[Tales of crime] อลิซแห่งโลกมหาสงคราม - นิทานหลากมิติ

             อลิซ… เด็กหญิงผู้พลัดหลงมายังอีกเรื่องหนึ่งของโลกนิทานที่เกิดการบิดเบี้ยวโดยแม่มดปริศนา

            สโนว์แบล็ค… เด็กสาวผู้มีจิตใจแห่งความแค้นด้วยปมแห่งอดีตอันแสนเลวร้าย หมายจะสังหารใครคนหนึ่ง

หนูน้อยผ้าคลุมสีเลือด… เด็กหญิงผู้กุบกุญแจไขความลับของเรื่องราวทั้งหมด

                   ออโรร่า… หญิงสาวผู้ถูกจองจำอยู่บนหอยในปราสาท รอการมาของจุดจบในเรื่องนี้

      …

                  …อลิซหลงเข้ามาอีกเรื่องหนึ่งในโลกนิทานโดยแม่มดตนหนึ่งที่ทำให้มันบิดเบี้ยวจนทำให้นิทานทุกเรื่องนั้นมารวมจนกลายเป็นเรื่องเดียวกัน พร้อมๆ กับที่มีเหตุอาชญากรรมเกิดขึ้นอย่างเงียบๆ เธอตัดสินใจที่จะแก้เรื่องราวทั้งหมดพร้อมกับออกตามหาแม่มดผู้ที่ขโมยเวทย์คำสาปไป จุดปลายทางที่รอคอยคือ…

       ปราสาทแห่งการจองจำ…

       …

         …จงเปิดหน้านิทาน และเริ่มต้นด้วยคำว่า

       …กาลครั้งหนึ่ง…

         ฟิ้ว…

        เด็กสาวในชุดกระโปรงยาวระบายถึงพื้น มองออกไปยังนอกหน้าต่างที่ภายนอกนั้นเต็มไปด้วยหิมะสีขาวโปรงปรายอยู่ หรี่ตามองอย่างเหม่อลอย …เธอหวนนึกถึงย้อนหลังในเหตุการณ์ที่สะเทือนใจเธอเป็นอย่างมาก… เอ่ยในใจร่ำหาผู้เป็นมารดาของตน

          แม่…

         ท่านแม่… ทำไมท่านแม่ถึงยอมมัน… ทั้งๆ อีกแค่นิดเดียวก็จะรอดแล้ว

        …เพราะแม่มดตนนั้น ท่านแม่ถึงต้องตาย

       ประโยคนี้เธอเคยเอ่ยมาซ้ำๆ ในใจอยู่หลายรอบ อดกลั้นความรู้สึกโศกเศร้าไม่ให้ระบายออกมาเป็นน้ำตา ยิ่งคิดยิ่งเคียดแค้น ดวงตากลมโตสดใสบัดนี้ได้หม่นหมองไปด้วยหยดน้ำตา เด็กสาวปาดมันออกเพื่อที่จะได้ไม่เผลอให้ใครได้เห็น ก่อนจะก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกเศร้า

         ท่านแม่…

         ตึกๆ !!

      เสียงฝีเท้าดังกันอย่างต่อเนื่อง จากหญิงสาวร่างสูงระหง ผมสีดำสนิท วิ่งด้วยความเร็วที่ยิ่งจะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ตามระยะเสียงที่วิ่งตามเธอมา เธอคอยเหลือบตาไปมองด้านหลังอยู่ระยะๆ หนึ่ง และตัดสินใจจะไม่หันไปมองอีก เพราะถ้าหากเธอมองแล้วใจหวั่นๆ จะทำให้เธอเสียงสมาธิในการคิดหาทางหนีจากคนที่ตามเธอมา

        ในระหว่างวิ่งหญิงสาวผมสีดำจึงหยิบปืนสีดำออกเทา ซึ่งฝังประดับด้วยอัญมณีสีแดง ก่อนจะตั้งสมาธิ และหันปากกระบอกปืนไปทางเป้าหมายด้านหลัง ที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดการไล่ล่าเสียที !!

        “สโนว์แบล็ค อย่าคิดนะว่าจะหนีข้าพ้น!” หญิงสาวเจ้าของนามสโนว์แบล็ค เสียสมาธิไปวูบหนึ่งเมื่อเห็นประกายขวานในมือของผู้ล่า แต่ก็ได้แค่เสี้ยววินาที ไม่สนใจพูดของอีกฝ่าย

           ปัง!

         หญิงสาวผู้ถูกไล่ล่าลอบยิ้มมุมปากอย่างตนคว้าชัยไปก้าวหนึ่ง …ถึงแม้จะไม่โดนสักจุดแต่ก็พอทำให้ผู้ไล่ล่าเสียสมาธิไปได้ครู่หนึ่ง และครู่ต่อมาจึงสามารถวิ่งได้อย่างเต็มฝีก้าวอีกครั้ง สโนว์แบล็คชักสีหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรได้มากกว่านั้น ที่เธอทำได้เพียงแค่วิ่งและเล็งเป้ายิง

         ฉัวะ!

       “อึก”

       สโนว์แบล็คร้องสะอึกในลำคออย่างรู้สึกเจ็บ เมื่อโดนใบมีดของขวานฟาดโดนต้นแขนของตน สีหน้าของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยความเจ็บปวดแฝงอยู่ในใบหน้าเรียวสวย สงบของตน ปาดเหงื่อไปพลางๆ มองเส้นทางเบื้องหน้าในป่า… สถานที่การไล่ล่าของทั้งสอง สองข้างทางเต็มไปด้วยพงหญ้า และต้นไม้ที่ลำต้นค่อนข้างบิดเบี้ยวอย่างแปลกๆ ท้องฟ้ามืดครึ้ม สายลมพัดผ่านไปทั่วผืนพงไพรที่เงียบเชียบ

     กึก

     สโนว์แบล็คหยุดเดินเมื่อมาถึงต้นไม้ริมทะเลสาบ หันกลับไปเผชิญหน้ากับผู้ล่า มองเชิดด้วยท่าทางหยิ่งทระนงตัว “ฮึ… คนชั้นต่ำอย่างเจ้าน่ะ …ไม่คณาเงื้อมมือข้าหรอก”

     “อย่าคิดว่าตนเองมีเชื่อกษัตริย์แล้วจะชนะข้าได้นะ ……สโนว์ไวท์” สโนว์แบล็คตัวแข็งไปชั่วครู่ สายตาที่มองอย่างหยิ่งยโสแปรเปลี่ยนเป็นตกใจ เธอดึงสติมาได้ก่อนจะยิ้มอย่างเหี้ยมๆ มองร่างของผู้ไล่ล่า ถึงแม้จะไม่เห็นใบหน้าภายใต้ผ้าคลุมว่าเป็นยังไง แต่เธอก็พอจะเดาอายุได้ว่าอยู่ในวัยไหน

     “เด็กอย่างเจ้าน่ะ… ถือขวานแบบนั้นมันอันตรายนะ รู้มั้ย” ประโยคเตือนอย่างล้อเลียนของสโนว์แบล็ค เปรียบดั่งน้ำมันราดในกองอัคคี ผู้ไล่ล่าที่มีร่างเล็กเพียงแค่คืบเข่าของเธอแสดงอาการโมโหเพราะถูกคำสบประมาทจากเหยื่อของตน

    “มันจะมากไปแล้วนะ …ได้ ข้าจะแสดงให้เจ้าได้เห็น ว่าเด็กน่ะ… ไม่ได้อ่อนแอ!” พร้อมกับพูด ไม่ให้เธอได้ทันตั้งตัว บาดแผลก็ปรากฏบนลำตัวหลังจากที่ผู้ล่าตัวเล็กโจมตี กัดฟันเสียงกรอดลอดไรฟันอย่างเจ็บใจ …เป็นเด็กที่ประมาทไม่ได้เลยจริงๆ

      แกร๊ก!

     ปากกระบอกปืนจ่อเข้าที่หน้าผากของอีกฝ่าย นิ้วเรียวขาวเตรียมจะยิงร่างเล็กได้ทุกเมื่อ ผู้ไล่ล่าร่างเล็กถอยมาสองก้าว กระชับด้ามขวานให้มั่น เชิดสายตามองร่างสูงระหงเบื้องบนอย่างไม่เกรงกลัวแม้ตัวเองถูกอาวุธจ่อในระยะประชิด

      “เจ้ามีปืน ข้ามีขวาน ลองมาวัดดูไหมล่ะว่าอาวุธของใครมันจะแน่กว่ากัน!”

     “เฮอะ วัดที่ตัวอาวุธอย่างเดียวมันไมได้หรอก ถ้าผู้ใช้มันใช้อย่างไม่ฉลาด มันก็จะเหมือนเสือไม่มีเขี้ยว… อาวุธน่ะ มันจะคมกริบเพราะใบมีด มันจะแข็งที่ตัว แต่… หากจะแกร่งมันก็ต้องอยู่ที่ฝีมือของผู้ใช้”

     สโนว์แบล็คอมยิ้มกับความใสซื่อของผู้ล่า …เป็นเด็กยังเรียนไม่ถึงชั้นสูง ก็อย่ามาสอนผู้ใหญ่เลย

  เธอคิดอย่างขำๆ เพราะด้วยความที่อีกฝ่ายยังเด็ก ไม่ประสีประสา แต่กลับมาตักมาเตือนเธอที่แก่กว่าหลายปี “ต่อให้เป็นเด็กข้าก็ไม่ไว้ชีวิตหรอก…”

      พูดจบ หญิงสาวผมดำก็ทำท่าจะยิงอีกครั้ง ครั้งนี้เธอเอาจริง แต่…

      ปัง!

     แกร๊ง! ไม่โดน… ลูกกระสุนที่ควรจะเข้าเป้าร่างมีเลือดเนื้อ แต่กลับเข้ากระทบกับสิ่งที่ไม่มีเลือดเนื้อ …ใบมีดของขวาน ผู้ไล่ล่าร่างเล็กใช้เวลาเพียงไม่ถึงวิฯ ถอยห่างออกมาก่อนจะใช้ขวานบังไว้แทนร่างอขงตน สโนว์แบล็คเห็นดังนั้นจึงส่ายหน้า เป่าควันที่ลอยออกจากปากกระบอกปืน

     “ถึงยังไงซะ ข้าก็ต้องสังหารเจ้าให้จงได้ และเอาหัวใจมา!” สายตามองมาอย่างโกรธๆ “ขอให้มันได้เถอะ! ยังไงเจ้าก็จะไม่มีวันได้หัวใจของข้าหรอก!!”

       สโนว์แบล็คเอ่ยบอกอย่างประชดประชัน น้ำเสียงบอกถึงความไม่ยอมแพ้

       “ยังไงซะ สุดท้าย… เจ้าก็ต้องตายด้วยเงื้อมมือของข้า หึๆ” พูดจบ ร่างเล็กผู้ล่าก็ค่อยๆ ถอยห่าง และหายไปในความมืดของเงาป่า หญิงสาวผมสีดำไม่คิดจะตาม แต่หากปล่อยให้ไป

          …

       “ท่านอย่าคิดเชียวนะ ว่าเป็นแม่มดแล้วจะสามารถทำอะไรก็ได้”

        …

       “หากท่านคิดเช่นนั้น ท่านคิดผิดแล้ว …ท่านแม่เลี้ยง”