อักษรรัก...เพลิงพิศวาส

         ตอนแรกฉันก็ชั่งใจอยู่นานตอนนี้ฉันก็อายุ16แล้วด้วย บัตรประชาชนก็เพิ่งจะทำไปไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้เอง จริงๆแล้วฉันเพิ่งไปทำมาสดๆร้อนๆที่เขต แถมยังโดนข้อหาเป็นต่างด้าวอีกต่างหาก ดีนะที่Daddyของ ฉันรู้จักพวกตำรวจยศใหญ่ๆเยอะฉันเลยทางสะดวก (ตอนแรกนึกว่าจะไม่รอด)  ฉันเลยตัดสินใจโทรหาคุณแม่และบอกท่านว่าฉันจะไปเรียนจะญี่ปุ่นตามที่พวกท่านต้องการแล้ว ฉันถึงได้มายืน ณ จุดๆนี้ ซึ่งตอนนี้ฉันที่กำลังรอรสบัสโดยสารอยู่ ทันใดนั้นเสียงลำโพงที่ถูกควบคุมด้วยอุปกรณ์ทางไฟฟ้าและไมโครโฟนก็ดังขึ้น เพื่อประกาศอะไรสักอย่าง ตอนแรกฉันเองก็ไม่ได้สนใจเพราะหูของฉันได้เสียบหูฟัง I- potอยู่ แต่ฉันเริ่มเงี่ยหูฟังเมื่อได้ยินว่า...
             '~ ตึ้ง ตึง ตึ้ง ตึง ..ประกาศ ประกาศ คุณภรณภัชร เพื่อนของท่านมารออยู่ที่ประชาชาสัมพันธ์ชั้น 1 ประตู C~ ' นั่นมันชื่อของฉันนี่นา แต่เอ๋! ใครมันจะมารอฉันนะ ระหว่างที่ใยไหมกำลังคิด เธอเห็นผู้หญิงคนข้างๆเธอก็ตะโกนขึ้นมาว่า ว้าว สงสัยดาริงค์คงมารอรับภรณ์ แล้วแน่เลย แถมยังให้เค้าประกาศอีกแน่ะ น่ารักจริงๆ  ใยไหมเห็นท่าทางของหล่อนจึงคิดว่าเป็นเช่นนั้นไม่ได้ติดใจอะไรเพราะเห็น หล่อนวิ่งไปทางนั้นเเล้ว  ... พอดีกลับที่รสบัสโดยสารแล่นเข้ามาจอดเทียบท่าพอดี ขณะที่ฉันกำลังจะก้าวเท้าขึ้นไปบนรถบัสสีสวยคันโตนั้นลำโพงสีดำที่ห้อยอยู่ที่เดิมก็ดังอีกครั้ง พร้อมกับเสียงที่ทำให้ใยไหมรู้ตัวว่าประชาสัมพันธ์ว่าว่านั่นประกาศถึงเธอ จริงๆ

              '~ตึ๊ง ตึง ตึ๊ง ตึง ...ประกาศ ประกาศ ประกาศอีกครั้ง คุณภรณภัชร เหรียญรักวงศ์ เพื่อนของคุณมารอพบที่ประชาสัมพันธ์ชั้น 1 ประตู C ค่ะ ประกาศ ประกาศ คุณภรณภัชร เพื่อนของคุณมารอพบที่ประชาสัมพันธ์....  ~ ' หลังจากประชาสัมพันธ์เงียบเสียงไปแล้ว ใยไหมรีบสาวเท้าเล็กที่ขาวอมชมพูจนแดงระเรื่อแสดงถึงผิวพรรณที่ดี(จริงๆก็คือเลือดแดงเยอะเกิ๊น)ไปที่จุดหมาย ทันที

"พวกเธอ!"เมื่อสาวน้อยมาถึงจุดหมายปลายทางของเธอ นั่นก็คือประชาสัมพันธ์ชั้น 1 ประตู นั่นเอง เธอเห็นพวกเพื่อนรักของเธออยู่ที่นั่นจึงตะโกน ที่จริงก็ไม่ถึงกับตะโกน แต่น่าจะเรียกว่ากึ่งอุทานกึ่งตะโกนมากกว่า

"ดี นะที่เธอยังจำพวกเรา ได้อยู่"เพื่อนรักสาวสวยนามว่า "เกศสินี อัครศิลป์ หรือ แป้งยุ้ย เธอเป็นทายาทเจ้าของบ่อน้ำมันยักษ์ใหญ่ที่มีสาขาแตกย่อยแทบจะทั่วโลก"เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียง ประชดประชันแกมน้อยใจ ที่เพื่อนรักของพวกเธออย่างใยไหมแอบหนีมาอย่างนี้ นี่ถ้าเธอไม่ได้ข่าวว่าใยไหมดร็อปเรียนที่มหาวิทยาลัยเพื่อจะไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น ป่านนี้คงไม่มีโอกาสได้เจอยัยเพื่อนรักของเธอคนนี้หรอก พอเธอรู้ข่าว เธอก็รีบโทรบอกยัยน้ำข้าว น้ำข้าวที่ว่านี่เป็นลูกเจ้าของโรงเรียน "อัครศาสตศิลป์" นามว่า" เจนจิรา วิวัฒานาคม หรือ น้ำข้าว"ทันที ยัยนั่นนี่เร็วกว่าที่คิดรีบจองตั๋วแจกแจงแถมยังทำเรื่องดร็อปทั้งเธอและตัวเองเรียบร้อยอีกด้วย เธอบอกว่ารู้จากคุณพ่อแล้ว

"โอ๋ๆๆ จำได้สิจ๊ะเพื่อนรัก อย่าโกรธกันเลยนะ นะ นะ" ใยไหมเมื่อรู้ว่าเพื่อนรักของตนกำลังงอน จึงพยายามเบี่ยงเบนเรื่องเพื่อเป็นการง้อ และก็เป็นอย่างที่คิดทั้งคู่ไม่โกรธใยไหมเลย เพราะเธอเองรักและเอ็นดูใยไหมมากเหมือนพี่น้องกันเลยก็ว่าได้ เพราะฉะนั้นไม่ว่าใยไหมจะทำอะไรผิด พวกเธอทั้งคู่ก็ไม่เคยโกรธ อย่างมากก็แค่แกล้งงอนเล่นๆเฉยๆ
"เอ๋ นี่พวกเธอเอากระเป๋ามาทำไม"ใยไหมกอรีบปรั่วเข้าไปกอดง้อเพื่อนรักทั้งสอง  เหลือบมองรอบๆเห็นกระเป๋าลากใบใหญ่คล้ายๆเธอแต่สองใบนี้ดูหรูกว่าของเธอ หน่อย

"พวกฉันก็จะไปกับเธอด้วยไง"แป้งยุ้ย ตอบข้อสงสัยของเธอพร้อมรอยยิ้มหวาน

"อ๋อ พวกเธอจะไปกับฉันด้วย ...หา!!พวกเธอจะไปด้วย ไปได้ไงอ่ะ ไปได้ไง"ใยไหมพยักหน้าเหมือนเข้าใจแต่แล้วก็รัวคำถามใส่เพื่อนรักทั้งสองคน ทันที
                
"ฮ่าๆๆๆ เธอ ไหมๆ ฮ่าๆ เธอนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ เอ๋อ เหมือนเดิม 555"แป้งยุ้ยกะน้ำข้าวหัวเราะรวนหลังพูดจบ

"นี่ พวกเธอหยุดหัวเราะก่อน แล้วตอบคำถามฉันมานะ พวกเธอจะไปได้ไง แล้วจะไปอยู่ที่ไหน ตอบมาเร็ว"ใยไหมเริ่มสับสนกับเพื่อนรักทั้งสอง ที่พูดทิ้งท้ายไว้ให้สงสัยแล้วเอาแต่หัวเราะเธออยู่นั่นแหละ

"ฮ่าๆๆๆ อ่ะๆๆ ไม่หัวเราะแล้วก็ได้ 555 "แป้งยุ้ยพูดแต่ก็ยังไม่หยุดหัวเราะ ใยไหมส่ายหน้าอย่างเอือมระอาก่อนจะหันไปถามเพื่อนรักอีกคนอย่างน้ำข้าว

"ยัยข้าว พวกเธอจะไปกับฉันงั้นเหรอ แล้วจะไปอยู่ที่ไหน"

"โห่ ยัยไหมไม่เห็นจะยากเลยฉันให้คนโทรไปจองโรงแรมที่นั่นไว้ให้แล้วพวกเราไปอยู่ ด้วยกันก็ได้ ส่วนไปได้ยังไงนะเหรอ นี่ไง"น้ำข้าว สาวผิวงามขาวใส ยิ้มเปรยๆก่อนจะชูกระดาษสองใบที่ระบุเที่ยวบินพร้อม Passportให้ ดู แทนคำตอบ เล่นเอาสาวน้อยน่ารักอย่างใยไหมอึ้งไปเลย คราวนี้แป้งยุ้ยไม่ทำให้เพื่อนสาวสับสนเหมือนที่เป็นอยู่ด้วยการเฉลยว่า "พอพวกฉันรู้ข่าวว่าเธอทำเรื่องดร็อปเรียนไว้จากโรงเรียน ที่จริงยัยข้าวมันรู้ก่อนนั้นแล้ว พวกฉันจึงตามเธอมานี่ไง เพื่อนไม่ทิ้งเพื่อนไงจำไม่ได้เหรอ"แป้งยุ้ยพูดอธิบายแถมทิ้งทายด้วยความ น้อยใจเล็กๆ

"ใช่ๆ เพื่อนไม่ทิ้งเพื่อน เราไม่ทิ้งกัน"คราวนี้น้ำข้าวรีบพูดประโยคเน้นก่อนที่ทั้งสามจะวางมือแบไว้ ข้างหน้าโดยทับซ้อนสลับกับเป็นห้าชั้นห้ามือ มือสุดท้ายของใยไหมที่ยังว่างอยู่วางประกบที่ชั้นบนสุดก่อนะจะเปร่งเสียงออกมาพร้อมกันว่า"เพราะเราเพื่อนกัน!"สิ้นเสียงรอยยิ้มพริมใจก็ปรากฏอยู่บนใบ หน้าสาวงามทั้งสาม แล้วพวกเธอก็พากันไปโหลดกระเป่าทันที

'ผู้โดยสารที่จะเดินทางไปประเทศญี่ปุ่น กรุณาเดินทางมาขึ้นเครื่องได้แล้วค่ะ ผู้โดยสารที่จะเดินทางไปญี่ปุ่น....'

"อ๊ะ นั่น  ถึงเวลาแล้ว พวกเราไปกันเถอะ "สามสาวเพื่อนเกลอเมื่อทำการโหลดกระเป๋าเสร็จ  พร้อมกับซื้อของกินเล็กๆน้อยๆแล้วก็พากันไปขึ้นเครื่องในทันที
  
       บนเครื่องบิน

"ว้า ว พวกเธอดูสิสวยจังเลยเนอะ"ใยไหมที่เพิ่งเคยนั่งเครื่องบินเป็นครั้งแรกเอ่ย ปากพูดกับเพื่อนรักทั้งสองของเธอด้วยอาการตื่นเต้นกับท้องฟ้าสีฟ้าปนขาวออก สีครามๆนั้นที่อยู่ห่างไปนิดเดียวถ้ามองด้วยตาเปล่า แต่สำหรับสองสาวที่ได้ชื่อว่าลูกคุณหนูซึ่งเป็นถึงลูกสาวคนโปรดของเจ้าของ โรงเรียนคนนึงกับทายาทบ่อน้ำมันคงจะชินกับการนั่งเครื่องบินจนเซงแล้วล่ะ เพราะเธอเห็นยัยแป้งยุ้ยนั่งหน้าบูดเป็นตูดลิงเลย ส่วนยัยน้ำข้าวนี่ก็นั่งไปนั่งมาจนหลับไปเลย
"นี่ไหม เธอนั่งเฉยๆได้ไหม เมื่อไหร่จะถึงเนี้ย" แป้งยุ้ยทำหน้าดุใส่ใยไหม เหมือนผู้ใหญ่กำลังดุเด็กตัวเล็กๆเลย

"คงอีกสักชั่วโมงนึงอ่ะ เพราะเห็นบอกว่าถึงก็ประมาณเที่ยงๆนั่นแหละ"ใยไหมพูดตอบคำถามลอยๆของเพื่อนรัก

"หา!ยัง ต้องนั่งอยู่ที่นี่อีกชั่วโมงนึงงั้นเหรอ"แป้งยุ้ยเหลือกตาาขึ้นเหมือนจะ ตาย เพราะเธอเกลียดการนั่งอยู่เฉยๆเป็นที่สุดเธอบอกว่ามันเหมือนคนที่ไร้ชีวิตมี แต่ลมหายใจที่พ่นออกมาเท่านั้นเพื่อรับรู้ถึงการมีตัวตน เธอเลยไม่ชอบ
"อืมม คงประมาณนั้นแหละ ว่าแต่เธอจะไปไหนเนี้ย"ใยไหมถามแป้งยุ้ยเมื่อตอบคำถามเธอเสร็จและเห็นว่าเธอทำท่าจะลุกขึ้นไปไหน
"ฉันขอไปเข้าห้องน้ำหน่อยละกัน นั่งนานตูดฉันต้องบานแน่ๆเลย"แป้งยุ้ยทิ้งท้ายก่อนที่จะเดินออกไป
"อืม ม รีบไปรีบมานะ อีกสักพักแอร์เค้าก็คงจะมาแจกอาหารแล้วล่ะ"ใยไหมพูดไล่ตามหลังไป ก่อนจะหันมามองน้ำข้าวด้วยรอยยิ้มเล็กๆ เธอรักเพื่อนรักเธอทั้งสองคนนี้จริงๆ ซึ่งความคิดนี้ก็ตรงกันกับความคิดของทั้ง 3คน (สามสาวเพื่อนเกลอ)

         ห้องน้ำหญิง/ ห้องน้ำชาย (ลองนึกภาพตามแล้วคุณจะรู้สึกเหมือนอยู่ในเหตุการณ์จริง^^) 
        แป้งยุ้ยไม่รู้ว่าห้องไหนคือห้องน้ำชาย ห้องไหนคือห้องน้ำหญิงเพราะเธออ่านภาษาญี่ปุ่นไม่ออก (จริงๆพอจะฟังได้คร่าวๆเพราะใยไหมเคยสอนเธอกะยัยน้ำข้าวเกี่ยวกับชีวิตประจำ วันเบื้องต้น แต่มันก็ไม่ค่อยเข้าหัวของเธอเสียเท่าไหร่ เพราะเธอคิดว่าคงไม่จำเป็นเท่าไหร่มั้ง เพราะอย่างน้อยเธอก็พอพูดภาษาอังกฤษได้ เวลาที่ไปเป็นตัวแทนคุณพ่อคุณแม่ในเรื่องธุรกิจที่ต่างประเทศ) แถมหน้าห้องน้ำยังไม่มีรูปภาพบอกไว้อีกด้วย ตอนแรกแป้งยุ้ยกะจะเดินไปถามแอร์ แต่พอเธอเห็นผู้หญิงเต้าใหญ่คนนึงเดินออกมาจากห้องทางขวา เธอจึงเดินตามเข้าไปอย่างไม่นึกสงสัยอะไมาก โดยมีสาตาของผู้หญิงคนนั้นมองมาแบบแปลกๆ แต่แป้งยุ้ยไม่เห็น   เธอเข้าห้องน้ำไปเพื่อทำภารกิจส่วนตัวของตัวเอง พอเรียบร้อยแป้งยุ้ยก็เดินออกมาจากห้องน้ำ..
       เธอเห็นผู้ชายคนนึงเขามองมาที่เธอด้วยสายตาแปลกๆ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาคิด เธอกรีดร้องเสียงดัง แต่ก็ช้ากว่าชายหนุ่มที่เห็นปฏิกิริยาของสาวสวยตรงหน้าที่เหลือกตาโตจนแถบถลน ออกมา( แต่ก็่น่ารักดีนะ )รีบคว้าแขนของเธอกระชากเข้ามาใกล้ตัวก่อนที่จะประกบริมฝีปากหนาบดลงเพื่อ ปิด ปากยัยน่ารัก(ในความคิดเขา)ทันที

"อื้อ อออออออ"หญิงสาวดิ้นรน ไร้เสียงเล็ดลอดอยู่ในอ้อมกอดของชายแปลกหน้า เป็นเวลาเนิ่นนาน จนตัวเธอเองไม่รู้ตัวเลยว่าใจเลยเรียกร้องสัมผัสนั้นเพียงไร เพราะในสมองของเธอมัวแต่คิดว่าบุรุษตรงหน้าเธอเป็นใคร แล้วเมื่อไหร่จะปลดพันธนาการนี้สักที บุรุษที่เป็นผู้ถือพันธะเหลือบมองหน้ายัยน่ารักของเขาที่ทำท่าคล้ายกับขาดก๊าซ(O2)มา นานจนร่างกายเริ่มรับไม่ไหว ก่อนจะปลดพันธะด้วยการถอนริมฝีปากออกมาด้วยความรู้สึกเสียดายเล็กๆ หญิงสาวเมื่อได้รับอิสระทางกายคืนก็ตะโกนด่าชายหนุ่มตรงหน้าด้วยภาษาอังกฤษ ที่เธอค่อนข้างชำนาญ เพราะเธอคิดว่าคนนี้น่าจะเป็นชาวต่างชาติ

"You are very bad boy , I hate you …" แป้งยุ้ยมองหน้าหนุ่มตรงหน้าอย่างเหลืออดก่อนที่จะลงท้ายอย่างเจ็บแสบว่า"Go to hell !!!" แต่ทว่าหนุ่มตรงหน้ากลับยืนมองเธอเสียงเรียบและพูดภาษาบ้านเกิดของหญิงสาวขึ้นมาว่า "จะโกรธแค้นอะไรนักหนามันก็แค่จูบ แค่นั้นเอง"  คงเป็นเพราะคำพูดนี้แหละคำให้แป้งยุ้ยโกรธชายตรงหน้าจนตัวสั่น หน้าแดงแจ๋บ่งบอกถึงอารมณ์ที่ขุ่นมัว

"เฮอะ! สำหรับคนเลวอย่างนายมันอาจจะเป็นแค่จูบ จูบเดียวแต่สำหรับฉันมันเป็น..."แป้งยุ้ยกำลังจะพูดต่อ แต่ชายหนุ่มสุดเลว(ในความคิดของเธอ)ก็แทรกขึ้นมา

"เธอคงจะบอกว่ามันเป็นเฟริสคิสของเธอสินะ เฮอะ อยากได้เงินเท่าไหร่ก็บอกว่าค่าจูบแรกเธอ มันไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่ 500 พอไหม? "ชาย หนุ่มพูดจบไม่รอให้หญิงสาวตรงหน้าโต้เฉียงอะไร ฉวยข้อมือหญิงสาวมาพร้อมยัดแบงค์สีม่วงให้1 ใบ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป แต่ผิดคาด ทั้งๆที่จะเดินออกไปแล้วแต่กับก้าวขาไม่ออก เลยหันมามองข้างข้างจึงเห็นมือขาวๆขว้าจับชายเสื้อด้านหลังของเขาอยู่ เพื่อให้เขาหันมาเผชิญหน้ากับเธอ

พลั่ก!!

"หมัด นี้สำหรับที่นายมันเลว ส่วนเงินของนายถ้าเกิดมันมีมากก็หัดเอาไปทำบุญล้างหมาในปากออกสักมั่งนะ สำหรับจูบเมื่อกี้นี้ฉันถือว่าทำทานให้หมามันล่ะกัน เพราะจูบนั่นก็ไม่ได้มีความหมายกับฉันเหมือนกัน!!"แป้งยุ้ยกระแทกหมัดน้อยๆใส่หน้านายบ้าตรงหน้าด้วยความโกรธที่อุตส่าห์ทนมานาน ก่อนที่จะร่ายยาวด้วยการต้องการระบายสิ่งที่ใจกำลังคิด พอพูดจบเธอก็เตรียมหมุนตัวออกมาจากห้องน้ำบ้านั่น แต่ก็ช้ากว่าอีกแล้ว เพราะชายหนุ่มที่โกรธเลือดขึ้นหน้าไม่ใช่เพราะที่เธอชกหน้าเขาหรอก แต่เพราะคำพูดที่เธอว่าจูบนั่นไม่มีความหมายนั่นแหละ ที่ทำให้เขาโกรธ เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมจะต้องโกรธด้วย คงเพราะว่าเขาไม่เคยเจอผุ้หญิงคนไหนปฏิเสธเขาแบบนี้ละมั้ง ตอนแรกเขาคิดว่ายัยนี่คงเหมือนผู้หญิงคนอื่นที่ต้องการเงินของเขา  แต่ว่า...

"นี่ นาย ปล่อยฉันนะ ไม่งั้นฉันจะเรียกให้คนช่วย"แป้งยุ้ยเมื่อเห็นคนบ้าตรงหน้าเริ่มโกรธ เธอรู้หรอกว่าเธอไม่มีทางชนะเขาได้เพราะเขาเป็นผู้ชายย่อมมีเรี่ยวแรง มากกว่าเธออยู่แล้ว เธอจึงยืนข้อเสนอใหม่ว่า "ถ้านายปล่อยฉันฉันจะไม่มาให้นายเห็นหน้าอีกแล้ว นะ นะ"แป้ง ยุ้ยพูดเสียงอ่อนลง เธอเองก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรเธอถึงต้องพูดแบบนี้ เธอรู้สึกว่าเธอกับผู้ชายตรงหน้านี้จะต้องมีเรื่องราวกันอีกยาว เธอไม่อยากให้มันเป็นอย่างนั้นเลย..สักนิด

"เหรอ แต่ว่าฉันไม่ปล่อยเธอหรอก เพราะเธอต้องเป็นของฉัน !!"ชายหนุ่มพูดพร้อมกับคว้าตัวหญิงสาวเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนพร้อมกับก้มลงหอมแก้ม เนียมใสหอมกรุ่นนั้นทันที แป้งยุ้ยหลับตาปี๋ด้วยความกลัวกับสัมผัส ชายหนุ่มเงยหน้ามองสาวน้อยในอ้อมแขนเล็กน้อยก่อนจะลากริมฝีปากจากแก้มนวลใส ไปกระซิบที่ข้างหูว่า "จำไว้ ฉัน เซนาระ ริว เราต้องได้เจอกันอีกแน่เพราะเธอเป็นของฉัน!! อ๋อ อีกอย่างนี่มันห้องน้ำชาย ยัยเอ๋อ"พูดจบชายหนุ่มก็คลายอ้อมกอดและเดินจากไปทันที ทิ้งสาวน้อยร่างอ่อนระทวยลงกองกับพื้นห้องน้ำที่แสนเย็นเฉียบ

"ห้องน้ำชายงั้นเหรอนั้นก็แสดงว่า....ผู้หญิงคนนั่นเป็น ไม่จริงมั้ง"กระเทย!!""แป้งยุ้ยตะโกนในใจอย่างบ้าคลั่งก่อนที่จะเดินจากห้องสี่เหลี่ยมนั้นด้วยความรู้สึกที่แสนหว้าเหว่