Angelics War นาย...อยากจะทำแบบนี้จริงๆเหรอ

"รับไปซะ!! ไอ้เบื๊อก!!!"

ท่ามกลางทิวเขาหินสูงที่โอบล้อมเวทีการต่อสู้ระหว่างมนุษย์กับเหล่าSeiriที่เปิดฉากการประมือมานานกว่าชั่วโมงนั้น ที่ใจกลางเวทีต่อสู้แห่งนั้นได้เกิดการปะทะกันระหว่างลูกแก้วแสงที่สะสมพลังขั้นสูงสุดของฮิซาชิกับมิคาสะเอาไว้อย่างหนาแน่น ลูกพลังทั้งสองลูกนั้นต่างออกแรงดันซึ่งกันและกันโดยไม่มีฝ่ายไหนออมแรงให้กันเลยแม้แต่น้อย ทำให้เกิดเป็นแสงที่มีความสว่างสูงมากแผ่ออกมาโดยรอบ...

"ทำไมกัน... ทั้งๆที่พลังของทั้งสองคนต่างแข็งแกร่งและทรงพลังมากถึงขนาดนั้น... ทำไมแสงที่ส่องออกมา...ถึงได้ดูเศร้าถึงขนาดนี้ล่ะ!?"

Seiriอีกสองคนที่ทำได้เพียงยืนมองอยู่ห่างๆสัมผัสได้ถึงความรู้สึกจากใจของทั้งคู่ที่แฝงอยู่ในลูกพลังของพวกเขา อันที่จริงพวกเธอก็อยากจะเข้าไปช่วยมิคาสะออกแรงดันมวลรวมพลังที่เข้าปะทะกันด้วยอยู่หรอก... หากแต่คลื่นพลังทำลายเข้มข้นสูงที่แผ่ออกมานั้นได้ออกแรงดันพวกเธอเอาไว้จนไม่สามารถเข้าใกล้ได้
และดูเหมือนสิ่งที่ฮิซาชิกังวลอยู่เมื่อสักครู่นี้จะเกิดขึ้นจริงซะแล้ว..!

"นาย...เอาจริงงั้นเหรอ!"

ถึงจะไม่มาก... แต่ทั้งยูนะและฮิโรมิพอสังเกตได้ว่าลูกพลังของฮิซาชิเป็นฝ่ายออกแรงดันของมิคาสะอย่างช้าๆ และดูเหมือนว่าลูกพลังของคู่ต่อสู้นั้นจะเริ่มอ่อนแรงลงทีละนิดๆด้วย... ซึ่งมิคาสะเองก็อาจจะรู้ตัวดีอยู่แล้ว

แต่ในตอนนั้นเอง... เด็กหนุ่มที่กำลังเล็งเป้าเตรียมลั่นไกประหารSeiriที่อยู่ตรงหน้านั้นกลับพูดอะไรบางอย่างออกมา เป็นสิ่งที่ขัดกับสิ่งที่เขากำลังทำอยู่มาก

"อย่าพยายามเลยน่า..! ยังไงเธอก็สู้ฉันไม่ได้อยู่แล้ว!! รีบวางมือลงแล้วหนีไปซะ!!"

เด็กหนุ่มที่ตั้งตนเป็นศัตรูกับเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็กตะโกนออกมาเสียงดังเพื่อให้สาวน้อยคนดังกล่าวได้ยินด้วย... ซึ่งความตั้งใจของเขาก็ส่งไปถึงเธอตรงตามเป้าหมายอีกด้วย!
เพียงแต่ตกหล่นไปจุดหนึ่ง... มิคาสะยังไม่ยอมหลบออกมาจากแนวโจมตีของลูกพลังที่ซ้อนกันอยู่เลย ซ้ำสีหน้าของเธอยังแฝงไปด้วยความไม่พอใจที่พร้อมจะระเบิดออกมาได้ตลอดเวลา

"นายคิดอะไรของนาย... ต้องการจะทำอะไรกันแน่!! ก่อนหน้านี้นายบอกเองว่าจะฆ่าฉัน...แต่พอมาตอนนี้กลับมาบอกให้ฉันหลบ!! จริงๆแล้วนายอยากจะฆ่าฉันหรืออยากจะไว้ชีวิตฉัน...บอกมาตรงๆ!!!"

หลังจากที่ได้ยินมิคาสะพูดออกมาอย่างนั้น ฮิซาชิก็ผ่อนมือลงนิดนึงเป็นจังหวะให้เธอออกแรงดันลูกพลังกลับไปหาตัวเขาได้เรื่อยๆ ทุกอย่างดำเนินไปได้ด้วยดีจนลูกพลังของฮิซาชิเริ่มเขยิบเข้าไปใกล้ตัวเขาทุกขณะ หากแต่หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วินาที...ความเคลื่อนไหวทั้งหมดก็หยุดลง มิคาสะไม่สามารถออกแรงดันต่อไปได้อีกแล้ว
เป็นจังหวะเดียวกับที่เด็กหนุ่มคนนั้นลืมตาขึ้นมาพอดี!!

"งั้นเองเหรอ... ในเมื่อเธอต้องการอย่างนั้น ก็ตามใจเธอเลย!!!"

และในตอนนั้นเองที่ยูนะกับฮิโรมิรู้สึกไม่ดีขึ้นมาอย่างประหลาด ราวกับว่าความสูญเสียที่แท้จริงกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว..!!

"ย้ากกก..!!!!"

ไม่ทันไรหลังจากนั้น ฮิซาชิก็ออกแรงดันมวลรวมของลูกพลังทั้งสองออกไปจากตัวอย่างรวดเร็วราวกับเป็นเรื่องง่ายๆ และหลังจากนั้นไม่นาน...ลูกพลังทั้งสองก็ผนวกเข้าด้วยกันก่อนที่จะเข้าปะทะร่างของอควารอยด์ที่กำลังได้เปรียบอยู่จนถึงเมื่อครู่นี้อย่างรุนแรง!!

"หยุดนะ!!! ฮิซาชิ!!!!!"

ในขณะนั้นเสียงร้องห้ามของSeiriอีกสองคนก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว ลูกพลังแสงของฮิซาชิทันทีที่สัมผัสร่างของคู่ต่อสู้ก็ขยายตัวออกอย่างรวดเร็วจนครอบคลุมร่างอันอ่อนนุ่มของเธอไว้ทั้งตัว และเนื่องด้วยการเข้าแทนที่อากาศบริเวณรอบๆของลูกพลังนั้น... ทำให้เกิดลมกระโชกแผ่ออกมาจากศูนย์กลางโดมอากาศสีขาวนั้นอย่างรุนแรงมากจนพัดทำลายกองหินบริเวณนั้นจนหมด
ต่อหน้าสายตาอันตกตะลึงของยูนะกับฮิโรมิที่ทำได้เพียงมองพรรคพวกของพวกเธอถูกทำร้ายอยู่ต่อหน้าต่อตาเท่านั้น

"นี่มัน... โอ๊ะ!"
ในขณะที่พวกเธอกำลังอึ้งทำอะไรไม่ถูกอยู่นั้น แขนซ้ายของยูนะก็เกิดรอยเหมือนกับถูกของมีคมบาดเป็นแผลยาว ทั้งๆที่ไม่มีอะไรลอยเข้ามาหาพวกเธอให้เห็นเลยแม้แต่อย่างเดียว และไม่มีทางที่แผลนั้นจะเกิดจากเม็ดกรวดที่กระเด็นมาตามแรงลมแน่ๆ
มันต้องมีสาเหตุมาจากอย่างอื่น...

และในตอนนั้นเองที่ยูนะเกิดสะกิดใจอะไรได้อย่างหนึ่ง... เป็นบางอย่างที่ไม่ใช่เรื่องดีเอาเสียเลย

"อย่าบอกนะ...ว่า..!!"

"ใช่..! ถูกอย่างที่เธอคิดนั่นแหละ..."

เมื่อเห็นว่ายูนะเริ่มจะรู้อะไรเป็นลางๆได้แล้ว ฮิซาชิก็ทำการเฉลยถึงสิ่งที่สร้างรอยแผลที่ลำแขนของเธออย่างรวดเร็วโดยไม่เปิดโอกาสให้สาวน้อยอีกคนหนึ่งได้เดา ซึ่งเจ้าสิ่งนั้นเองก็กำลังทำร้ายมิคาสะท่อยู่ใจกลางโดมพายุที่กำลังพัดกระหน่ำอยู่ในขณะนี้อีกด้วย!!

"ภายในโดมพายุที่กำลังพัดวนอยู่นี้...ภายในก็เหมือนกับเครื่องบดเนื้อวัวดีๆนี่แหละ พวกเธอก็เคยดูคลิปที่เขาเอาวัวเป็นๆมาจับใส่เครื่องแล้วให้เครื่องจักรทำการหั่นเนื้อของมันออกมาทั้งๆที่ยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม..? ภายในโดมพายุที่เห็นอยู่นี่...ข้างในก็มีคลื่นอากาศที่แปรสภาพเป็นดาบขนาดจิ๋วคอยหมุนเวียนเฉือนเนื้อของยัยนั่นอยู่ตลอดเวลานั่นแหละ พวกเธอนึกสภาพของยัยนั่นหลังจากที่ถูกชำแหละเอาเนื้อออกมาแล้วดูสิ มันจะน่าอภิรมย์หรือน่าขยะแขยงขนาดไหน..!?"

เมื่อได้ยินคำยืนยันจากปากของเจ้าตัวโดยตรง ยูนะที่นึกภาพตามก็ถึงกับอ้วกออกมาด้วยความน่าขยะแขยงของสิ่งที่ฮิซาชิพูดถึงเมื่อสักครู่ เธอไม่อยากจะเห็นสภาพของพี่สาวของเธอหลังจากที่เจ้าโดมพายุนี้อ่อนกำลังลงแล้วเลยแม้แต่น้อย... ไม่อยากจะคิดเลยด้วยซ้ำ!!

"แก...ไอ้เลว!!!"

ยูนะเปิดฉากกระหน่ำยิงอาร์เทมิสใส่ฮิซาชิที่ยืนอยู่นิ่งๆบนพื้นอย่างโกรธแค้นจนเกิดระเบิดอย่างรุนแรงทำให้พื้นดินตรงนั้นกลายเป็นหลุมกว้างไปในพริบตา ส่วนฮิโรมิก็เตรียมพุ่งไปคิดบัญชีกับเขาอย่างโกรธแค้น...
แต่แล้วในหัวของพวกเธอกลับมีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมาห้ามพวกเธอเอาไว้ เหมือนว่าเสียงนั้นจะมาจากระบบสื่อสารภายในร่างกายของอควารอยด์มากกว่าที่จะเป็นการคิดไปเอง

"อย่าเชียวนะ... ยูนะ... ฮิโรมิ..."
เสียงผู้หญิงคนนั้นยังคงดังอยู่ในหัวของพวกเธอต่อไปเรื่อยๆราวกับต้องการจะคุยกับพวกเธอให้เข้าใจกระจ่างชัดทุกๆความต้องการของเจ้าตัว เป็นเสียงของคนที่พวกเธอรู้จักกันดี..

"พวกเธอไม่ต้องมายุ่ง... นี่เป็นปัญหาระหว่างฉันกับหมอนี่!"

มิคาสะ!! เสียงของมิคาสะดังผ่านระบบสื่อสารของอควารอยด์มายังยูนะ แล้วเธอก็กระจายการสื่อสารนี้ไปยังฮิโรมิด้วย...

"แต่ว่า..."
"ไม่ต้องมาแต่อะไรทั้งนั้น! ตอนนี้รีบไปช่วยพวกแองเจลอยด์สู้กับรุ่นพี่อาคาริดีกว่า! เธอคนนั้นร้ายกาจยิ่งกว่าฮิซาชิคุงอีกนะ..!!"

ถึงการช่วยสนับสนุนมิคาสะจะเป็นเรื่องสำคัญ... แต่เพราะอาคาริต่างจากฮิซาชิมากและรวมทั้งยังไม่ได้รับการติดต่อจากเหล่าแองเจลอยด์ที่ล่วงหน้าไปก่อนเลย แม้แต่ครั้งเดียว พวกเธอจึงต้องรีบไปช่วยทั้งสามคนตามที่มิคาสะได้ขอร้องเอาไว้

ในขณะนั้นโดมพายุได้อ่อนกำลังลงแล้ว พวกเธอจึงพอจะคลายความเป็นห่วงลงไปได้... แต่ถึงอย่างนั้นทั้งสองคนกลับไม่สามารถที่จะทิ้งเธอไปได้เหมือนกัน จึงได้แต่หันกลับมามองสาวน้อยที่อยู่ใจกลางพายุนั้นจนกว่าจะสุดสายตา

"เอาเข้าแล้วไง... เพราะงั้นฉันถึงได้บอกไงล่ะว่าให้รีบหลบไปน่ะ..!"

หลังจากที่ลูกพลังของฮิซาชิสงบลงแล้ว ก็ปรากฏร่างของอควารอยด์ที่อยู่ใจกลางโดมพายุนั้นขึ้นมาให้เห็นได้จะๆตา มิคาสะยังคงมีชีวิตอยู่โดยที่อวัยวะยังครบ34อยู่เหมือนเดิม หากแต่ร่างของเธออยู่ในสภาพโชกเลือดเนื่องจากถูกคลื่นอากาศบาดไปทั่วทั้งร่าง แต่ที่ได้รับบาดเจ็บหนักคือแขนขวาที่ไม่สามารถขยับเป็นปกติได้อีกแล้ว

ทั้งนี้อาจเป็นเพราะระหว่างที่โดมอากาศนั้นยังคงพัดกระหน่ำอยู่ เธอได้ใช้มือขวาสร้างกระแสพลังใหม่เข้าแทนที่พลังของฮิซาชิจนสามารถทำให้ระยะเวลาในการคงอยู่ของมันสั้นลงกว่าเดิม และยังทำให้ร่างกายของเธอไม่กลายไปเป็นเนื้อบดที่สามารถเอาไปหลอกขายตามห้างสรรพสินค้าได้สบายๆ

"จะว่าไปแล้วเธอเองก็อึดดีเหมือนกันนี่นา... แต่ฉันว่าเธอไว้ผมยาวเหมือนเดิมน่าจะเหมาะกับเธอมากกว่านะ! อ้อ..! แล้วก็แขนขวาของเธอน่ะ...ถ้าเป็นไปได้อย่าใช้มันอีกเลยจะดีกว่านะ"

จริงอย่างที่ฮิซาชิบอก! แขนขวาของมิคาสะในตอนนี้ราวกับเป็นอัมพาต เธอไม่สามารถจะทำได้แม้แต่ขยับนิ้วสักนิ้ว บางทีเอ็นที่ยึดแขนของเธอเอาไว้อาจจะถูกตัดขาดก็ได้...

"ฉันไม่ยอมแพ้หรอกน่า..! ต่อให้แขนฉันจะขาด... หรือฉันจะต้องถูกนายฆ่าก็ตาม... ยังไงฉันจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด!"

มิคาสะไม่ได้แค่พูดอย่างเดียว เธอยังค่อยๆขยับขาเข้าหาเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าอย่างช้าๆทีละก้าวอีกด้วย ดวงตาที่เกือบจะถูกเฉือนไปจนบอดได้จับจ้องไปยังเด็กหนุ่มที่เธอต้องการจะเดินเข้าไปหาอย่างไม่กระพริบ เหมือนกับเธอตั้งใจแน่วแน่แล้วว่าจะ..!!

"ฉันไม่เข้าใจเธอเลยจริงๆ... ทำไมเธอถึงยึดติดกับฉันขนาดนี้..!? เธอเป็นใครกันแน่!!"

ฮิซาชิตะโกนถามนางฟ้าที่กำลังขยับเท้าเข้าหาเขาอย่างช้าๆโดยไม่หยุดพักแม้แต่วินาทีเดียวด้วยน้ำเสียงที่เข้มมาก ทั้งที่ตามจริงแค่เดินเข้าไปแตะตัวเธอก็ล้มแล้วแท้ๆ แต่ถึงอย่างนั้นฮิซาชิกลับปล่อยให้เป้าหมายที่เขาต้องจัดการได้ขยับเข้ามาหาเขาโดยไม่กระทำการใดๆเลยราวกับต้องการจะให้เธอมาอยู่ใกล้ๆ

"นายถามว่าทำไมฉันถึงยึดติดกับนายถึงขนาดนี้น่ะเหรอ... งั้นนายก็เดินเข้ามาหาฉันเองสิ...แล้วฉันจะบอกเรื่องที่นายอยากจะรู้ทุกอย่าง..."

ถึงจะเป็นคำพูดของศัตรูที่จะตายไม่ตายแหล่อยู่แล้ว... ฮิซาชิกลับยอมเดินเข้าไปหาเธอแต่โดยดีราวกับว่าในตอนนี้มิคาสะจะเป็นผู้กุมกระแสการต่อสู้ครั้งนี้อยู่อย่างนั้นแหละ..!
และเมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้พอที่จะได้ยินคำพุดที่อ่อนแรงของเธอแล้ว มิคาสะก็กระซิบอะไรบางอย่างใส่ข้างหูเขาด้วยเสียงที่เบามากจนแทบจะไม่ได้ยิน ซึ่งด้วยเนื้อความที่มีพลังแฝงอยู่ในตัวนั้น...ทำให้เด็กหนุ่มที่ปิดกั้นหัวใจตัวเองจนถึงเมื่อครู่นี้ถึงกับพูดอะไรไม่ออก

หลังจากที่ได้พูดในสิ่งที่อัดอั้นมานานแล้ว มิคาสะก็เดินต่อไปข้างหน้าจนเลยตัวฮิซาชิไป ถ้าเธอยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ... จุดหมายของเธอก็น่าจะเป็นที่ๆเหล่าSeiriอีกห้าคนล่วงหน้าไปก่อนแล้ว

ลานต่อสู้ระหว่างพวกเธอกับมนุษย์ดัดแปลงพันธุกรรมอีกคนหนึ่ง... "อาคาริ"

"เดี๋ยวก่อนสิ..! เมื่อกี้นี้เธอหมายความว่ายังไงกันแน่!! ทำไมเธอถึงพูดเรื่องแบบนี้ออกมาเหมือนกับเป็นเรื่องปกติอย่างนั้นล่ะ!?"

"เพราะต่อให้นายไม่ฆ่าฉัน... ยังไงอาคาริคนนั้นก็ต้องฆ่าฉันอยู่ดี..." มิคาสะพูดด้วยน้ำเสียงที่หมดแรง

"ถ้ายังไงฉันก็ต้องตายแล้วละก็... ฉันขอพูด...ในสิ่งที่ฉันอยากจะพูดให้หมด...แค่นั้นก็พอใจแล้วล่ะ!"

จากนั้นเพียงพริบตาเดียว... ร่างของมิคาสะก็ทรุดลงไปคุกเข่ากับพื้น เมื่อสบโอกาสเหมาะที่จะจัดการเป้าหมายโดยประหยัดแรงที่สุดแล้ว ฮิซาชิจึงเดินเข้าไปเพื่อที่จะ..!!!


"นี่มันอะไรกัน!!!!"

ทันทีที่ยูนะกับฮิโรมิเดินทางไปถึงที่ๆเหล่าแองเจลอยด์กับมนุษย์ต่อสู้กันอยู่จนถึงเมื่อครู่นี้แล้ว... พวกเธอก็ถึงกับอ่อนแรงลงทันทีที่รู้ว่าความพยายามที่เธอรีบรุดมาที่นี่ต้องสูญเปล่าทั้งหมด!

"กว่าจะมาถึงนะ... ที่นี่ฉันจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้วล่ะ!!"
เจ้าของเสียงพูดด้วยรอยยิ้ม ในขณะที่ผู้ที่ฟังเธอพูดอยู่เองก็ยิ้มออกมาเหมือนกัน... ดูท่าทางงานนี้คงได้เหนื่อยกันอีกรอบแล้วล่ะ..!