อักษรรัก...เพลิงพิศวาส

情書的愛 Qíngshū de ài
อักษรรัก..เพลิงพิศวาส <Love letters love>
เพราะความฝัน ทำให้เธอผู้ต้องการประสบความสำเร็จในสิ่งที่ฝันจึงโคจรมาพบกับเขาผู้ทำให้ฝันของเธอเป็นจริง!!
จะเกิดอะไรขึ้น เมื่อเขาตกหลุมรักเธอ ^^

บทนำ

             ณ ท่าอากาศสุวรรณภูมิ 
        สาวน้อยร่างบางนามว่า "ภรณภัชร เหรียญรักวงศ์ หรือ ใยไหม " กำลังเดินลากกระเป๋าล้อหนักไปตามทางริมฟุตบาท เพื่อเตรียมขึ้นรถบัสที่ทางสนามบินจัดเตรียมไว้สำหรับผู้โดยสารขาเข้า เพื่อต่อรถไปขึ้นเครื่องที่จอดตรงทางรันเวย์  ระหว่างที่สาวน้อยเดินลากกระเป๋าใบโตรออยู่ที่ท่ารถบัส เธอก็หวนคิดไปถึงความหลังที่ทำให้เธอต้องมายืนอยู่ ณ จุดนี้ในวันนี้

             ณ กาญจรักษ์เพลินพิมพ์
"นี่คุณ คุณคิดดีแล้วเหรอที่เขียนการ์ตูนออกมาแบบนี้ !"ชายวัยชราเอ่ยอย่างเอือมระอา

"คือว่า...มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอค่ะ"สาวน้อยถามเสียงสั่น

"ที่ จริงมันก็ไม่ได้เลวร้ายมากมายนะ แต่ผมขอถามคุณหน่อยนะว่า "การ์ตูนที่คุณเขียนมันแนวรัก โรแมนติกไม่ใช่เหรอ ไอ้รูปที่คุณวาดมันก็สวยดีหรอกนะ แต่คุณนี่ไม่มีแววด้านบทละครเอาเสียเลย ถามจริงเถอะนะ "คุณเคยมีแฟนรึยัง? "ชายชรา หรือ บ.ก. เจ้าของสำนักพิมพ์กาญจรักษ์เพลินพิมพ์กล่าวถามด้วยข้อความที่หารู้ไม่ว่ามันค่อนข้างจะเสียดสีจิตใจของเธอมาก เธอได้แต่ก้มหน้านิ่งทำสิ่งใดไม่ถูก

"เอ้า!นี่ผู้ใหญ่ถาม ทำไมไม่ตอบ หา !"ชายชราเริ่มหัวเสีย

"คือว่า..ยังค่ะ  แต่หนูคิดว่ามันไม่เห็นเกี่ยวเลยนี่ค่ะ "สาวน้อยเริ่มรู้สึกไม่ค่อยพอใจกับปฏิกริยาของชายชราที่เอาแต่คะคอกเธอ

"ไม่ เกี่ยว งั้นเหรอ... ไอ้การ์ตูนที่เธอเขียนออกมานี่ เธอแน่ใจนะว่ามันคือแนวรัก โรมานต์นะ บ้าบออะไรของเธอเนี้ย เธอมัน.. คือว่ามันยังไม่เข้าถึงจิตอารมณ์ของผู้เขียน เรื่องที่เธอเขียนว่าพระเอกเจอนางเอกในโถส้วม และนางเอกก็ยั่วโมโหพระเอก จึงทนไม่ได้ เลย จับนางเอกพาดบ่าแล้วใช้มือฟาดก้นนี่นะ และต่อมาเรื่อยๆนางเอกก็ชอบพระเอกแต่ไม่กล้าบอก พอดีที่ว่าเพื่อนนางเอกไปบอกให้ จึงรักกัน จบลงด้วยหอมแก้ม โอ๊ ผมอยากตายจริงๆ คุณนี้อายุก็ไม่ใช้น้อยแล้วนะ บัตรประชาชนก็มีแล้ว แต่ทำไมยังเขียนเนื้อเรื่องแนวโรมานต์ได้ เด็กแบบนี้ หากเป็นแบบนี้ต่อไปผมคิดว่าคุณขายลิขสิทธิ์ภาพการ์ตูนให้ผมอย่างเดียวดีกว่านะ แล้วผมจะรับพิจารณาขึ้นมาดู แต่ถ้าคุณคิดว่าจะขายเนื้อเรื่องเผื่อตีพิมพ์ ผมว่าคุณเลิกไปเลิกดีกว่า ตราบใดที่พล็อตเรื่องคุณยังไม่ถึงใจ มันก็ไม่เข้าตาผมและผู้อ่านหรอกนะ!”

"คือ..หนู"

"นั่น ก็อีก ไอ้คำพูดเด็กๆ หนู เน่อ ตระกลูนอของเธอนะเก็บไปพูดที่บ้าน ที่นี่เป็นที่ทำงานซึ่งคนทุกคนล้วนต้องมีที่มีบัตรประชาชนเพื่อแสดงช่วงอายุที่เหมาะสมกับการงานในครั้งนี้เท่านั้นจึงจะสามารถส่งผลงานได้ ซึ่งเธอเองก็มีคุณสมบัติตามนั้นแต่ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าสมองเธอไม่ยักโตตามอายุ เฮ้อ !เอาเป็นว่าเธอหาแฟนได้เมื่อไหร่ แล้วเขียนต้นฉบับมาใหม่แล้วฉันจะรับพิจารณาอีกทีละกัน แต่สำหรับเวลานี้ ณ เวลานี้  เชิญ!"ชายชราผ่ายมือหลังจากพูดจบไปทางประตู สาวน้อยตัวเล็กอย่างใยไหมจึงทำได้เพียงหอบต้นฉบับกะกระเป๋าสะพายสีเข้มใบโปรดคอตกเดินออก ไปจากประตูที่มีป้ายแขวนว่า สำนักพิมพ์กาญจรักษ์เพลินพิมพ์ด้วยหัวใจที่เจ็บช้ำ

"ฮือ ๆๆ ทำยังไงดี การ์ตูนฉันอุตส่าห์วาดแท้ๆเลย"ใยไหมร้องครวญครางอยู่ภายในใจ ก่อนที่จะตัดสินใจย้ายไปอยู่ญี่ปุ่นตามคำแนะนำของผู้เป็นแม่กะ Daddy  <Daddyที่ ว่านี้หมายถึงพ่อเลี้ยง หลังจากที่คุณพ่อท่านเสีย คุณแม่ที่เอาแต่เศร้าเสียใจเพราะรักพ่อ จึงเอาแต่ทำงานหนัก จนไม่ได้พัก เพื่อที่จะได้ไม่มีเวลาคิดถึงท่าน คุณแม่เล่าคร่าวๆว่าจะเจอกะพ่อเลี้ยงคนนี้เพราะเขาเป็นหุ้นส่วนบริษัทที่เข้ามาจีบแม่ คอยเอาใจแม่จนแม่ตอบตกลงแต่งงานกับเขาและย้ายไปอยู่ที่ฝรั่งเศสด้วยกัน>ว่า ให้ไปเรียนที่ญี่ปุ่นไปอยู่อาศัยกะคุณป้ายูมิซึ่งเป็นญาติฝ่ายแม่ (แม่ฉันเป็นคนญี่ปุ่น+ไทย ส่วนพ่อฉันเป็นคนไทยครึ่งจีนแม่เล่าให้ฉันฟังว่าพบกับพ่อตอนที่ไปเที่ยว เมืองไทยหลังจากเรียนจบHigh School ที่ญี่ปุ่น  แต่ฉันเกิดที่เมืองไทยนี่แหละ  ฉันเลยเป็นคนไทยที่มีสัญชาติเป็นครึ่งจีนกะญี่ปุ่นด้วย อ๋อ! แม่กะพ่อฉันสอนภาษาให้ฉันตั้งแต่เด็กๆ ฉันจึงพูดสนทนาได้สบายบรื๋อเลย)