานทางศิลปะชิ้นเอกอยู่...ซึ่งเป็นวิจิตรศิลป์ที่มีชีวิตชีวา นานวันเข้าความกำซ่านยิ่งแทรกซึมเข้ามาในอก มันไหลซ่านหลากหลายอารมณ์อย่างที่ชายหนุ่มยากจะเข้าใจ บางครั้งมีความวาบหวิวละมุนละไม บางครั้งวาบหวามปั่นป่วนหัวใจ และบางครามีความรุ่มร้อนทุรนทุราย พักหลังมานี้ความรู้สึกต่าง ๆ มักจะก่อตัวในใจของเขาเสมอ จนบางครั้งจักรกฤษณ์แทบกระอักเพราะยากที่จะหาที่ระบายได้

บุรพัชร์ยังคงอ้อยอิ่งกับการใส่เสื้อผ้า...อาภรณ์ชิ้นเดียวที่มีอยู่ตอนนี้คือกางเกงในชายสีดำเข้ม เผยให้เห็นความมีเสน่ห์ล้ำลึกอย่างแปลกประหลาด และอีกครั้งที่เจ้าตุ๊กตาตัวน้อยอดที่จะชื่นชมผิวสีน้ำตาลเข้มอันคับแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อไม่ได้

จักรกฤษณ์ในคราบของแจ๊กกี้จึงค่อย ๆ หันหน้าไปทางเจ้านายเล็กน้อยเพื่อซึมซับกับสิ่งที่ปรากฏขึ้นอย่างเต็มตา...ฝ่ายนั้นกำลังประทินผิวด้วยเครื่องสำอางอย่างอารมณ์ดี เสียงผิวปากของเขานั้น มันช่างดูมีพลังเหลือเกิน เป็นเนื้อเสียงที่ใหญ่ ทุ้ม นุ่ม ละมุนละไม เพียงแค่เสียงผิวปากเท่านั้น จักรกฤษณ์ยังอดที่จะฟังอย่างเคลิบเคลิ้มไม่ได้ ถึงวันนี้ชายหนุ่มไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเนื้อเสียงนั้นถึงสามารถดึงดูดให้เขาเข้ามาอยู่ในตุ๊กตาตัวนี้ได้ เพราะมันมีอำนาจพิเศษแอบแฝงอยู่บางอย่าง...ซึ่งตัวเขาเองก็ยังหาคำตอบไม่ได้เหมือนกัน หรือเป็นเพราะพรหมลิขิต จักรกฤษณ์นึกในใจ

เมื่อเล้าโลมผิวพรรณของตัวเองเสร็จสรรพแล้ว บุรพัชร์ก็เดินเข้ามาหาเจ้าตุ๊กตาตัวน้อยในขณะที่ชายหนุ่มไม่คิดที่จะสวมทับอาภรณ์ใด ๆ อีกต่อไป...เรือนกายของเขาจึงเปรียบเสมือนประติมากรรมอันอลังการเมื่อมาอยู่ตรงหน้าของแจ๊กกี้ “อยากได้ของฝากแล้วสิ” ผู้เป็นเจ้าของแทรกเสียงขำ ๆ ออกมาก่อน

“มาดูซิสุดหล่อและสุดสวยของพ่อจะชอบไหม” ผู้กล่าวกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบถุงพลาสติกที่อยู่บนเตียง หากไม่มีเสียงเคาะประตูที่อยู่ตรงหน้าห้องและฝ่ายนั้นก็เปิดเข้ามาในทันทีทันใด

เร็วราวสายฟ้าแลบ ผู้เข้ามาใหม่ถลาเข้ามารวบคอของบุรพัชร์ประเคนรอยจูบอันหวานหนักทันทีในขณะที่คู่กรณีก็ไม่มีทีท่าจะปฏิเสธ

“ที่รัก...กลับมาแล้วเหรอครับ ผมคิดถึงคุณใจจะขาดอยู่แล้ว”

แหวะ...จักรกฤษณ์อดที่จะอ้วกในใจไม่ได้ เพราะเสียงที่เปล่งออกมานั้นราวกับตายจากกันไปสิบชาติ ชายหนุ่มไม่ต้องใช้เวลามากก็รู้ว่าคำพูดของไปรวิทย์มันก็น้ำเน่าดี ๆ นี่เอง...หากแต่เพียงบุรพัชร์จะรับรู้ได้อย่างเขาหรือเปล่า

“ผมก็คิดถึงคุณเหมือนกัน...นี่ครับของฝาก” แฟนหนุ่มให้คำตอบพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบถุงพลาสติกห่อที่ใหญ่ที่สุดมาให้

“ไว้ก่อนเถอะครับ...ผมต้องการของฝากอย่างอื่นมากกว่า”

ทั้งเนื้อเสียงและแววตาบ่งบอกถึงความต้องการอย่างเปิดเผย...แม้ตอนนี้อารมณ์พิศวาสยังไม่คุกรุ่นในจิตใจของบุรพัชร์มากนัก แต่ความเข้าใจทำให้ชายหนุ่มปลุกมันขึ้นมาได้ในทันที เพราะฉะนั้นบทรักบทสวาทก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

...และอีกครั้งที่จักรกฤษณ์ต้องระงับจิตใจของตัวเองไม่ให้ร้อนรุ่มขึ้นมาในห้วงแห่งอารมณ์ เป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นบ่อยมากในระยะหลัง ๆ มานี้ ทั้งที่ชายหนุ่มยังหาต้นสายปลายเหตุไม่ได้ รู้แต่เพียงว่ามันมักจะเกิดขึ้นทุกครั้งที่เจ้ายักษ์สองหนุ่มร่วมรักกัน ความท้อแท้น้อยใจ และคับแค้นในอกก็บังเกิดขึ้นอย่างแปลกประหลาด มันกำซ่านไปด้วยความอยากและหื่นกระหาย แต่กระนั้นคนอย่างจักรกฤษณ์ก็มีจิตสำนึกที่ดี ในอารมณ์เหล่านี้ยังมีความอ่อนหวานละมุนละไม เป็นความรู้สึกห่วงหาอาลัยมากกว่าจะริษยาตาร้อน...ความรู้สึกทั้งหลายเหล่านี้เกิดขึ้นเพราะอะไรนะ

ขอให้มันอย่าเป็นความรู้สึกนั้นเลย ความรู้สึกที่เรียกว่า

 รัก!